Over Jurken & Tiara's

5. Akkoorden Met Vervelende Prinsen

14 JULI

"Ik heb geen zin in vandaag."

Beatrices lach klonk aan de andere kant van de lijn. Ik hield mijn telefoon tussen mijn wang en schouder geklemd, en probeerde wanhopig om een geschikte outfit te vinden voor het staatsbezoek van de Caeliaanse prinsen. Alles leek plotseling ongepast of onprofessioneel, en ik vroeg me af of mijn kleren me altijd al zo slecht gestaan hadden.

"Ze zullen hooguit enkele uren in Breienbach zijn. Daarnaast, ik ben er zeker van dat je oma hen wel bezig kan houden."

Wel, als mijn oma hier zou zijn, waarschijnlijk wel. Ze had echter heel toevallig een afspraak weten te maken in Caelia, alsof ze niet wist dat de handelsakkoorden vandaag hernieuwd zouden worden. Het had natuurlijk te maken met het feit dat de verantwoordelijkheid voor die onderhandelingen dit jaar op mijn schouders viel, en zoals gewoonlijk was ze daar niet tevreden mee.

"Damiano valt best mee als je hem een kans geeft. Geef Emilio een denkpuzzel boven zijn niveau, en hoop dat hij er iemand anders mee lastigvalt."

Ik fronste bij het horen van zijn naam. Ik had Emilio al niet meer gesproken sinds ik hem alleen had achtergelaten op de dansvloer. Hij had internationaal gezichtsverlies geleden, en het leek me sterk dat hij dat zomaar zou laten passeren.

"Wat als hij opnieuw over huwelijken begint?"

Beatrice lachte opnieuw, en ik vroeg me af wat ze aan het doen was. Het Palais des Reines was amper enkele uren rijden van ons paleis, maar het leek alsof de afstond alleen maar groter werd omdat ik Beatrice mistte. Ik keek geschrokken op in de spiegel, en schudde mijn hoofd, alsof ze mijn gedachten zou kunnen horen. Waar ben je mee bezig, Victoria? Ik probeerde de gedachte snel van me af te schudden, en focuste me op de donkere stoffen broek die ik voor mijn middel geslagen had.

"Het komt allemaal wel in orde, Vie."

Haar woorden gaven me moed, maar ik was nog niet helemaal overtuigd. Ze leek het te merken.

"Neem het gewoon zoals het komt. Wie weet valt het allemaal wel mee, en maak je je nergens zorgen om. Ik ben er zeker van dat je het geweldig gaat doen."

Ik mompelde een bedankje door mijn glimlach heen, en besloot dat ik mijn groene broek zou dragen. Groen, de kleur van de hoop zoals mijn oma me al meerdere keren verteld had, en bovendien ook nog eens de nationale kleur van Breienbach. Ik knikte naar mezelf, en wist dat het een goede keuze was. Beatrice zuchtte zachtjes aan de andere kant van de lijn, en ik besefte dat ik helemaal niets meer gezegd had.

"Ik moet gaan, Vie. Ik moet nog naar mensen gaan zwaaien vandaag."

Ik draaide met mijn ogen. Het was de nationale feestdag van Migne, dus het was wel meer dan dat. Ik had geen idee hoe het kwam dat Beatrice zo makkelijk door haar koninklijke taken leek te kunnen dansen, zeker niet wanneer ik er soms alle moeite van de wereld mee had.

"Ik ben er zeker van dat ze blij zullen zijn om je te zien. Wie zou dat niet zijn?"

Ik besefte te laat dat ik dat laatste ook hardop gezegd had, en Beatrices lach verklapte dat ze me gehoord had. Ik voelde mijn wangen warm worden. Hemel, Victoria.

"Is dat je manier om duidelijk te maken dat je me graag nog eens zou willen zien?"

Mijn wangen werden nog warmer, en de spiegel voor me vertelde dat ze dezelfde tint rood bereikten als mijn haren. Ik schudde mijn hoofd, en probeerde een antwoord te verzinnen, maar ik kon alleen maar stamelen. Beatrice grinnikte, en ik sloot mijn ogen in een poging om mezelf van nog meer vernederingen te redden.