Over Jurken & Tiara's

3. Ik Eet Nog Liever Mieren

21 JUNI

De dagen in Caelia wisselden elkaar sneller af dan ik verwacht had. Dat had ik vooral aan Beatrice te danken, die me telkens weer wist op te vrolijken. Ze was nooit te verlegen om naar me te zwaaien tijdens het eten, en ze had al meerdere keren met haar ogen gedraaid wanneer Emilio me weer wist te vinden. Wat de hele tijd leek te gebeuren. Ik had geen idee hoe hij er telkens weer in sloeg, maar hij weigerde me alleen te laten. Het irriteerde me mateloos, maar de strenge blikken van mijn oma zorgden ervoor dat ik stilzwijgend meeging in al zijn plannen.

"Je ziet er prachtig uit."

Mijn moeder gaf me een bemoedigend kneepje in mijn arm. Haar blik gleed tevreden over mijn lichtgroene jurk, en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn kleed, maar ik weigerde het te tonen. De stof trok zwaar aan mijn schouders, en hoewel de jurk op maat gemaakt was, leek hij toch voor iemand anders bedoeld te zijn. Ik haatte het om jurken te dragen, maar de uitnodiging was duidelijk geweest. Het Zuidbal was dit jaar exclusief toegankelijk voor mannen in kostuums en vrouwen in elegante avondjurken. Het irriteerde me mateloos dat de Caeliaanse uitnodiging het onderscheid maakte. Ik wist wel zeker dat er mensen waren die zich niet thuis voelden in de tweedeling, en ik had geen idee of ik in hun plek wel zou willen gaan. Als ik de kans had om te weigeren, dan had ik het gedaan. Ik schudde lichtjes met mijn schouders om te wennen aan de jurk. Mijn moeder leek door te hebben waarmee ik bezig was, en gunde me haar brede glimlach. Ik haalde kort mijn schouders op, en rechtte ze dan. Ik zou me niet laten kennen door de ouderwetse Caeliaanse kledingnormen. Mijn moeder deed hetzelfde, en plots was ze weer op en top koningin. Mijn eenvoudige tiara viel in het niets bij de zware, gouden kroon die mijn moeder droeg. De grote smaragd in het midden was ongetwijfeld de blikvanger van het juweel, en hij werd omringd door honderden glasheldere diamanten. De kroon paste perfect bij mijn moeder, en hoewel ik wist dat ik hem op een dag van haar zou erven, had ik geen idee of ik hem ooit even elegant zou kunnen dragen als haar.

"Helemaal klaar om het Zuidbal te bestormen."

Ze knipoogde terwijl ze voor de zware eiken deuren van de balzaal stopte. Ik knikte, maar voelde me plots toch nerveus. Ik wist dat er pers aanwezig was in die zaal, en ik voelde me allesbehalve op mijn gemak. Mijn moeder leek het te merken, en ze draaide zich naar me toe.

"Het komt helemaal goed. Je danst een keer met Emilio, praat met wat edelen, en geniet van de avond."

Ik knikte, maar was niet helemaal overtuigd. Ik voelde me allesbehalve klaar. Ik viel in het niets naast het beeld dat mijn moeder uitstraalde. Haar goudblonde haren zaten in een elegante knot, allemaal perfect op hun plek, en deden haar zachte gezicht mooi uitkomen. De lachrimpels om haar ogen waren de afgelopen jaren een beetje dieper geworden, maar ze hadden haar nog mooier gemaakt. Ik voelde me meer dan ooit een matige variant van haar. Mijn moeder leek te merken wat er in me omging, en schudde streng haar hoofd.

"Je ziet er geweldig uit, mijn lieve Victoria. Ik ben trots op je, en ik ben er zeker van dat je vanavond aan iedereen zal kunnen laten zien wat je in je mars hebt."

Ze gaf me een kneepje in mijn schouder, en ik glimlachte. Ik voelde me al een stuk kalmer, en was plots blij dat ze hier bij me was.

"Laten we gaan, voor je oma zich ongerust begint te maken."

Ik fronste, maar knikte toch. Mijn moeder trok me de zaal binnen, in het feestgedruis, en ik hapte naar adem.

De zaal was prachtig versierd. Het hoge, gebolde plafond dat ingewerkt was met schilderijen, en nooit minder indrukwekkend zou worden, werd verlicht door honderden kroonluchters. De gouden versiering glansden in het licht. Er waren al veel mensen aanwezig, die er allemaal piekfijn uitzagen. Er bewogen honderden bedienden met dienbladen vol champagne tussen de gasten. De zonnewende werd hier duidelijk goed gevierd. Alles was tot in de details aangepakt. Zelfs de gordijnen, waar in gouden stiksel zonnen opgenaaid waren. Ik keek van de gordijnen naar de tafellakens, die van dezelfde stof gemaakt leken te zijn naar... Mijn blik bleef hangen op Beatrice, die aan het praten was met haar moeder.