Over Jurken & Tiara's

17. Het Einde Van De Wereld

29 OKTOBER

"Moet je niet werken vandaag?"

Mariama's glimlach vulde mijn hele beeldscherm. De zon scheen in Duitsland, in tegenstelling tot hier thuis in Breienbach, en er stond een licht kader op haar donkere gezicht. Het zag ernaar uit dat ze nog in haar appartement was, ook al was het halverwege de voormiddag. Ze had een donkergrijze koptelefoon op haar hoofd die bekleed was met het DeuTECH-logo. De witte pijl en ster waren goed zichtbaar terwijl ze naar buiten keek, en ik herinnerde me weer wat voor prachtig uitzicht haar appartement had. Het wijde zicht over het groen van de campus in combinatie met de moderne architectuur, deden het uitzicht over de Breiaanse paleistuinen verbleken, en het was bijna genoeg om jaloers op te worden. Mariama keek weer naar mij en schudde glimlachend haar hoofd.

"Ik werk vandaag van thuis uit, dus ik kan zelf regelen wanneer ik pauze neem en hoe lang ik doorwerk. We weten allebei dat ik beter functioneer wanneer de zon ondergaat."

Ik draaide met mijn ogen, maar kon niet voorkomen dat ik toch moest glimlachen. Mariama zag er oprecht gelukkig uit. Het maakte me blij, en deed me beseffen dat ze op de juiste plek beland was. De plek waar ze thuishoorde.

"Hoe gaat het daar? Heb je al leuke mensen leren kennen?"

Ze haalde haar schouders op en glimlachte naar me. Ze had een kop thee in haar handen, en het oranje label was doorweekt. Ze omklemde het alsof het haar leven gaf, en het gaf me het gevoel dat het misschien wel kouder was in Duitsland dan het eruit zag.

"Iedereen is supervriendelijk. Als ik hulp nodig heb, dan staat er meteen een heel team klaar om me te helpen."

Ik glimlachte en wiebelde met mijn wenkbrauwen in een poging om nieuwsgierig over te komen. Het kleine vierkantje op mijn scherm vertelde me echter dat ik daar in faalde, dus ik leunde simpelweg voorover in een poging om mijn eigenwaarde te redden.

"Zit er toevallig iemand tussen die meer dan vriendelijk is?"

Mariama draaide met haar ogen.

"Ik ben hier nog geen maand, Victoria."

Ik lachte en schudde mijn hoofd.

"Als ik het me nog goed kan herinneren, dan had je ook geen maand nodig om voor een welbepaalde Breiaanse hertog te vallen."

Mariama's ogen werden groot. Aha, betrapt. Ik lachte opnieuw, en Mariama schudde zuchtten haar hoofd.

"We weten allebei dat dat niets wordt. Ik ben helemaal hier, en zijn berichten zijn zo... Droog. Alsof hij het lastig vindt om met me te sturen."

Ik haalde mijn schouders op.

"Dat wil helemaal niets zeggen."

Er konden een hele boel redenen zijn waarom hij amper antwoordde op Mariama's berichten. Misschien hield hij gewoon niet van sms'en. Als ik iets kon afleiden uit het feit dat hij Mariama mee uitgevraagd had op de nationale feestdag, dan was het wel dat hij haar beter wilde leren kennen.

"Ik weet het niet, Victoria. Ik denk dat het tijd is om hem uit mijn hoofd te zetten, en me te focussen op andere dingen."

Ik knikte.

"Wel, als dat is wat je wilt, dan ga ik je niet tegenhouden. Het spijt me, ik had er echt nog vertrouwen in dat het iets kon worden."

Mariama knikte peinzend, haar blik op iets naast haar computerscherm gericht.

"Ik ook. Ugh, waarom zijn jongens zo ingewikkeld?"

"Goede vraag. Het is maar goed dat ik me er niet veel van hoef aan te trekken. Meisjes versieren is al moeilijk genoeg op zich."