Over Jurken & Tiara's

13. Gij Moedig Volk

3 OKTOBER

Mijn maag zat in de knoop door de zenuwen die door mijn lichaam raasden. Ik had me nog nooit eerder zo nerveus gevoeld voor onze nationale feestdag. Ik stak het op het feit dat ik voor de eerste keer zelf een centrale rol kreeg, maar eigenlijk was er gewoon iets aan vandaag dat me geen goed gevoel bezorgde. Misschien was het mijn oma's gezeur wel, of de klokken die hoog in de vertrekhal van onze auto's hingen. Ik begreep niet waarom iemand nood had aan twee klokken, en meer nog, hoe niemand er gek van werd dat hun secondewijzers niet op hetzelfde moment verder tikten. Mijn ouders leken er geen last van te hebben, maar hoe langer ik hier zat te wachten, hoe luider de klokken leken te worden. Alsof ze duidelijk wilden maken dat ik het vandaag sowieso zou verpesten, zelfs nog voor er ook maar iets van de feestelijkheden gestart waren. Ik rilde, want de hal bood amper bescherming tegen de Breiaanse herfst. Ik trok mijn vest een beetje dichter en kon alleen maar hopen dat ik vandaag geen fouten zou maken.

Khadija besprak nog enkele details met de chauffeur van mijn ouders, en keek dan tevreden toe hoe ze vertrokken in hun elegante, zwarte auto zonder dak. Ik zou zo meteen vertrekken in hetzelfde type auto, maar ik zou hem moeten delen met mijn oma. Ze had me er maar al te graag op gewezen dat ze me zo prima in de gaten kon houden, en ik wist dat ze me geen seconde -tiktik, tiktik, tiktik- uit het oog zou verliezen. Elke beweging zou gekeurd, of eerder afgekeurd worden, en er was geen ontsnappen aan. Khadija begeleidde ons naar de tweede auto en ging zelf naast de chauffeur zitten. Ik wilde vragen hoe het met haar ging, nu Mariama's vertrek zo snel naderde, maar oma's strenge blik hield me tegen.

"Hier gaan we dan."

Onze auto vertrok zonder problemen, en het kalmeerde mijn nerveuze maag een beetje. Het was al veel dat onze auto niet uit elkaar viel bij vertrek, en misschien was er dan toch een kleine kans dat ook de rest van vandaag zonder problemen zou verlopen.

"Rechtop zitten, Victoria. Je ziet eruit alsof je je ruggengraat thuis vergeten bent."

Misschien niet helemaal zonder problemen. Ik deed wat ze van me vroeg, ook al kon ik amper nog rechter zitten dan ik al zat. Ze gaf me een knik die bijna goedkeurend leek. Ik merkte het amper, want ik werd afgeleid door het zware gouden juweel om haar pols. De herinnering aan Mariama met de armband om, schoot plots naar voren, en ik moest alle moeite van de wereld doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Hoewel haar juwelen prima bij haar donkergroene jurk, kon ik niet ontkennen dat hij Mariama beter had gestaan. Mijn oma fronste, alsof ze doorkreeg waar ik aan dacht, en ik wendde snel mijn blik af voor ik er een uitbrander voor kreeg. Khadija keek over haar schouder naar ons, haar klembord stevig in haar handen. Onze dag stond minuut per minuut uitgeschreven op haar papieren, zodat ze ons elk moment zo onopvallend mogelijk zou kunnen beschermen. Zij niet alleen natuurlijk. Het voltallige team telde meer dan tweehonderd bodyguards vandaag, en de meesten zou ik nooit opmerken. Khadija was goed in haar job, en het had me nooit verbaasd dat ze het hoofd van ons beveiligingsteam geworden was.

"We zullen zo meteen tussen de mensen rijden. Nadien zullen de koning en koningin hun toespraak houden en dan krijgen jullie bloemenkransen van de goede doelen die jullie dit jaar gekozen hebben."

Ik knikte. Mijn ouders hadden dit jaar allebei een organisatie gekozen die zich inzette voor kansarme kinderen. De verenigingen zouden een heel jaar lang het grootste deel van hun royale fondsen krijgen. Mijn oma had hetzelfde doel gekozen dat ze al jaren koos, eentje dat weeskinderen de mogelijkheid gaf om muziek te spelen en concerten te organiseren. Ik had geen idee waarom het haar zo nauw aan het hart lag, maar ze was er erg gepassioneerd door. Ze stond erop om al hun concerten bij te wonen, en het leek bijna alsof de kinderen haar tweede familie waren. Het was een van de weinige momenten dat ze aan de wereld -en aan ons- toonde dat ze wel degelijk een hart had in het harde omhulsel dat mijn oma vormde.