Over Jurken & Tiara's

7. Verrader Van Land En Vriendin

25 JULI

Mariama opende met veel flair de deur van mijn kamer. Louis stond achter haar met een geërgerde blik in zijn ogen. Mariama liet het niet aan haar hart komen en salueerde glimlachend naar hem. Ik schoot overeind van mijn bed, en mompelde een snel bedankje tegen Louis. Hij reageerde er amper op terwijl ik de deur achter Mariama sloot.

"Je weet dat je hem niet zo mag opjutten."

Ze haalde haar schouders op en lachte haar tanden bloot.

"Maar het is zo leuk."

Ik draaide met mijn ogen en ging op mijn sofa zitten. Mariama liet zich op de lege plek naast me vallen. Ik draaide me richting haar, een van mijn benen opgetrokken zodat ik mijn kin op mijn knie kon rusten.

"Waarom ben je hier eigenlijk? Ik dacht dat ik je vanavond pas zou zien."

Ze knikte en legde haar arm op de leun van de sofa. Ze droeg een los shirt met een donker opschrift dat niet helemaal leesbaar was. Ze glimlachte geheimzinnig en leunde een beetje naar me toe.

"Je ontwijkt me al de hele week, Victoria."

Ik schudde mijn hoofd. Dat was niet mijn bedoeling geweest, al had ik het ook niet erg dat ik haar vragenvuur had kunnen vermijden. De letters op haar t-shirt werden plots wel heel erg interessant, en ik ontweek haar blik terwijl ik uit probeerde te vinden welke woorden ze vormden.

"Ik heb het druk gehad."

Mariama zuchtte, en maakte daarmee duidelijk dat ze wist dat er meer aan de hand was. Ik besefte dat ik Beatrice niet langer geheim kon houden voor haar, en eigenlijk wilde ik dat ook niet. Mariama en ik vertelden elkaar altijd alles. Het was moeilijk om dit verborgen te houden, ook al was het even moeilijk om het erover te hebben. Mariama schoof dichter tegen me aan.

"Dit is wat ik me de afgelopen week gerealiseerd heb."

Ik keek haar vragend aan. Haar haren zaten in haar kenmerkende dotten, en ze droeg grote, gouden hangers in haar oren. Ik volgde hun beweging terwijl Mariama haar hoofd heen en weer schudde, en wilde haar al bijna vragen waar ze ze gekocht had. Mariama was me echter voor, en er was geen ontsnappen meer aan.

"Je verdwijnt de laatste tijd regelmatig van belangrijke evenementen."

Ik knikte. Het was niet onlogisch dat Mariama ervan wist, want de kranten hadden ervoor gezorgd dat iedereen in de Zuiderlanden het erover gehad hadden.

"Je komt onder de soep te zitten op je verjaardagsfeest, en wow, prinses Beatrice is daar om je te redden."

Ik draaide met mijn ogen, maar kon niet voorkomen dat mijn wangen warm werden.

"Ik heb de foto's van het Zuidbal onderzocht, en het viel me op dat er geen enkele foto te vinden is van Beatrice terwijl jij in die tuin zat. Mag ik ervan uitgaan dat zij het was die de binnenkoer de moeite waard maakte?"

Ik schudde mijn hoofd en draaide me weg van haar. Mariama kwam overeind en ging op mijn koffietafel zitten, tussen wetsvoorstellen en oude dossiers die ik nog moest doornemen. Ze gaf er niets om en nam mijn handen in de hare en glimlachte speels. Ik haalde mijn schouders op, en probeerde mijn razende hart te negeren. Ik probeerde een uitweg te zoeken, en realiseerde me plots dat ze me nog niets over Kaito verteld had.

"Waarom vertel je me niet over je date met de Hertog van Stauberg?"

Mariama trok haar wenkbrauwen op, en schudde haar hoofd.

"Nope. Dit gesprek gaat over jou."

Ze zuchtte en haar gezicht werd zachter, serieuzer.

"Kijk, Victoria, je moet doen waar je je goed bij voelt, ik ga je niet dwingen om me iets te vertellen waar je nog niet klaar voor bent. Maar je weet dat je het me kan zeggen, he? Wat er ook aan de hand is, ik wil niet dat je je zorgen maakt dat ik het niet oké zou vinden."