Over Jurken & Tiara's

15. Tijd Voor Nieuwe Verhalen

9 OKTOBER

Hoewel ik mijn uiterste best gedaan had om vandaag uit te stellen, was er toch geen ontkomen meer aan. Mariama zou morgenochtend op een vliegtuig stappen, en daarmee zou er een einde komen aan haar tijd in het paleis. Niet overdrijven, Victoria. Dat ze vertrok, wilde allesbehalve zeggen dat ze voor altijd weg zou blijven, of dat ze me zou vergeten. Ik ademde diep in om mijn nerveusheid weg te werken, en drukte de deurbel in. Louis stond achter me, mijn cadeau in zijn handen, en hij werd geflankeerd door twee brede mannen die ervoor moesten zorgen dat me niets zou overkomen. Ik had hen op het paleis willen laten, zeker omdat Khadija waarschijnlijk bekwamer was dan hen samen, maar Louis had geweigerd. De enige manier waarom hij me naar hier zou brengen, was als ze erbij waren. De deur ging open, en Mariama gunde me haar breedste glimlach. Ze had een van haar favoriete jurken aan, een wit exemplaar uit een dikke stof die haar beschermde tegen de beginnende Breiaanse koude. Haar haren zaten in een afro, en ik besefte dat ze er op haar best uitzag. Ik had uren getwijfeld over mijn outfit, en had uiteindelijk gekozen voor een simpele blauwe trui met een lichtgrijze broek. Allesbehalve op mijn zondags, dus. Shit.

"Victoria! Eindelijk!"

Ik draaide met mijn ogen. We wisten allebei dat ik veel te vroeg was, maar ze trok me toch zonder een moment te twijfelen naar binnen. Ik nam haar cadeau over van Louis, en Mariama salueerde met een grijns naar hem, voor ze de deur dichtgooide. Mijn team zou de hele nacht in hun auto spenderen, maar ik wist ook dat dat meer Louis' fout was dan de mijne. Mariama trok me de smalle gang door, en leek zich geen zorgen te maken om mijn klerenkeuze.

"Mijn nonkel en grootouders zijn er ook al."

Ze duwde me de woonkamer in en gaf me geen kans om me voor te bereiden. Ik had Mariama's familie nog nooit ontmoet, en ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat zij hier ook zouden zijn. Typisch Mariama om dat niet te vermelden. Mariama leek mijn aarzeling te merken, en draaide met haar ogen.

"Zolang je mijn nonkel negeert wanneer hij over politiek begint, komt het helemaal goed."

Ze gaf een kneepje in mijn handen en werd serieuzer.

"Ik ben blij dat je er bent, Victoria."

Ik knikte, want het gevoel was geheel wederzijds. Ik plaatste haar cadeau bij de andere geschenken, en werd onthaald door het gezellige rumoer van Mariama's familieleden. Ze waren aan het discussiëren over iets, en Khadija draaide met haar ogen terwijl ze naar me toe kwam. Ze omhelsde me met een arm terwijl ze een kom met groenten balanceerde in de andere. Ze wees me een lege plek aan de zijkant van de tafel aan, en glimlachte breed naar Mariama, die zichzelf ook in de discussie geworpen had. Ik voelde me meer toeschouwer dan gast, maar de warmte hier in huis zorgde ervoor dat het me niet eens kon schelen.

Khadija's huis werd steeds voller en voller. Er waren nog enkele vrienden van Khadija gearriveerd, sommigen met echtgenoten en kinderen erbij, en ook enkele schoolgenoten van Mariama hadden nog een plekje weten te vinden. Ik was er elke keer van overtuigd geweest dat niemand nog bij aan de tafel zou passen, maar niets was minder waar. Er waren meer dan twintig mensen verzameld in de kleine eetkamer, iedereen druk in gesprek met elkaar en met brede glimlachen op hun gezicht. Khadija had kosten nog moeite gespaard voor het afscheid van haar oudste dochter. Er lag een nieuw, elegant tafelkleed op tafel dat paste bij de felgekleurde servetten die onder het feestelijk servies lagen. Ik had geen idee of het er altijd zo aan toeging op familiefeesten van de Fayes, maar ik kon niet ontkennen dat ik het niet naar mijn zin had. Ik had me nog nooit zo geamuseerd op een feest, ongeacht de blikken die een van Mariama's nichtjes me bleef toewerpen. Ze kon onmogelijk ouder zijn dan tien, maar haar blik vertelde me dat ze zich niet zomaar zou laten doen.