The Ceo Secretary ( #1 )

CHAPTER 11

Naupo na sila mama kaya ako naman na ang susunod. Bumuntong hininga muna ako bago tumayo. I did not take off my shade. Nanginginig ‘kong inabot ang microphone at tumingin sa kanilang lahat.

I was so fucking nervous.

“P-pa...” panimula ko palang gumagargal na ang boses ko. Nakita ko ‘pang nakatutok lang sa'kin si Lei. Umiiyak na'din ang mga kaibigan ko at napapaluha na ang mga kasamahan namin. “I don’t know how t-to start again...It’s hurting m-me a lot,” umiiyak na turo ko sa dibdib ko. “I a-always ask myself b-bakit ngayon pa ‘kung s-saan mas k-kailangan kita, pa, ha?” pinunasan ko ang luhang tumulo sa pisngi ko. “A-akala ko b-ba you're going to attend the g-graduation of CL pa? B-but now, all we here...is a-attending your damn funeral? A-ang sakit-sakit d-dito pa...” turo ko sa puso ko at mas lalong hindi na mapigilan ang mga luha ko.

I can't breath.

Hinabol ko muna ang hininga ko bago nagsalita muli. “I-I’m trying to a-accept it but...I really can't do! H-how?...s-sanay na’ko pa, eh, bakit bigla ka naman y-yatang kinuha sa'min. I really r-really miss y-you. T-tutuparin ko ang h-huling bilin mo sa'kin pa.” I stop myself to cry out loud. Bumuntong hininga ako ng malakas bago tapusin ang huling sasabihin. “N-now, I a-am going to accept that you are gone, but in our soul never f-forgotten you. I love y-you.” napaluhod na ako sa sobrang panghihina at napa-upo nalang sa damuhan dahil sa pag-iyak.

“A-ate.” iyan nalang ang nasabi ni CL at yumakap sa'kin.

“A-anak, tayo na.” umiiyak na sabi sa'kin ni mama at lumuhod na'rin para mayakap ako.

“T-tita, tayo na po. Kailangan na kayo ‘don para maibaba na si, Tito.” umiiyak na sabat ni Ally.

“S-salamat, iha.”

Tinulungan na ni Ally at Ash si mama na tumayo para tignan muna nila si papa bago ito maibaba sa lupa.

Biglang yumakap sa'kin si Lei kaya mas lalong napahagulgul ako ng iyak sa dibdib niya.

Tinulungan akong tumayo at inabutan ng bulaklak. Naka-alalay lang siya sa likuran ko habang tinatanawan ko ang mukha ni papa na sinasara na ang kabaong niya!

Noooo!

“Papa!” sigaw ko ng malapit ng maisara. Lumapit ako at niyakap ang kabaong niya habang humihikbing umiiyak. “P-pa,” ang tanging naiusal ko nalang.

Hinila na nila ako para maisara na ng tuluyan. Hindi nila ako binibitawan kaya mas lalo akong kumakalas sa kanila.

“Papa! Pa!” sigaw ko ng ibinaba na nito gamit ang isang tali papunta sa ilalim ng lupa. Napaluhod nalang ako habang naka-tunghay sa gilid ng lupa.

“Pa! wag mo kaming...iwan! Papa!” sigaw ko at napapadapa dahil namamaga na ang lalamunan ko.

Iyak nalang nila ang naririnig ko.

“Papa...” humihikbing sabi ko ng unti-unti na nilang nilapag sa lupa. “Paaaaa! Papa ayoko p-pa! H-hindi! Hindi ko k-kaya!!” umiiyak na talagang sigaw ko.

Hindi ko matanggap pa! Masakit!

Natatabunan na nila ito ng lupa kaya mas lalong nataranta ako.

“Papa! Paaaaa! Sandali! Papaaaaa!!” nag-sisigaw na ako at gumagapang na sa damuhan.

Hindiiii!

“G-garrette! T-tama na anak.” pagil sa'kin ni mama.

Nasa likuran ko parin si Lei nakahawak sa mag-kabilang balikat ko.

“Pa---pa!” nanghihina ng sigaw ko. Gumapang pa ako palapit ng natabunan na nila ang kabaong ni papa. “Pa! Sabi mo h-hindi m-mo kami iiwan?!” humihikbing tanong ko. “B-bakit pa? Ba---kit?” napayakap na ako kay Lei sa sobrang panghihina. Hindi ko na naramdaman ang braso ‘kong masakit simula ‘nong naligo ako mamaya. Tiyak babalik ito mamaya dahil nagsisimula ng kumirot.