Bye Bye, My Love

Thirty Two

“Mom, kasal man kami o hindi siguradong magiging mahirap para sa akin kapag iniwan na ako ni Nolan. Pero hindi n'yo po kailangang mag alala, pipilitin kong kayanin dahil 'yon din naman ang gusto ni Nolan."

Huminga siya ng malalim. “Sigurado na ba talaga kayo dito?" She asked us with a serious look.

“Opo!" Sabay naming sabi ni Nolan.

“Okay, if seryoso kayo. Do it." Mom said na nag paligaya sa aming dalawa. Obvious 'yon sa mukha namin dahil hindi mawala ang ngiti sa mga labi namin at relief sa mukha ni Nolan dahil sa pagpayag ni Mama.

“Thank you, Ma!" I told her.

“Tell your Dad about this too."

“We will."

“Kailan n'yo planong magpakasal?"

“As soon as possible Mom. We don't want to waste time." I answered. I know may mga papers pa na kailangang asikasuhin before kami payagan talagang magpakasal kaya kailangan asikasuhin na 'yon.

“I understand." Mom said.

“Maraming salamat po sa pag payag, Doc. If dumating na si Dad galing States mamamanhikan po agad kami." Nolan said.

“Okay." She replied.

•••••

Umuwi na kami after naming ipaalam kay Mama ang tungkol sa pag papakasal namin ni Nolan. Masaya kaming pumayag si Mama.

Dumiretso kami sa Unit Nolan para naman hintayin ang Mom niya na dumating.

She already texted Nolan na nakasakay na sila ng eroplano at she's with Nolan's younger brother.

Pag dating namin ng Unit niya, dumiretso kami sa sala at umupo sa couch.

“Napagod ka ba?" Tanong ko sa kanya.

He shakes his head. “Don't worry." He reassured. Mabuti kung gano'n. Mabuti nalang nag suggest akong, ako na ang mag mamaneho sa aming dalawa.

Isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya.

“Pa'no natin sasabihin sa Dad mo ang plano natin?" He asked me.

“I'm just gonna call him."

“Okay lang kaya 'yon? Hindi kaya mas okay kung sasabihin natin ng personal?"

Tinanggal ko ang pagkakasandal ko sa balikat niya. “For sure maiintidihan niyang hindi na natin siya mapupuntahan sa Davao dahil sa kondisyon mo."

“Kaya ko pa namang bumyahe!"

“Your Mom is coming remember? And for sure she won't allow it and of course I won't either."

Napabuntong hininga siya na parang pagpapakita ng pagsuko niya. “Okay."

He put his hand on his forehead na medyo pinagalala ko.

“Are you okay?" I calmly asked.

“Oo, bigla lang akong nahilo."

Shit! Bahagya akong nagpanick pero hindi ko masyadong ipinapahalata sa kanya.

“Uhm... G-gamot? Kailangan mo ba ng gamot?" I asked.

He nodded. “Yes, please."

Dali-dali kong kinuha ang gamot niya at kumuha ng tubig sa kusina 'tsaka ko pinainum sa kanya yung gamot niya.

Agad din naman niya itong ininum.

Humawak ulit siya sa ulo niya habang nakayuko.

Luhumod ako sa harap niya para subukang tignan ang mukha niya. His eyes are closed tila pinipigil niya ang sarili niya na 'wag ipakita sa akin na nahihirapan siya.

“Are you feeling better now?"

“Yes." Maikli niyang reply.

“Gusto mo bang humiga muna? Para makapag pahinga ka pa?"

“No, let me just sit hear. I'll be fine."

“Are you sure?"

“Yes."

Napa buntong hininga nalang ako dahil sa pagaalala. Umupo nalang ulit ako sa tabi niya at hinaplos siya sa likod niya. Para malaman niyang nasa tabi niya lang ako.

Ilang minutong ganito lang ang posisyon namin hanggang hindi ko na siya kinakausap para makapag focus lang siya sa nararamdaman niya ngayon.

Doorbell ang bumasag sa katahimikan namin, ako na ang tumayo at naglakad papunta sa pinto 'tsaka ito binuksan.

Pagbukas ko isang babaeng tila nasa 50's ang nakita ko at isang batang lakake na sa tingin ko ay nasa pito hanggang siyam na taon ang edad.

Sila na siguro ang Mom at brother ni Nolan.

“Are you Nolan's girlfriend?" She asked.

“Opo."

“Where is he?" Pagaalala niya.

“Sa sala po, medyo inatake siya ng sakit niya kaya nagpapahinga siya ngayon."

Mas lalo siyang nagalala at tuluyang pumasok ng Unit niya. Sinundan ko lang sila hanggang sa makarating kami ng sala. Kung saan gano'n pa rin ang position ni Nolan.

“Nolan?" Tawag ng Mama niya sa kanya.

Dahan-dahan iniangat ni Nolan ang ulo niya at tumingin sa direksyon namin. Salitan niya lang tinignan ang Mom niya at kapatid niya 'tsaka binaling ang tingin sa akin.

“My love, who are they?" He asked me.

Laking bigla ang naramdaman ko sa narinig na tanong sa akin ni Nolan. Kung ako nabigla mas nabigla ang Mama niya kaya hindi nito napigilan ang lumuha.

Lumapit naman agad ako kay Nolan at hinawakan siya sa mga kamay. “Are you sure you're okay now? Want me to call Mom?" I asked him.

He shakes his head. “I'm okay."

“Kung gano'n bakit hindi mo naalala ang Mama mo at kapatid mo?"

Nanlaki ang mata niya dahil sa pagkabigla 'tsaka biglang tumingin sa Mama niya na mukhang hindi niya paring na re-recognize.

Humawak ulit siya sa ulo niya at tila minasahe niya 'to. Saglit niya lang itong ginawa at muling tumingin sa Mama niya.

“Mom?" He finally recognized them. Tumayo si Nolan at lumapit sa Mama niya na hindi parin tumitigil sa pagiyak.

“That's right, I'm your Mom." Her mom said 'tsaka niya niyakap si Nolan.

To be continued...