Over Jurken & Tiara's

16. In De Sterren Geschreven

"Vertel me eens, waar gaan we naartoe vandaag?"

Ik keek naar de komende haltes van onze tram, niet goed wetende waar hij naartoe zou leiden. Ik had nog nooit het openbaar vervoer genomen, laat staan zonder te weten waar we naartoe zouden gaan. We waren opgestapt aan Paleis, natuurlijk, maar de komende haltes, Alberta, Ambassade, en Villa Alois maakten me niet veel wijzer. Het was pas de eindhalte van de tram, Drie Bogen, die ik herkende. Ik draaide me terug om, negerend hoeveel mensen er op de tram zaten, en kwam tot de conclusie dat Beatrice haar oortjes bovengehaald had, en aan het inpluggen was in haar gsm. Ze bood me een van de twee dopjes aan, een brede glimlach op haar gezicht.

"Ik eumh..."

Ik aarzelde. Ik durfde niet toe te geven dat ik zo weinig van mijn eigen land kende dat we de hele tramlijn zouden moeten volgen. Ik nam Beatrices oortje aan, en wees over mijn schouder naar de haltes.

"Ik weet niet zoveel over de tussenliggende haltes. Alleen bij Drie Bogen kan ik je rondleiden, als je dat wil."

De tram stopte aan een halte, en het zorgde ervoor dat Beatrice haar evenwicht verloor. Ze botste tegen me, en ik kon ons op het laatste nippertje tegenhouden. Ze stond heel erg dicht bij me, maar maakte geen aanstalten om te verplaatsen. Ze leunde nog een beetje dichter naar me toe, en een tel lang dacht ik dat ze me zou kussen. Ze boog echter naar mijn vrije oor, en fluisterde erin.

"Helemaal prima, Vie."

Ik knikte, niet zeker of ze een antwoord verwachtte. Ik vermoedde van niet, want haar focus lagen alweer bij haar oortjes. De draden waren helemaal in de war, maar ze deed niet de moeite om ze uit elkaar te halen en stak zelf ook een dopje in. Ze leunde nog dichterbij, aangezien de draden meer afstand niet toelieten, en zette een liedje op dat ik niet herkende. Een oudere vrouw die op een stoeltje iets verderop zat, fronste naar ons, en ik trok snel mijn kap over mijn hoofd. Ik wendde mijn hoofd af en staarde uit het raam.

"Ik krijg de indruk dat je niet echt fan bent van mijn muzieksmaak."

Ik glimlachte ongemakkelijk. Ik wilde haar niet teleurstellen, maar ik moest eerlijk toegeven dat ik Beatrices muziek maar niets vond. Beatrice draaide met haar ogen, en overhandigde me haar gsm.

"Hier, zet iets op wat jij graag hoort."

Ik aarzelde, maar ze gaf me een aanmoedigende blik. Ik scrolde door haar Spotify, op zoek naar een van mijn favoriete liedjes, en drukte tevreden op I Missed You van Lesley Barber. Beatrice nam haar gsm terug van me over en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de albumcover.

"Dit is... Filmmuziek?"

Ik knikte, bang dat ze me erom zou uitlachen. Ze zei echter niets en focuste zich op het liedje, dat met zachte tonen door de oortjes klonk.

"Verbeter me als ik mis ben, maar niemand zingt hier in?"

Ze keek fronsend naar het scherm, en dan weer naar mij. Er brak een glimlach door op haar gezicht die duidelijk maakte dat het allesbehalve iets voor haar was, maar ze deed tenminste wel de moeite om mee te luisteren.

"Dit is... Niet wat ik verwachtte. Waarom luister je hiernaar?"

Er zat geen verwijt in haar vraag, maar ik vond het toch moeilijk om te antwoorden. Mariama had me al vaak gevraagd waarom ik enkel naar filmmuziek luisterde, maar ik had ook haar het antwoord schuldig moeten blijven. Soms voelde ik me er heel erg aanwezig door. Hyper gefocust, in staat om al mijn problemen op te lossen alsof ze niets betekenden. Maar op andere momenten zorgde het er net voor dat ik kon wegdrijven naar werelden die ik nog nooit gezien had. Nooit zou zien. Het liet me toe om te ontsnappen aan de vier muren die het paleis van Saalbrunn in essentie vormden. Het zorgde ervoor dat ik even -zelfs al was het maar enkele minuten lang- helemaal tot rust kwam. Beatrice haakte haar pink om de mijne en glimlachte vriendelijk.