Over Jurken & Tiara's

15. Tijd Voor Nieuwe Verhalen

Ik reek over tafel naar het laatste koekje -volgens het heerlijke familierecept van Khadija- dat op de schotel lag. Fatou had jammer genoeg hetzelfde idee, maar ze was sneller dan ik en nog voor ik de kans kreeg om te protesteren, stak ze het koekje al in haar mond. Ik keek met grote ogen naar Mariama's jongste zus, die zelfgenoegzaam verder at. Mariama lachte hardop, en sloeg haar arm om mijn schouder.

"Ik heb haar goed opgeleid, koekjes stelen van prinsessen."

Ik draaide met mijn ogen en schudde mijn hoofd.

"Ik ben blij dat je dan toch eindelijk toegeeft dat het mijn koekje was, Mariama."

Ze lachte opnieuw, en gaf me een kneepje in mijn schouder.

"Peace offer?"

Ze toonde haar open hand, en verraadde daarmee dat ze zelf nog een koekje verstopt had. Ik schudde mijn hoofd, want ik wist wel zeker dat ze haar moeders koekjes nog harder zou missen dan mij.

"Delen dan?"

Dat leek een aannemelijk aanbod. Mariama brak zo goed als mogelijk het koekje in twee, en bood me de helft aan. Ik accepteerde het dankbaar.

"Dat we nog veel koekjes mogen delen in de toekomst."

Ik knikte glimlachend mijn hoofd terwijl ik mijn tanden in de heerlijke laag pindakaas zette. Mariama deed hetzelfde, haar handen onder haar kin in een poging om de vallende kruimels en gehakte pinda's tegen te houden, maar we wisten allebei dat het hopeloos was. Ik kwam er zelf ook niet onderuit, en het rommeltje aan kruimels en pindakaas deed Mariama alleen nog maar breder lachen.

Het leek alsof de uren in seconden veranderd waren. Ik had het gevoel dat ik hier nog maar net was, maar iemand was al begonnen met de afwas terwijl Mariama's tante het dessert afruimde. De nonkel van Mariama, een donkere man met lachrimpels en korte, grijze haren, klampte me aan. Hij was een beetje dronken, maar hij was een van de vriendelijkste mensen die ik ooit al ontmoet had. Hij had me het hele etentje betrokken in de gesprekken die over de tafel heen gevoerd werden, en ik was er hem meer dan dankbaar voor. Hij leunde dichterbij, nog dichter dan voorheen aangezien we al schouder tegen schouder gegeten hadden, en fronste zijn borstelige wenkbrauwen alsof hij pas nu iets ontdekt had.

"Jij wordt binnenkort onze koningin?"

Ik keek met grote ogen naar Mariama, maar die haalde hulpeloos haar schouders op. Ze probeerde een gesprek met haar tante af te weren, maar de vrouw bleef genadeloos doorgaan terwijl ze de dessertbordjes wild heen en weer schudde. Ik knikte naar Mariama's nonkel, en zijn gezicht klaarde op.

"Vertel me eens, meisje, wanneer krijg je de kroon?"

Ik schudde mijn hoofd. Ik had geen idee. Ik zou de kroon krijgen wanneer mijn vader hem beu was, of, zoals het voor mijn vader geweest was, wanneer mijn voorganger stierf. Het zou dus nog wel even duren voor ik de troon zou bestijgen, ook al wilde ik dat liever niet te lang uitstellen.

"Je zal wel uitkijken naar al het geld dat je zal krijgen dan."

Ik fronste. Er zat niets boos in zijn stem, maar ik kon ook niet afleiden wat hij ermee bedoelde. Mariama's waarschuwing zat nog luid en duidelijk in mijn hoofd, en ik wilde vanavond niet verpesten door het over politiek te hebben. Daarnaast, er werd van me verwacht om neutraal te zijn. Welke kant hij ook uit wilde, hij zat bij mij aan het verkeerde adres.

"Ik eumh..."

Ik twijfelde. Hij had een punt natuurlijk. Er werd enorm veel geld in het koningshuis gepompt, veel meer dan nodig was. Maar ik kon hem niet zomaar gelijk geven. Het was een van de vele voorschriften die ik opgelegd gekregen had, al sinds kleins af aan, en ik kon er niet zomaar van afwijken. Hoe vriendelijk hij ook was. De kroon die ik op een dag zou krijgen, was verbonden met eisen en regels. Politieke neutraliteit, geschikte partners en opvolgers... Het was maar een klein deel van de verwachtingen. Het kon zwaar doorwegen, en ik probeerde het soms liever te negeren, ook al was er geen ontkomen aan. Mariama's nonkel leek door te hebben dat ik hem geen antwoord zou geven.