Over Jurken & Tiara's

7. Verrader Van Land En Vriendin

Ik knikte dankbaar en gaf haar een kneepje in haar handen. Ik wist diep vanbinnen wel dat ze er geen problemen mee zou hebben, maar het was moeilijk om de eeuwige twijfels en 'wat als'-en van me af te schudden. We waren al vriendinnen sinds we tien waren. Mariama's moeder, Khadija, was toen nog mijn persoonlijke veiligheidsagent geweest, en op een dag had ze Mariama mee naar het paleis genomen omdat Mariama ziek was, en ze nergens anders terecht kon. Mariama had een koekje van me gestolen -zo ziek was ze uiteindelijk niet- en had daarmee bewezen dat ze niet bang was voor de monarchie, of mij. De rest was geschiedenis. We waren tot op vandaag onafscheidelijk, ook al had ik haar nooit echt vergeven voor het koekjesincident, natuurlijk.

"Dank je, ik eumh..."

Ik wist wat ik haar wilde vertellen. Wat ik haar eigenlijk al meer dan drie jaar wilde vertellen. De woorden bleven echter steken in mijn keel, en het voelde plots heel erg warm in mijn kamer. Mariama gaf me een zacht kneepje in mijn handen, en knikte, alsof ze me wilde vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Ik ademde diep in, en verzamelde al mijn moed.

"Je hebt gelijk. Beatrice en ik... Ik weet niet precies wat we zijn, maar ik denk dat ik haar heel erg leuk vind. Zoals ik eigenlijk alleen maar meisjes leuk kan vinden."

Mariama knikte, en ik ademde diep uit.

"Ik ben lesbisch, Mariama."

Mariama glimlachte, en ze trok me in een omhelzing. Ik haalde opgelucht adem, en vocht tegen de tranen in mijn ogen. De wereld leek plots een beetje minder zwaar, en de last op mijn schouders een stukje kleiner. Ik omhelsde Mariama stevig, niet bereid om haar te laten gaan. Mijn tranen gingen over in snikken, en ik kon het niet eens in me opbrengen om me ervoor te schamen.

"Oh, Victoria... Hoe lang loop je hier al mee rond?"

Ik haalde mijn schouders op en liet haar los. Ik veegde de tranen weg, maar ze bleven stromen.

"Herinner je je Little Mix-fase nog?"

Ze knikte enthousiast. Ik voelde mijn wangen warm worden toen ik eraan terugdacht, en Mariama's ogen werden groot in realisatie.

"Ik wist het! Mevrouw-ik-luister-enkel-tekstloze-muziek die plots mee naar hun concert wilde! Dat ik niets doorhad. Pfff."

Ze stond op en liet zich dramatisch op de sofa vallen. Ze wiebelde nieuwsgierig met haar wenkbrauwen, en ik lachte door mijn tranen heen.

"Oké, wie was het? Waarom je toch meeluisterde?"

Ik schudde mijn hoofd.

"Sommige dingen blijven beter geheim, Mariama."

Ze draaide met haar ogen en zuchtte, maar glimlachte toch. Ze duwde zich overeind en schudde haar hoofd terwijl haar glimlach alleen maar breder werd.

"Typisch voor je om meteen voor de kroonprinses van een ander land te gaan. Go big or go home. Je weet duidelijk waarmee je bezig bent."

Ik schoot in de lach, want eerlijk gezegd had ik geen idee. Ik had al wel eerder gevoelens gehad voor vrouwen, maar Beatrice was de eerste waarbij ik effectief... Iets deed met die gevoelens. Het was spannend en eng tegelijk, maar het maakte me gelukkig op een manier die ik niet helemaal kon beschrijven. Niet van stapel lopen, Victoria. Mariama had gelijk. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Van alle personen ter wereld, had mijn hart net Beatrice gekozen. Ik zuchtte tevreden, meer dan blij dat ik mijn beste vriendin eindelijk had kunnen vertellen over Beatrice. Ik had echter ook nog mijn eigen vragen, en ik zou haar er niet zomaar vanaf laten komen.

"Dus, Kaito?"

Mariama draaide met haar ogen.

"Er is helemaal niets aan de hand. Hij was zo vriendelijk om me uit te nodigen voor het diner, in tegenstelling tot sommige andere mensen die ik ken."