Ghost Detective! (COMPLETED)

Chapter 8

Sabay-sabay naman kaming napatingin sa pinto ng bumukas iyon at iniluwa si Mami na mukhang nag-marathon papunta dito. I gave her a bottled water and she immediately take it and drink it. Halos mangalahati na nga yung laman eh. Sabagay, sa haba ata ng tinakbo niya eh.

"Haa.. thanks alot! Kanina ka pa dito?" Nag-nod ako. "I see.. Nga pala, may plano na ba? Naku, kailangan na nating kumilos agad dahil may feeling akong di maganda sa nangyayari kay amarie."

Nalipat ang tingin ko kay Fonse na agad tumayo sa kinauupuan niya. "What does that mean, Mami? What happened to my amarie?" Frantic can be heard to his voice.

"Bakit ba? Anong napansin mong di maganda?" -ako

Umupo muna sa vacant sit na katabi ni Fonse si Mami. Siyempre di alam ni Mami na katabi niya yung lalaking hinahangaan niya. "Kasi... malakas lang ang kutob ko."

"Yun na yun?" I asked, waiting for her other answer pero nag-nod lang siya sa akin. Napabuntong hininga nalang ako and I can't help but to roll my eyes to her. "Uy! Ang taray ah? Haha chillax okay?" Nanahimik nalang ako sa sinabi niya. Oo, medyo mataray ako at dati ko nang ugali yun simula ng bata pa ako.

I'm impatient, sometimes bratty but most of the time, wala akong reaction at sabi nga nila 'walking dead' or 'living dead' ako.

"Anyway, what's the plan?.... leche flan? Hehe rhyme yun." She really is one hyper and over-reacting person I've ever meet. But I'm okay with her. I don't know why.

"Nag-isip ako kagabi kung anong plano... " huminga muna ako ng malalim bago magpatuloy. "And I have planned that we need to negotiate first with the parents. I mean fonse' and Lander's. Kailangan nilang malaman ang katotohanan dahil pamilya nila ang involved dito. And..." I can't continue.

"And..?" -Mami

"And... I have no choice but to reveal my ability."

Nanahimik sa loob ng room at tanging ingay sa labas lang ang maririnig. Kahit si Leira ay napanganga sa sinabi ko dahil ito ang hindi ko sinabi sa kanya na kasama sa plano ko. Si Fonse rin ay nagulat. But I won't take back what I've said. Wala na akong pakialam kahit na magmukha akong baliw at hindi naman ako mag-eexpect na papaniwalaan ako.

Sino bang naniwala sa mga taong nakakakita sa ghost? Maybe, some. Pero... ang nakakausap ang mga kaluluwa? Definitely none. Ewan ko..

"P-pero KM.." I smiled at her.

"Kayla nalang. Anyway, that's my decision. Matagal ko rin itong pinag-isipan. I don't want to embarrass my family that's why tinatago ko ang ability ko sa kanila. Ayaw ko silang ma-disappoint kaya nagpanggap ako na wala na ang ability ko na ito. Pero ngayon.... gusto kong makawala sa hawla na pinagkulungan ko sa sarili ko.. I want to be a different person. Ayoko nang matakot na makipag-deal sa mga tao. I want to be able to smile and to mingle to other people, just like you, Mami. Thank you for that." I held her hand and smiled at her. Siya naman naluluha na.

I chuckled. "Bakit ka umiiyak?"

"Eh kasi eh.. ang drama mo! Pero... thank you din. Kasi pinagkatiwalaan mo ako na makaalam sa ability mo na yan. And I promise that I will not break your trust. So, friends?" And she offer her hand. Tinanggap ko iyon at niyakap niya ko kaya i do the same.

So this is the feeling of having a friend.. I never knew this feeling until now. Tama nga si Leira sa sinasabi niya sa akin na makipag-socialize ako coz it's a great feeling and never be afraid to deal with the problems lalo na pag may friends ka na, true friends. Kasi sasamahan ka nila hindi para pagaanin lang ang loob mo pero para tulungan ka rin nila.

"Thank you.." I look at Leira, whose crying right now. Hindi lang iyak, hagulgol na ata yun.

"You're welcome!! Waaaaahhhhh..."

I chuckled and so as Mami. This is the best day of my life, ever.

****

"Amarie..."

I look at him. He looks furious and I know what will happen next. Alam kong sasaktan na naman niya ako at natatakot ako. Sobrang natatakot ako sa kanya. Sa loob ng mahigit isang taon na naging kami, ganun katagal niya na rin akong sinasaktan. Anong reason? Nagseselos siya. Ayaw niya akong lumalapit sa mga lalaki o makipagtawanan man lang sa kanila. Kaya wala akong magawa kundi sumunod nalang sa kanya. Apparently, I've been his pawn and not his girlfriend for the whole year I was with him.

"B-bakit?" Nanginginig kong tanong. Ngumiti siya sa akin. A creepy smile. I know that something is wrong with Lander pero umaasa akong maaayos pa ang kondisyon niya thinking that I can be his cure. Pero hindi. Alam kong hindi dahil habang tumatagal, nagiging malala ang kalagayan niya. Mahigpit niya akong hinawakan sa braso ko.

"Ah!" Napadaing ako. May pasa na rin kasi ako dun sa lagi niyang pambubugbog sa akin.

I'm thankful na wala pang nakakapansin ng mga pasa ko dahil nilalagyan ko ng concealer. Ayokong ma-caught ang attention ng mga classmates ko at buong schoolmates ko dahil it will worsen Lander's case at baka pag nangyari yun ay mawala na akong tuluyan. Sa totoo lang sa estado kong ito, gusto ko nalang na mamatay dahil parang ito na rin ang hinihingi ng katawan at kalooban ko. But when I think of one person that I love, naiisip kong huwag sumuko at iniisip ko nalang na ililigtas ko ang cousin niya kahit na alam na alam ko at malinaw na malinaw nang hindi mangyayari yun.

"Sino yung kausap mo kanina? Yung babaeng katabi mo? Sumagot ka!!" He pulled my hair really hard pero hindi ako sumigaw kahit gustung-gusto ko na. Nasa loob kami ng PA room pero alam kong maririnig kami sa labas kaya hindi ako nag-iingay.

"S-si Mami yun.. please Lander, wag mong idamay ang mga kaibigan ko.. Please..." Pagmamakaawa ko.

Pero hindi niya yun pinansin at patuloy lang siya sa pagsabunot sa akin. He bit his thumb. Mannerism niya yun. A psycho's mannerism.

"Mami pala... huwag mo na siyang lalapitan... Kundi.... magagalit ako my sweet amarie..." He pulled me closer to his face and forced me to kiss him. Kahit hindi ako mag-respond sa mga kisses niya ay siya lang ang gumagawa. Ayokong humalik ng labi ng iba. Lalo na ng hindi ko mahal.

Yes, hindi ko mahal ang lalaking ito, I was just staying with him.. first, because he needs some saving. second, because I know the truth. I know what he did to his cousin dahil sinabi niya yun sa akin after na maging kami. Sobra-sobra ang galit na naramdaman ko nun at kulang pa ang patayin siya pero I manage to calm myself.

I don't wanna be a criminal, like him.

Sana... sana may makapansin sa aking pagdurusa. Sana may tumulong sa akin at may magbigay ng hustisya kay Fonse. Dahil alam kong malapit na ako sa limit ko... malapit na akong sumuko.

I have stage four Leukemia. May taning na ang buhay ko. Pero kailangan may magawa ako para kay Fonse. Para sa tunay na mahal ko.