Over Jurken & Tiara's

1. De Slechtste Verjaardag Ooit

"Uwe hoogheid?"

Een van de bediendes keek me vragend aan. Zijn hand was naar mijn tafel gericht, en ik besefte dat dit het juiste moment was om weer in beweging te komen. Ik knikte vriendelijk, en deed mijn best om zo waardig mogelijk naar mijn stoel te wandelen. De gesprekken aan de tafels kwamen opnieuw op gang, en het zachte gegrinnik van de jongste Caeliaanse prins ontging me niet. Ik weigerde hem aan te kijken, maar wetende dat hij hier was, maakte mijn dag alleen nog maar slechter. Ik keek voor me, naar mijn tafel, en mijn ogen bleven op mijn oma hangen. Haar blik deed me bijna terug omdraaien. Het leek alsof ze me wilde neerbliksemen met haar ogen, en als mijn ouders me hun trotse glimlach niet gegund hadden, dan was ik zonder twijfel terug vertrokken. Ik liet mijn blik van mijn tafel naar de Mignische tafel glijden, en wenste meteen dat ik dat niet gedaan had.

Het koningspaar was druk in gesprek met elkaar, zonder van me weg te kijken. Ze hadden een ontevreden grijns op hun gezicht, en ik voelde mijn hart in mijn borstkas hameren. Mijn blik schoot naar Beatrice, die simpelweg naar me knipoogde. Opnieuw. Ik kon niet vermijden dat mijn wangen warm werden, en voelde me meteen heel erg stom. Nu ben ik helemaal de grootste nietsnut van de Zuiderlanden. Een zachte hand vond mijn pols, en trok me zachtjes naar beneden. Mariama keek me met een brede glimlach aan, en ik knikte dankbaar.

"Naar wie was je zo aan het staren dat je je eigen stoel voorbijliep?"

Ze leunde een beetje dichter naar me toe, en het gaf me de kans om haar perfect aangebrachte oogschaduw te bewonderen. Het lichtblauw paste perfect bij haar jurk, en contrasteerde tegen haar zwarte huid. Haar grote, grijze ogen kwamen perfect uit in haar make-up, en haar donkere haren zaten in twee grote dotten waarvan enkele losse krullen haar gezicht omlijstten.

"Ik eumh..."

Mariama leunde haar kin dromerig op haar handen. Mijn oma's blik ging van kwaad naar erger zodra ze doorkreeg dat Mariama's ellebogen de tafel raakten, en het zag ernaar uit dat ik me elk moment aan een van haar typische opmerkingen zou kunnen verwachten. Ik probeerde me mentaal voor te bereiden, terwijl Mariama haar blik op de tafel naast de onze richtte.

"Ik wed erom dat het die knappe Hertog van Stauberg is."

Haar blik werd mijmerend, alsof ze niet langer naast me zat. Mijn oma zuchtte, luid en nadrukkelijk, en het was genoeg om Mariama wakker te schudden. Ze rechtte haar schouders en vouwde haar handen in haar schoot, alsof er nooit iets gebeurd was. Oma knikte kort als teken van goedkeuring, en wendde zich tot mijn vader. Ik knikte naar Mariama, niet in staat om toe te geven dat het Beatrice geweest was die me zo van de wijs gebracht had. Mariama zuchtte, en richtte haar blik weer op Kaito Ikuta. Hij was aan het praten met enkele andere gasten, en had een brede glimlach op zijn gezicht.

"Je zou voor minder. Heb je zijn bloemen gezien? Hij heeft je het grootste boeket van ze allemaal gegeven."

Ik knikte opnieuw, maar dit keer gemeend. Ik kon me zijn bloemen nog herinneren, de mengeling van Hortensia's en Camelia's, die ik enkele dagen geleden ontvangen had. Ik had niet geweten wat voor bloemen het waren, maar Kaito was zo vriendelijk geweest om hun betekenis, en namen, op het kaartje te schrijven. Volgens de Japanse cultuur stonden ze voor romantiek, en nog enkele andere dingen. Ik had niet de moeite genomen om het allemaal te lezen, want hoe vriendelijk het ook was, ik had geen behoefte aan een huwelijkskandidaat. Ook niet iemand zo volmaakt als Kaito, met zijn zachte gezicht en uitstekende kledingstijl. Hij was veruit een van de vriendelijkste edelen aan het hof, maar hij was nu eenmaal... Nu ja, een man. Mijn blik schoot weer naar Beatrice, die ondertussen geanimeerd aan het praten was met haar oudere broer. Ik vroeg me af of zij veel huwelijkskandidaten had. Als troonopvolger kwam ook zij er niet onderuit, maar het feit dat ze zomaar een vrouw durfde te kussen, deed me denken dat ze misschien wel meer moed had dan ik.