Tame Her Heart [UNEDITED]

THH Special Chapter

Special Chapter

"GOOD morning, hon." A soft and warmth embrace from behind made me smile and my heart swelled in happiness. From sipping some tea, I glance at him sideways when he put his chin above my shoulders.

"Good morning too, hon." I kiss his head. "Tired from work?"

"Yeah." He groaned and hug me more. "ang haba ng biyahe."

"Sabi ko naman sayo pwede na kang mag stay sa San Romeo tapos bumalik ka lang dito kapag weekend."

"Yoko." He said like a teen-ager in his tantrums. He even pouted his lips and he looks so adorable."gusto kong makasama kayo palagi."

"Pero palagi ka namang pagod." Pasimpleng inilagay ko sa lamesa ang tasa ng tsaa saka hinaplos ang kanyang buhok. "maiintindihan naman namin 'yan ng anak mo. Uuwi ka San Romeo tapos babalik ka dito. Alam ko namang pagod ka sa trabaho mo. Don't risk your health, hmm? 'Wag matigas ang ulo Khenzon."

"I'll try." His blue eyes stared at me intently. "Isa pa, palagi naman akong mag-isa sa mansyon doon kaya pinipili kong umuwi sa inyo dahil gusto ko kayong makasama."

Napatitig ako sa kanya at tipid na napangiti nang may dumaang lungkot sa asul niyang mga mata. It's been so long since lola Amabella died. Hindi naman siya naapektuhan sa sakit niya pero sadyang matanda na talaga si lola na kailangan na niyang magpahinga.

Now, I hope wherever she is, she'll guide us and I hope she's happy with lolo Hudson in her side. Now that they're together, they will be happy seeing each other again.

The lessons they tell to us, the words they imbedded in our heart and mind, the advice they gave to us, is what we won't forget even in our deaths.

Apat na taong gulang pa lang noon si Mazon nang mamatay si lola at simula no'n, saglit na nawala ang kasiyahan sa mukha ng anak ko. I know even in a short period of time, he's close to lola because they always together when we visited in San Romeo. Hinahayaan ko rin dahil alam kong minsan lang silang magkita.

Kaya naiintindihan ko ang anak ko. Naiintindihan ko kung bakit gano'n ang nararamdaman niya. After a few weeks, bumalik na siya sa dati pero alam kong dinadala parin niya ang lungkot sa pagkamatay ni lola Amabella.

"You miss her?" I asked and I know he understand what I mean.

He nodded his head. "Yeah. I miss her."

"If it's okay for you, we could visit her now. I'll just take my leave in the company. One week vacation naman ngayon ng anak mo kaya isasama natin siya."

"Really?" His eyes glisten in happiness and I nodded at him abruptly.

"Of course. Na mi-miss ko na rin si lola at lolo at alam kong gano'n din ang nararamdaman ng anak natin. Alam mo namang mana 'yon sayo. Hindi diretsahang nagsasabi ng nararamdaman."

"Akala ko ba sa ugali sayo nagmamana? Bakit ako na ngayon?"

Sinamaan ko siya ng tingin dahilan para mapahalakhak siya at mas hinigpitan ang yakap sa akin.

"Kidding." He chuckled heartily and kiss my cheek. "Alam ko naman 'yon kasi gano'n din ako no'ng kaedad ko pa si Mazon."

"Hindi na ngayon kasi gurang kana diba?" Natawa ako nang bumusangot ang kanyang mukha pero bigla ding natigilan nang makitang ngumisi siya.

"Anong gurang? Baka gusto mo pakitaan kita?"

Nag-init ang pisngi ko at pinitik ang kanyang noo.

"Ang harot-harot mo. Pagod ka diba? Kaya alam kong nananakit 'yang kasu-kasuan mo."

"Ah, ganun?" Ngumisi siya bigla at napatili na lamang ako nang kargahin niya ako ng parang sako.