Mafia, Daddy & Baby

Rozdział XX: Świeć jasno jak...

Szczyl prowadzi mnie korytarzem w obstawie kilku policjantów aż do pokoju taty.

- Posłuchaj mnie uważnie. Wejdź do środka i dowiedz się jak najwięcej w kwestii tego, o czym rozmawialiśmy.

- W porządku. Czyli wchodzę sama.

- Tak. Masz pięć minut.

Chwytam za klamkę.

- Ale pamiętaj! Jeśli powiesz za dużo, już nigdy nie zobaczysz Krystiana. Rozumiesz?

- Idź do diabła!

- Teraz możesz wejść.

Otwieram drzwi i wchodzę. On zostaje na zewnątrz.

- Tata!

I chociaż jest dość słaby, próbuje wstać.

- Córeczko!

- Nie wstawaj. Jak się masz?

- Lepiej niż wyglądam.

Kaszle. Widzę, że boli go rana.

- Nie kłam.

- Czy szpieg jest na zewnątrz?

- Szczyl? Tak.

- Wiem, czego chce.

- Wiesz?

- Upewnij się, ze drzwi są zamknięte.

Podchodzę do nich i sprawdzam.

- Są zamknięte.

- A teraz do mnie podejdź. Obraz jest...

Trzyma się za brzuch, ledwo mówi.

- Proszę cię, nic nie mów!

- Muszę!

Kontynuujesz wielkim trudem.

- Musisz znaleźć obraz.

- Wiem, że muszę. Szczyl mi powiedział, że muszę go niego dotrzeć, inaczej nigdy więcej nie zobaczę Krystiana.

- Posłuchaj mnie... Szczyl nie powinien wiedzieć. Ten obraz jest u mnie.

- Słucham?

- Jest w moim mieszkaniu. Pamiętasz? Od razu przy wejściu, nad łóżkiem.

W głowie zapala mi się lampka i przypominam sobie ten obraz.

- Nie wierzę... Przez cały ten czas był pod naszym nosem.

- Idź po niego! Ale ani słowa Szczylowi, gdzie się znajduje.

- Ok!

- Ten szczur nie może się do niego zbliżyć! To was uratuje. I posłuchaj mnie uważnie. Jeśli coś mi się stanie...

- Proszę cię, nie mów tak!

- Posłuchaj, nie mam za wiele czasu! Jeśli coś mi się stanie, wybacz mi wszystko!

- Och, tato!

Tule go mocno i pragnę, by został ze mną na zawsze!

- Kocham cię bardzo, córeczko!

- I ja ciebie, tato!

- Musisz ruszać. Nie możemy tracić czasu. Idź po obraz, zanim ktoś go zgarnie!

Wychodzę z mieszana z pokoju taty i do razu słyszę Szczyla.

- Mam nadzieję, ze tatuś ci wszystko wyśpiewał.