Once In A Lifetime (Life Struggle Series #1) COMPLETED

Chapter 12

May mga tao talagang gagawa at gagawa ng paraan para magalit tayo sa kanila. Na kahit anong iwas mo sa kan'ya, siya mismo ang gagawa ng paraan para banggain ka.

Katulad na lang ni Fides.

"Sabihin na lang kasi na walang pangbili ng regalo kaya hindi makapunta," pagpaparinig n'ya. I clenched my fist and sighed deeply.

The class is currently discussing the incoming Christmas party and I never attended that kind of event in my whole existence. I want to enjoy myself with my classmates but knowing the reason why we need to celebrate this party is making me turned off.

"Ano, Fides? Hindi pa ba sapat ang ibinigay kong tawas sa 'yo? Deodorant na gusto mo? Ang demanding naman," I pursed my lips to prevent myself from laughing. I heard my classmates giggled.

Iniiwasan ko na nga siyang makita dahil kahit mukha pa lang n'ya ay naiirita ako. Mas lalo na kapag nagsalita siya, parang sasabog ang ulo ko sa sobrang irita.

"Quite! Just focus on our meeting." pagalit na wika ni Pia. She looked at me and mouthed the words, "Don't mind her."

I sighed heavily before I leave the room.

Hindi naman ako dapat naroon. Pia just forced me to stay baka raw magbago ang isip ko.

I love the idea of Christmas. It's the season where relatives are reunited. Uuwi ang mga nasa ibang bansa para lang makasama ang pamilya nila rito sa Pilipinas. I also love watching people avoiding to fight and exchanging gifts with each other. The way how they treasured the day of Christmas is heart-melting. Walang away. Pagmamahalan at pagbibigayan lang ang makikita mo sa bawat tao.

But the reason why they are doing those things ruined my perspective on Christmas.

Nakakawalang gana.

"Saan kaya ako pupunta?" bulong ko sa.sarili ko.

It is too early to go home.

Gusto kong sulitin ang pagiging normal na bata ko ngayon dahil kapag umuwi na ako sa bahay namin, nagiging ina na ulit ako.

I found myself seating on a bench, facing the court. Nandito ako ngayon sa plaza ng aming barangay.

I saw different people.

There is a group of guys playing basketball. Iniwas ko agad ang tingin ko sa kanilang nang magtama ang tingin namin ng lalaking walang suot pang-itaas. He smirked at me.

Nang kumaliwa ang tingin ko ay nahagip ng mga mata ko ang magnobyo at nobyang magkahawak kamay. Hope everyone.

Sa kaliwang bahagi naman ay mga katulad ko ring estudyante. I don't know if they cut their class or what. Bahala na sila sa buhay nila. They are old enough to figure out what's right and what is not.

I got my phone and sent a message to Thaddeus.

Jassy: Are you free?

Hindi pa ako masyadong nasasanay na tawagin siya ng "Thaddeus." The name feels old.

Even my first name sounds so old.

Mahalia.

I don't know where my parents got that name. Ang alam ko lang ay sobrang saya nila noon habang ginagawa ako. Nasarapan pa nga raw.

"Ate..."

My eyes met the eyes of a little girl. She was wearing a dirty white shirt. Mayroong mga dumi ang damit. Halatang hindi pa ito nalalaba. Her hair is so messed. Parang hindi n'ya nasuklay ang buhok n'ya ng ilang buwan.