Wiersze Zaginione

𝚇𝙸. 𝙿𝚝𝚊𝚔 𝚄𝚠𝚘𝚕𝚗𝚒𝚘𝚗𝚢 𝚣 𝙺𝚕𝚊𝚝𝚔𝚒

Tyle lat w uwięzieniu
I poczuciu niezrozumienia
Tyle długich lat
Ukrywanego cierpienia

Tyle ludzi się odcięło
Tyle ludzi odeszło
Lecz trzeba walczyć o swoje
By marzenie nie zbledło

I pojawia się to ostatnie
Wyraźne światło nadziei
Euforia daje promyk
Pośród dysforii kniei

To jest moment korekty
A co ważniejsze; akceptacji
Może ostatecznie z tym ciałem

Będę w lepszej relacji.

***

Taka dosyć ważna uwaga ode mnie.

Ten utwór jest dość... osobisty. Jako, że czuję się osobą niebinarną i dysforia coraz bardziej mi dokucza, wręcz utrudniając życie codziennie, podjąłem pierwszy krok w stronę przyszłej zastępczej terapii hormonalnej. Wiele testów psychologicznych, jak i właśnie przyszłe hormony mogą mi pomóc w lepszym funkcjonowaniu w społeczeństwie i z samym sobą. Wiele lat żyłem, postrzegany jako kobieta. Było to metaforyczne więzienie, w którym moi przyszli męscy „adoratorzy" więzili mnie w przyszłości jeszcze bardziej. Osobiście znam aktualnie przypadek osoby, która jeszcze przed moim coming outem podrywała mnie a teraz wydaję się tej osobie zupełnie nieatrakcyjny, czego tez trochę nie rozumiem. Średnio mam obecnie jakichkolwiek przyjaciół wśród mężczyzn cis (czyli tych, którzy mają szczęście urodzenia się w odpowiednim ciele) Ale nie będę oszukiwał sam siebie.

Przypominam, dla nowych osób; moje zaimki oraz identyfikacja płciowa to he/they [on/ + zaimki „nijakie"(nacechowane neutralnie płciowo]

Szczerze dziękuję kilku osobom za szczególną akceptację z Waszej strony. Należy tu uhonorować:

jtwiacek

kosmadeus

JulekPoeta

Bermudetta

_respice_finem_

M1lQa_

Plus wiele innych, którzy nieświadomie również mnie akceptowali.

Być może to nieco niekanoniczne, by reinkarnacja Williama Shakespeare'a była niebinarna, jednak przymknijmy na to oko, dobrze?

Will