My Destined Love [FOUR SISTERS SERIES II]

Chapter 45

Pamela

Nalulungkot ako ngayon.

Hindi ko alam na aalis na pala siya ngayong araw. Nakatulala lang akong nakatingin sa chart na hawak ko. Remembering our last conversation bago kami natulog.

"Will you gonna be okay here?" He asked.

"Bakit? Aalis ka ba?" Nagtatakang tanong ko dito habang nakaupo kaming dalawa sa sofa at nanonood.

Umalis ako sa pagkakasandal dito at humarap ako sa kanya. Para kasing may ibig sabihin ito sa sinasabi niya. Tila nagpapaalam ang boses nito.

Hindi ito makatingin sa mga mata ko.

"Tell me---youre not leaving, arent you?" Tinabingi ko pa ang mukha ko para makita ko ang mukha niya. "Look at me and tell me, kamahalan ko. I won't get mad. Basta magsabi ka lang sa akin ng totoo."

Doon na siya tuluyang humarap sa akin at ikinulong ang mukha ko sa kanyang palad. Malungkot ito at hindi ko naman alam kung bakit.

"Ayokong umalis, disaster ko, but I have to. Dad needs me there." Nalungkot naman ako sa sinabi nito.

Bakit di niya sinabi ng mas maaga para naman nakapaghanda ako. Hindi yung ganito na biglaan na lang ang pag alis niya.

"Kailan ang alis mo?" Malungkot kong tanong at yumakap dito.

"Bukas ng hapon," saad nito.

"What?" Gulat na tanong ko at napakalas bigla sa pagyakap ko sa kanya. Is this some kind of a joke? "Bakit ngayon mo lang sinabi? Hanggang kailan ka doon?"

Hindi ito makasagot at iniiwas nito ang kanyang mata sa akin. It means--- matatagalan siya doon at hindi niya alam kung kaikan siya babalik.

"How long, kamahalan ko? Sabihin mo naman sa akin para alam ko."

"I dont know, disaster ko. A month or two. O kaya naman ay taon---hindi ko alam. Hindi ako sigurado," napasabunot pa ito sa kanyang buhok. Halatadong frustrated siya sa binabalita nito sa akin.

"Will you call me everytime?" I asked sighing. Wala naman na kasi akong magagawa pa. Kahit naman siguro maglulupasay ako dito---wala namang mababago. He has a life and reaponsibilities to take.

"I dont know, either, disaster ko. I can't tell and I'm sorry," malungkot na saad nito at hinawakan ang aking mga kamay.

Naguguluhan ako sa sinasabi nito. Puro na lang siya I don't know. Naiintindihan ko naman ang matagalang pagbabalik nito---pero tawag?

"Bakit hindi mo alam? Ganoon ka ba kabusy doon para hindi ako matawagan?"

"All I can say right now is sorry, disaster ko. Mahal na mahal kita ng higit pa sa buhay ko. But I have responsibilities to take for my family. Sana maintindihan mo ako." He said in an aweful way. Parang hindi niya din matanggap ang reason niya.

I sighed.

Naiintindihan ko naman siya, eh. Is just that---ang hirap lang. Knowing na hindi niya alam kung kaikan ang balik nito and the worst part is---he didn't even know if he can get in touch with me even in calls. It's hard.

"Just keep in touch with me. Kahit isang beses sa isang linggo o buwan, ayos na sa akin. Basta alam kong naaalala mo pa din ako." Pikit kong pinaoagaan ang bises ko kahit ang hirap.

"Susubukan ko but not promising." Sobrang lungkot ng aking puso sa mga naririnig ko. Is that hard for him to get in touch with me?  "Will you wait for me, instead of that?" He asked waiting for my answer.