My Destined Love [FOUR SISTERS SERIES II]

Chapter 38

-Enjoy this chapter. As I promised. Tuloy tuloy na po ito until the end.
-But sad to say, mapapay to read po ito sa dream in time. Hindi oa naman po ngayon pero soon po. Pasensiya na po, sana hindi po kayo kagalot sa naging desisyon ko.
-You can unlock naman po ang mga signed stories ko. Saka, you can earn free coins naman po diloon kaya mababasa niyo pa din po ito.
-Sana auportahan niyo po ako.
Salamt mga bhebhe loves😘😘

Pamela

Nang makarating kami sa sementeryo kung saan nakahimlay ang aking mga magulang. Hindi ko mapigilang hindi matawa sa hitsura ni kamahalan habang nagda-drive at sinusundan ang direksiyon na sinasabi ko.

Makikita mo talaga ang pagkunot ng noo niya at pasimpleng tumitingin sa akin nang nagtataka.

"Stop there." Utos ko dito habang tinuturo ang gawi ng puntod nina Inang.

"You sure?" Naniniguradong tanong nito.

Pinigil ko ang hindi matawa sa hitsura niya.

"Yep," tumatangong sagot ko dito at inayos na ang sarili. Kahit naman nakahiga sina Inang at Tatang doon. Kailangang presentable pa din akong haharap sa kanila.

"Diyan nagtatrabaho ang mga magulang mo?" Doon na ako tuluyang natawa.

"Hindi kamahalan ko." Tumatawa ako na naiiling.

"Anong nakakatawa? I'm really curious. Why of all places..." Natahimik ito at hindi makapaniwalang tumingin sa akin nang  tumigil ang sasakyan. Kailangan pa kasi naming maglakad para makarating nang tuluyan kina Inang. "Don't tell me disaster ko---"

Hindi ko na siya pinatapos pa dahil agad akong tumango.

"Tatang died when we are in teens. Then---Inang died just a couple of months ago." I tried to cheer myself up. Pero, mas nanaig pa din ang lungkot ko. "Masakit pa din kamahalan ko."

Napatingin ako dito dahil hindi ito umiimik sa kinauupuan niya. My heart softened when I see his reaction. Nakita ko din ang lungkot sa kanyang mga mata.

"Come here..." he opened his arms for a hug. Siyempre, kailangan ko 'yon. I need hug to ease the pain that's starting to build inside me.

"Thank you, kamahalan ko. I need every hug you can give me. Ayokong humarap sa kanilang umiiyak. I need to be strong. Ayokong makurot sa singit, eh. Masakit kaya 'yon." Mahina akong natawa at yumakap sa kanya nang mahigpit.

A tear fell from my eye. Mas hinigpitan ko pa ang yakap ko dito. Ayokong makita niyang papaiyak na ako.  But, can't help it. Kahit pigilan ko, ang hirap. Kusa nang nagsilaglagan ang luhang tinitimpi ko sa ilang araw.

"I'm here disaster ko. I'm just here..." I feel safe and comforted by his words all the time. Hinahagod nito ang aking likod. Ramdam ko sa bawat haplos nito ang pag aalala.

Ayoko sanang mag alala ito sa akin pero nang yakapin niya ako ay kusa nang bumagsak ang aking mga luha. What can I do? He's hug is different. Parang inaalis nito ang lungkot sa sistema ko.

Yes, niyayakap ako ng mga kaibigan ko kapag nalulungkot ako. Nagiging panatag ang loob ko but, there's this feeling na andito pa din 'yong lungkot. But when Aiden hug me habang umiiyak ako. I feel at ease. Yun bang parang kaya nitong alisin ang lungkot ko sa isang marahang hagod nito sa aking likod at pagyakap niya lang sa akin.

"Umiyak ka lang, disaster ko. I will be here for you. Hindi kita hahayaang mag isa. I love you." He kissed me on my forehead.

Naantig naman ang marupok kong puso sa sinabi nito.

"Thank you, kamahalan ko. Mahal na mahal din kita." Pinunasan ko na ang aking luha.

Ayokong i-ispoil ang bakasyon namin. Naisip ko dito dahil gusto kong mabisita sina inang at tatang. But of course, I want them to meet the King of my life. Ang hari na nagbigay sa akin ng ibang kabuluhan at pananaw sa mundo.