កូនបំណុលស្នេហ៍

Ep56 : នេះជាការពិតឆ្កួតឡប់ស្អី?

   "កូនអ្នកមាន.."សម្លេងស្រាលបន្លឺឡើងពីជណ្តើរខណៈរាងកាយតូចរបស់ថេយ៉ុងដើរចូលមកយឺតៗព្រមជាមួយភួយក្រាស់មួយ គេដណ្តប់អោយជុងហ្គុកយឺតៗថ្នមដៃបំផុតរួចក៏អង្គុយលើតុក្បែរសាឡុង ដៃម្ខាងលើកច្រត់ចង្កាសម្លឹងមនុស្សដែលកំពុងគេងមិនដាក់ភ្នែក។

   "គ្រាន់តែគេងបែបនេះក៏លំបាកទៅហើយ ជាកូនអ្នកមានពិតជាមិនធ្លាប់លំបាកមែន"មិនរាប់រឿងដើរវាយគ្នានោះទេព្រោះនោះជាជំនាញរបស់គេក៏មិនហៅថាការលំបាកដែរ។

   "បងមិនមែនអ្នកមាន"ជុងហ្គុកបើកភ្នែកមើលមកថេយ៉ុងដែលកំពុងតែមើលមុខគេដូចគ្នា មុននេះគេគ្រាន់តែសម្ងំគេងមិនបានគេងលក់មែនទែនទេ។

   "កុហកអ្នកផ្សេងទៅ"

   "លុយនោះជារបស់ប៉ាម៉ាក់បងមិនមែនរបស់បងទេដូច្នេះអ្នកមានគឺប៉ាម៉ាក់បង"

   "បងក៏មិនធ្លាប់លំបាកឬមិនមែន?"

   "ឯងកំពុងបង្រៀនបងពីមេរៀនលំបាកមែនទេ?"

   "ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងថាបងអាចស៊ូបានយូរប៉ុណ្ណាកំឡុងពេលតាមលួងខ្ញុំ"

   "បងចង់គេងអោបឯងថេយ៍..."ជុងហ្គុកស្រវាចាប់ប្រអប់ដៃតូចក្តាប់ណែនហើយនិយាយពេញដោយសម្លេងអង្វរក។

   "ធ្វើបាបបងមិនសប្បាយទេ ក្រោកមកទៅគេង"ថេយ៉ុងក្តោបដៃជុងហ្គុកញាប់ហើយញញឹមស្រាលជាការយល់ព្រម ជុងហ្គុកប្រញាប់ក្រោកឈរហើយស្រវាលូកដៃក្រសោបចង្កេះថេយ៉ុងដើរនាំទៅបន្ទប់។

   "បងដឹងថាប្រពន្ធបងមិនចិត្តអាក្រក់ទេ"

   "ខ្ញុំមិនមែនប្រពន្ធបងទេ"

   "អ្នកណាថាឯងបងថាកូនឆ្កែ កូនឆ្កែជាប្រពន្ធបង"

   "កូនឆ្កែដែលបងថានោះគឺជាខ្ញុំដដែលហ្នឹង ឡប់មែន!"ពេលមកដល់ពូកថេយ៉ុងក៏ប្រឡេះដៃជុងហ្គុកចេញហើយឡើងគេងទៅម្ខាងជុងហ្គុកក៏រុលខ្លួនឡើងលើពូកហើយប្រញាប់ស្រវាទាញកាយតូចមកក្រសោបជាប់ទ្រូង ក្លិនក្រអូបសាយភាយពេញច្រមុះធ្វើអោយថេយ៉ុងរុលខ្លួនអោបតបវិញយ៉ាងលឿន។

   "ឈប់ខឹងទៅបងមិនចេះលួងទេ បងក៏មិនចេះអត់ធ្មត់ដែរ"

   "បងហត់ហើយមែនទេ?"សំណួររបស់ថេយ៉ុងធ្វើអោយជុងហ្គុកសើចបន្តិចហើយរឹតរង្វង់ដៃណែនជាងមុន។