ជុងហ្គុកបញ្ឈប់ដំណើរនៅមុខរបងភូមិគ្រឹះសម្លឹងទៅខាងមុខទឹកមុខប្រែស្លេកស្លាំងស្លន់ស្លោធ្វើអីមិនត្រូវ នៅជុំវិញនេះមានមនុស្សស្លាប់គរជើងគ្នាអ្នកខ្លះក៏រងរបួសហើយរត់គេចខ្លួនតែថេយ៉ុងមានប្រៀបជាងព្រោះទោះគេគ្នាចិត្តតែមានមនុស្សចាំជួយ។
"មិនអីទេមែនទេ? មានត្រូវរបួសត្រង់ណាឬអត់? អូ៎ ជើងលោកឈាមហើយ"ថេយ៉ុងដើរអូសជើងមករកជុងហ្គុកដៃឆ្វេងលើកខ្ទប់ស្មាខាំងស្តាំងដែលត្រូវគ្រាប់ចំណែកខ្នងត្រូវកាប់ដោយដាវសុំាម៉ូរៃដាច់អាវហូរឈាមកក្លាក់រីឯជើងគឺត្រូវមួយដំបងពេលដែលគេប្រហែស ផ្ទៃមុខមុខមានស្នាមជាំនិងមានឈាមជ្រាបមកតាមគែមមាត់ថែមទៀតផងតែមនុស្សដែលគេបារម្ភមិនមែនខ្លួនឯងទេគឺជុងហ្គុក។
"ឯងឆ្កួតហើយមែនទេ?"ជុងហ្គុកយកដៃចាប់ស្មាថេយ៉ុងអង្រួនកាយតូចស្ទើរជ្រុះក្បាលពីស្មា មិននឹកស្មានថាគេអាចមកឃើញសភាពបែបនេះបេះដូងប្រែជាឈឺពើតថាមិនត្រូវ។
"ទៅផ្ទះវិញទៅខ្ញុំរុំរបួសអោយលោក"ខណៈថេយ៉ុងនិយាយចប់ជុងហ្គុកទាញខ្លួនគេទៅអោបជាប់ហើយទាញក្បាលថេយ៉ុងអោយផ្អឹបនិងកញ្ចឹងកគេ។
"ឈប់និយាយអត់ប្រយោជន៍ទៅ! ក្មេងល្ងង់ហើយកុំកើតអីអោយសោះ"
"លោក..."ថេយ៉ុងញញឹមស្រាលលើកដៃអោបកជុងហ្គុកទាំងគ្មានកម្លាំងកំហែងអាចដើរមករកជុងហ្គុកបានទុកថាសំណាងប៉ុណ្ណាហើយ ភាពកក់ក្តៅភាយចេញពីរាងកាយមនុស្សឃោរឃៅមានអំណួតគិតតែពីខ្លួនឯងធ្វើអោយគេចង់គេង។
"យើងជូនឯងទៅពេទ្យ"
"អត់ទេ! ទៅផ្ទះទៅខ្ញុំត្រូវលាងរបួសអោយលោក"
"បើនៅតែចចេសទៀតយើងសម្លាប់ឯងហើយ"ជុងហ្គុកសម្លុតគំហកទាំងខឹងសម្បារហើយលើកថេយ៉ុងបីឡើងដើរសម្តៅទៅឡានកាត់មុខកូនចៅទាំងអស់ដែលបន្ទាប់ពីនេះទៅត្រូវទុកអោយជីហ៊ុនជាអ្នកចាត់ការសាកសពនិងបង្វែងដានប៉ូលិស។
"ក្រអូបណាស់!"ថេយ៉ុងផ្តេកក្បាលទៅនិងកញ្ចឹងករបស់ជុងហ្គុកនិយាយខ្សាវៗសតិគេកាន់តែខ្សោយទៅតាមឈាមដែលស្រក់ហូរមកមិនឈប់។
YOU ARE READING
កូនបំណុលស្នេហ៍
Actionត្រូវចាំថាទឹកភ្នែកឯងជាក្តីសុខរបស់យើង... ក៏ត្រូវចាំដូចគ្នាថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃសម្រក់ទឹកភ្នែកអោយលោកឃើញជាដាច់ខាតជុងហ្គុក ឡេវីហ្គា !!!
