"យើងគួរតែអោយគ្រូពេទ្យប្រកាសស្វែងរកសាច់ញាតិអ្នកជម្ងឺទៅល្អទេ? សភាពគេបែបនេះមានតែគ្រួសារទេទើបអាចជួយបាន"
"តាមតែឯងទៅ! ប៉ុន្តែពេលនេះបងធុញមែនទែនហើយណា៎"ជុងហ្គុកលើកដៃក្តោបអោបស្មាថេយ៉ុងមើលគ្រែអ្នកជម្ងឺក៏មិនភ្លេចតាមមើលប្រតិកម្មថេយ៉ុងផងដែរ។
"បងទៅចុះទុកអោយខ្ញុំនៅមើលថែគេក៏បានពេលនេះមិនទាន់រកសាច់ញាតិឃើញបងគិតចង់ទុកអោយគេនៅម្នាក់ឯងឬ? អត់ចិត្តមែន!"
"មិនដឹងជាស្អីណាស់ណាទេ មោ៎! ចាំបងអោយមនុស្សរបស់បងនៅយាមកាម ប៉ុណ្ណឹងវាមិនស្លាប់ទេ"ជុងហ្គុកចាប់កញ្ឆក់ដៃអូសកាយថេយ៉ុងដើរចេញទៅខាងក្រៅដោយមិនភ្លេចប្រាប់កូនចៅគេអោយមើលថែជីមីនអោយបានល្អជៀសវាងក្បាលធ្លាក់ពីស្មាក៏មិនភ្លេចអោយគ្រូពេទ្យប្រកាសស្វែងរកសាច់ញាតិអ្នកជម្ងឺផងដែរ។
ម៉ោង9យប់!
ជីមីននៅតែគេងនៅលើគ្រែមិនទាន់ដឹងខ្លួនដដែល ការប្រកាសក៏បានលេចលឺដល់ណាមជូនដែលគេប្រញាប់រត់ចេញពីអង្គប្រជុំហោះពីអេស្បាញមករកប្អូនប្រុសដោយមិនគិតពីអ្វីទាំងអស់ព្រោះនៅកូរ៉េក្រៅពីស៊ូហ្គាជីមីនមិនស្គាល់នរណាទេគេប្រើពេលវេលាដែលមានទាំងប៉ុន្មានដើម្បីស៊ូហ្គា។ ចុះបើដំណឹងដែលគេទទួលបានប្រាបថាប្អូនគេគ្រោះថ្នាក់តែម្នាក់ឯងគ្មានសាច់ញាតិចុះស៊ូហ្គានៅឯណា?
ទម្រាំមកដល់ក៏រៀងយប់ណាស់ទៅហើយណាមជូនចុះពីឡានរត់លឿនស្លេវសម្តៅចូលមន្ទីរពេទ្យគ្រាន់តែបើកទ្វារភ្លាមជង្គង់របស់គេក៏ប្រែជាទន់ដូចគ្មានឆ្អឹង បេះដូងប្រែជាស្វិតស្រពោនពោរពេញដោយភាពឈឺចាប់។
"ជីមីន..."កាលពីម្សិលមិញគេព្យាយាមទាក់ទងមករកជីមីនតែទាក់ទងមិនបាន ហើយរឿងស្ថានភាពជំងឺគ្រូពេទ្យក៏ប្រាប់គេរួចអស់ហើយដែរ។
"ហេតុអី? ឯងលែងទុកបងក្នុងភ្នែកហើយមែនទេ? ហេតុអីមិនព្យាបាលខ្លួន ហេតុអីមិនលេបថ្នាំ ហេតុញុំាបាយមិនទៀងពេល ហេតុអី? ប្រាប់មក! ប្រាប់បងមកតើវាសំខាន់ខ្លាំងកម្រិតណា៎ទៅទើបឯងលះបង់អោយវាដល់ថ្នាក់នេះ?"ណាមជូនស្រែកឡូឡាពេញបន្ទប់គេក្តាប់ជាយពូកស្រែកគំហកសួរទាំងទឹកភ្នែកចាប់ផ្តើមជ្រាបតក់មកប៉ះថ្ពាល់ទាំងសង។
YOU ARE READING
កូនបំណុលស្នេហ៍
Actionត្រូវចាំថាទឹកភ្នែកឯងជាក្តីសុខរបស់យើង... ក៏ត្រូវចាំដូចគ្នាថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃសម្រក់ទឹកភ្នែកអោយលោកឃើញជាដាច់ខាតជុងហ្គុក ឡេវីហ្គា !!!
