ផ្ទះធំទូលាយដំបូលក្រាលដោយដុំព្រិលនាប៉ុន្មានថ្ងៃចុងក្រោយមុននឹងឈានចូលទៅដល់រដូវរំហើយវិញ នៅខាងមុខរបងមានមនុស្សប្រុសវ័យជំទង់មាឌល្អិតក្បែរខ្លួនមានវ៉ាលិសមួយរីឯក្នុងដៃមានសូកូឡាមួយប្រអប់តែគេមិនហ៊ានចុចកណ្តឹងទេគិតតែដើររេរាទៅមកមិនឈប់។
តីតៗ!
សាន់យ៉ុនលើកដៃបាំងភ្នែកងាកមកមើលសម្លេងសុីផ្លេឡានដែលអ្នកបើកចុចមិនប្រណីដៃដូចធុញទ្រាន់នឹងដេញគេខ្លាំងណាស់អ៊ីចឹង។
"អ្នកណាគេទៅហ្ន៎"សាន់យ៉ុនអូសវ៉ាលិសទៅឈរនៅក្បែរផ្លូវវិញរួចតាមមើលឡានមួយគ្រឿងនោះ។
"ម៉េចក៏ជាឯង?"នាយម្ចាស់ឡានបើកទ្វាររត់ចុះមករកសាន់យ៉ុនហើយចាប់អង្រួនស្មាកម្លោះតូចតិចៗនេះគ្មាននរណាក្រៅពីKទេ។
"ល្បងជុងអោយមក! គឺខ្ញុំបារម្ភពីបង"
"បារម្ភ?"
"ខ្ញុំទាក់ទងបងមិនបាន ខ្ញុំស្មានតែបង..."សាន់យ៉ុនលែងហ៊ានសម្លឹងមុខKចំហើយបែរជាឈ្ងោកមុខសសឹកអណ្តឺតអណ្តកតែឯង។
"ស្មានតែបងរៀបការ?"ពេលឃើញសាន់យ៉ុនងក់ក្បាលKក៏សើចទាំងមិនពេញសម្លេង គេយកដៃច្រានក្បាលសាន់យ៉ុនបន្តិចហើយនិយាយ"រឿងនោះប៉ាបងមិនព្រមទេតែបើនៅតែបែបនេះបងនិងយកឯងធ្វើជាលេស"
"បងមានន័យថាម៉េច?"
"ប្រាប់គាត់ថាបងស្រលាញ់ឯងលើសពីបងប្អូន ស្រលាញ់ចង់យកធ្វើប្រពន្ធ យកធ្វើដៃគូរជីវិតហើយបើគាត់នៅតែមិនចោលគំនិតនោះទៀតបងនឹងរត់ចេញពីផ្ទះទៅនៅជាមួយឯង"
"K..."
"ពេលនេះឯងមកក៏ល្អ ជួយបងបានទេ? ត្រឹមតែសម្តែងថាឯងស្រលាញ់ហើយរស់ខ្វះបងមិនបានប៉ុណ្ណោះប្រហែលស្អែកយើងទៅកូរ៉េវិញហើយ"
"..."
"ណា៎ បើមិនព្រមស្រលាញ់មែនទែនក៏បាន"
"ឡប់! ចាំទៅខ្ញុំព្រមព្រោះអាណិតក្មេងមុខអាក្រក់ដូចបងទេ"Kសើចកក្អឹកហើយចាប់លើកសាន់យ៉ុនឡើងផុតជើងពីដីអោបរឹតចង្កេះគេណែន។
"បងដឹងថាបើទោះបងគ្មានសល់នរណាក៏បងនៅសល់ក្មេងល្ងីល្ងើដូចជាឯងដែរ"
YOU ARE READING
កូនបំណុលស្នេហ៍
Actionត្រូវចាំថាទឹកភ្នែកឯងជាក្តីសុខរបស់យើង... ក៏ត្រូវចាំដូចគ្នាថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃសម្រក់ទឹកភ្នែកអោយលោកឃើញជាដាច់ខាតជុងហ្គុក ឡេវីហ្គា !!!
