Butterfly...Jeon🦋 (Completed)

🦋6

"ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွကတိမတည္ဘူး
ေဖေဖ...က်ေတာ့္ကိုျမင္တိုင္းအျပစ္သား
လိုၾကည့္တယ္...စကားလုံးေတြကိုခံစား
တတ္တဲ့အရြယ္ထဲက အသုံးမက်ဘူးဆိုတဲ့
စကားကိုပဲအထပ္ထပ္ေျပာတယ္
ေမေမ စကားလုံးေတြက က်ေတာ့္ဘဝကို
သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္ေတြပဲ
က်ေတာ္ ဘာအျပစ္မွလည္းမလုပ္ဘဲ
ေမေမက အျမဲတမ္းမုန္းေနတယ္.....
က်ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ေဖေဖ..."

အုတ္ခုံေပၚတြင္ထိုင္ေနေသာေဖေဖ့အား
သူအသဲအသန္ေပါက္ကြဲေနသည္...။
ေဖေဖသည္ အရက္ကိုသာေမာ့ေသာက္ေနၿပီး
သူ႔ကိုတခ်က္မွစိတ္မဝင္စားပါ...။
အထက္တန္းေက်ာင္းဝတ္စုံေလးတြင္
ေသြးေတြစြန္းေနကာ သူသည္တကိုယ္လုံး
စုတ္ျပတ္သတ္ေနလ်က္....။

"က်ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါအုန္း ...."

ထိမလို႔လက္လွမ္းရြယ္လိုက္ခ်ိန္တြင္
ေဖေဖသည္အခိုးအေငြ႕ေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲ
ကာဖမ္းဆုပ္၍မရေတာ့....။

"ေဖေဖ...ေဖေဖ...!!!"

ေသြး႐ူးေသြးတန္းလိုက္ရွာေသာ္လည္း
အရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႕ေတာ့....။

"ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ....ေဖေဖ!!!"

အသံေတြတုန္သည္အထိေအာ္ေခၚမိကာ
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ခ်က္ခ်င္းေအးစက္လာတာ
ေၾကာင့္ငုတ္တုပ္ထိုင္ခ်ကာငိုရွိုက္မိေတာ့သည္။
ေၾကာက္တယ္....အရမ္းေၾကာက္တယ္....။

"ေကာင္ေလး....."

အေဝးမွအသံတသံ...စူးစူးရွရွျဖင့္နားထဲ
ခ်ိဳအီစြာဝင္လာခဲ့တာေၾကာင့္အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ
သို႔လွည့္ပတ္ၾကည့္မိသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ေႏြးေထြးလာကာ
ေက်ာင္းဝတ္စုံမွေသြးစက္တို႔သည္ထူးဆန္းစြာ
တစတစေပ်ာက္လာခဲ့သည္....။
ေဟာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ဖိနပ္အစုတ္ေလးေအာက္
ကလမ္းသည္
စိမ္းလန္းေသာျမက္ခင္းႀကီးတခုျဖစ္သြားကာ
ေမွာင္မိုက္ေသာ အေျခအေနမွ ေကာင္းကင္
ျပာႀကီးေအာက္သူေရာက္သြားခဲ့သည္....။

"ေကာင္ေလး...ကိုယ္ပါ...."

ေနာက္ထပ္ေအာ္သံေလးတခု ဘယ္သူဆိုတာ
သိခ်င္၍သူထလိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္
ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးပန္းခင္းႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ'..
အျဖဴေရာင္စြယ္တာေလးႏွင့္ဖိနပ္လွလွေလး
စီးထားေသာသူသည္ အသံရွိရာသို႔ေျပးအသြား
ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဝင္တိုက္လာေသာ
အျပာေရာင္လိပ္ျပာတစု..။