LOVE ME BACK (COMPLETED)

PART 29

"How is it? Masarap ba?" Tanong ni Yohann sakanya habang pinagmamasdan ang mukha niyang nginunguya ang niluluto nito.

Sa wakas ay natapos ng magluto si Yohann ng brunch nila. Brunch, dahil late na ito nakapagluto dahil hindi siya tinigilan kanina hanggang sa nakaramdam na sila ng gutom.

At ipinagpapasalamat niyang nakakalakad parin siya hanggang ngayon.

Hindi niya napigilang tawanan ang itsura nito.

"You looked nervous." She was laughing while rolling her eyes. "Yohann, ako lang 'to. Kung nakikita mo lang ngayon ang mukha mo sa salamin, para kang nakikilahok sa contest at ako ang judge." natatawang sabi niya, hinayaan niya ito at ipinagpatuloy kumain. Bahala ito, basta gutom siya.

Yohann looks cute and she can't help but smile.

Because it's important for me to know if you like it. If it taste good. You know why? Ikaw ang kauna-unahang mahal ko sa buhay na nilutuan. Even my parents, hindi ko pa sila nalulutuan. Importante sa'kin malaman ang opinion mo kung masarap o hindi ang luto ko para kung hindi ka nasarapan, I can practice more. Para sa susunod, mas sasarapan ko pa ang pagluluto ko to the point na luto ko lang ang hahanap hanapin mo. Ang galing ko diba?" Sabi nito na parang ipinagmamalaki pa ang naisip.

Pero kahit ganun ay parang may anghel na humaplos sa puso niya dahil sa sinabi nito.

She was speechless for a seconds, feeling his words through her heart.

"Baby..... Tell me, masarap ba? Is it good?"

Nakangiting tinitigan siya ni Yohann na hindi mapakali sa inuupuan, hinihintay ang magiging sagot niya.

"Masarap ang luto mo. Sobra." Sabi niya na ikinangiti nito, halatang nakahinga ng maluwag.

"Thank you baby. But next time, I will cook better."

Ibinaba niya ang kutsara at tumitig dito. "Yohann, masarap man o hindi ang luto mo, okay lang naman sakin. Kakainin ko parin as long as ikaw ang nagluto.

Napansin niyang kinagat ni Yohann ang ibabang labi nito. Alam niyang nagpipigil itong ngumiti kaya nagpatuloy siya sa pagsasalita. "Alam mo kung bakit?"

"Bakit?" Kumunot bigla ang noo nito at mukha itong kinakabahan sa sasabihin niya. Pinigilan niyang mangiti bago niya sabihin ang nasa isip.

"Presensiya mo palang hinahanap hanap ko na."

Gustong humalagpak sa tawa ni samantha ng makita niyang namula ang buong mukha ni Yohann. Pati magkabilang tenga nito ay namumula narin dahil sa sinabi niya. "At dahil nasarapan ako za luto mo, mas nadagdagan pa ang rason para hanap hanapin kita." umakto siyang nag-iisip. "Hmm, pwede namang dumikit nalang ako sayo habang buhay diba? Para hindi na kita hahanap hanapin pa."

"Stop it!"

"You should also make me a coffee—"
Hindi pa man niya naitutuloy ang sinasabi ay biglang tumayo na si Yohann.

"You like coffee now?" Tanong nito. Alam naman kasi nitong hindi siya masyadong mahilig ng kape.

"No."

His brows furrowed. "But you said—"

"— because I like you a latte."

Umiwas ng tingin si Yohann at mabilis na umupong muli. "Baby.. stop doing that."

"Sorry? But Yohann, this maybe cheesy, but I think you're grate."

"Damn....." He whispered.

"You're blushing Yohann." Tudyo niya rito.

"I am not."

"You're like a barbecue. So barbe-cute."