Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kavga ettikten sonra asansörde kalırsınız
Mark
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Erkek arkadaşınla yaklaşık bir saattir asansörde mahsur kalmıştın. Birinin kırk dakika önce gelip tamir etmesi gerekiyordu. Bundan önce, siz ikiniz onun kıyafetlerinin çoğunu nasıl alacağın konusunda kavga ediyordunuz. Korkunç bir savunma yaptın, ama şimdi düşününce çok da haklı değilsin. O senin kıyafetlerini giymekten hoşlandığını ve asla almak istemediğini fark etti. Yani artık kızgın değil. Ama hiçbiriniz bunu bilmiyorsunuz. Endişeli bir sessizlik içinde oturuyorsun, çünkü Mark'ın hala kızgın olup olmadığından emin değilsin. Sonunda cesaretini toplayarak: "Kıyafetlerinden çok fazla alıyorum. Haklıydın." "Onları giymeyi sevdiğini biliyorum." diyor Mark, bu kavganın bittiği için rahatlayarak. "Sadece kendim giymek için biraz ihtiyacım var. Hepsi bu." "Biliyorum." Dizin onunkine dokundu. "Bazılarını geri vereceğim." Sana tatlı bir şekilde gülümsüyor, dizini geri dokundurdu. "Belki biraz daha fazla satın alabilirim." "Gerçekten mi?" Mark başını salladı. "Eğer onları seçmeme yardım edersen." "Anlaştık." diyorsun mutlu bir şekilde.
Renjun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asansör kapıları kayarak kapandı, ancak ikiniz hiçbir yere gitmediğiniz, Renjun kapıları açması gereken düğmeye bastı. Şanssız. Soğuk ifadesinde, bir topun içinde kıvrılıp büzüşmek istiyordun. Büzüşmesen de, bir topun içine kıvrılabilirsin. Kiremitli zemine oturup dizlerini göğsüne çektin. Renjun'un kızmasından daha kötü bir şey olamaz. O kadar sessiz ve buz gibi - keşke her şey bitebilsin diye bağırsan. Şu anda sakin kalmak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorsun, ancak klostrofobin olmana da yardımcı olmuyor. Titremeye başladığında, gözyaşlarıyla savaşıyormuşsun gibi görünürken, Renjun seni açıkça görmezden geliyor. En iyi çabalarına rağmen paniğin artıyor ve bu sefer sana öfke nöbeti geçiren bir çocuğa bakıyormuş gibi bakıyor. "Ölmeyeceğiz, Y/n." "Biliyorum." boğuluyorsun, ama daha çok ağlamaya başlıyorsun. Çok geçmeden kontrolün dışında ve tam anlamıyla panik moduna geçtin. Renjun bir an tereddüt ediyor, sonra seni rahatlatmak için kızgınlığını bir kenara itiyor. "Hey." dedi yanağını kaldırarak. "Sorun değil. Yardım yolda." Ona sulu gözlerle bakıyorsun, hala düzensiz nefes alıyorsun. "Lütfen artık bana kızma. Kızdığında bundan nefret ediyorum. Lütfen kızmadığını söyle." Yanağını okşamayı bırakıp seni kendine çekiyor. Renjun yumuşak bir sesle seni susturdu. "Sana kızgın değilim." dedi seni sımsıkı sararak. "Haklısın."
