Bir şarkıyla başladı bizim hikayemiz.
Ben kelimelerimi kullandım, o ise sesini.
Ben kelimelerle oynarken o seslerle dans etti.
Sonra.. benim kelimelerim onun sesine karıştı.
Biz bir şarkı olduk.
Sözleri de melodisi de bizdik.
Dinlemek ise size k...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Bölüm Şarkısı: TNK ,Söyle Ruhum'
'Özlemek , ne derin bir duygu böyle,
Özlemek ne uzun bir mesafe..' - Cahit Zarifoğlu
***
Aynı gökyüzüne bakmak farklıydı, ama aynı şehirde olmak..
Bambaşkaydı..
Onu görmek için çırpınan benliğim sabredemiyordu. Ama beklemeliydim. Zamanı vardı, hem karşısına çıkmam için hem de onu görmem için.
"Kiraz? Uyandın mı?"
Gözlerimi tavandan ayırıp uykulu gözlerle bana bakan Feryale çevirdim.
"Uyandım ama sen pek uyanmamış gözüküyorsun."
Şapşal bir şekilde gülümserken bu haline gülmeden edemedim.
"Yol uyandım cancağzım. Lakin uyku göz kapaklarımı bırakmıyor."
Söylediği şeye gülerken gözüm saate takıldı. "Kalkmamız gerek ben lavaboda çıkana kadar uyandır göz kapaklarını."
Hızlıca lavaboya gidip ihtiyacımı giderdim. Saçıma sprey sıkıp biraz şekillendirip hızlıca çıktım. "Feryak hadi?! Geç kalacağız ben üstümü giyiyorum."
Feryal lavaboya geçerken bende üstümü giydim. Mor boğazlı kazağımı giydiğimde altıma koyu kot mom jeansımı giymiştim. Kazak hem yumşacıktı hem de içinde kaybolmuşum gibi duruyordu. Ama bu görüntüyü seviyordum. Saçlarımı tepeden topladığımda babamdan 5.yaş doğum günümde kalan kirazlı küpelerim ortaya çıkmıştı.
Burukça gülümsedim.
Birlikte kahvaltıdan sonra festivalin yapılacağı yere geçtik. Kocaman panayırların olduğu yere geldiğimizde yemek yapılan yerlere yönlendirildik. Panayırın arkasında bize önlükler verilmişti. Ekstra birde maske takıyorduk. Giydiğimiz beyaz önlüklerle sandın başına geçip ne yapacağımızı kısaca anlattı oradaki görevli.
Ben kadayıf tatlısını başındaydım. Kadayıfları tel tel açarken birkaç kişinin beni izleyip fotoğraf çektiğini gördüm. Her ne kadar şov yapmak istesem de elim ayağıma dolaşacağını bildiğimden sakince işimi yaptım. Feryalde gelen turistlere etrafı gezdiriyordu. Cana baktığımda köfte ekmek olan kısımda cebelleşiyordu. Çünkü orda baya uzun bir sıra vardı. Yardıma ihtiyacı var gibi duruyordu. Kadayıfın altını yakıp Canın yanına gittim. "Yardıma ihtiyacın var mı Şefim?"
Can, kan ter içinde kalmıştı. Benim seslenme le şaşıracak bana baktı. "Sağ olun Kiraz şefim, ama siz beni terk edin burada evet tam burada köfteleri içinde vereceğim canımı!"
Gülerek yapmış olduğu köfte ekmeği elinden alıp sıradaki kişiye verdim. Çok kısa yardım edip tekrar kendi stadıma döndüm.
Günüm hep güzel geçmiş hem de bir o kadar yormuştu. Feryalde en az benim kadar yorulmuştu. Şimdi ikimizde dinleniyorduk.
