Bir şarkıyla başladı bizim hikayemiz.
Ben kelimelerimi kullandım, o ise sesini.
Ben kelimelerle oynarken o seslerle dans etti.
Sonra.. benim kelimelerim onun sesine karıştı.
Biz bir şarkı olduk.
Sözleri de melodisi de bizdik.
Dinlemek ise size k...
"Anne!!! Gerçekten mi? Hemen kırmızı çiçekli elbisemi giymeliyim! Babam çok seviyor o elbisemi."
Gülümseyerek merdivenleri hızlıca çıktı küçük kız. Küçük kalbindeki heyecan kocamandı.
Annesi, ise kocasının geleceğini bildiği için en sevdiği yemekleri yaptı.
Küçük kız giydiği kırmızı elbisesiyle merdivenlerden inmiş bahçeye çıkmıştı. Toprakla oynamayı severdi. Yine tombul elleriyle toprağı eşelerken ellerine ıslak toprak yapışmış kırmızı elbisesi toz olmuştu. Ama umursamadan oynamaya devam etti. Toprak temizdi. Toprak güzel kokardı.
Kafasını kaldırıp etrafına baktığında omuzlarına gelen kumral kıvırcık saçları arasından birkaç adamın bahçe kapısından girdiklerini gördü.
Babası gibi giyinmişlerdi. Yeşil kıyafetleri vardı. Oturduğu yerden kalktı. Koşarak yeşil kıyafetli, kafalarında şapka olan adamlara baktı. Anlayamamıştı. Utanarak çamurlu ellerini arkasına sakladı.
"Babamın kıyafetleri de bu renk. Siz babamın arkadaşı mısınız?"
Ne oluyordu? Neden gözleri kızarıktı bu amcaların? Küçük kalbi sızlamıştı.
Askerlerden biri eğilip küçük kızı kucağına almak istedi.
"Babam, kızar." dedi.
Asker eğilip onunla aynı boya geldi.
"Baban bize kızmaz, ben onun arkadaşıyım."
Küçük kızı kucakladı. Ellerinin üstünün toprak olmasını umursamadı.
Efsun hanım, kızına seslenip ses alamayınca ellerini yıkayıp kapıya çıktı. Kapının eşiğinden askerleri görünce oracıkta kaldı. Ne adım atabildi ne de başka bir şey yapabildi. Asker, küçük kızı kucağından indirip annesine koşmasına izin verdi.
"Anne bak babamın arkadaşları gelmiş!! Bir sürü yeşil kahramanlar var! Ama babam nerde?" Küçük kızın sorusu ciğer sızlattı.
Yan evde oturan dedesi de gelmişti. Ama dedesi neden ağlıyordu? Annesi neden çığlık atmıştı? Annesi neden ağlıyordu? Korkmaya başlamıştı. Annesini hiç böyle bağırırken görmemişti.
