Bir şarkıyla başladı bizim hikayemiz.
Ben kelimelerimi kullandım, o ise sesini.
Ben kelimelerle oynarken o seslerle dans etti.
Sonra.. benim kelimelerim onun sesine karıştı.
Biz bir şarkı olduk.
Sözleri de melodisi de bizdik.
Dinlemek ise size k...
Kızgın gözlerle bana bakan bir çift mavi gözlerle karşılaştım.
Feryal..
Merak etmiş olmalıydı.
"Sen! Kiraz, kuzum ne oldu sana böyle?"
Sarılışına karşılık veremedim. Ama sarılması o kadar iyi geldi ki kuruyan göz yaşlarımı yerini yenileri hemencecik dolduruverdi.
"Delirdim meraktan annen de merak etmiş sadece mesaj atıp iyi olduğunu söylemişsin kadına. Zor tuttum gelmemesi için."
Devamında bir şeyler daha anlattı ama kendi içimdeki sesten onu duyamadım.
Kapıdan içeri geçtiğine yatağımın üzerindeki telefonu gördü. Kulaklıkta son ses çalan müzik ortalarına gelmişti. Yatağa oturup dizlerini kendime çekip kulaklığı çıkarttım. Tüm ses odayı doldururken Feryal yanıma oturdu. Videoyu başa sardım. Gözlerimi kapatıp sadece onun izlemesine izin verdim. Ben o anı zaten daha az önce yaşamışım gibi hatırlıyordum.
Şarkı bitti, ben açmadım gözlerimi.
Ne ağır bir sessizliktir bu. İçimdeki yangının sessizliği neden bu kadar sağır ediciydi?
Gözlerimi açıp tekrar videoyu oynatmak istedim. Feryal elimden telefonu aniden aldı. Boş bakışlarımı gözlerine çevirdim.
"Ya sen daha ilk sesini duyduğunda"'bir şeyler var bu çocukta öylesine söylemiyor şarkılarını' demedin mi!? Söyle! Söyle kaç kez dinledin de sağırlaştın? Anlaman lazımdı bu feryadı Kiraz!" Telefonun sesini son ses yapıp tekrar açtı videoyu.
