Marrying Amanda Salazar

CHAPTER 27 | PLOVIALEN

Chapter 27: Plovialen

DRAKE IS staring at the ceiling of his room. Iniisip niya kung ano na ang nagyari kay Amanda. Kampante naman siya na nasa mabuting kalalagayan naman ang kasintahan niya. Lalo na at sa Gleoda ito pumunta.

Sana lang talaga ay naging maayos iyon. Maayos. . .

Dumapa siya sa kama nang tumunog ang kanyang telepono. Agad na kumunot ang kanyang noo at bumangon siya sa pagkakadapa. Sumandal siya sa headboard ng kama at sinagot ang tawag.

"Dad." He silently curse. Nalaman na siguro nito ang mga nangyayari.

"Son." Paunang bungad nito sa kabilang linya ng telepono.

Hindi umimik si Drake. Mas maayos na ang hindi siya magsalita.

"Congrats, son. You're really my son."

He pursed his lips. He hates the truth that he is his son. But he is lucky at the same time.

"You can have your freedom now, son." His father paused. He heard him sigh. Drake also sighs. "Hindi ko alam kung bakit pinapalaya kita dahil hindi naman kita ikinulong." His father continued.

Bakas sa kanyang boses ang sakit. Hindi niya alam, bilang ama, kung bakit nasasaktan siya sa kadahilanang sinasakal niya ang anak ng hindi niya nalalaman.

Bilang ama, gusto lang naman niya ang nakabubuti sa anak. Walang ama na gustong mahirapan ang kanilang anak. At siya, bilang ama, ginawa niya ang lahat, ngunit ang hindi niya alam, nasasaktan na pala ang anak niya.

"Hindi naman kita sinakal. . . Iyon ang alam ko."

Drake sighs. He caress his forehead. He felt a pang on his chest. Kahit na ganun, mahal niya ang ama. Oo, siguro ay tampo ang naramdaman niya para dito, pero hindi siya galit sa ama. Dahil kahit ganoon, ama parin naman niya ito.

"Thank you, Dad." His father's mood soften.

"I know you can make it. The mission, the task. I know because you are my son."

He felt so proud. His son is a man now. And then, he remembered.

"Anyway, about Amanda. You're still the Drake she knows." Nakaramdam ng kaba si Drake sa sinabi ng ama. Wala sa sariling napalunok siya ng mariin at pinagpawisan.

"Son, I know you love her very much. And you do everything for her. I'm sorry because of that. I hope you can forgive me. Nang dahil sa akin, mas lalong naging komplikado ang lahat."

"Dad." He trailed.

"As a father, I have an advice for my young man. In the eyes of Amanda, you are Drake, her first love. But you are not, Drake. At habang hindi ka pa umaamin sa totoo mong pagkatao kay Amanda, you are still a big lair. Trust me, habang pinapatagal mo, lalo mo lang pinapalaki ang magiging galit ni Amanda sayo."

His father sighed. "As soon as possible, umamin ka na, anak."

After a long silence, the call ended. I'm a lair. He told himself. From the beginning, he is lying. He's a lair indeed. Lalong bumigat ang kanyang dibdib.

Ano nalang ang magiging reaksiyon ni Amanda kung sakaling malaman niya ang lahat ng wala sa oras. Paniguradong kamumuhian siya nito ng malaking malaki.

His room door opens. Ang masayang mukha ni Amanda ang nakita niya nang sumilip ito sa loob ng kwarto ni Drake. Seeing her beautiful smile, breaks his heart.

Someday, hindi ko na makikita ang maganda mong ngiti.

"Hey!" Tumakbo si Amanda patungo sa kanya na nakasandal sa headboard ng kama.