In Between

57

Cyril

Mag isang pinagmasdan ako ang pag lubog ng araw dito sa rooftop ng kompanya ni dad. Naisipan ko pumunta dito, just to get some fresh air and peace of mind. Nakaka stress kasi ang linggong ito, I'm back working here at hindi pa rin masyadong nakaka adjust ang sarili ko. Naninibago ako. For those five years living in the island, mas sanay akong mag banat ng buto kesa sa maghapong naka upo sa opisina ko. Mas nakakapagod pala ang magbasa at magpirma na mga dokumento. Minsan nahihilo na nga ako sa mga letra. Pero dahil ako ang nagpumilit kina dad na bumalik sa trabaho kaya bawal mag reklamo, ginusto ko to. Nakita ko kasi isang beses na talagang timabakan na si dad ng mga papeles kaya ko naisipang bumalik na sa opisina. Matanda na din kasi si dad at kailangan din niya ng katulong sa pagpapatakbo nitong kompanya. Kung sana sumunod sa yapak niya si cerro eh mas okay sana, eh kaso ibang landas ang tinahak niya. I'm not complaining tho. Masaya akong makitang masaya ang kapatid ko. At kung hindi rin dahil sa kanya, i wouldn't meet isabella.

How could i forget her?

I sighed deeply. Kamusta na kaya siya? It's been a week since the last time i saw her, yung huling sagutan namin. And i terribly miss her. To the fact that wala naman talaga kaming magandang pinagsamahan, kahit puro arte lang lahat sa amin noon, at kahit we always argue all the time, i still miss her. Maybe i just miss her presence that always make my heart skip and her smiles that i fell in love with.

I know she's mad at me right now. Earlier, my lawyer sent me a message that he already send the papers to isabella. Divorce paper to be exact.

Despite of her love declaration for me, i can't just accept it. I had hard time trusting her, i love her but i can't fully trust her. Ang risking sumugal sa kanya. Ayoko ng masaktan pa ulit. Nakakabaliw kasi. Paano kung nasabi lang niyang mahal niya ako kasi she just feeling guilty? Paano kung biglang iwan ako nito when she figured out na hindi niya talaga ako mahal? Ang hirap pag ganun.

I took a deep breath and close my eyes.

I can't risk it all.

Mas mabuting putulin ko na kung anong meron kami. Not because takot ako dun sa taong taong obsess kanya na halos patayin ako. Kundi sa sarili ko mismo. Takot ako na di ko siya kayang protektahan. Takot akong di maibigay lahat sa kanya. I don't deserve her. She's young and beautiful, maraming mas deserving sa kanya. At makakalimutan niya din ako.

I know her, it won't that be long 'till she replace me. For someone else's she calls, her man. And that won't be me.

Damn.

I quickly wipe the lone tear escape for my left eye. I shouldn't be crying over her.

Naisipan kung umuwi na lang. Pagod na din kasi ako sa maghapong kakaaral sa mga papeles. I need to get that finished until tomorrow tho. Siguro tatapusin ko na lang yun sa bahay.

Dumaan muna ako sa opisina para kunin yung mga dokumento na tatapusin ko sa bahay bago tuluyang umalis.

Ramdam kung parang may nakamasid sa akin habang naglalakad ako sa parking lot. Napahinto ako saglit atsaka lumingon lingon. Wala namang kakaiba sa paligid. Nagsimula ulit akong maglakad, biglang akong binalot ng kaba ng rinig ko ang yakap nito sa likuran ko. I act cool atsaka binilisan ang paglalakad. I don't have guts to face whoever is it following me. Malapit na ako sa sasakyan ko i can still feel it following me. That's when i decided to take a turn. But I'm surprised to see no one, where the hell is it?

Napahugot ako ng malalim na hininga. Maybe I'm just over thinking.

I'm about to open my car when i saw in the side mirror, that there is someone behind me. I quickly turn around. With rapid reflex, mabilis na naiwasan ko ang paghampas sa akin nito ng baseball bat. Nabasag nito ang salamin ng kotse ko. I can't see the person behind the mask.

He's changing again pero agad kung nahawakan ang kamay niya. And i kick his groin dahilan para mabitawan nito ang baseball bat at gumulong ito sa ilalim ng isang sasakyan. Nakita kung namilipit ito sa sakit.

"Sinong nag utos sayo para gawin to?!" I asked furiously.

Hindi ito kumibo.

I called the security at pinaalam ang nangyari.

Isang segundo ko palang nawala ang tingin sa kanya at hindi ko inasahan ang sunod nitong ginawa. He pulled my leg that caused me to fall in my butt.

"Oww," I groaned in pain.

Tumayo ito binigay ako ng sipa sa tiyan. Napapikit nalang ako sa sakit. Hindi pa ito nakontento at binigyan ako ng malalakas na suntok sa mukha. I tried to defend my self but it was useless. Masyadong malakas ang kalaban ko. I can't even see the surrounding anymore. All i see is red. Bloody shit!

I can feel his hands gripping around my neck tightly. He's killing me. I'm catching my breath and the freaking security is still not here. Is this the end? I feel like I'm losing all my senses.

"HEY!" A loud voice echoed.

Naramdaman kung huminto ito sa pagsakal sa akin. I was catching my breath and coughing. Nung maka bawi ng hininga ay, I slowly open my bruised eyes, there's someone fighting beside me. I wanted to stand up but i can't.

Ilang sandali pa ay may narinig akong mga boses. I hear a lot of noises. Ramdam ko rin ang pag bigat ng talukap ng mga mata ko, forcing me to sleep.

"Hey cyril, don't close your eyes!" I can bearly hear the voice. I couldn't even understand it. Niyuyogyog ako nito.

"Cyril!"

I hear someone is calling me. With all the strength i have left. I once open my eyes. A faint gasp escape from my lips.

"M-marvin."

Unedited..