TANGLED TO OUR PROMISE

19: PAKIUSAP

I wake up na masakit ang mga paa ko. At nanginginig. Pero sinarili ko nalang ang sakit. Ayoko na talagang maging burden. Si Egypt hindi ko na nakita. Si Robin pag nakikita ko ang lungkot naman na tila pasan ang mundo. Si Marrion parang bagyo parati ang mukha ang dilim.

Pilit kong nilalabanan ang sakit. Pinagpapawisan na ako pero tiniis ko ang lahat huwag lang umiyak. Hanggang sa nakatulog ako. Pag gising ko wala na ang sakit. Binaba ko ang kumot at lumantad sa akin ang aking bente. Nang isang lamok ang dumapo kaya pinalo ko ito pero napalakas ata kasi nakaramdam ako ng sakit.

"Aray....sakit nun."

Hanggang sa napansin ko na, naegagalaw ko ang mga paa ko. Hindi ako maka paniwala. Kaya sinubukan ko ulit itong galawin at laking tuwa ko ng magalaw ko nga ito.

I can move it! Finally, I can move it!

Unti-unti kong hinulog ang paa ko at umopo ako. Inilapit ko ang wheel Chair. Kahit nahihirapan i manage ko sit on the wheel chair mag-isa. At unti-unti kong inapak ang paa ko sa sahig. Nahihirapan ako dahil wala akong mahahawakan. Kaya nilapitan ko ang balluster na may tamang taas lang dun ako kumuha ng lakas para makatayo. At sobrang saya ko ng makatayo ako.

"I made it! I can stand!"

Maiyak na ako sa sobrang tuwa. Umopo ulit ako at lumabas. Plano ko sanang sa garden magpahangin ng makita ko ang mga taong masinsinang nag uusap. Pero nagulat ko sa nakita ko.

"Bakit nandito ang girlfriend ni Black? Anong sadya niya?"

***

Nabanas na ako sa paguusap. Pero wala akong magagawa. Ayokong maging bastos sa mga kakilala ni daddy. "Marrion tell me, paano ba kita mapapayag para gumawa ka ng antidote ng Bella?" Ani ng tatay ni Black,

As if sasabihin ko.

"Sir, im sorry pero gaya ng sabi ko mahirap gumawa ng antidote ng lason kaysa sa antidote ng kagat ng hayop. Sorry pero hindi ko kayo matutulungan. Kung inyong mamarapatin ako'y aalis na, marami pa akong gagawin."

Iniwan ko sila doon at nag mamadali ako sa paglalakad, hahanapin ko pa si Robin may pakiramdam akong pinagtataguan niya ako.

"Mar sandali parang awa muna. Alam kong kaya mo! Please help me!"

Hinarap ko siya at pinag taasan ko ng kilay. "Bakit help you? Ikaw ba ang na lason? Diba sinabi ko sayo na hindi tayo close para humingi ka ng pabor?"

"Nakikiusap ako. Anong gusto mo lumuhod ako? Halikan ang paa mo? Gusto mo ba akong maghubad? Ikama? Alilain? Sige kahit ano gagawin ko! Tulungan mo lang ako."

"Ganun mo ba siya ka mahal? Para gawin ang lahat? Pano kaya pag palit kayo ng posisyon? Gagawin kaya niya ang gagawin mo ngayon?"

Bigla siyang natigilan at umiyak na naman. Umupo siya at nakakaawang tingnan. "Alam ko naman na hindi niya gagawin eh, kasi hindi naman niya ako ganun ka mahal para ebuwis ang buhay niya sa akin. Pero ako, ganun siya ka importante sa akin. Handa kong ibigay ang buhay ko bilang kapalit."

"Nakakatawa ka Cheiz. Asan na ang immature na Cheiz na pinaampon sa akin ng magulang niya? Nag mature kana nga naging pathetic ka naman. Nakakaawa ka."

"Bakit ba graveh ang galit mo sa akin?"

"Galit? Kulang pa yan Cheiz, sa totoo lang kinamumuhian kita. At kulang nalang ay isumpa kita. Pero i doubt kung tatablan ka nun, makapal kasi ang pagmumukha mo eh."

Tinalikuran ko na siya ng tuluyan. Ayoko na ng drama. Hahanapin ko pa si Robin. May kasalanan ang gago sa akin.

***

Nakahiram ako ng saklay sa clinic kaya binalikan ko ang garden nang madaanan ko ang girlfrend ni Black na umiiyak at nagmamakaawa kay Marrion pero iniwa din ito ng huli.

"Anong meron?"

Nakatayo ako ng ganon at nakatingin lang sa kanya. Hindi bagay sa kanya ang umiiyak. Naramdaman siguro nito na may nakatingin sa kanya kaya umangat ang ulo nito at nagkita kami. Nagulat ako nag takbohin niya ang gawi ko. Huli na para umiwas. Gulat na gulat siyang makita akong naka saklay.

"Anong nangyari sayo?" tanong niyang may simpatya.

"Nahulog ako." At nag simula na akong maglakad patalikod.

"Bakit hindi mo siya binalikan Mae?"

Bigla akong nanlamig sa tanong niya at wala akong masagot. Ayoko ring makita ako ni Black sa ganitong sitwasyon. I closed my eyes and hide the pain and put up some fake smiles and guts to deny. "Serious ba yung five years promise na yun? Akala ko joke lang 'yun. Isa pa naging busy ako eh. Nakalimutan ko."

"Naghintay siya sayo!"

Piniga ang puso ko sa sakit. Pero i have to be strong. Hindi niya dapat ako matalo ngayon. "Tell him I'm so sorry. Mas importante kasi ang future ko kaysa sa future ko kasama siya."

Naglakad na ako ng mabilis kahit mahirap pero hinabol niya ako. "Sabihin mo ang sorry mo sa kanya ng personal."

"I can't."

"He might die ngayon, mamaya o bukas. Baka wala kanang chance."

Nanlamig ang buong katawan ko. Pero hindi ko parin kaya ang malaman n'yang nasasaktan ako at hanggang ngayon kasi mahal ko parin si Black. "Mamamatay na siya?"

"Wala kang alam? Hindi ba sinabi ng boyfriend mo sayo? Sabagay ano nga bang aasahan ko kay Marion. May lumason kay Black at hanggang ngayon ay wala paring lunas."

Para akong kandilang unti-unting nauubos. Parang biglang naging gulaman ang benti ko salamat sa saklay at kaya ko paring tumayo. "Is that why you nagmamakaawa ka kay Marrion?"

"Oo! Desperada na ako! They only give him 24 hours to live. I can't bear to see Black na intake palagi ng seizure at lagnat."

"Is that so? Well masamang damo si Black, t'yak aayawan siya sa langit." Tumalikod na ako ng hinawakan niya ang kamay ko at lumuhod sa harapan ko. "Get up!" Mariing utos ko.

"Please Mae, I know hindi tayo close para gawin ko to pero I have to for Black. Please help me! Tulungan mo akong kausapin si Marion. Please Mae pakiusap. Kahit ano gagawin ko. Tulungan mo lang ako kay Marrion."

Mas sumakit ang puso kong makita si Cheiz na nagmamakaawa sa harapan ko para kay Black. "Ganon mo ba ka mahal si Black?"

Isang bara sa lalamunan ang tanong ko sa kanya. Ni hindi ko na napigilan ang luha na pumatak. "Ganun siya ka importante sa akin Mae. Siya lang ang tinanggap ako bilang ako at nakakaintindi sa akin. Please Mae."

Sapat na sagot nayun kay Mae at nagsimula na siyang maglakad. "MAE! MAHAL MO PA BA SI BLACK?"

Nilingon ko sya at ngumiti. "Hindi na. Sayo na siya. Mas ikaw ang may karapatang alagaan siya."

"Si.... si.... Marion ba?"

Isang ngiti ang binigay ko saka tuluyang tumalikod. Pag liko ko sa kanto ay bumuhos ang sobrang emosyon at pinag papalo ko ang aking puso sa sakit.

Black.... Black.... mahal parin kita. Tutulungan kitang mabuhay. Hangad ko na sana, maging masaya kana.