SHAWDOWS OF THE MOON (Dwayne Grahams & Bryce Grahams)

🐾XVIII. Feeling 🐾

Claudette Fritz

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Hindi ko alam kung nakatulog ba ako o hindi.

Nakatitig lang ako sa lalaking kasama buong magdamag. Wondering what he really is. How did he get here.

Ng lumiwanag ang araw ay nakatanaw na ako sa labas ng bintana. I hear a low growl and I know it was the man I am with.

Kaagad kong naisip na hindi ko pa nga siya kilala sa pangalan. I turn to his direction at nakitang nakaupo siya sa sofa at tulala sa harapan.

I cleared my throat to get his attention.

"You sleep well?", I asked.

Kumunot ang noo niya. "How will I when your stares are weird", aniya kaya kaagad akong pinamulahan ng pisngi.

"You're a stranger to me. Like what you said last night. Vampires and werewolves are enemies. I'm just watching myself", sabi ko.

He glared at me and shook his head in disbelief. Tumayo siya galing sa pagkaupo.

"What's your daily activity?", he asked.

Ngumuso ako. "Stealing", sabi ko dahil iyon naman ang totoo.

"What for?", he asked in return.

"For a living", nilingon ko siya at tinaasan ng kilay.

His eyes widened at me. "I'm going home", aniya na ikinagulat ko. He turn to me and witness my surprise expression but it turns out I was sad.

Umiwas ako ng tingin sa kanya at bumaling sa labas ng bintana. The rain is pouring now. Nawala ang kaninang mainit na araw.

"I must say goodbye now", sabi ko. "But at least leave your name so when we meet again....", I shrug my shoulders.

Umiling siya. "Why don't you come with me instead?", he asked na ikinalaki ng mga mata ko.

Ngunit kaagad din napaailing. I know that he can be of use to me for finding my family pero kahit na sa maliit na panahon lamang kami nagkakasama ay makokonsensya ako. He's a good man.

Kahit na ganito ang pamumuhay ko at ang kinalakihan ko ay hindi ko kayang gumawa ng masama sa mga taong naging mabuti sa akin. I may not be the kindest creature but I do have a heart.

"Huwag na. I'm fine alone here. Besides, the town would miss me", I laugh awkwardly so he won't see the sadness in me.

Tumitig siya sa aking mga mata. I am not easy to read but I know who's in front of me. An Alpha, he's powerful. Kaya alam kong walang maitatago sa kanya.

"Then, let me do this", aniya at mabilis na tinagilid ang kanyang mukha para salubungin ng halik ang aking labi.

His kiss was torrid and deep. He plunge his tongue inside my mouth and claimed every corners of it.

Hindi kaagad ako nakapagsalita. When he broke the kiss. Kita ko ang pilyong ngisi niya sa labi.

"Now, we're even. You finally return the kiss you stole from me", aniya sa akin.

Dahil sa gulat ay hindi ako nakapagsalita. It took minutes for me to talk back. "How could you do that? Nagawa ko lang naman iyon for camouflage!".

Ngumisi siya. "What you took, it will also be taken from you".

I scoff at him. Hindi ako makapaniwala. "Now that you've done it. I won't go with you. No matter how much you pursue me".

Umiling siya sa akin at tumango. "Okay", he said and smirks at me kaya mas lalo akong nairita. "You'll come with me", he said with finality like my words dont matter with him.

Hindi na ako nakapagsalita. Natahimik nalang ako habang pareho kaming magkaharap sa malaking bintana.

Ng tumila na ang ulan ay lumabas na kami ng bahay. Baon ko ang dalawang natitirang blood bag doon para sa aming mahabang paglalakad.

Bumalik kami sa bayan at hindi ko alam kung bakit. Ngunit ng pumasok kami sa isang kainan ay may napagtanto ako.

He's hungry. Kagabi pa kasi siyang walang kain. Meanwhile, I am full. Hindi ako madaling magutom lalo na't may nakain ako kagabi.

He ordered foods for him. Wait, for us. Sa dami kasi nito ay hindi ko alam kung kaya ba niyang ubosin. Sa huli, ay kumain ako kasama niya. Masarap ang pagkain.

Hindi ko alam kung anong oras kami nakalabas sa bayan. Ngunit dapit hapon na ng tuloyan kaming makalayo-layo.

"Is your home far from here?", tanong ko sa kanya at tahimik na nakasunod.

Nilingon niya ako. "I don't know. I came here out of my mind", aniya.

Kumunot ang noo ko. "Why?", I asked.

Umiling siya. "You don't have to know", sagot niya sa akin.

Ngunit likas na sa akin ang makulit kaya hindi ko siya tinantanan sa mga tanong at pangungulit ko.

"Why don't you tell me? It's better to talk it out with strangers so there will be no judgment to make", sabi ko.

Huminga siya ng malalim. "I lost the girl I love", aniya na nagpapahinto sa akin sa paglalakad.

Nilingon niya ako ngunit hindi siya nagsalita.

"That's tragic", tanging nasabi ko at dahan-dahang naglakad palapit sa kanya.

Tumango lang siya sa akin.

"How did you lose her? Is she sick or something? Was she you mom or your lover?", sunod-sunod na tanong ko.

"She's killed....by her own father", aniya sa akin. "She's my mate. The only creature destined for one by the moon goddess", sabi niya.

Tumango ako. "But that doesn't mean she's the one and only. I'm sure may darating pang iba", I said out of my mind.

Nagkatinginan kami. May nabasa akong kakaiba sa mga mata niya. He then shook his head.

"And where will I find that someone?", he asked.

"I don't know. Don't asked me that. I don't know much", iniwas ko ang tingin sa kanya.

I was so naive. Innocent. I know I'm feeling something towards him but I don't know what that called. Something inside me that's burning with desire. Something inside me that's awaken when I'm near him, and whenever I see him.

Ngunit ng malaman ko ang nangyari ay hindi ko na alam. He has someone he loves already. And she's dead? Could it be my chance?

Gusto ko sanang sabihin sa kanya na nahanap mo na. Na nandito na siya at ako iyon but I choose not to. He surely don't feel the same way.

His mate died. I haven't seen mine. We both have different worlds.