SHAWDOWS OF THE MOON (Dwayne Grahams & Bryce Grahams)

🐾 XII. Gone 🐾

Bryce Grahams

Pagkatapos ng burial ceremony ni Charlotte ay kaagad kong hinanap si Dwayne.

I know my brother. He do what he wants to. At kanina ko pa napansin na wala siya but I didn't leave the ceremony as a respect for our dead Luna Queen.

Hindi ko man alam kung ano ang nararamdaman niya ngayon pero ramdam ko ang kalungkutan at sakit na naramdaman niya.

I want to be there. I want to comfort him. I am his brother.

Ngunit pagpasok ko sa pack castle ay wala siya doon. I ordered all the pack warriors to look for him ngunit pagkatapos ng ilang oras na paghahanap ay wala kaming Dwayne na natagpuan.

Kaagad akong tumawag sa kay Uncle Lleon kung baka alam niyang nasaan si Dwayne ngunit hindi nila alam.

I even called Thindrel and ask him ngunit wala din siyang maisagot.

Imbis na tumawag pa sa kay Uncle Cassius at Uncle Niklaus ay may tatlong van na dumating.

Kaagad akong tinawag ng mga pack warriors at sinabing may dumating. They are scared but I assured them there's no point of being afraid.

This is a men that Uncle Cassius said.

Kaagad kong sinalubong si Eric. Ang naunang lumabas sa van at nagkamayan kami.

"Sorry, we're late", aniya sa akin.

"No. Everything is settle now. The hunters were captured but some of them escape".

"The leader? Is he captured?", Eric asked.

Tumango ako. "He's inside".

Tumango lamang ito at hindi na nag-abalang makita pa ito.

"Lord Cassius called. The Alpha King is missing. We can help to find him".

Tumango ako. "Thank you, Eric. That would help".

Wala ng paligoy-ligoy pa at kaagad silang pumasok sa van para umalis at hanapin si Dwayne.

Sa mga dumaang mga linggo ay wala pa rin kaming lead kung nasaan si Dwayne.

Our Uncles are so worried at dahil doon ay napaaga ang uwi ng aming ama.

Ako ang sumalubong sa kanila pagkababa nila sa chopper.

"Mom, Dad", salubong ko sa kanila.

Mom pull me for a tight hug. Pagkatapos ay ganoon din ang ginawa ng aming ama. They aren't my parents by blood but they are by heart.

"I'm so sorry for not watching over Dwayne enough, Mom, Dad. I am so sorry", sabi ko.

Umiling ang aming ina. "It's not your fault, Bryce. It's no ones fault", pagtatahan niya sa akin.

"He'll come home soon. Don't worry about him", pagpapanatag naman ng aming ama. "I know what he's feeling. I've been that way before", makahulugang sabi nito.

Kumunot ang noo ko. Mom just hug him tight. "I know, Love. But I can't help but to be worried".

"He's strong. He'll be fine", sabi nito at niyakap din muli ang aking Ina.

With Dwayne's absence, father became the Alpha again. Under his order, all of us followed.

Palagi naman akong naroon sa University. I used that excuse to escape from home. Dahil hindi ko maatim na manatili doon na wala ang taong nakasanayan ko ng kasama.

I know that being at home saddened me more. Wala si Dwayne doon.

I went for a break for a moment. Lumabas ako sa office ko para maglakad-lakad sa campus. To check it if may kailangan pa bang i-improve doon o may kulang pa.

Pero kahit na ganoon ang plano ko. I know there's another reason to it. Pumasok ako sa loob ng gym. She's here base on her schedule.

May martial arts na subject ang University. We need that. Dahil hindi lahat ng pagkakataon ay kailangan naming gawin ang pag shift.

I stood beside the bleachers as I watch her laugh with her classmates. She looks adorable with a dimple in her cheeks.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatitig sa kanya. Ngunit doon ko lang napagtanto na kanina pa akong nakatitig ng makitang lumingon siya sa akin.

Her eyes widened. Mabilis siyang tumakbo papunta sa gilid ng bleachers. May dinampot siyang paper bag doon at umayos ng tayo.

She comb her shoulder lenght hair with her fingers. Inayos niya pa ang damit niya bago humarap sa direksyon ko at dahan-dahang naglakad.

Her steps are slow towards me. Kaagad na nabuhay ang kaba sa aking dibdib. Ng makalapit siya ay mas lalong lumakas ang hampas ng puso ko.

"Ibabalik ko lang ang jacket mo", aniya sa akin.

Natulala ako. Akala ko ay may sasabihin siya sa akin. Iyon naman pala ay isasauli niya lang ang jacket ko.

"No need. You can have that", sabi ko habang nakatitig sa kanyang mga mata.

Her cheeks blushed. "B-But, it's yours", nahihiyang sabi niya.

Umiling ako. "It's yours already. And the dress. Sayo na rin iyon".

Tumango siya. "Thank you, Beta....", she trailed off.

"Bryce Grahams", pakilala ko. "But there's no need for the Beta. You can call me Bryce".

Umiling siya. "No, you're the Beta. I should call you that way", aniya. "I'm Delaney McMillan".

She extended her arms for a handshake na kaagad ko namang tinanggap. All the students inside the gym are now watching us in awe. Some glared at Delaney so I look at them with sharp eyes so they back off.

"Nice to meet you, mate", sabi ko na ikinagulat niya.

Mas lalong pumula ang kanyang pisngi. "I know, Beta Bryce", sabi naman niya sa akin.

I chuckled. "Can I asked you out for dinner tonight? If you're not busy", sabi ko.

I know that move is so soon but I can't help it. I want to see her more. Sa kabila ng nangyari sa nakaraang linggo ay mabuti pa rin ang moon goddess sa akin.

Ngumiti siya. "Of course, Beta. You can set venue".

Tumango ako at tumawa. "Later. I'll fetch you in your last class".

Mabilis niya naman akong pinigilan. "No need. I'll just go to your office instead".

Umiling ako. "I'll meet you in your classroom", I said with finality si she nodded and smile.

"See you then", aniya at patakbong tumalikod sa akin.

Her classmates crowded her at alam kong natabunan na siya ng mga tanong nito.

She wave at me and smile. I smile and wave back.