Thorns After Everything (Completed)

Chapter 12

Nakauwi na ako ngayon sa bahay and I was breathing heavily nang dahil sa milktea na nainom namin ni Paolla. Paolla seems fine kasi parang ilang beses na siyang nakapunta sa cafe na pinuntahan namin at sanay na sanay na siya sa mga flavors nang milktea.

That was the first time I ever get to taste the milk tea.

Iniisip ko pa nga noon why do other people can't live without it? Na para bang magwawala sila kapag hindi sila nakainom ng milk tea. Like it was really necessary for a selfie, for the stomach, for a relationship dates, and for anything else.

Napaginhawa ako nang malalim.

Ganito talaga basta walang pera.

Rant pa nga, Maris.

Nakauwi ako sa bahay habang nadatnan ko si Maro na umiiyak sa labas ng bahay. Naririnig ko ang hikbi niya at ang mga sigaw nila Mama at Papa.

"Walang hiya kang bata ka! Pinapaaral ka na nga, nagawa mo pang maggawa nang scandalo ha!!? Putangina kang bata ka! Wala kang silbi!" Akmang susuntukin ni Papa si Maro pero mabilis pa sa kidlat ako nakapunta sa tabi nila at pinigilan silang dalawa.

"Pa! Anong balak mong gawin?" I asked.

I figured Ate's not home yet.

"Tamang-tama yang kapatid mong putangina." Sabi ni Mama.

I got confused.

"Pa, Ma, ano ba kasing nangyari? Bakit mo susuntukin si Maro at bakit galit na galit kayo?"

Si mama ay medyo napangisi. "E kasi yang magaling mong kapatid, expelled na sa school niyo."

Napakunot ang noo ko.

Maro keeps on crying.

Even though this was the first time I ever got to see him cry again. The last time was when he was slapped hard by Papa nung first year siya sa high school. For the reason of going home late.

Napatingin ulit ako kay Maro.

"Maro, anong problema?"

Maro pushed us all away and ran.

"Oh sige! Lumayas ka!" Sigaw ni Mama.

"Ma!" Pagsasabi ko.

"Oh anong sigaw sigaw mo diyan?!" Sabi ni Mama nang nakakibit-balikat sa harapan ko.

I bit my lip trying not to shout at her.

Sumusobra na siya.

Pwede lang naman niyang kausapin ng mabuti si Maro kung mayroon mang problema. Idadaan pa ba sa ganitong paraan? Sigawan? Initan ng ulo?

Ayokong sagutin siya at hindi pa ako nakasagot sa kanya kailanman pero minsan maiisip ko na malapit nang maubos ang pasensya ko sa kanilang dalawa ni Papa.

Papa sighed.

"Pa, sabihin niyo po sa akin kung anong nangyari kay Maro?"

Papa smirked. "Nahuli sa droga."

I froze.

Iniwan nila ako ni Mama at Papa nang nakatayo sa labas ng bahay.

Para akong binuhusan ng isang tanking yelo.

I blinked twice at that was the moment I realized I was already crying.

Bakit sirang-sira lahat?

Nakarinig ako ng mga mabibigat na yapak.

Napatingala ako at nakita si Ate habang umiiyak.

"Oh sige! Magsilayas na kayong lahat!" Rinig kong sigaw ulit ni Mama. Habang si Ate ay palabas ng bahay, hindi umiimik.

"Ate..."

Napatingin siya sa akin.

Her face was covered with tears.

Napatigil siya.

Napatingin ako sa maleta na dala niya.

"Maris, ayoko na." She whispered. "I never asked for this kind of family. I'm done."

"Ate, paano--" Kami?

"Let's all be independent. Get an apartment, Maris. College ka na. Matuto kang lumayo sa mga taong walang ibang ginagawa kundi ang sigawan ka at ipapamukha kang tanga. It's toxic."

Tumulo ang luha ko.

I can't believe I am seeing this family break.

Matagal ko nang iniisip na aabot din kami sa ganito pero habang nakikita kong nangyayari na ay masakit din pala.

"Ate, wag mo kaming iwan." Ni Maro.

"Hindi ko naman kaayo iiwan e. I'll send money kung magkakaextra ako, pero I want to give myself some space. Some peace." Sabi niya. "Meet me tomorrow."

Umalis si Ate matapos niyang sinabi iyon.

Naiwan akong napatakip sa bibig ko habang naririnig ang mga bangayan ng mag-asawa na magsaing na nang ulam at kanin. Kahit iyon ay pinagbabangayan nila. Napapikit ako. Gusto ko na din umalis pero dadagdag lang ako sa samang-loob ni Ante. How to pay her the malasakit she gave to us? Leaving? Sagot ba ang paglalayas sa lahat ng ito?

Gusto ko din umalis.

Pero bakit mas gugustuhin kong manatili?

Right.

Kasi wala akong mapupuntahan.