Liefde in de tent

32. Eind goed, al goed

Na een romantisch ontbijtje voor de tent, met croissantjes en gebakken eieren, pakken we alle spullen weer in om terug naar huis te gaan. De tent gaat weer in zijn donkerblauwe zak, de restjes eten worden veilig opgeborgen in de koelbox en de slaapzakken worden netjes opgerold.

Kritisch kijk ik naar de berg spullen die op het gras voor ons ligt. "Dit kun je nooit allemaal op de fiets mee hebben gekregen."

"Dat klopt. Daar had ik ook een lift voor. En die moet er als het goed is..." Eloy kijkt op zijn horloge. "...nu zijn."

Op dat moment zien we een grijze auto de camping op draaien. De auto van de familie Mulder. Alleen is het dit keer niet Henk die achter het stuur zit, maar Joey. Ach ja, die heeft natuurlijk ook zijn rijbewijs. Hij stapt uit en komt op ons af. "Romantische nacht gehad?"

"Het was leuk," antwoord ik.

"Mooi," reageert Joey. "Dan ben ik tenminste niet voor niks mijn bed uit gekomen om al jullie rotzooi weer op te halen."

Dat is hij zeker niet. We laden de spullen in de auto en zien Joey dan weer de camping af rijden. Zelf gaan we naar de fietsenstalling, waar onze fietsen trouw op ons staan te wachten.

"Zullen we de toeristische route nemen?," stelt Eloy voor. "Een lekker romantische fietstocht door de oer-Hollandse weilanden?"

Daar moet ik om lachen. "Heel graag, maar ik denk dat het beter is als we rechtstreeks naar huis gaan. We zitten midden in de proefwerkweek en ik wil vandaag graag nog zoveel mogelijk leren."

"O ja, de proefwerkweek. Die was ik alweer vergeten. Kijk, zo betoverend ben je nou."

"Ik dacht toch echt dat je laatst tegen mij zei dat jij degene was die betoverend werkte."

 "Je geheugen, daar hou ik ook van," is de reactie van Eloy. "Kom, dan gaan we. Hoe eerder we thuis zijn, hoe meer jij kunt leren. Dan is er tenminste nog iemand van ons die iets gedaan heeft voor die verrekte proefwerkweek."

-

Zo komt het dus dat we bijna een uur later bij mij thuis arriveren. Op de oprit rem ik af. Mijn campingdate met Eloy lijkt nu alweer een eeuwigheid geleden terwijl we er net vandaan komen. Het is gewoon zo'n andere wereld.

"Dus dan zie ik je morgen op school wel," besluit Eloy. "Succes met leren."

Ik kijk hem na terwijl hij zich omdraait, op zijn fiets springt en de straat uit rijdt. Dan sjouw ik mijn eigen fiets de poort door.

Mijn moeder zit op het terras de krant te lezen en is zoals gewoonlijk de eerste die me ziet. De lach op haar gezicht verraadt dat ze precies denkt te weten wat er is gebeurd. Wat waarschijnlijk ook zo is. "Heb je het leuk gehad met Eloy?"

"Ja, heel leuk. Maar nu moet ik gaan leren." Ik wil snel door naar binnen lopen, maar mam is zoals verwacht nog niet klaar.

"Is het nu officieel tussen jullie?"

"Ja." Na dit woord vlucht ik echt naar boven. Ik heb even tijd voor mezelf nodig. Tijd om dit nieuws zelf te kunnen verwerken.

Op mijn kamer aangekomen, duik ik niet zoals gepland meteen op mijn aardrijkskundeboek af, maar trek ik een fotoalbum uit de kast. Al op de eerste bladzijde staat een foto van Eloy, Joey en mij. We waren pas kleuters en stonden bij ons op de oprit met een ijsje in onze hand. Kiki was nog niet geboren.

Na een paar bladzijdes vol foto's met vriendinnetjes van school en familie komt er een hele reeks van een vakantie met de familie Mulder. Die heeft ergens in het noorden van Frankrijk plaatsgevonden. Wij kinderen dragen op één van de foto's kleren die doorweekt zijn dankzij het water uit een rivier die ook op de foto staat. Mijn vijfjarige ik staart chagrijnig in de lens. Op de achtergrond is mijn moeder te zien met haar zwangere buik. Ik kon destijds niet wachten tot mijn zusje er was. Eindelijk een leuk iemand om mee te spelen in plaats van die vervelende Eloy.