Liefde in de tent

18. Sherlock Holmes op de versiertoer

"Zit je weer naar je lover te staren?"

Ik doe alsof ik Lynn niet hoor. Dat is het makkelijkst. In werkelijkheid zit ik namelijk niet naar Max te staren, maar naar degene die naast hem zit. Eloy. Er is iets met die jongen, maar ik kan er de vinger niet op leggen. Ik ken hem al mijn hele leven, dus als iemand moet aanvoelen wanneer hij zich anders gedraagt dan ben ik dat. Vooral ook omdat ik altijd op mijn hoede ben bij hem in de buurt.

"Joehoe." Kyran zwaait met zijn hand voor mijn ogen. "Ik zal niks lelijks meer over hem zeggen, maar zo sexy is hij nou ook weer niet."

Ik kijk naar mijn vrienden. "Het gaat om Eloy. Hij gedraagt zich abnormaal."

Lynn moet lachen. "Grapjas. Dat doet hij al zijn hele leven. Die gast weet niet eens wat het woord normaal betekent. Ik zou je moeite maar niet aan dat hopeloze geval verspillen als ik jou was."

"Hij ziet er ongelukkiger uit." Je kunt veel van Eloy zeggen, maar ongelukkig is hij volgens mij nooit geweest. Integendeel, hij ziet er juist altijd uit alsof alles prima is en het hem eigenlijk allemaal niet kan schelen.

"Misschien heeft hij zich eindelijk gerealiseerd dat hij al zijn tijd met meisjes verspild heeft terwijl ik eigenlijk zijn ware liefde ben," oppert Kyran.

Normaal gesproken zou ik daar om moeten lachen, maar dit is blijkbaar niet normaal. Het is niet dat ik nou zo bezorgd ben om Eloy, het is pure zelfbescherming. Ik weet wat ik van hem kan verwachten als hij in normale omstandigheden verkeert, maar ik heb geen idee hoe hij zal zijn als hij niet zichzelf is. Is dat beter of slechter dan normaal? De rillingen kruipen al over mijn rug als ik aan de slechte optie denk. Gelukkig is dat kampeerweekend alweer verleden tijd. Nu met hem op een camping zitten is vast nog erger dan toen.

Lynn rolt met haar ogen. "Footje, laat hem lekker. Of ga anders vragen wat er aan de hand is, als je er toch zo van overtuigd bent dat er iets is."

Alsof hij zijn diepste geheimen aan mij zou toevertrouwen. Die jongen weet wel beter en ik kan hem geen ongelijk geven ook. Als hij mij iets persoonlijks zou vragen, zou ik ook geen antwoord geven. Of in elk geval geen eerlijk antwoord.

Dan valt mijn blik op Max. Ja, dat is briljant. Ik kan het via hem spelen. Hij weet vast wel waarom Eloy ineens zo vreemd doet.

-

Als na geschiedenis de bel voor de volgende pauze gaat, ga ik meteen naar Max toe. "Hé. Kunnen we even praten?"

"Ja hoor." Hij loopt voor me uit naar een rustig hoekje van de gang. "Wat is er?"

"Nou eh, ik dacht dat we misschien vanmiddag alvast wat konden afspreken. Ik wil niet opdringerig of raar overkomen of zo, maar ik heb gewoon zin om iets leuks te doen. Met jou. Als je dat goed vindt."

"Oké, waarom niet? Had je al wat in gedachten."

Ik staar naar mijn schoenen terwijl ik op een idee probeer te komen. Dat blijkt nog niet eens zo heel moeilijk. "Laten we een ijsje gaan eten."

"Lekker," lacht Max. "Wachten we dan na het laatste uur op elkaar bij de kluisjes?"

"Prima." Opgelucht draai ik me om om het trappenhuis in te lopen. Dat is geregeld. Nu alleen nog een manier zien te vinden om heel subtiel naar informatie over zijn beste vriend te vissen.

 -

"Straciatella en witte chocola." Ik sta al zo te watertanden bij het idee van mijn ijsje dat ik bijna vergeet wat ik eigenlijk van plan was. Dankbaar neem ik het ijsje van het meisje achter de balie aan. Ik geef haar wat geld en ga bij Max op een bankje zitten.