Liefde in de tent

19. All you need is... bitchfight

Na een rampzalige nacht ben ik nauwelijks in staat om weer een verse schooldag onder ogen te komen. Het liefst zou ik me ziek melden en de hele dag in bed blijven liggen, maar dat vindt mijn moeder nooit goed. Dus pas ik maar een andere tactiek toe: mezelf onzichtbaar maken.

Met de capuchon van mijn grijze H&M-vest over mijn hoofd heen getrokken wacht ik in een hoekje van de hal tot de zoemer gaat. Mijn onzichtbaarheidstechniek werkt blijkbaar zo goed dat zelfs Lynn me niet ziet staan. Onder deze omstandigheden vind ik dat helemaal niet erg.

Dan komt het moment dat ik me toch echt in dezelfde ruimte moet begeven als vijfentwintig andere zestien- en zeventienjarigen plus een bijna bejaarde oppasser, ook wel leraar Nederlands genoemd. Somber sleep ik mezelf naar mijn plek bij het raam. Nog een geluk dat ik niet ergens in het midden van het lokaal zit. Dan had ik me ook zo zichtbaar gevoeld.

"Wat is er met jou aan de hand?," merkt Lynn op als ze naast me komt zitten. "Is er iemand dood of zo?"

Ik wil een overdreven dramatisch antwoord geven, maar weet zo gauw niks te bedenken. Daarom ga ik maar voor de waarheid. "Het komt erop neer dat iedereen denkt dat ik gek ben."

"Dat denk ik in ieder geval wel. Wat is het probleem?" Voor Lynn is gek zijn een soort tweede natuur. Of misschien moet ik prettig gestoord zeggen, want echt gek kun je haar niet noemen, al wil ze dat zelf graag geloven.

"Ik weet het niet," zucht ik. "Iedereen doet raar. Ik kan niet bij Max in de buurt zijn zonder alles tussen ons naar de galemiezen te helpen, Eloy gedraagt zich anders dan ik van hem gewend ben en Donatella kraamt allemaal onzin uit."

"Ho even. Wie is Donatella?"

"De oma van Dilara." En een verschrikkelijk gestoord wijf, voeg ik er in gedachten aan toe.

Helaas heb ik er geen rekening mee gehouden dat de kleindochter van de persoon in kwestie recht voor me zit. Dilara draait zich onmiddellijk om. "Wat is er met mijn oma?"

"Ze is gestoord." Als ik twee keer over die opmerking na had kunnen denken, had ik het waarschijnlijk niet gezegd. Natuurlijk meen ik het, maar Dilara ziet er zo klein en fragiel uit dat je haar op geen enkele manier pijn zou willen doen. Zeker niet op zo'n lage manier als iets over haar familie zeggen. Ik dacht dat alleen voetballers op die manier ruzie maakten. En ik wil niet eens ruzie maken.

Dilara's ogen worden groot. "Echt niet! Je kunt veel van mijn oma zeggen, maar ze is niet gestoord. Ze is juist heel slim en staat altijd voor iedereen klaar."

Om ze een ravijn in te helpen, ja. Maar dit keer weet ik de woorden gelukkig wel binnen te houden.

Lynn schraapt haar keel. "Mag ik even vragen wat je dan precies zo gestoord aan haar vindt? Of wat ze voor onzin uitkraamt?"

Ik voel mijn hoofd rood worden terwijl mijn blik zich verplaatst naar de andere kant van het lokaal. Nee, dit kan ik niet doen. Als het niet waar is wat Donatella beweert dan zal Eloy alleen nog maar hufteriger tegen me doen en als het wel waar is dan zal het de situatie er ook niet bepaald beter op maken. "Dat kan ik niet zeggen. Niet nu en niet hier."

"Omdat er niks is, nee." Dilara's groene ogen fonkelen nu van woede. Oeps. Ik heb haar pas één keer eerder kwaad gezien en toen is er een paar schoenen gesneuveld. Uit voorzorg steek ik mijn zwarte ballerina's zo ver mogelijk onder mijn stoel zodat ze daar niet bij kan. Dit gaat nog een hele lange dag worden.

- 

Na het derde uur besluit ik op Eloy af te stappen. Het is pauze, dus nu hebben we tijd om te praten. Na maatschappijleer trek ik hem dan ook aan zijn tas om zijn aandacht te trekken.