Liefde in de tent

30. De nacht is jong, en wij ook

Ik heb me niet omgekleed. Dat zou Lynn ongetwijfeld afschuwelijk hebben gevonden, maar ik zie het als een test. Even kijken of Eloy nog steeds in me geïnteresseerd is als ik mijn gewone zaterdagse kloffie aan heb. En ja, ik weet dat dat weer een smoes is, want hij heeft me al ontelbare keren zo gezien en zelfs in nog minder fashionable outfits, maar het is gewoon een fijne gedachte om me aan vast te houden tot ik op de camping ben.

Mijn vader bood aan om me te brengen, maar ik heb zijn aanbod geweigerd. Ik kan prima voor mezelf zorgen. Bovendien is het handig om een fiets bij me te hebben voor het geval dat ik onverwacht moet vluchten. En mocht ik de hele avond blijven dan kan ik in ieder geval met Eloy naar huis fietsen en hoef ik dus niet in mijn eentje.

Het is nog warm en daarom heb ik geen jas aan. Hopelijk is het ook nog goed weer als we terug naar huis gaan, hoe laat dat ook mag zijn. Ik heb geen idee wat Eloy van plan is.

Eindelijk arriveer ik bij de camping. Ik parkeer mijn fiets in de inmiddels vertrouwde fietsenrekken die tegen de schuur in het grind staan en loop dan om de schuur heen.

Op de hoek staat Eloy al op me te wachten. Hij lacht naar me zodra hij me ziet. “Hé moeilijkste meisje van de wereld.”

Ik trek vragend een wenkbrauw op. “Moeilijk?”

“Ja. En ik maar iedere keer mijn geduld bewaren. Het is dat ik van jou geen arrogante opmerkingen meer mag maken, maar anders…”

“Hé, ik kan wel weer gaan als je dat liever hebt.” Mijn in een afgetrapte roze All Star gehulde rechtervoet draait alweer een kwartslag richting de fietsenstalling.

“Het was maar een grapje, hoor. Kom.” Hij steekt zijn hand uit en als ik naar hem toe loop pakt hij de mijne vast. Dan leidt hij me mee de schuur in. “Wij gaan een potje tafelvoetballen.”

Nu moet ik lachen. “Kun je er nog steeds niet tegen dat je toen verloren hebt?”

“Ik wil gewoon iets leuks met je doen. Mag dat niet?”

“Natuurlijk wel. Als je maar weet dat ik weer ga winnen.” Zelfverzekerd loop ik op de voetbaltafel af. Ik zal Eloy wel eens even laten zien dat hij mij niet moet onderschatten. Maar bij de voetbaltafel aangekomen, zie ik dat die er niet helemaal zo uitziet als de vorige keer. Nee, dit keer liggen er hartjessnoepjes op het veld.

“Je kunt ze helaas niet raken met de poppetjes,” vertelt Eloy. “Maar ik heb wel een ander leuk spel bedacht. Het is de bedoeling om te proberen met de bal zo veel mogelijk hartjes het veld uit te spelen. Voor elk hartje dat in het bakje onder de goal belandt, noem ik één ding dat ik leuk vind aan jou. Degene die aan het eind de meeste hartjes heeft verzameld, mag de ander kussen.”

Ik schiet weer in de lach. “Die prijs heb je mooi bedacht. Echt weer iets voor jou. Nou, ik ben er klaar voor. Kom maar op, Eloy Mulder. Ik ga jou helemaal het veld uit spelen.”

“O ja?” Hij trekt een wenkbrauw op. “Dat zullen we dan nog wel eens zien.” Met een strijdlustige uitdrukking op zijn gezicht neemt hij plaats aan de kant van de voetbaltafel waar hij die ene avond ook stond.

Meteen bij mijn eerste schot vliegen er drie hartjes in het bakje onder de goal. Uitdagend kijk ik Eloy aan. “Kom maar op. Drie dingen die je leuk aan me vindt.”

“Dat,” antwoordt hij. “Je lach. Die speelsheid. En dat vreemde gevoel voor humor waar we het al eerder over gehad hebben.”

“O nee, jij bent hier degene met een vreemd gevoel voor humor.” Uit wraak laat ik een nieuw balletje expres voor de voeten van mijn spelers vallen. Zo weet ik nog een keer te scoren, waardoor er weer een hartje bij Eloy terecht komt.