Liefde in de tent

4. De wondere wereld van de plastic rotzooi

Na school neem ik Kyran mee naar de Intertoys. Eigenlijk wilde ik alleen gaan, maar gezien Kyran mijn zusje zo ongeveer nog erger aanbidt dan het kapsel van Dilara moest hij per sé mee. Geen idee wat het met die gast is. Het zal wel iets typisch voor homo's zijn, dat de enige vrouw die ze leuk vinden pas tien jaar oud is.

"Kijk dan toch, wat schattig." Hij wijst op een My Little Pony met roze haar en een paars feesthoedje op.

"Kyr, ze is geen zes meer. Kom mee." Ik trek hem verder de winkel in. Wat is nou leuk om aan mijn zusje te geven? Ik kan me eigenlijk helemaal niet zo goed inleven in kinderen. Toen ik zo oud was, was ik overal blij mee, maar mijn zusje kan nogal kieskeurig zijn.

Plots stoot Kyran me aan. "Hé Footje, kijk eens wie we daar hebben."

Als ik opkijk, zie ik Max onze kant uit lopen. Shit. Snel duik ik weg achter het rek met Furby's. "Wat doet hij hier?"

Kyran rekt zich uit om Max na te kijken. "Het lijkt erop dat hij hier werkt."

Voorzichtig gluur ik om het hoekje van mijn schuilplaats heen. Inderdaad, Max draagt een shirt dat speciaal bestemd is voor het personeel van deze winkel. Wat dus betekent dat ik waarschijnlijk niet naar buiten kan glippen zonder dat hij me ziet.

"Ik snap echt niet wat je in hem ziet." Kyran haalt zijn neus op om zijn woorden kracht bij te zetten. "Echt niet."

Ik rol met mijn ogen. "Zegt degene die verliefd is op Eloy Mulder. Kom, help me nou maar iets uit te zoeken voor Kiki. Ik wil niet dat Max straks denkt dat we hier voor onszelf zijn."

"Of voor hem," voegt Kyran er bijdehand aan toe, nog een blik richting de knapste jongen van het hele universum werpend.

Als een ware geheim agent in spe verplaats ik me zo onopvallend mogelijk van de Furby's naar de andere kant van het gangpad. Als we maar eenmaal ver genoeg de winkel in staan, ziet hij ons vast niet.

Kyran sluipt achter me aan tot we voor een wand vol dozen Playmobil staan, helemaal achterin de winkel. Begerig kijkt hij naar de plastic poppetjes in hun blauwe dozen. "Houdt je zusje van Playmobil?"

Ik haal mijn schouders op. "Zou kunnen. Volgens mij speelt ze er bij de buren wel vaak mee." Eigenlijk ben ik een heel slechte zus, gezien ik niet eens weet wat Kiki bezighoudt. Dat is deels natuurlijk de schuld van mijn ouders omdat zij ervoor hebben gezorgd dat er zes jaar leeftijdsverschil tussen ons zit, maar toch voel ik me een beetje schuldig.

"Kan ik jullie helpen?"

Ik schik zo hard van die stem dat ik een stap achteruit doe en prompt over nog meer Playmobil struikel. Met een doffe klap kom ik op mijn kont op de winkelvloer terecht. O ja, Fauve, heel sexy

Max moet zichtbaar moeite doen om zijn lach in te houden. Hardop staan schateren om blunders van klanten staat waarschijnlijk niet in zijn functieomschrijving . Heb ik even geluk. Maar niet heus, want hij staat me nog steeds met van die pretoogjes aan te kijken. "Ik denk al dat ik weet waar ik je mee kan helpen." Hij steekt een hand uit om me overeind te trekken.

Verbaasd als ik ben, grijp ik de hand nog vast ook. Waarna me natuurlijk meteen het zweet uitbreekt. Even is het alsof ik vergeten ben hoe ik ook alweer op mijn benen moet staan. Dat is ook een behoorlijk lastige klus, als je er eenmaal goed over na gaat denken. De meeste mensen hebben echt veel te weinig waardering voor hun vermogen om recht overeind te blijven staan.

Uiteindelijk – na een minuut of zo – lukt het me om mijn beide voeten stevig op de winkelvloer te zetten en niet meteen weer om te vallen bij de aanblik van Max in zijn werkkleren. Want eerlijk is eerlijk, dat turquoise shirt past behoorlijk goed bij het groen van zijn ogen. "Dus," breng ik uit. "Of je ons kunt helpen? Ik weet het niet. Stel dat jij een meisje van tien was, waar zou je dan mee spelen?"

Blijkbaar is dit een heel grappige vraag, want Kyran klampt zich al lachend aan een felgekleurde glijbaan van synthetisch plastic vast om maar niet net zo spetterend onderuit te gaan als ik net deed.

Omdat ik me geen gedoe kan veroorloven, blijf ik Max aankijken in de hoop dat hij met een serieus idee komt. Dit is een kwestie van leven en dood. Als ik mijn zusje niet om zie te kopen, kan ik dat feest wel op mijn buik schrijven en denkt Max vast al helemaal dat ik een loser ben. Dat mag dus absoluut niet gebeuren. "Nou?"

"Eh, om eerlijk te zijn denk ik dat jij je beter kunt inleven in meisjes van tien dan ik. Maar als ik het moest zeggen dan zou ik gaan voor knutselspullen of spelletjes."

"Helemaal top. Bedankt!" Terwijl ik me in alle haast omdraai om me maar zo snel mogelijk uit de voeten te kunnen maken, struikel ik weer bijna over de Playmobil-doos die nog altijd op de grond ligt. Een stuk of tien piratenpoppetjes grijnzen me vanaf het karton kwaadaardig toe. Snel zet ik de doos terug op zijn oude plek. Volgens mij wordt het zo onderhand eens tijd om hier weg te gaan.

-

"Kiek?" Op mijn tenen sluip ik de kamer van mijn zusje in. Geen idee waarom eigenlijk. Onze ouders zitten beneden, dus er is niemand die ons kan horen.

Kiki zit op haar bed een boek te lezen met de aftandse televisie op haar ladekast aan. Die televisie was van mij tot ik vorig jaar een nieuwe kreeg voor mijn verjaardag. Nu is het een gewoonte van mijn zusje geworden om te lezen en domme tekenfilms te kijken tegelijk.

Ik ga naast haar op het dekbed van Donald Duck zitten. "Ik moet even iets belangrijks met je bespreken. Iets dat supergeheim is."

Meteen is haar aandacht gewekt. Kiki is dol op geheimen. Ze heeft een keer alle kinderen uit de buurt vijftig cent betaald in ruil voor een geheim. Mam was razend toen ze het ontdekte. Ze mocht drie weken niet meer buiten spelen.

Oké, hoe vind ik de juiste woorden om een tienjarige te vertellen dat het van levensbelang is dat ik donderdagavond naar een feestje ga? "Luister, als we donderdagavond op de camping zijn, moet ik even weg. Dat mag je niet tegen papa en mama zeggen, oké? Het zou best kunnen dat ik pas heel laat 's nachts weer terugkom, maar ik beloof dat ik terug zal komen. Als jij maar niks zegt. Spreken we dat af?"

Gehoorzaam knikt ze. "Je had toch een feestje?"

Ik heb haar hersencapaciteit duidelijk onderschat. "Ja, er is een feestje. Daar mag ik eigenlijk niet heen van papa en mama, maar ik ga stiekem. Als jij niks zegt, krijg je een cadeautje als we weer terugkomen van de camping."

"Oké." Meteen zijn de ogen van mijn zusje weer op haar boek gericht. Ik ben blijkbaar zo oninteressant dat ze liever gezelschap heeft van Pietje Bell, of waar die kinderen van tegenwoordig ook maar over lezen. Nou ja, als ze maar meewerkt.

Tevreden sta ik op. Dit deel van het plan is in ieder geval geregeld. De daadwerkelijke uitvoering zou nog wel eens een stukje moeilijker kunnen worden. Gelukkig heb ik nog ongeveer vierentwintig uur om me daarop voor te bereiden.

- - -

A/N Volgens mij iedereens nachtmerrie, een blunder maken waar je crush bij is. Dat kan nog leuk worden.
Verder iedereen bedankt voor de stemmen op de vorige hoofdstukken! Ik ben erg blij om te zien dat er ook weer mensen zijn die dit verhaal leuk vinden.