Liefde in de tent

28. Het probleem dat jongens heet

"Dus jullie hebben ruzie?" Op de laatste schooldag is het blijkbaar niet belangrijk of er nog iets wordt gedaan, dus Lynn zit uitgebreid haar nagels te vijlen tijdens Frans terwijl ze mij aan een kruisverhoor onderwerpt.

Leunend tegen de verwarming (die natuurlijk uit staat op een warme dag als vandaag) werp ik een blik op Eloy, die aan de andere kant van het lokaal zit. "Ik denk het wel. Hij is in ieder geval boos op me omdat ik blijkbaar te veel van hem vraag."

"Dat moet je ook niet doen, Footje," bemoeit Kyran zich ermee. "Kijk nou toch. Die jongen is zo goed als perfect. Het zou eng zijn als er niet één klein dingetje was dat hem niet helemaal volmaakt maakte."

"Eloy is bij lange na niet perfect," bijt ik hem toe. "Zal ik anders alsnog aan hem vragen of hij niet met jou wil daten? Dan ben ik mooi van al het gezeik af."

Lynn schudt lachend haar hoofd. "Dat is echt geen oplossing, hoor. Want dan ben je nog steeds verliefd op Eloy."

"Ik ben niet..." De woorden blijven in mijn keel steken. Ik heb moeite met slikken als ik naar de jongen aan de andere kant van het lokaal kijk. Dan stort ik mijn hoofd in mijn armen. "Shiiiiit."

"Ach, lieverd." Lynn knuffelt het hoopje mens dat ooit mijn lichaam was. "Het is helemaal niet erg. Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wordt."

"Maar ik wil dit helemaal niet!," snik ik. O ja, om het allemaal nog erger te maken ben ik midden in de klas in een heuse huilbui uitgebarsten. Fantastisch.

"Fauve?," klinkt de bezorgde stem van onze lerares Frans. Natuurlijk. Altijd als je denkt dat het niet meer erger kan, blijkt dat je je vergist hebt. Het kan altijd erger. "Wat is hier allemaal aan de hand?"

"Haar hamster is vanmorgen overleden," hoor ik Lynn op serieuze toon tegen de lerares zeggen. "Ze had het beestje al sinds de basisschool. Het heeft een beetje tijd nodig om dit verlies te verwerken."

"O ja, ik begrijp het. Nou, sterkte dan nog. Fauve, als er iets is dan kun je altijd naar me toe komen."

Mijn hoofd ligt nog steeds in mijn armen begraven, maar niet meer alleen als kussen voor mijn onbedaarlijke gesnik. Dit keer zijn mijn armen ook een verstopplek. Ik schaam me te veel om te durven opkijken. Gelukkig hoor ik de voetstappen van de lerares zich van ons verwijderen. Voorzichtig til ik mijn hoofd iets op.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Max is gaan staan om naar me te kunnen kijken. De honende blik in zijn ogen zegt al genoeg. "Goh, het lijkt erop dat onze hartenbreekster nu zelf in elkaar is gestort."

"Hou je kop, idioot," reageert Lynn.

"Waarom praat jij eigenlijk altijd voor haar? Fauve kan zelf toch ook wel wat zeggen?"

Nu richt ik mijn hoofd helemaal op. "Ja, dat kan ik zeker." Ik sta op en loop langzaam naar hem toe. "Maar ik denk dat ik jou even niks meer te zeggen heb. Behalve dit dan." Mijn vuist belandt recht in zijn gezicht. Het doet mij waarschijnlijk net zoveel pijn als hem, maar dat is slechts een detail. Zodra mijn botten zijn huid loslaten, zet ik het op een rennen. Het lokaal uit.

-

Verrassend genoeg is het Eloy die me weet te vinden achter de trappen bij de gymzalen in het gebouw van de brugklassers. Heb ik me toch niet goed genoeg verstopt.

"Hoi." Hij laat zich naast me op de vloer zakken. "Het gaat niet helemaal lekker, hè?"

"Dat kun je wel zeggen. Hoor jij nu niet lekker met Max te zitten roddelen over wat voor een trut ik wel niet ben?"

"Je bent geen trut," reageert Eloy, niet heel overtuigend. "Oké, soms. Maar wel een lieve trut."

Door mijn tranen heen weet ik te lachen. "Jij bent gek, echt. Ik zou echt niet achter mij aan zijn gekomen."