Liefde in de tent

29. De puinhopen van ons leven

"Christus, wat heb ik een fantastische avond gehad." Uitgeput laat Kyran zich op de bank zakken, midden in een bos serpentines waarvan ik geen idee heb waar ze vandaan zijn gekomen.

Ik plof naast hem neer. "Het was best leuk, ja. Nu moeten we alleen de rotzooi nog zien op te ruimen voordat mijn ouders thuiskomen." Wat niet heel lang meer kan duren. De klok aan de muur geeft al half één aan en mijn ouders zijn meestal niet later dan twaalf uur thuis.

"Dit," zegt Kyran terwijl hij zijn armen strekt in een weids gebaar. "Zijn de puinhopen van ons leven."

"Jij hebt teveel bier gehad," reageert Lynn, die laveloos in paps favoriete stoel hangt. "Want jouw leven is helemaal geen puinhoop. Jouw leven is fucking fantastisch." Volgens mij heeft ze zelf ook aardig wat alcohol op.

Ik hijs mezelf overeind. Hier moet echt iets aan gedaan worden. Gelukkig zijn Eloy, Shirley en ik nog prima in staat om in een rechte lijn te lopen. Ik stuur Shirley naar de keuken om de vaatwasser in te ruimen en zegt tegen Eloy dat hij lege bierflesjes moet verzamelen en ze in de berging neer moet zetten. Ondertussen pak ik zelf een bezem om alle overgebleven rotzooi van de vloer te vegen. Het huis ziet er meteen een stuk toonbaarder uit.

"Goedenavond," roept mijn moeder enthousiast uit als ze binnenkomt. "Jezus, wat is hier gebeurd?"

"Niks aan de hand, hoor," stelt Eloy haar gerust. Briljante zet. Mijn ouders zijn net zo gek op hem als Henk en Manja op mij, dus zijn aanwezigheid stelt mijn moeder meteen gerust.

Lynn weet zichzelf overeind te hijsen. "Ja Kyr, je moet ons nog vertellen over de jongens. Vond je het leuk? Zat er iemand bij met wie je vaker gaat daten? Die met die oorbel zag jou volgens mij wel zitten."

"O, die." Kyran wuift het weg. "Nee, echt niet. Daar kreeg ik het dus absoluut niet warm of koud van. Maar die ene met dat paarse shirt was wel sexy. Ik heb zijn nummer."

Mam zwermt op Kyran af als een bij op een pot honing. "Heb je een leuke jongen ontmoet? Vertel!" Mijn moeder is nog doller op Kyran dan op Eloy. Hij is een beetje de dochter die ze zelf graag gehad had. Nee, echt. Ik weet niks van haarlak, nagelvijlen of benen waxen. En gezien Kiki daar nog te klein voor is, beschouwt mam Kyran maar als een soort vervanger voor mij.

Terwijl mijn beste vriend in geuren en kleuren aan mijn moeder vertelt wat er zich de afgelopen uren hier in de woonkamer heeft afgespeeld (natuurlijk wel een gecensureerde versie) ruimen Shirley, Eloy, pap en ik restjes chips en dergelijke op. Je moet er wat voor over hebben om je vrienden gelukkig te maken.

"En hoe is het met jullie twee?," vraagt pap net op het moment dat ik begin te denken dat het hem ontgaat dat Eloy en ik ons al de hele tijd in dezelfde ruimte bevinden zonder ruzie te maken.

Ik kijk Eloy verlegen aan. "Wel oké, denk ik."

Daar moet Eloy om lachen. "Ik dacht toch wel aan iets meer dan 'wel oké'. Wat dacht je van prima?"

"Daar kan ik mee leven." Prima lijkt me een uitstekend idee.

"Dus jullie zijn een stel?"

"Nee pap, nog niet," zucht ik.

"Maar het zit er wel aan te komen?" Zo te horen heeft mam haar prioriteiten gesteld en het laatste nieuws over de situatie tussen Eloy en mij is blijkbaar belangrijker dan updates uit het liefdesleven van Kyran. Wat ik overigens wel had kunnen verwachten.

Eloy kijkt mij aan terwijl hij antwoordt. "Ja. Volgens mij moet Fauve zich daar alleen nog bewust van worden."

Daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. Ik zie ons gewoon niet als stel. Hoe fijn ik het ook vind om weg te kruipen in zijn armen en hem te zoenen. Er zal nog heel wat moeten gebeuren voor ik alles verwerkt heb. Misschien moet ik wel eerst bij een psycholoog langs voordat Eloy en ik echt wat met elkaar kunnen beginnen.