Liefde in de tent

27. Verschillende definities van romantiek

"Wauw," fluistert Eloy zodra ik hem loslaat. "Natuurlijk ga ik met je mee." Hij kijkt even naar de jongens om zich heen en lacht verontschuldigend. "Sorry jongens, ik moet er vandoor. Mijn meisje en ik hebben ons doel voor de avond bereikt. Tot ziens."

"Ik ben je meisje niet," sis ik terwijl ik Eloy mee naar de uitgang trek.

"Jij was anders wel degene die mij zoende."

"Om van die doos af te komen, ja." Ik duw de deur open. Een frisse avondwind strijkt door mijn gezicht. Precies wat ik nodig had.

Het is inmiddels donker buiten en er zijn nog maar weinig mensen op straat. Iemand laat zijn hond uit, maar verder is er geen levend wezen te onderscheiden.

Eloy pakt mijn hand. "Hé rustig. Sorry dat ik haar je zomaar mee liet nemen. Ik vond het wel grappig."

"In dat geval is dit één van die momenten dat ik dat vreemde gevoel voor humor van jou niet zo kan waarderen." Het is lastig om in het donker mijn fiets van het slot te halen, maar na een paar keer mijn sleutel in het luchtledige te hebben gestoken lukt het toch.

Blijkbaar wil Eloy toch nog niet gaan, want hij trekt me naar zich toe. "Je zoent geweldig." Zijn stem klinkt fluisterend in de nacht.

Mijn blik ontwijkt de zijne. "Zeg dat nou niet."

"Waarom niet? Mag ik soms niet meer de waarheid spreken?"

"Niet die waarheid."

"Dus je geeft toe dat er wat is tussen ons?"

Nu kijk ik hem aan. "Die logica begrijp ik niet helemaal, meneer Mulder."

"In liefde zit ook geen logica, mevrouw Middeldorp." Hé, waar haalt hij die blinkende ogen ineens vandaan? Waren ze altijd al zo blauw?

Ik ruk snel mijn blik los. "We kunnen beter naar huis gaan."

"Is dat zo? Volgens mij wil jij alleen maar naar huis omdat je er niet tegen kunt dat ik zo onweerstaanbaar ben."

Ik snuif. "Arrogant als altijd. Daar win je mijn hart echt niet mee, Eloy."

"Alsof dat nog nodig is." Eindelijk loopt Eloy naar zijn eigen fiets toe om die van het slot te halen.

Terwijl we zwijgend door het donker fietsen, denk ik na over die laatste opmerking. Nee, dat is inderdaad niet meer nodig.

-

Mijn vader is nog op als ik thuiskom. Hij zit één of ander sportprogramma op televisie te kijken.

Als ik binnenkom, kijkt hij op. "Waar ben jij geweest?"

"Bij Eloy. We hebben samen aan een schoolopdracht gewerkt." Opdracht, ja. Voor school, nee. Maar dat weten mijn ouders gelukkig niet.

"Dan hebben jullie het wel laat gemaakt," merkt pap op.

"Ja, het was gezellig. Ik ben nog even blijven hangen. En nu ga ik naar bed. Welterusten."

"Welterusten."

Kom ik daar even mooi vanaf. Daar wel. Ging het ook maar zo met gevoelens.

-

De eerstvolgende situatie waarin ik me met Eloy op dezelfde vierkante meter bevind is als hij op woensdag in de pauze weer bij ons komt zitten. Zijn oog begint inmiddels te genezen waardoor hij weer iets meer weg heeft van een normaal mens. Voor zover je Eloy Mulder normaal kunt noemen dan.

"Bijgekomen van gisteravond?," informeert hij opgewekt terwijl hij gaat zitten.

Ik werp hem een boze blik toe. "Het was niet grappig. Je had me nooit zo lang met dat meisje alleen mogen laten."