Liefde in de tent

9. Het feest kan beginnen, want Eloy is binnen

"Fauve, kom." Lynns stem klinkt geërgerd. "Als je de hele avond op die wc blijft zitten, kun je inderdaad nooit een goede indruk maken."

Ik doe alsof ik haar niet hoor, net zoals de vorige vijf keer dat ze exact hetzelfde tegen me zei. Ik ben toch al zo'n ramp met jongens. Hoe kan ik er ooit nog voor zorgen dat hij me leuk vindt?

"Fauve," dringt nu ook Kyran aan. "Kom van die wc af."

Voetstappen klinken in de gang. "Is Fauve daar?"

Die stem laat mijn nekharen recht overeind staan. Letterlijk waarschijnlijk, maar ik ben te verstijfd om het te kunnen controleren. Wat doet híj hier?

"Nee, die is hier niet," hoor ik Kyran zeggen. "Lynn en ik oefenen alleen voor een toneelstuk."

Ja hoor, dat zal iemand geloven. Mijn vingers hebben het slot al omgedraaid voordat ik me heb kunnen bedenken. De deur zwaait open en komt tot stilstand tegen Kyrans arm, wat me meteen een boze blik oplevert.

Als ik achter hem kijk, zie ik dat mijn oren me niet bedrogen hebben. De stem die ik net hoorde was inderdaad die van Eloy. Hier staat hij. In volle glorie, de enige echte. "Hoor jij niet op een camping te zitten?"

"En jij dan? Ik dacht dat je zogenaamd zo moe was na een stel nachtmerries afgelopen nacht. Iets met een seriemoordenaar?" Bijdehand kijkt hij me aan.

O, natuurlijk. Ik moet niks van hem zeggen, want ik ben zelf ook op de vlucht geslagen. "Nou Eloy, fijn dat je blij bent om me te zien. Ik moet er alleen helaas vandoor." Ik pak Kyran en Lynn allebei bij een hand en trek ze mee naar buiten. Mijn zielige bui is meteen over. Ik ga indruk maken op Max en wel nu meteen.

Als we de tuin in komen, zie ik hem verderop in de tuin met een paar klasgenoten praten. Ik wil naar ze toe lopen, maar door mijn onhandigheid struikel ik over mijn eigen voeten. Met een gilletje kom ik languit in het gras terecht.

Het liefst zou ik zo blijven liggen, mijn neus begraven in de grassprieten. Doen alsof niemand het gezien heeft. Lekker in slaap vallen en wakker worden als het feest al lang en breed af is gelopen. Wat ben ik ook weer een sukkel. Fauve Middeldorp, voor al uw lompe acties.

"Gaat het een beetje?," klinkt een stem bezorgd boven me.

Met tegenzin hef ik mijn hoofd een stukje op zodat ik wat kan zien. "Hoi Max. Jij ook hier? Ik was net even met het gras aan het knuffelen." O ja, briljante opmerking. Nu valt hij natuurlijk meteen als een blok voor me.

Zijn mondhoeken trekken omhoog alsof hij zijn best doet om niet te lachen maar zich toch niet helemaal in kan houden. "Misschien kun je beter opstaan. Dat gras knuffelt volgens mij niet zo lekker."

"Weet je? Daar heb je eigenlijk helemaal gelijk in." Ik sta op en inspecteer mijn jurk op groene vlekken (die er gelukkig niet in zitten). Dan wil ik me omdraaien om te vluchten, maar Max grijpt mijn hand vast.

"Laten we eens wat te drinken voor je halen. Ik weet niet of je hard gevallen bent, maar alcohol verdooft de pijn." Met mijn hand nog steeds in de zijne trekt hij me mee naar het tuinhuisje.

Ik ben te overdonderd om te protesteren, dus laat ik me gewillig meevoeren. In het tuinhuisje krijg ik een glas met een geelbruinachtige vloeistof aangereikt. Ik ruik er even aan. "Whisky? Puur?"

"Wil je er iets bij hebben?" Max trekt de koelkast open. "Er is cola, sprite, ijsthee en jus d'orange."

"Doe maar cola." Ik voel mezelf echt een watje als ik de colafles van hem aanpak om die met mijn whisky te mengen. Maar als ik het spul puur zou drinken, zou ik vast weer één of andere hoestbui krijgen waardoor hij denkt dat ik nog nooit alcohol heb gedronken. Dus ik kom hoe dan ook over als een loser.