Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၂၅)
"ေမွာ္ဝင္ကြၽန္း"တဲ့...
တကယ္ကိုေမွာ္ဝင္ေနသည့္အလား အင္မတန္သက္ဝင္လွပလြန္းေသာ အလွတရားေတြႏွင့္ပါလား..
စိမ္းစိုေနေသာ ေတာေတာင္ေတြ...
အမ်ိဳးအမည္မသိစုံလင္လွေသာ ပန္းမ်ိဳးစုံေတြ...
လတ္ဆက္ေသာ ေလေျပႏုႏုေလးေတြ...
ထူးကဲလွေသာ ရနံ႔ေပါင္းစုံေတြ....
သာယာလြန္းေသာ ေက်းဌက္သီက်ဴးသံေတြ...
အို.... တကယ္ကို ျပည့္စုံလြန္းသည့္ သဘာဝအလွတရားေတြႏွင့္။ သူတို႔အားလုံး အရွင္လတ္လတ္မ်ား နတ္ျပည္ေရာက္သြားၾကေလျခင္းလား....
ဤမွ်ထူးကဲလွပလြန္းေသာေနရာမ်ိဳး အိပ္မက္ပင္မမက္ခဲ့မိဖူးပါ။ ဒါဟာသူတို႔႐ုပ္ရွင္ေတြ ဇာတ္ကားေတြထဲသာ ျမင္ဖူးရေလ့ရွိတဲ့ သိပ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္ဆန္ကာ လွပေအးခ်မ္းလြန္းသည့္ ေနရာမ်ိဳးပင္။
"လွလိုက္တာ...."
စိမ္းက... တစ္ခါမွမေတြ႕မျမင္ဖူးသည့္ ဆန္းၾကယ္လွပစြာ ေနရာအႏွံ႔ပြင့္ေနသည့္ ပန္းေလးေတြကို မွင္သက္စြာေငးၾကည့္ရင္း လြတ္ခနဲ႔ဆိုလိုက္ေတာ့သည္။
ႏူးညံ့လတ္ဆက္လြန္းသည့္ေလကို မက္မက္ေမာေမာ႐ူလိုက္ရင္းႏွင့္ ဈာန္သည္လည္း
"ဟုတ္တယ္ တကယ္ကိုလွတဲ့ေနရာပဲ ငယ္ငယ္ကအေမ့ပုံျပင္ထဲက နတ္သမီးကြၽန္းမ်ားေရာက္သြား သလားထင္ရတယ္ ပင္ပန္းခဲ့သမွ်ခရီးစဥ္ေတြမွာ ဒီေနရာမ်ိဳးဘဝမွာေရာက္ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္တကယ္တန္သြားၿပီ"
ဈာန္စကားေတြကလည္း အလြန္မဟုတ္ပါ။ သူတို႔သည္ ပင္လယ္ပုံျပင္ထဲက ဒ႑ာရီကြၽန္းတစ္ကြၽန္းေပၚ ေရာက္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား...
တကယ့္ကိုပုံျပင္ဆန္သည့္ အလွတရားေတြကေနရာအႏွံ႔။ ေကာင္းကင္ပင္ပတ္ဝန္းက်င္ကို တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္
"တကယ္လွတဲ့ေတာႀကီးပဲကြာ အလွတရားအစစ္အမွန္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာထင္ပါရဲ႕ ဘယ္လိုေတာင္စာဖြဲ႕ရမယ္မသိဘူး လွခ်က္ကြာ.."
"အလွစစ္ကပုလင္းပဲရွိတယ္လို႔ေျပာတဲ့ မင္းလိုအရက္သမားေတာင္ သဘာဝကိုခံစားတတ္လာၿပီပဲ"
အေၾကာင္းသိေနသည့္ ကမာၻကဝင္ေႏွာက္လိုက္ေတာ့ သူတို႔အားလုံးရယ္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီတဒဂၤအတြင္းမွာ တကယ္ကိုသူတို႔အားလုံးခဏတာ လြပ္လပ္ေပါ့ပါးသြားၾကေတာ့သည္။
ဦးလုံထန္းကေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း
"ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းကသိပ္လွသလို သိပ္အႏၲရယ္မ်ားတဲ့ကြၽန္းပဲလူေလးတို႔ လွသေလာက္ပရိယာယ္မ်ားတယ္ သာယာသေလာက္ မာယာလည္းႂကြယ္တယ္ ေအးခ်မ္းသေလာက္လည္း ေထာက္ေခ်ာက္ေတြမ်ားတယ္ ေမွာ္ဆန္တဲ့ေတာႀကီးမွာ ဒီအလွေတြအားလုံးက ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ဖို႔အတြက္ပဲမို႔ အျမင္နဲ႔မဆုံးျဖတ္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္ ဆန္းၾကယ္သေလာက္လည္း အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ေတာထဲ က်ဳပ္တို႔ေတြေရာက္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သတိေတာ့မလြတ္ေစနဲ႔.."
သူတို႔အတြက္ေတာ့ လမ္းျပႀကီးစကားက နားထဲဝင္တစ္ခ်က္မဝင္တစ္ခ်က္။ ခုခ်ိန္မွာ သူတို႔အားလုံး ဤေတာႀကီး၏အလွတြင္ နစ္ေမ်ာေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
မို႔က ႀကီးမားလြန္းေသာ ခရမ္းရင့္ေရာင္တစ္ပြင့္တည္းသာရွိေသာ ပန္းကိုျမင္ေတာ့ တအံ့တၾသျဖစ္သြားကာ..
"အို... လွလိုက္တာ ဒါဘာပန္းပါလိမ့္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး ဘုရားေရ ေမႊးလိုက္တာ နည္းတဲ့ပန္းႀကီးလား "
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ပန္းဖူးႀကီးရွိရာသို႔ မို႔ေျပးသြားေတာ့ ဈာန္အထိတ္တလန႔္ႏွင့္..
"မို႔ မသြားနဲ႔...ရပ္"
"ဟင္...."
ဈာန္ေအာ္သံေၾကာင့္ မို႔ေၾကာင္ၿပီး အလန႔္တၾကားရပ္လိုက္စဥ္မွာပင္...
"ရွီ..."
"ဟာ..."
အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပန္းသည္ေႁမြတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာၿပီး ပန္းဖူးႀကီးက ပြင့္အာလာကာ လွမ္းဟပ္လိုက္ေတာ့သည္။
တကယ့္ကို သီသီေလးမွသီသီေလး။ ဒီထက္နည္းနည္းတိုးမိပါက ေသခ်ာေပါက္ ပန္းပြင့္ႀကီး၏အာေခါင္ထဲ ဝင္သြားမိျဖစ္သည္။ ပန္းပြင့္ႀကီးကဟပ္လိုက္စဥ္က အထဲမွာအရည္ေတြကခြၽဲက်ိက်ိႏွင့္။
လူကိုမဟပ္မိေတာ့ပါးစပ္ပိတ္ကာ ျပန္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ မို႔ကသတိဝင္လာၿပီး
"ဘုရားေရ ပန္း... ပန္းကအသက္ရွိသလား"
"ဟုတ္တယ္မို႔ ဒါကိုလူသားစားပန္းလို႔ေခၚတယ္ အလွနဲ႔အနံ႔ထုတ္ၿပီး သားေကာင္ကိုဖ်ားေယာင္တယ္ အနားေရာက္လာရင္လွမ္းဟပ္ၿပီး တစ္ေကာင္လုံးကိုမ်ိဳခ်ေတာ့တာပဲ ပန္းအေခါင္းထဲကထုတ္လာတဲ့ အရည္ေတြကအဆိပ္ေတြပဲ... ထိလိုက္တာနဲ႔ စကၠန႔္ပိုင္းတြင္း အဆိပ္သင့္ၿပီးေသသြားႏိုင္တယ္ ဒီအရည္ေတြနဲ႔သားေကာင္ကို ငုံထားၿပီးစားပစ္ေလ့ရွိတယ္ ဒါေၾကာင့္ပန္းလွမ္းဟပ္ခံရၿပီဆိုတာနဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘုရား...ဘုရား ေၾကာက္စရာေကာင္းလွခ်ည္လား"
ကမာၻစကားေၾကာင့္ ဈာန္ကေခါင္းညိတ္ၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ တကယ္တမ္းကိုယ္လည္း အခုမွလက္ေတြ႕ႀကဳံဖူးတာ ဒါေတြကို စာအုပ္ထဲမွာေလာက္ပဲဖတ္ဖူးခဲ့တာ "
"ဒါနဲ႔ ဒီပန္းကအသားစားပန္းမွန္း ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိသလဲ ဈာန္.."
ေစတန္ဝင္ေမးလိုက္ေတာ့ ဈာန္ကပန္း၏အေနာက္ဖက္သို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္ရင္း
"အဲ့ဒီအ႐ိုးပုံကိုလွမ္းျမင္လိုက္လို႔ အသားစားပန္းမ်ားျဖစ္မလားလို႔ ေတြးမိလိုက္လို႔ပါ.. "
ဈာန္ၫႊန္ျပရာဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပင္ပန္းပင္၏ေနာက္တြင္ အ႐ိုးစုႀကီးတစ္ပုံ။ ေကာင္းကင္ သက္ျပင္းပင္ခ်မိၿပီး
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ခင္ဗ်ားသတိေပးလို႔သာပဲ မဟုတ္ရင္မေတြးရဲစရာပဲဗ်ာ... တကယ္ကပ္သီးေလးပဲလိုတယ္"
မို႔တစ္ေယာက္လည္း အ႐ိုးပုံၿပီးကိုျမင္ေတာ့မွ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားရင္း..
"ေက်းဇူူးတင္လိုက္တာ ကိုဈာန္ရယ္ မို႔မွာကိုဈာန္ေပးတဲ့ အသက္ပဲရွိေတာ့တယ္ "
"မလိုပါဘူးဗ်ာ တစ္ခရီးတည္းသြားေနတဲ့သူေတြပဲ ေက်းဇူးေတြဘာေတြလုပ္မေနပါနဲ႔ လိုအပ္ရင္ အားလုံးကအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ကူညီရမွာပဲေလ.."
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ မို႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ တသိမ့္သိမ့္ႏွင့္။ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာေလးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲတိုးတိတ္စြာ ဆိုလိုက္မိသည္။
အစ္ကိုေပးတဲ့အသက္နဲ႔အတူ အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔ မို႔ရွင္သန္သြားမွာပါ အစ္ကိုရယ္..
နာက်င္ရလည္း စြန႔္လြတ္ဖို႔မျဖစ္သာေလေတာ့ မို႔ဆက္ၿပီးခ်စ္သြားရဦးမည္မဟုတ္လား....
"က်ဳပ္ေျပာပါတယ္ ဒီေတာကလွသေလာက္ သိပ္မာယာမ်ားၿပီး အႏၲရယ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ အားလုံးပဲ ဒီေနရာမွာက်န္ၿပီးမေနခဲ့ခ်င္ရင္ ေနာက္ဆိုပိုသတိထားၾကပါ"
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔ဦးလုံထန္းစကားကို ေသခ်ာလိုက္နာေတာ့သည္။ ျမင္သမွ် အလွအပေတြေနာက္မွာ အႏၲရယ္ဆိုတဲ့အသိႏွင့္ ခုနေလာက္ေတာ့ မသာယာေတာ့တာအမွန္။
ဈာန္က လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျမင္ေနရသည့္ အမ်ိဳးအမည္မသိမ်ားစြာေသာသစ္ခြပန္းတို႔ကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ေငးၾကည့္ရင္း...
"အရမ္းရွားပါးတဲ့သစ္ခြပန္းမ်ိဳးေတြ စုံစုံလင္လင္ကိုေတြ႕ရပါလား တခ်ိဳ႕ပန္းေတြဆို အမည္ေတာင္မသိဘူး သိပ္ဆန္းၾကယ္တယ္ အျပန္က်ရင္ မ်ိဳးစိတ္ေလးေတြယူသြားဦးမွပဲ"
အျပန္....
ထိုစကားကစိမ္းရင္ထဲဝင္လာၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေတြးလိုက္မိသည္က ...
အျပန္... အျပန္ဆိုတာရွိပါဦးမည္လား
အို...ၾကည့္စမ္း စိမ္းမေတြးေကာင္းတာေတြ ဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနမိပါလိမ့္။ စိမ္းခ်က္ခ်င္းပင္ အေတြးကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ရင္သည္ဘယ္လိုမွမခ်မ္းေျမ့ႏိုင္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ေတာထဲတိုးလာသည္မွာ ေနပင္ေစာင္းလာခဲ့ၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာထူးထူးျခားျခားမွ မေတြ႕မိေသးသလို ေတာသည္မသကၤာစရာေကာင္းေအာင္ တိတ္ဆိတ္ကာလွပေနဆဲ...
ဦးလုံးထန္က သင့္ေတာ္သည့္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ၿပီး
"အားလုံးပဲ ဒီညဒီမွာစခန္းခ်ရေအာင္ လိုအပ္တာေတြ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ျပင္ဆင္ၾကပါ..."
သို႔ႏွင့္သူတို႔အားလုံး ႐ြက္ဖ်င္းတဲမ်ားကို ဝိုင္းဝန္းျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္...
"ေဝါ....."
႐ုတ္တရက္ေလေပြတစ္ခုကေဝ့တိုက္သြားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ႐ုတ္ခ်ည္းေမွာင္က်သြားရာ
"ဟာ... မိုး႐ြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ အားလုံးလုပ္စရာရွိတာ အျမန္လုပ္ၾက"
ဦးလုံထန္းက စိုးရိမ္တႀကီးအသိေပးလိုက္ေတာ့ သူတို႔ကမန္းကတမ္း ႐ြက္ဖ်င္းတဲကို အျမန္ျပင္လိုက္ရသည္။ ေလကျပင္းလြန္းသျဖင့္ ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္လိုက္ရ...
ထို႔ျပင္ ျမဴခိုးလိုလိုအေငြ႕ေတြကလည္း ေလႏွင့္အတူ ထူးဆန္းစြာပင္ေဝ့ဝါေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုေမွာင္သြားေတာ့သည္။ အေမွာင္က်ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထင္ရွားစြာဝဲပ်ံသြားသည္က..
"အ.....အ....အ"
ဌက္ဆိုးေတြ။ၿပီးေတာ့ ေလျပင္းႏွင့္အတူ ေဝ့ခနဲ႔ရလိုက္သည့္အနံ႔က...
"ဟင္...."
ၾကာပန္းရနံ႔ေတြေရာေထြးေနသည့္ ေသြးညႇီနံ႔..။ ဦးလုံထန္း ရင္ထဲထိတ္ခနဲ႔ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေလကတျဖည္းျဖည္း ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း နဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာေတာ့မွ သူတို႔အားလုံး သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
႐ြက္ဖ်င္းတဲေတြလည္း အကုန္ဆင္ၿပီးသြားရာ ေကာင္းကင္က
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မိုးမ႐ြာေပလို႔ ဒီေလာက္ျပင္းတဲ့ေလ လူပါလြင့္မသြားတာ ကံေကာင္းလို႔.."
"ဟုတ္တယ္ ေလၿငိမ္သြားတာကံေကာင္းတယ္ ဒီလိုသာဆက္တိုက္ရင္ ငါတို႔တဲေတြလည္း ခံႏိုင္မယ္မထင္ဘူး"
ေလႏွင့္အတူ ႐ြက္ဖ်င္းတဲေတြ ခက္ခက္ခဲခဲဆင္လိုက္ရသျဖင့္ ကမာၻကေမာသြားဟန္ႏွင့္ ညည္းညည္းညဴညဴဆိုလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းက အားလုံးကိုအကဲခတ္ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသေနမိ၏။
ေလျပင္းတိုက္သြားသျဖင့္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားရသည္ကလြဲ၍ အားလုံးကပုံမွန္တိုင္းပါလား..
ၾကည့္ရတာ... သူၾကားလိုက္ေသာ ဌက္ဆိုးထိုးသံႏွင့္အတူ ၾကာပန္းနံ႔ေတြေရာေထြးထားသည့္ ေသြးညႇီနံ႔ကို ဘယ္သူမွမရလိုက္ဘူးထင္ပါ့။ သို႔တိုင္အားလုံးထဲ ထူးဆန္းစြာမ်က္ႏွာပ်က္ေနသူက စိမ္း..။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးလုံထန္းစိမ္းရွိရာေလွ်ာက္သြားၿပီး
"ငါ့တူမလည္း ဌက္ဆိုးထိုးသံနဲ႔ အနံ႔ရလိုက္တယ္ထင္တယ္"
စိမ္းကဦးလုံထန္းကိုတအံ့တၾသေမာ့ၾကည့္ၿပီး မသာမယာဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္။ သူတို႔နားထဲ အလိုလိုျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္က...
"ဌက္ေတြကဆာေလာင္ေနၾကတယ္ ၾကာပန္းရနံ႔ကေသမင္းေခၚသံပဲ ေသြးစိမ္းေတြရေနတယ္ သင္တို႔ထဲကတစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ေခၚလိမ့္မယ္ ေသျခင္းတရားက မၾကာခင္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာလိမ့္မယ္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မယ္"
ဒီနမိတ္ႏွင့္အတူဇုေသသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါဆို......
ဦးလုံထန္းရင္ထဲထင့္သြားၿပီး မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္...
"တျခားသူေတြက ဒါကိုျမင္လိုက္ၾကားလိုက္ပုံမရဘူး ဒါေၾကာင့္သူတို႔ကိုအသိေပးမေနနဲ႔ေတာ့ အလကားေ စိုးရိမ္ၿပီး ေၾကာက္ေနဦးမယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့... စိမ္းသိပါတယ္.."
စိမ္းအသာေျဖလိုက္ေသာ္လည္း ရင္ထဲေတြ ဘယ္လိုမွမေကာင္းႏိုင္ေပ။ စိတ္ေတြလည္း ေလးလံေနကာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသျဖင့္ စိတ္ေျပလက္ေျပ ဟိုဟိုဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း တစ္ေနရာသို႔အၾကည့္အေရာက္
"ဟင္...."
ခပ္လွမ္းလွမ္းသစ္ပင္ေတြၾကားမွ သူမတို႔ရွိရာေတြေတြေလး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခု။ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေငးေနမွန္းမသိေသာ သူမက
"ခရာ...."
စိမ္းအံ့ၾသသင့္စြာတီးတိုးဆိုလိုက္မိေတာ့ အနားတြင္ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ဈာန္က ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားသြားၿပီး စိမ္းၾကည့္သည့္ေနရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
တကယ္ပင္ခရာသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပင္ ရပ္ေငးၾကည့္ေနေတာ့၏။
"ခရာ...."
ဈာန္ကဝမ္းသာအားရ ခရာ့ရွိရာေလွ်ာက္သြားသည္။ ဈာန႔္အသံေၾကာင့္ က်န္တဲ့သူအားလုံး၏အာ႐ုံလည္း ဒီဖက္ေရာက္လာေတာ့သည္။
"ခရာ..."
သူ႔ေခၚသံၾကားသည့္တိုင္ ခရာကအသိမရွိသကဲ့သို႔ မလူပ္မယွက္ရွိေနဆဲ။ သူခရာ့ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီး လူပ္ေခၚမိေတာ့သည္။
"ခရာ...."
ထိုအခါမွခရာကိုယ္ေလးဆတ္ခနဲ႔တုန္သြားၿပီး သတိဝင္လာဟန္ျဖင့္ အလြန္အားနည္းေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လာရင္း...
"အစၠိဳ.... "
ထို႔ေနာက္သူ႔ရင္ခြင္ထဲေခြေခါက္ကာ ေမ့ေမ်ာသြားေတာ့ေလသည္။ သူဘာမွေတြးမေနေတာ့ဘဲ ခရာ့ကိုေထြးေပြ႕ကာ ႐ြက္ဖ်င္းတဲရွိရာ ေလွ်ာက္လာေတာ့၏။
"သူက...ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္လာသလဲ"
မို႔မတင္မက်ေမးလိုက္သံၾကားသည့္တိုင္ စိမ္းဘာမွမတုန႔္ျပန္ႏိုင္ေသး။ သူမရင္ထဲတြင္လည္း ပေဟဋိတို႔ျဖင့္ ႐ူပ္ေထြးလို႔ေနေတာ့သည္။
ခရာ...ဘယ္ကေနေပၚလာသလဲ..
ေလျပင္းေတြ..... ျမဴခိုးေတြ ဌက္ဆိုးထိုးသံေတြ ၿပီးေတာ့ ေသြးညႇီနံ႔ေတြေရာေထြးေနသည့္ ၾကာပန္းရနံ႔။ ဒါေတြဟာ သူမနဲ႔မ်ားသက္ဆိုင္ေနသည္လား...
သူမဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္တိုင္ ဒီအရာေတြအၿပီး ခရာ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည့္အျဖစ္က သာမာန္တိုက္ဆိုင္မူမဟုတ္ဘူးဆိုရင္...
စိမ္းရင္ထဲထိတ္သြားစဥ္...
"ခရာ..."
ခရာ့ကိုျပန္ေတြ႕ၿပီဟူသည့္သတင္းေၾကာင့္ ထင္းေကာက္ၿပီးျပန္လာသည့္ေစတန္က ခရာရွိရာ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ေျခလွမ္းက်ဲနဲ႔လွမ္းသြားေတာ့ စိမ္းရင္ထဲနင့္ခနဲ႔။
ခရာကာ အလြန္အားနည္းေနေသာ ျဖဴဆုတ္ဆုတ္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေမ့ေမ်ာေနဆဲ...
ေစတန္က ခရာ့ကိုစိုးရိမ္တႀကီးငုံ႔ၾကည့္ရင္း
"ခရာဘာျဖစ္ေနသလဲ.."
"မေျပာတတ္ဘူး အားနည္းေနပုံရတယ္"
ဈာန္ေျပာေနရင္းမွာပင္ ခရာ့မ်က္ဝန္းတို႔က ေလးပင့္စြာဖြင့္လာၿပီး မ်က္ဝန္းတည့္တည့္တြင္ရွိေသာ ေစတန္ကိုျမင္ေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေတြလူပ္ခတ္သြားသည္က..
"အရွင္ သိဒၶနကၡတ္မင္း."
"ဟင္..."
သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ေၾကာင္သြားစဥ္ ၾကားလိုက္ရေသာ စိမ္းမွာအလြန္အံ့ၾသသြားၿပီး
"ခရာ....ဘာေျပာလိုက္လိုက္လဲ..."
"ဟင္.....အင္း..."
ထိုအခါမွခရာသည္ ေကာင္းစြာ သတိဝင္လာပုံရသည္။ သူမဘာေျပာလိုက္သည္ကိုလည္း အမွတ္ရဟန္မတူပါ။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးျဖင့္ အားလုံးကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနရင္းမွ
"ကိုကို...."
သူမရွိရာသို႔လွမ္းၾကည့္ေနေသာ နက္ရႈိင္းကိုျမင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကုန္း႐ုန္းထေတာ့သည္။ နက္ရႈိင္းက ခရာ့ကိုျပန္ေတြ႕ၿပီဟုၾကားေသာ္လည္း အနားေရာက္မလာေခ်။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္သာ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
အနားတြင္ရွိေနသည့္ ဈာန္ႏွင့္ေစတန္အျဖစ္ကလည္း အ႐ူးလိုပင္....
"ကိုကို..."
သူမခမွ်ာ ရင္နင့္ေအာင္လြမ္းေနရသည့္ နက္႐ိူင္းကိုျမင္ေတာ့ သတိလက္လြတ္ေျပးဖက္ရွာသည္။ ဘာကိုဝမ္းနည္းမွန္းမသိေသာမ်က္ရည္တို႔က သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပါက္ခနဲ႔ေႂကြခလာရင္း...
"ကိုကို႔ကို ခရာအရမ္းလြမ္းေနတာ.."
သို႔ေသာ္ နက္ရႈိင္းဟူသည္ဘယ္အခါကမ်ား ခရာ့အေပၚအသိအမွတ္ျပဳခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ သူမကိုအသာတြန္းလြတ္လိုက္ၿပီး..
"ဖယ္စမ္းပါ.."
"အ..."
တြန္းလိုက္သည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အားပါသြားသျဖင့္ ခရာက ေျမေပၚတြင္ဘုန္းခနဲ႔လဲက်သြားၿပီး
"ကိုကို...."
"မင္း ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ"
"ခရာ.....မသိ.."
"ၾကာျဖဴနဲ႔ မင္းဆုံခဲ့လား.."
"ဟင့္အင္း..."
"သူနဲ႔ပတ္သတ္တာ ဘာသိခဲ့လဲ.."
"ဟင့္အင္း....ဒါေပမယ့္"
"အသုံးကိုမက်ဘူး.."
ေျပာၿပီးခ်ာခနဲ႔လွည့္ထြက္သြားေတာ့ ထိန္းထားသည့္မ်က္ရည္တို႔က ေဝါခနဲ႔စီးက်လာသည္။ ေျပာသြားသမွ်သူမအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္သည္ တစ္ခြန္းမွ်ပင္မပါ။
သူမေပ်ာက္ေနၿပီး ျပန္လာသည့္အျဖစ္ကိုလည္း စိတ္မဝင္စားပုံမေပၚေလေတာ့..
"ကိုကို႔ေခါင္းထဲမွာ ၾကာျဖဴပဲရွိခဲ့သလား ကိုကိုရယ္ တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ခရာနဲ႔ၾကာျဖဴကိုခြဲျမင္ေပးပါလား "
စို႔နင့္လာသည့္ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔က ရင္ထဲတလိူက္လိူက္ျဖစ္လာရင္း ရက္စက္ေသာဥေပကၡာတရားတို႔အတြက္ ခရာနာနာက်င္က်င္ငိုမိပါသည္။ မေနသာေတာ့သည့္ေစတန္က ဖ်တ္ခနဲ႔ထရပ္လိုက္ၿပီး ခရာ့ကိုေျပးထူကာ ေထြးေပြ႕ထားရင္း...
"ခရာမငိုနဲ႔ေတာ့ကြာ မင္းျပန္လာတာ ကိုယ္ဝမ္းသာ႐ုံပဲရွိေသးတယ္ မင္းခုလိုငိုေနတာ တကယ္စိတ္မခ်မ္းသာဘူး.."
သို႔ေသာ္ခရာက ေစတန႔္ရင္ခြင္ထဲေမွးအပ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနဆဲ။ ဈာန္သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး နက္႐ိူင္းရွိရာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး
"ခင္ဗ်ားတကယ္ေက်နပ္လား..."
"ဘာကိုလဲ....."
"ခရာအခုလို ငိုေနတာျမင္ေတာ့ေလ"
နက္ရႈိင္းမေျဖ။ ႏူတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ထားေတာ့ ဈာန္မခ်ိၿပဳံးၿပဳံးလိုက္ရင္း...
"မမွ်တေတာ့ဘူးနက္႐ိူင္း တစ္ေန႔သူအ႐ူံးေပးၿပီး ခင္ဗ်ားကိုစြန႔္ခြာသြားတဲ့တစ္ေန႔ရွိလာခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ား ေနာင္တမရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးပါတယ္"
ထိုစကားက ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူရင္ထဲစူးခနဲ႔ဝင္လာသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူငိုင္က်သြားမိ၏။
မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ခက္ခဲစြာေသဆုံးသြားေသာ ဒယ္ဒီႏွင့္ အဆိပ္သင့္ကာေႂကြလြင့္သြားရွာသည့္ မာမီပုံရိပ္ကိုျမင္ေယာင္မိေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြတင္းခနဲ႔ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ယိုင္နဲ႔သြားသည့္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထုတ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာတုန႔္ျပန္ဟန္ျပင္ေတာ့ ဈာန္ကသူေရွ႕တြင္ မရွိေတာ့ပါ။
"မရွိဘူး... ဘယ္ေသာမွအာ့လိုေန႔မ်ိဳး နက္ရႈိင္းေျမဘဝမွာ ရွိမလာေစရဘူး.."
သို႔ေသာ္ ဒီစကားက သူ႔အတြက္ေရ႐ြတ္မိသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးနတ္ခရာအတြက္လည္း သူကိုယ္တိုင္ မသဲကြဲေတာ့ပါ။ ဒီမာနေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ခရာဟာ သူ႔ကိုဘယ္ေသာမွစြန႔္ခြာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူအလိုလိုယုံၾကည္ေနမိျခင္းဟာ.........
ထိုညက ခရာဘယ္ပုံဘယ္နည္းႏွင့္ေရာက္လာၿပီး တစ္ခ်ိန္လုံးဘယ္မွာရွိေနခဲ့မွန္း သူတို႔စိတ္ဝင္စားသည့္တိုင္ မေမးမိခဲ့ပါ။ ခရာႏွင့္ထူးဆန္းမူဆိုတာ အၿမဲယွဥ္တြဲေနသည္မို႔ ခရာျပန္ေရာက္လာျခင္းအေပၚ သူတို႔အရမ္းႀကီးေတာ့ မအံ့ၾသမိေခ်။
သူတို႔အားလုံးထဲ ထူးျခားစြာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသူက စိမ္း။
ခုခ်ိန္မွာခရာ့နားမခြာႏိုင္သည့္ ေစတန္အျပဳအမူေတြကို စိမ္းမခံစားႏိုင္ေသးပါ။ ခရာသတိရလာခ်င္းခ်င္းမွာပင္ ေစတန္ကိုျမင္ေတာ့ ႐ြတ္ဆိုလိုက္သည့္နာမည္...
"အရွင္သိဒၶနကၡတ္မင္း..."
ဒါကိုပဲသူမ႐ူပ္ေထြးလြန္းေနမိသည္။ အျခားလူမ်ားက သတိမထားမိသည့္တိုင္ စိမ္းအတြက္ေတာ့ ေတြးစရာတစ္ပုံတပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ေစတန္က အမွန္တကယ္ ဘယ္သူျဖစ္ခဲ့သလဲ..
ဘယ္သူမွမသိမျမင္လိုက္ရသည့္ နမိတ္ဆိုးတစ္ခုႏွင့္အတူ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျပန္ေရာက္လာသည့္ ခရာဆိုေသာ မိန္းကေလးကေရာဘာလဲ....
ၿပီးေတာ့ ဒ႑ာရီစိမ္းဆိုသည့္သူမကေရာ
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ညသည္႐ူပ္ေထြးစြာ ရစ္ႏြယ္ရင္းႏွင့္........... ။
………………………………………………………
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
