Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၀)
"ေစတန္.. နက္႐ိူင္းေျမဆိုတာ ငါထင္ထားတဲ့အတိုင္း ငါ့ဦးေလး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ထဲက ဦးမင္းသန႔္႐ိူင္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားပဲ"
အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းဆိုလိုက္ေသာ ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ ေစတန္ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး အၾကည့္ကေကာင္းကင္ထံ စူးခနဲ႔ေရာက္သြားေတာ့သည္။
ေကာင္းကင္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ရင္း
"ငါ့အသိသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ကို စုံစမ္းခိုင္းလိုက္တာ သိပ္အခ်ိန္ေပးစရာ မလိုလိုက္ဘူး ငါ့သတင္းေထာက္က နက္႐ိူင္းေျမကို အရင္ကတည္းကသိေနတယ္ နာမည္ႀကီးစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔ေလ ဟိုကေလးမရဲ႕ နက္ရႈိင္းေျမနဲ႔ လူမမွားေလာက္ပါဘူး ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔အေဖက ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးမင္းသန႔္ရႈိင္း ျဖစ္ေနလို႔ပဲ"
"အဲဒီေတာ့..............."
"သူတို႔လည္း ၾကာျဖဴကိစၥနဲ႔ ဒီေရာက္လာတယ္ထင္တယ္ မိုးနတ္ခရာ ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ့ ၾကာျဖဴဆိုတဲ့နာမည္က သာမာန္တိုက္ဆိုင္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ"
ေစတန္ကဘာမွမတုန႔္ျပန္ဘဲ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ၿငိမ္ေနသည္။ ေကာင္းကင္က ေစတန္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
"တစ္ခုထူးဆန္းတာက ဦးမင္းသန႔္ရႈိင္းရဲ႕မ်ိဳးဆက္က နက္ရႈိင္းေျမတစ္ေယာက္တည္းရွိတာတဲ့ မိုးနတ္ခရာဆိုတဲ့နာမည္ကို သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မၾကားမိဘူးတဲ့ အဲ့ဒီကေလးမနဲ႔နက္႐ိူင္းေျမ ေမာင္ႏွမမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္"
ေစတန္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အလိုမက်ေသာ အရိပ္အေယာင္တို႔က အထင္းသားေပၚလာၿပီးေနာက္
"မင္းသတင္းေထာက္ကို ဆက္ၿပီးစုံစမ္းခိုင္းလိုက္ပါ မိုးနတ္ခရာက အဲ့ဒီေကာင္အိမ္နဲ႔ဘယ္လိုပတ္သတ္လဲဆိုတာ အေသးစိတ္ငါသိခ်င္တယ္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ သူေတာင္းတာထက္ ဆယ္ဆငါေပးမယ္ ၂ရက္အတြင္း အေျဖငါသိခ်င္တယ္"
ေျပာၿပီးဘာတုန႔္ျပန္မႈမွမေစာင့္ဘဲ ခ်ာခနဲ႔ထြက္သြားေတာ့ သူတို႔အားလုံး သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်မိေတာ့သည္။
အရာရာကိုေငြတစ္ခုတည္းႏွင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္မည္ဟု ပုံေသထင္မွတ္ထားသည္။ တကယ္လည္း ေစတန္ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္သည္မွန္သမွ် ေငြႏွင့္လမ္းခင္းခဲ့သည္ကို..
သို႔ေသာ္ေငြႏွင့္လမ္းခင္းယူ၍မရသည့္ အရာသည္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရွိေနသည္ကို တစ္ေန႔ေစတန္သိပါေစေတာ့...
"စုံစမ္းေပးလိုက္ပါ သူ႔အတြက္အေရးႀကီးေနပုံပဲေလ"
ၿငိမ္သက္ေနရင္မွေအးစက္စြာ ဆိုလိုက္သူက စိမ္း။ မို႔ကစိမ္းကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းရမ္းလိုက္ရင္းႏွင့္
"နင့္ကိုငါနားမလည္ေတာ့ဘူး စိမ္း"
စိမ္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ဘာမွမတုန႔္ျပန္ဘဲ အျပင္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကမာၻက စိမ္းေနာက္ကေနလိုက္လာၿပီး
"စိမ္း...."
"......."
"နင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"ဟိုနားဒီနားလမ္းေလွ်ာက္မလို႔ပါ အခန္းထဲပဲေနရတာ ၿငီးေငြ႕လာလို႔ေလ"
"နင္တကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား"
စိမ္းၿပဳံးမိျပန္ၿပီထင္သည္။ ကမာၻကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ
"သူစိတ္ခ်မ္းသာေနတာျမင္ရရင္ကိုက ငါ့အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းအစစ္အမွန္ပဲကမာၻ မစိုးရိမ္နဲ႔..."
"ဒါေပမယ့္..."
"ငါတစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္တယ္"
ကမာၻသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ စိမ္းေက်ာျပင္ေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္မိလ်က္ႏွင့္
"ဟုတ္ပါၿပီ အေဝးႀကီးမသြားနဲ႔ဦး ၿပီးေတာ့ သိပ္မေမွာင္ေစနဲ႔ေနာ္"
ေခါင္းေလးညိတ္ျပရင္း စိမ္းထြက္သြားေတာ့ သူေတြေတြေလးရပ္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ အက္ရာအခ်ိဳ႕ႏွင့္....
မင္းရဲ႕မေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြကေရာ ငါ့ကိုစိတ္မခ်မ္းသာေစတဲ့ အရာတစ္ခုဆိုတာ ဘာလို႔မ်ားမသိႏိုင္ခဲ့သလဲ စိမ္းရယ္
သူ႔ရင္ထဲကေဆြးျမည့္သံကိုေတာ့ စိမ္းၾကားႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ဘယ္ေသာမွလည္း ၾကားမည္မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕.....
ကမာၻကိုခ်န္ထားၿပီး စိမ္းတစ္ေယာက္တည္း ကမ္းေျခဘက္ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။
ပင္လယ္သည္ေနေရာင္လက္လက္ေအာက္တြင္ လွပေနဆဲ...
ေကာင္းကင္သည္လည္း မိုးသားကင္းစင္လ်က္ လွပေနဆဲ...
ခပ္ပါးပါးတိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလေျပတြင္ပင္ ႏူးညံ့ျခင္းေတြႏွင့္...
သို႔ေသာ္ သူမရင္ထဲတြင္ ထိုအလွတရားတို႔ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထိုအလွတရားတို႔က သူမ၏မြန္းက်ပ္ျခင္းတို႔ကို ေျဖမခ်ႏိုင္ခဲ့ပါ။
ရင္တစ္ခုလုံးဟာေနခဲ့ၿပီး သူမသည္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ပင္ မကပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမမ်က္ဝန္းထဲတြင္ ေစတန္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကမွန္းမသိေရာက္လာသည့္ မိုးနတ္ခရာ...
ဒါေတြႏွင့္႐ူပ္ေထြးေနရင္း ရင္ထဲဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္း မသိေအာင္ပင္ တင္းၾကပ္ေနမိသည္။
ရင္းႏွီးသလိုျဖစ္ေနမိသည့္ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လား ဒါမွမဟုတ္ ထိုေကာင္မေလးႏွင့္မွ် ထူးဆန္းစြာႏူးညံ့ေနသည့္ ေစတန႔္အျပဳအမူေၾကာင့္လား...
တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ေလာက္ထိ မြန္းက်ပ္႐ူပ္ေထြး ေနမိသည္မသိ။ သူမအေတာ္ေလး စိတ္လြတ္သြားသည္မွာ အမွန္။ တစ္စုံတရာကိုဝင္တိုက္မိသည္အထိ...
"ဟာ ဟိတ္... တိုက္မိေတာ့မယ္"
"အေမ့...."
အလန႔္တၾကား တားျမစ္သံႏွင့္အတူ လဲွၿပိဳက်သံေတြပါ တၿပိဳင္နက္ၾကားလိုက္ရမွ စိမ္းဖ်တ္ခနဲ႔ အသိဝင္လာၿပီး
"အို.... ဒုကၡပါပဲ..."
ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အေတာ္ေလး အားနာသြားမိသည္။ ပန္းခ်ီစုတ္တံကိုင္ၿပီး သူမကိုေဒါသထြက္ဟန္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္...
ၿပီးေနာက္ သူမေရွ႕တြင္လဲွၿပိဳက်သြားသည္က ေထာက္စင္ေတြႏွင့္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်က္....
သြားၿပီ.... စိမ္းဟာ ေတြေဝမိန္းေမာၿပီး ဘာမွသတိမထားမိဘဲ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည့္လူတစ္ေယာက္ကို ဘလိုင္းႀကီး ဝင္တိုက္လိုက္မိပါလား ....
ပိုဆိုးသည္က လူကိုတိုက္တာမဟုတ္။ ပန္းခ်ီကားတည့္တည့္ကိုတိုက္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ
ဆြဲလက္စျဖစ္ဟန္တူသည့္ ပန္းခ်ီကားက သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္သားႏွင့္..။
"မင္းကြာ ဒီေလာက္အရွင္းႀကီးကို မျမင္ရေအာင္ကန္းေနသလား "
"ဟို... စိမ္းေတာင္းပန္ပါတယ္ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ တမင္တိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး"
"မင္းဟာက တမင္တိုက္ေနသလိုပဲကြာ ငါပန္ခ်ီးဆြဲေနတာကို တိုက္ခ်သြားတာ မျမင္တာလုံးဝမျဖစ္ႏိုင္တာ"
သူကအလိုမက်စြာအျပစ္တင္စကားဆိုေတာ့ စိမ္းတကယ္ပင္အားနာစြာျဖင့္...
"တမင္လုပ္သလို ျဖစ္သြားတာ စိမ္းထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ စိမ္းတကယ္ဘာမွမျမင္မိတာပါ အရမ္းစိတ္႐ူပ္ေနမိလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတာပါ"
သူသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အားနာစြာ ေတာင္းပန္ေနေသာ ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဆိုးရခက္ခက္ ရယ္ရခက္ခက္ ျဖစ္မိသည္။
သူေဒါသထြက္ခဲပါသည္။ အခုဟာက အေတာ္ေလး စိတ္တိုဖို႔ေကာင္းသည့္ အေျခေနျဖစ္ေန၍ပင္။
ဘယ္ႏွယ့္.... ေသာင္ျပင္အက်ယ္ႀကီး လူရွင္းရွင္းေနရာတြင္ စိတ္လိုလက္ရ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္ကိုမွမျမင္ဘဲ သူ႔ပန္းခ်ီကား တည့္တည့္တိုက္ခ်ပစ္သည္...။
တမင္တိုက္လိုက္လိုဟန္ေတာ့ ရွိပုံမရ။ တမင္လုပ္လိုက္ရေအာင္လည္း သူႏွင့္သူမက အခုမွဆုံဖူးသည္။
သူမဆိုသလို အေတြးလြန္ေနပုံရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေတြးလြန္ေနသည္မသိ... ေသစရာကိစၥဆိုမ်ိဳးဆို မေတြးဝံ့စရာပင္။
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ဆိုရွာေသာ သူမေၾကာင့္ သူစိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး...
"မင္းအေတြးလြန္ေနတာကလည္း အႏၲာရယ္ႀကီးလိုက္တာ အခုေတာ့ဈာန္ဝင္တုန္း တစ္ညေနခင္းလုံး ပန္းခ်ီဆြဲထားတာေတြေတာ့ သြားရွာၿပီထင္တယ္ ေဆးကေျခာက္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး"
သူ႔စကားေၾကာင့္ စိမ္း ေမွာက္လ်က္က်သြားသည္ ပန္းခ်ီကားကို သတိထားမိလိုက္ၿပီး အလြန္ပဲအားနာသြားမိကာ
"အို... ဟုတ္ပါရဲ႕ တကယ္အားနာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
အားနာစိတ္ျဖင့္ ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႔ သူမထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားကို ေကာက္ယူေပးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းခ်ီကားကို သူမဖက္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္စဥ္...
"ဟင္...."
သူမလက္ေတြအေၾကာေသသြားသကဲ့သို႔ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။ ဒီပန္းခ်ီကားက သူမေမွ်ာ္လင့္သလို ပင္လယ္ေနဝင္အလွကို ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမဟုတ္..။
အေရွ႕က႐ူးခင္းႏွင့္ ဘာမွမသက္ဆိုင္စြာ ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္။
စိမ္းလဲ့လဲ့ ကန္ေရျပင္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ အျဖဴေရာင္ၾကာပန္းတစ္ပြင့္....
ထိုကန္ေရျပင္ကို ေငးေမာေနသည့္ အျဖဴေရာင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေက်ာျပင္ကဆြဲလက္စ....
လွပေသာေကာက္ေၾကာင္းတို႔က ပန္းခ်ီကားထဲမွပင္ အထင္သားေပၚေနသည္။ လက္ရာဝင္လြန္းေသာ ဆြဲခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ပန္ခ်ီးဆြဲထားသည္ဟုပင္ မထင္ရေအာင္ ႐ုန္းႂကြေနေတာ့ရာ....
"ဒါ.....ဒါက..."
႐ုတ္ခ်ဥ္းပင္ အလြန္ထိတ္လန႔္အံ့ၾသသြားဟန္ရွိေသာ သူမမ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူနားမလည္စြာျဖင့္...
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"ၾကာျဖဴ..."
"ဘယ္လို...."
ဒီတစ္ခါ အံ့ၾသသြားရသူက သူပင္။ ေျပာင္းလဲသြားသည့္ သူမမ်က္ႏွာအရိပ္ေတြကို နားမလည္စြာရွိေနတုန္း သူမႏူတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာေသာ နာမည္တစ္ခုေၾကာင့္ ပို၍အံ့ၾသသင့္သြားရကာ
"မင္းဘာေျပာလိုက္သလဲ..."
သူမ မေျဖပါ။ ပန္းခ်ီကားကို ႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ သတိဝင္လာေတာ့ ကပ်ာကယာထရပ္လိုက္ၿပီး သူလက္ထဲ အတင္းထိုးေပးလိုက္ပုံက ေၾကာက္အားလန႔္အားဟန္ႏွင့္။
"ပန္းခ်ီကားနဲ႔ေရွ႕က႐ူးခင္းနဲ႔ တစ္ျခားစီပါလား ရွင္ဘာကိုေတြးၿပီးဆြဲေနသလဲဟင္"
"အင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲေပၚေနတဲ့ အရာတစ္ခုကိုေပါ့ ဒါနဲ႔ ဒီပုံက ဘာျပသာနာရွိလို႔လဲ...."
"ဟင့္အင္း...."
သူမေခါင္းခါလိုက္သည့္တိုင္ တဆက္ဆက္တုန္ရီေနသည့္ သူမႏူတ္ခမ္းေတြက ပုံမွန္မဟုတ္သည္ကို သူသတိျပဳလိုက္မိသည္။
မူမမွန္ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ သူမကသူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ႔ေမာ့ၾကည့္ရင္း
"ရွင္က...ဘယ္သူလဲ.."
"ကိုယ္ဘယ္သူလဲဆိုတာ မင္းသိဖို႔လိုအပ္ေနလို႔လား"
သာမာန္ဆို သူ႔စကားေတြကစိမ္းအတြက္ ရင့္ေကာင္းရင့္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ခုခ်ိန္က သူမအတြက္စိတ္အလြန္လူပ္ရွားေနခ်ိန္မို႔ ေခါင္းသာခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"ဟင့္အင္းအဆင္ေျပပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ကြၽန္မသြားလိုက္ပါဦးမယ္.."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားဖို႔ျပင္ၿပီးမွ သူမခ်ာခနဲ႔ ျပန္လွည့္လာျပန္ၿပီး...
"ပန္းခ်ီကားအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ဒါေပမယ့္အပန္းမႀကီးရင္ ရွင့္ကိုကြၽန္မသိလို႔ရမလား တစ္ျခားဘာကိစၥမွ မဟုတ္ပါဘူး ဒီပန္းခ်ီကားက ပုံျပင္တစ္ပုဒ္နဲ႔တူေနလို႔ပါ"
"ပုံျပင္တစ္ပုဒ္..."
"ကြၽန္မ မရွင္းျပတတ္ဖူး ရွင္ဒါနဲ႔ရင္းႏွီးေနရင္ ရွင့္ကိုနားမလည္ေအာင္ ႐ူပ္ေထြးေစမယ့္ ပုံျပင္ဆန္ဆန္အရာေတြကို တစ္ျခားသူကို ရွင္ရွင္းျပဖို႔ခဲယဥ္းေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ ရွင္သိမွာပါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရွင့္ပုံစံအရဒီကမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ အပန္းမႀကီးရင္ ရွင့္နာမည္ေလးေျပာျပပါလား..."
သူသည္ဘာေျပာလို႔ေျပာမွန္း နားမလည္ေအာင္ ႐ူပ္ေထြးေစသည့္ မိန္းကေလးကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ပုခုံးတြန႔္မိသည္။ သူမဘာကိုေျပာေနမွန္း သူမသိပါ..
သို႔ေသာ္နာမည္တစ္လုံး ေျပာျပလိုက္ဖို႔ သိပ္ခက္ခဲပင္ပန္းသည့္ ကိစၥမဟုတ္သည္မို႔...
"ကိုယ့္နာမည္ ဈာန္ည ရန္ကုန္မွာေနတယ္ ဒီကိုကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ေရာက္လာတယ္ ကဲဘာထူးျခားသြားလဲ ကိုယ့္ကိုသိေနလို႔လား"
"ဟင့္အင္း... ကြၽန္မက ဒ႑ာရီစိမ္းပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္..."
ေရာ္.... ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ လွစ္ခနဲ႔ထြက္သြားသည့္ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ သူခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရျပန္သည္။
ဒ႑ာရီစိမ္း.....တဲ့
နာမည္လွလြန္းသကဲ့သို႔ လူလည္းလွလြန္းသည္။ ပုံပန္းသြင္ျပင္အရ ဒီကေတာ့ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္သည့္ ႐ြာခံအသိတစ္ေယာက္ ေျပာစကားအရေတာ့ ႐ြာမွာၿမိဳ႕ကတစ္ျခားဧည့္သည္အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္ေနေသးသည္တဲ့....
သူမလည္းပဲ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုအေပၚ သာမာန္ထက္ လြန္ကဲေသာစိတ္လႈပ္ရွားလြန္းခဲ့သည့္ အျပဳအမူအရ သူသည္တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြးလိုက္မိသည္။
သူမဟာ ၾကာျဖဴ၏ခရီးသည္ပဲလား...
ဈာန္သည္ သူမ၏႐ူပ္ေထြးေသာစကားတို႔ကို ေသခ်ာနားမလည္သည့္တိုင္ သူမႏူတ္မွ ၾကာျဖဴဆိုသည့္နာမည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာၾကားခဲ့သည္ မဟုတ္လား...
ညဏ္ေျပးသူပီပီ ခ်က္ဆို မီးကအလိုလိုေတာက္လာေတာ့ ၿပဳံးမိလိုက္သည္။
ၾကာျဖဴအတြက္ တစ္ျခားေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကပါ ဒီကိုေရာက္ေနခဲ့မည္ဆိုပါက ၾကာျဖဴသည္ ပုံျပင္သပ္သပ္ဟုတ္ဟန္မတူေတာ့ပါ။
ပုံျပင္မဟုတ္ေသာ အမွန္တရားက ရွာေဖြရပိုလြယ္သည္ မဟုတ္လား...
အေတြးျဖင့္ သူပစၥည္းေတြျပန္ေကာက္သိမ္းၿပီး အခန္းရွိရာသို႔ ျပန္လာလိုက္သည္။ ေနဝင္လုျဖစ္ေနခ်ိန္မို႔ ဝန္းက်င္က လွပလြန္းေနဆဲျဖစ္ရာ အခန္းမေအာင္းခ်င္ေသးသျဖင့္ ပစၥည္းေတြျပန္ထားၿပီး ႐ြာဖက္သို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။
ရက္ပိုင္းမွ်သာရွိေသးေသာ္လည္း သူႏွင့္အေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္သည့္ ဦးေနဇင္အိမ္သို႔ေျခဦးလွည့္လာလိုက္သည္။ ဦးေနဇင္အိမ္က ႐ြာအစြန္တြင္မို႔ သူေနသည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေဝးလွပါ။ သူပ်င္းတဲ့အခါတိုင္း အလာပသြားေျပာေနက်ပင္။
ဦးေနဇင္က႐ြာ၏က်န္းမာေရးမႉးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ျပင္ ပရေဆးဖက္တြင္လည္း အေတာ္ကြၽမ္းက်င္သည္။ သူႏွင့္ေတြ႕သည့္အခါတိုင္း ထူးဆန္းသည့္ကိစၥႏွင့္ သိပၸံနည္းမက်ေသာ အျခားဆန္းၾကယ္သည့္ ေဆးပညာေတြပါသိခြင့္ရသျဖင့္ သူ႔အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေစသည့္ျပင္ ဗဟုသုတပါ တိုးေစသည္။
ဦးေနဇင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးေနဇင္ကို အိမ္ျပင္ကြတ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္..
"ဗ်ိဳ႕... ဦးေလး ဘာေတြေတြးၿပီးမိူင္ေနရသလဲ"
သူ႔အသံၾကားမွ သူေရာက္ေနသည္ကို သတိျပဳမိဟန္ ရွိသည့္ ဦးေနဇင္က..
"ေဆားရီးဗ်ာ ေမာင္ရင္ေရာက္ေနတာ မျမင္လိုက္ဘူး က်ဳပ္မွာ အေတာ္ေလး စိတ္႐ူပ္ေနရလို႔..."
"ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔လဲဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကူေျဖရွင္းေပးလို႔ရရင္ ေျဖရွင္းေပးခ်င္တယ္..."
သူဦးေနဇင္ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီးဆိုေတာ့ ဦးေနဇင္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါရမ္းလိုက္ရင္း
"ေမာင္ရင့္ေစတနာကို သိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက ေမာင္ရင္မေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ေတာင္စဥ္းစားမရတာ အေတာ္စိတ္႐ူပ္ရတယ္ ေမာင္ရင္သိခ်င္ရင္ လာအထဲလိုက္ခဲ့..."
ေျပာရင္းထၿပီးအိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ သူပါလိုက္ဝင္လိုက္သည္။ ဘာမွန္းမသိေသးသည့္တိုင္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ေမ့ေမ်ာေနသလား အိပ္ေနသလားမသိသည့္ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူအံ့ၾသသြားမိသည္။ ထိုထက္ပို၍ အံ့ၾသေစသည္က...
"ဟင္.... ခရာ "
ႏုနယ္လွပလြန္းေသာ ဒီမ်က္ႏွာေလး။ သူလုံးဝမမွားႏိုင္ပါ။ မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးႏြမ္းကာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္တိုင္ ဒီအလွတရားတို႔က ဆုတ္ယုတ္မသြား။ သူအံ့ၾသလြန္းစြာျဖင့္...
"ဦး...သူ သူက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး..."
ဦးေနဇင္က သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္လိုက္ရင္းမွ
"ေမာင္ရင္ သူနဲ႔သိေနသလား"
"သိတယ္ ဒါေပမယ့္ အရမ္းသိတာလည္းမဟုတ္ဘူး သိ႐ုံသိတာ ကဲပါ ဒါကအေရးမႀကီးဘူး သူသတိလစ္ေနပုံရတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ"
"ေႁမြေပါက္ခံရလို႔ပဲ ေမာင္ရင္.."
"ဗ်ာ..."
"ဟုတ္တယ္ သူ႔အတြက္ ညစာသြားပို႔ေပးေနရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ျပင္မွာသတိလစ္ေနတာျမင္ေတာ့ ဦးကိုေျပးလာေခၚတာပဲ ၾကည့္ရတာ သူနာရီဝက္အတြင္း ေႁမြေပါက္ခံထားပုံရတယ္"
ဦးေနဇင္စကားေၾကာင့္ သူစိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ သူမအနားတြင္ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
"နာရီဝက္အတြင္းေတာင္ သူဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
"အဲ့ဒါထူးဆန္းတာပဲ ေမာင္ရင္..."
ဦးေနဇင္က ပကတိအိပ္ေမာက်ေနသည့္အလား ေသြးေရာင္လႊမ္းၿခဳံေနသည့္ ခရာ့မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္
"ေႁမြေပါက္ခံရေပမယ့္ သူ႔မွာေျမေပါက္ခံရရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့လကၡာဏာေတြမျပဘူး ဥပမာ တစ္ကိုယ္လုံး ျပာႏွမ္းလာတာတို႔ေပါ့ ပုံမွန္လူအတိုင္းပဲ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးမေလးကို ဒီမနက္မွာတင္ က်ဳပ္ေဆးကုေပးခဲ့ေသးတယ္"
"ေဆးကုတယ္.."
"ဟုတ္တယ္ သူျမင္းနဲ႔တိုက္မိလို႔ ဒဏ္ရာရသြားတယ္ ေျခေထာက္ေတြေယာင္ေနေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ အခုအဲ့ဒီ့ဒဏ္ရာကို လုံးဝမေတြ႕ေတာ့ဘူး ခဏေလးနဲ႔ ေပ်ာက္သြားစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး ထူးဆန္းတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ဘူးဦး သူ႔ကိုေႁမြေပါက္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ သူၾကည့္ရတာအိပ္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ..."
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ဒီမွာ ေႁမြေပါက္ခံရတဲ့ဒဏ္ရာ"
ဦးေနဇင္က ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူမဂါဝန္စေလးကို အသာဖယ္လိုက္ၿပီး ေျခသလုံးရင္းမွာ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ႏွင့္အတူ ညႇိဳမည္းေနသည့္ဒဏ္ရာကို သူျမင္ေအာင္ျပလိုက္သည္။ တကယ္လည္း ေႁမြေပါက္ခံရသည့္ ဒဏ္ရာပင္။ သူစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ဗဟုသုတရွိပါေသးသည္။ သူဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ မွင္သက္ေနရင္းမွ
"ေႁမြက အဆိပ္မရွိတဲ့ေႁမြျဖစ္ေနရင္ေရာ..."
သူစကားေၾကာင့္ ဦးေနဇင္က အဓိပၸါယ္ပါပါၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ေမာင္ရင္မသိလို႔ပါ ဒီေႁမြမ်ိဳးက အဆိပ္ေျဖေဆးမရွိတဲ့ထိ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေႁမြပဲ ေပါက္ခံလိုက္ရရင္ အလြန္ဆုံး၁၅မိနစ္ပဲ ဘာနဲ႔မွကုမရဘူး ဒီ၁၅မိနစ္ကလည္း မခ်ိမရိခံစားၿပီး ေသသြားဖို႔ေပးသလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းမေသဘူး အေပါက္ခံရၿပီဆို မင္းလုပ္ရမွာက သူေသတာကို စိတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္႐ုံပဲ"
"ဒါဆိုရင္...."
"ဒီကေလးမေလးက ခုထိဘာမွမျဖစ္ဘဲ အိပ္ေနသလိုျဖစ္ေနတာ က်ဳပ္အတြက္ထူးဆန္းေနလို႔ အေတြးရက်ပ္ေနတာေပါ့ ေမာင္ရင္ရယ္ ဒီမွာ သူအေပါက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ရာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္စမ္း.."
ဦးေနဇင္စကားေၾကာင့္ သူ သူမေႁမြေပါက္ခံရသည့္ဒဏ္ရာကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ျဖဴႏုေနေသာ အသားအရည္ေပၚတြင္ ဒဏ္ရာအညႇိဳုကြက္ႀကီးက အထင္းသားပင္။ သို႔ေသာ္ေသခ်ာၾကည့္မွ ထူးဆန္းစြာျမင္လိုက္ရသည္က...
ေႁမြေပါက္ခံရသည့္ ဒဏ္ရာဝန္းက်င္တြင္ေပၚေနသည့္ ခရမ္းပုပ္ေရာင္အကြက္တို႔က သာမာန္ပုံမဟုတ္ပါ။ တစ္စုံတစ္ခုေသာအရာႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနသည္။ ထိုအရာကား....
"ဒါက...ဒါကၾကာ႐ြက္ပုံနဲ႔ တူလိုက္တာဗ်ာ "
သူအံ့ၾသသင့္စြာလြတ္ခနဲ႔ဆိုမိေတာ့ ဦးေနဇင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္....
"က်ဳပ္တစ္သက္မွာ ဒီလိုဒဏ္ရာမ်ိဳးနဲ႔ ေႁမြေပါက္ခံရတဲ့သူကို တစ္ေယာက္ပဲေတြ႕ဖူးတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ အဲ့ဒီ့တုန္းကက်ဳပ္ကိုေဆးပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့ဖူးတယ္ ဒီေႁမြမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေပါ့ "
ဦးေနဇင္က႐ုတ္တရက္စကားကို ရပ္လိုက္ၿပီး..
"ဒါက ေမာင္ရင့္လို ၿမိဳ႕ႀကီးသားတစ္ေယာက္အတြက္ ရယ္စရာပုံျပင္မ်ား ျဖစ္မေနလားဘဲ ေမာင္ရင္ ယုံရခက္မွာအမွန္ပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေရွးထုံးေတြ မပယ္ထားပါဘူး တစ္ခ်ိဳ႕သိပၸံပညာနဲ႔ ေျဖရွင္းမရတဲ့ သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္ေတြကို အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ လက္ခံယုံၾကည္ထားပါတယ္ "
သူစကားေၾကာင့္ ဦးေနဇင္ကေခါင္းညိတ္ၿပီး စကားျပန္ဆက္ေတာ့သည္။
"ဒီေႁမြမ်ိဳးက ဘာအမ်ိဳးအမည္ရယ္လို႔ေတာ့ တပ္လို႔မရဘူးတဲ့ အဆိပ္သိပ္ျပင္းတယ္ ဒ႑ာရီအျဖစ္တစ္ခုကေန ျဖစ္တည္လာတယ္ က်ိန္စာေတြနဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္"
"ဗ်ာ...."
"ဟုတ္တယ္ သူ႔ကိုဘယ္ေနရာမွ ရွာမေတြ႕ဘူး ဒါေပမယ့္သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းကံစပ္တဲ့လူဆို ဒီေႁမြမ်ိဳးကို ႀကဳံေတြ႕ရတတ္တယ္ ဒီေဒသကလူေတြကေတာ့ ဒီေႁမြကိုသိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္ ဒီေႁမြထြက္လာၿပီဆို က်ိန္စာဆိုးတစ္ခု ႏိုးထလာၿပီလို႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္ မေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုခု ဆိုက္ကပ္လာတတ္တယ္ ေျပာၾကတယ္"
"ဒါနဲ႔ ဦးႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့လူနာ ဘာျဖစ္သြားလဲ "
သူစိတ္ဝင္တစားေမးလိုက္ေတာ့ ဦးေနဇင္သည္အတိတ္ပုံရိပ္တို႔ကို ျမင္ေယာင္လာမိဟန္ျဖင့္ စိတ္မေကာင္းသြားပုံရသည္။ အတန္ၾကာၿငိမ္ေနၿပီးမွ ေလးေလးပင္ပင္ျဖင့္
"ထူးဆန္းသလို ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းတယ္ ေႁမြေပါက္ခံရေပမယ့္ မီးေလာင္တဲ့ဒဏ္ရာကြက္ေတြေပၚၿပီး အာ့ဒီလူကပူတယ္လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါေအာ္ၿပီး မခ်ိမရိေသသြားခဲ့တယ္ သူေသသြားေတာ့လည္း သူ႔ကိုယ္မွာ မီးေလာင္ကြက္ေတြ စြန္းက်န္ခဲ့တယ္ အေတာ္ခံစားၿပီး ေသသြားရရွာတယ္"
"စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ"
"ေနာက္ၿပီး ထူးဆန္းတာတစ္ခုက ေသသြားတဲ့ညမွာပဲ သူ႔အေလာင္း ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္ "
"ဗ်ာ..."
"ဟုတ္တယ္ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြျမင္လိုက္တာေတာ့ ေႁမြအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ပတ္ၿပီး အေလာင္းကိုယူသြားတယ္တဲ့ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး အေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္ ခ်ဲ႕ကားၿပီး ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္"
"အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့အျဖစ္ေတြပဲ ေတာ္႐ုံလူဆို ယုံႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ပုံျပင္ေျပာတယ္ထင္ေနမွာ"
"သိပ္မွန္တာေပါ့ငါ့တူ ဒီေဒသမွာျဖစ္တည္ေနတဲ့ ထူးဆန္းမူေတြက မင္းတို႔ေတြသင္ယူခဲ့တဲ့ စာအုပ္ႀကီးေတြနဲ႔တိုင္းတာၿပီး အမွန္တရား ဟုတ္မဟုတ္သတ္မွတ္လို႔မရဘူးကြယ္ သဘာဝလြန္ျဖစ္ရပ္ေတြဆိုတာ ေခတ္မွီတိုးတက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာေတာင္ ရွိေနေသးတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒါကိုလက္ခံထားပါတယ္"
"ေနာက္ထူးဆန္းတာတစ္ခုက တိုက္ဆိုင္သလား ဒါမွမဟုတ္ ဒ႑ာရီအရ က်ိန္စာေၾကာင့္ပဲလားမသိဘူး အဲ့ဒီလူေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကာလိုက္ဘူး သူ႔႐ြာတစ္႐ြာလုံး ကပ္ဆိုးေတြက်ၿပီး ပ်က္ဆီးသြားခဲ့တယ္"
"ဗ်ာ... တစ္႐ြာလုံးပ်က္ဆီးခဲ့တယ္"
"အျခားအေၾကာင္း ကိစၥတစ္စုံတရာရွိမယ္ ထင္တယ္ အဲ့တုန္းက ဦးကဧည့္သည္ပဲျဖစ္ေသးတယ္ ဘာမွေသခ်ာမသိဘူး တကယ္ေတာ့ ဦးကဒီေဒသခံမဟုတ္ဘူးကြဲ႕ ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္ပဲ "
"ေအာ္... ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိပါတယ္ ဦးကေဒသခံနဲ႔မတူဘူးဆိုတာ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ဒီမွာဇာတ္ျမႇပ္ေနတာျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့ေသးတယ္ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ မေမးျဖစ္ေသးတာ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြေတာ့ မနည္းေတာ့ဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္ရင္ရယ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီ ဦးကရန္ကုန္မွာ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိတစ္ေကာင္ႂကြက္ပါ မိဘမဲ့ေဂဟာကေနလူျဖစ္လာတယ္ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ဝါသနာပါတဲ့ေဆးပညာကို သင္ယူေနရင္း အသိုင္အဝန္းႀကီးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ သိတဲ့တိုင္းပဲ သေဘာမတူဘူးေလ ဒါနဲ႔ဦးတို႔ခိုးေျပးေတာ့ သူေဆြမ်ိဳးသိၿပီးလိုက္လာတယ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ေျပးရင္ ဦးတို႔ကားတိုက္ခဲ့တယ္ သူကပြဲခ်င္းၿပီးေသသြားတယ္ ကံဆိုးသလား ကံေကာင္းသလားမသိဘူး က်ဳပ္အသက္ရွင္ခဲ့တယ္"
"ဟာဗ်ာ.. ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္မိျပန္ၿပီထင္တယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဦးေနဇင္ကတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ကိစၥမရွိပါဘူး ဒါေတြကၾကာခဲ့ပါၿပီ က်ဳပ္လည္းစိတ္ေလၿပီး ေလလြင့္ေနတုန္း ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေဆးပညာဆက္သင္ယူၿပီး ဒီေဒသကိုေရာက္လာတယ္ ဆရာႀကီးဆုံးသြားေပမယ့္ ျပန္ရမယ့္အိမ္လည္းမရွိေတာ့ ဒီမွာပဲ အေျခခ်ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့..."
ဦးေနဇင္မွာလည္း အတိတ္နဲ႔ပါလား။ သူစိတ္ဝင္စားစြာ နားစြင့္ေနၿပီးေနာက္...
"ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာတစ္ခုရွိတယ္ ဦးေျပာတဲ့ အဲ့ဲဒီ့လူနာရဲ႕႐ြာတစ္႐ြာလုံး ပ်က္ဆီးသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲလား ႐ြာခံလူေတြကေရာ"
"အဲ့ဒါကအမွန္ပဲငါ့တူ အာ့ဒီ့ဒီ႐ြာပ်က္က ခုထိရွိေသးတယ္"
"ဗ်ာ....."
" ဒီကြၽန္းနဲ႔ေတာ့ အေတာ္လွမ္းတယ္ ဒီကေန ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္မွာပဲ ႐ြာပ်က္ရွိေနတဲ့ကြၽန္းရွိတယ္ ဒီနားတစ္ဝိုက္က လူေတြဘယ္သူမွအနားမကပ္ရဲၾကဘူး အာ့ဒီ့ကြၽန္းက ခုဆို လူသူအေရာက္အေပါက္မရွိတာ ဆယ္စုႏွစ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ အာ့ဒီ့နားတဝိုက္က ငါးေပါသလို ပုလဲတို႔ငွက္သိုက္တို႔လည္း တအားေပါေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အရဲစြန႔္ၿပီးသြားတဲ့လူတိုင္း အသက္လုၿပီးေျပးလာရတယ္"
"ဘာေတြႀကဳံေတြ႕ရလို႔ပါလိမ့္...."
"သူတို႔ေျပာတာေတာ့ ကြၽန္းေပၚမွာ တစ္ခါတေလ လူေတြအမ်ားႀကီးသြားေနတာ ေတြ႕တယ္တဲ့ တစ္ခါတေလက် အပုပ္နံ႔ရသလို ငိုသံေအာ္သံေခၚသံေတြၾကားရတယ္တဲ့.."
"ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား"
"႐ြာပ်က္ျဖစ္သြားတဲ့ ကြၽန္းပ်က္တစ္ခုဆိုေတာ့ ဘာမွမရွိရင္ေတာင္ အလိုလိုေနရင္း ေသြးလန႔္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီေလ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္သိရသေလာက္ ေသသြားခဲ့တာလည္း ႐ြာလုံးကြၽတ္နီးပါးပဲတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္ ဒီေတာ့ မကြၽတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနတာေတြက သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး"
ဦးေနဇင္ကစကားကိုရပ္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနဆဲျဖစ္သည့္ခရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"ေႁမြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး က်ဳပ္သိထားတာေတြက ဒီကေလးမနဲ႔က်မွမဟုတ္ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္အေတာ္စိတ္႐ူပ္ေထြးေနရတယ္ သူ႔မွာဒဏ္ရာရွိေနေပမယ့္ ဘာလကၡာဏာမွ မျပဘူး အသက္႐ူႏူန္းလည္းပုံမွန္ပဲ သတိေမ့ေနတာပဲရွိတယ္ သူ႔ကိုေဆးကုဖို႔သာ ဒီကိုေခၚလာတာ တကယ္ေတာ့ဒီအတြက္ က်ဳပ္မွာေဆးမရွိဘူး ဒါေပမယ့္သူကလည္း ဘာမွျဖစ္မေနဘူး အေတာ္ေတြးရက်ပ္တယ္"
"အေျဖတစ္ခုေတာ့ရွိမွာပါ သူဘာမွမျဖစ္တာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ."
"ဒါလည္းဟုတ္ပါတယ္ သူ႔ကံတရားေပါ့"
ဈာန္သည္ၿငိမ္သက္သြားရင္းမွ တစ္စုံတရာကို အမွတ္ရမိေတာ့....
"ဒီထူးဆန္းတဲ့ေႁမြမ်ိဳးအေပါက္ခံရတဲ့လူနဲ႔ ဦးႀကဳံခဲ့ဖူးတယ္ ေျပာတယ္ေနာ္ သူေသၿပီးမွ ႐ြာပ်က္သြားတယ္ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ အေၾကာင္းတရားရွိမွ အက်ိဳးတရားျဖစ္လာတာပါ သူ႔ကိုေရာဦးသိလာ..."
"လူေတာ့မရင္းႏွီးေပမယ့္ တဆင့္စကားအရ.. ၾကားသိရတာကို မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္..."
"ဗ်ိဳ႕... ဆရာႀကီးရွိလား..."
အျပင္ကေခၚသံတစ္ခုျဖတ္ဝင္လာေတာ့ ဦးေနဇင္ ေျပာလက္စရပ္သြားၿပီး...
"ေအးရွိတယ္...ဘယ္သူလဲကြဲ႕..."
"က်ဳပ္ထီဖန္တို႔ပါ ဆရာႀကီးမွာထားတဲ့ ေဆးျမစ္ေတြလာပို႔ေပးတာပါ..."
"ထီဖန္ လား ေအးေအး အထဲဝင္ခဲ့.."
ခြင့္ျပဳခ်က္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တုတ္တုတ္ႏွင့္ အသက္၃၀ေက်ာ္ဝန္းက်င္လူႏွစ္ေယာက္ ေဆးျမစ္ေတြပိုက္ၿပီး ဝင္လာရင္း
"ကံေကာင္းတယ္ဆရာေရ ဒီတစ္ခါပစၥည္းစုံတယ္"
"ေအးကြာ ေက်းဇူးတင္တယ္ တလက္စတည္း ပစၥည္းေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္မွာခ်ေပးခဲ့ဦး ကဲ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ပစၥည္းခ်မယ့္ေနရာလိုက္ျပၿပီး ပစၥည္းဖိုးေခ်လိုက္ဦးမယ္ ဒီမွာခဏေစာင့္ဦး..."
"ရပါတယ္ဗ်ာ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ..."
ဦးေနဇင္တို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ထြက္သြားေတာ့ သူခရာ့ေဘးတြင္ ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ ခရာ့မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ရင္ထဲမခ်ိျဖစ္ရသည္။
သူမဘာလို႔ သတိမရေသးပါလိမ့္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာခဲ့ရျပန္ပါလိမ့္။ မဟုတ္မွလြဲ၍ သူမဟာလည္း.....
"ရွပ္.... ရွပ္"
ေျခသံေၾကာင့္ သူအေတြးရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနကထီဖန္ဆိုလား သူနဲ႔အတူပါလာသည့္သူ...
သူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွ မၾကည့္။ အိပ္စက္ေနသည့္ ခရာနားေလွ်ာက္သြားၿပီး ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္...
"ၾကာပန္းၾကာပန္းရနံ႔ေတြရေနတယ္ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခရာ့နားတြင္တစ္႐ူံ႕႐ူံ႕ႏွင့္ အနံံ့ခံေနသျဖင့္ သူမေနသာေတာ့ဘဲ...
"ေဟ့လူ. .. ဒါဘာလုပ္သလဲ.."
ထိုသူက သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္။ တ႐ူံ႕႐ူံ႕ႏွင့္အနံ႔ခံေနရင္းမွ တုန္လူပ္ေနဟန္ႏွင့္ သူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲ...
"သူက... သူကဘယ္သူလဲ"
"ေႁမြေပါက္ခံထားရတဲ့လူနာပါ..."
"ေႁမြေပါက္ခံထားရတယ္... ဘုရားေရ"
ထိုသူ၏အၾကည့္တို႔က ခရာေျခသလုံးက ဒဏ္ရာဆီေရာက္ေတာ့ အလြန္တုန္လႈပ္သြားပုံမွာ ဖုံးဖိမရေအာင္ပင္..
မ်က္လုံးတစ္ခုလုံးပ်က္ယြင္းလာၿပီး
"ေႁမြဆိုး.... ေႁမြဆိုးရဲ႕လကၡဏာ"
"ခင္ဗ်ား ဘာေျပာေနသလဲ...."
"ဒါေတြမၿပီးေသးဘူးလား သူျပန္လာေနၿပီလား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဘုရား ဘုရား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး"
ထိုလူ၏ထူးဆန္းေသာစကားႏွင့္ အျပဳအမႈတို႔ေၾကာင့္ သူအံ့ၾသလို႔မွမဆုံးခင္ ထိုသူကားခရာကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လူပ္ဟန္ျဖင့္ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။ သူေၾကာင္ေနမိစဥ္ ဦးေနဇင္ႏွင့္ထီဖန္ဆိုသူ ျပန္ထြက္လာၿပီး ဦးေနဇင္က...
"ခြင္းဖီဘယ္ေရာက္သြားျပန္လဲ လက္ေဆးၿပီး အေရွ႕မွာေစာင့္ေနမယ္ဆိုၿပီး..."
"ခုနကဘာေတြေျပာမွန္းမသိဘူး ၿပီးေတာ့ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ထြက္ေျပးသြားတယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ထီဖန္ကသေဘာက်စြာပင္ ရယ္လိုက္ၿပီး
"ဒီလူအရက္ေၾကာင္ေနတာေနမယ္ ဟဟ ထားလိုက္ပါဆရာေရ အရက္ဆိုင္မွာ သူ႔ကိုေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္ ကဲ က်ဳပ္လည္းျပန္လိုက္ဦးမယ္ လိုအပ္ရင္ေခၚခိုင္းေနာ္ ဆရာႀကီး"
"ေအးပါ..ကြာ သိပ္လည္းေသာက္မေနၾကနဲ႔ဦး"
အရက္ေၾကာင္ေနတယ္တဲ့...
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူ႔စိတ္ကသိေနသည္။ ထိုသူအရက္ေၾကာင္တာ မျဖစ္ႏိုင္။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနမည္...
ထို႔ေၾကာင့္ ထီဖန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ သူဦးေနဇင္ကို ေမးလိုက္မိသည္။
"ဦး ခုနလူကအရက္ေၾကာင္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္ သူ ခရာ ေအာ္ ခရာဆိုတာသူ႔နာမည္ပါ ခရာရဲ႕ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကိုေတြ႕ၿပီး ေၾကာက္လန႔္တၾကား ထြက္ေျပးသြားတာ"
"ဟုတ္လား...."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ဦးေနဇင္က အေလးအနက္ စဥ္းစားဟန္ျဖင့္
"အင္း... က်ဳပ္ၾကားသိရသေလာက္ေတာ့ သူကဒီ႐ြာသားေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဟိုး႐ြာပ်က္ကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ သူပဲ "
"ဗ်ာ.... "
"ဟုတ္တယ္ သူနဲ႔သူ႔အေမႏွစ္ေယာက္တည္း ႐ြာစြန္မွာတဲထိုးေနတယ္ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ႐ြာခံလိုျဖစ္ေနပါၿပီ ဒီေႁမြအေၾကာင္းသိထားလို႔ သူလန႔္သြားတာေနမွာပါ"
ဦးေနဇင္စကားေၾကာင့္ သူထရပ္လိုက္ၿပီး...
"ဦးခဏေနာ္... ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့မယ္"
ဦးေနဇင္တုန႔္ျပန္စကားကို မေစာင့္ဘဲ သူအျပင္ဖက္ဆီသို႔ ေျပးထြက္လာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ခြင္းဖီဆိုသည့္လူကို အနီးအနားတြင္ အသဲအသန္လိုက္ရွာမိေတာ့သည္...
သိပ္ေဝးေဝးေတာ့ေရာက္ေသးမည္ မဟုတ္။ ခြင္းဖီကေနေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္ကြင္းဆက္ေတြကို ရေကာင္းရႏိုင္မည္ မဟုတ္လား....
အျပင္ဘက္တြင္ ေနဝင္သြားၿပီျဖစ္သြားသည့္တိုင္ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္အခ်ိဳ႕ ထင္က်န္ေနေသးသျဖင့္ သိပ္ေတာ့မေမွာင္လွေသးေပ။
သူသိပ္မရွာလိုက္ရပါ။ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုေပၚကေန ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ခြင္းဖီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူခြင္းဖီရွိရာ ေလွ်ာက္လာၿပီး
"ခင္ဗ်ား႐ြာကို လြမ္းေနသလား."
သူ႔အသံေၾကာင့္ ခြင္းဖီဖ်တ္ခနဲ႔လွည့္လာၿပီး
"မင္း.... ဘာေျပာသလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔ လိုက္လာတာပါ ခုနခင္ဗ်ားဘာျဖစ္သြားသလဲ ထူးဆန္းလြန္းလို႔ စိတ္ထဲမရွင္းျဖစ္ေနတာ "
"က်ဳပ္မင္းနဲ႔ေျပာစရာစကားမရွိဘူး "
"ေႁမြဆိုးရဲ႕လကၡဏာနဲ႔ ၾကာပန္းရနံ႔ဆိုတာ ဘာကိုေျပာသလဲ "
သူ႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္ေတာ့ ခြင္းဖီရဲ႕ မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ႔ပ်က္သြားၿပီး...
"မင္းဘာေတြသိခ်င္လို႔လာေမးေနသလဲ.."
"သူျပန္လာေနၿပီလားဆိုတာ ဘာကို ရည္႐ြယ္သလဲ ၾကာပန္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ၾကာျဖဴမ်ားလား..."
"ဘာ...."
မထင္မွတ္ဘဲသူ႔ႏူတ္ကထြက္လာသည့္ စကားေၾကာင့္ ခြင္းဖီမ်က္ႏွာ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ပ်က္ယြင္းသြားၿပီး
"ၾကာျဖဴ...."
"ဟုတ္တယ္... ၾကာျဖဴကိုခင္ဗ်ားသိလား"
"ဘုရားေရ အဲ့ဒီ့နာမည္ကို မေခၚနဲ႔ မေခၚနဲ႔ သူေရာက္လာလိမ့္မယ္ သူ႔နာမည္ကို ဒီခ်ိန္မေခၚနဲ႔"
တကယ္ကို လူေကာင္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္စြာဆိုေနေတာ့ သူအံ့ၾသသင့္သြားၿပီး
"ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနရသလဲ."
"က်ဳပ္မွမဟုတ္ဘူး ဒီနားက လူေတြအကုန္ေၾကာက္ၾကတယ္ သူ႔နာမည္ သူ႔အေၾကာင္း ညခ်ိန္ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူး သူေရာက္လာတတ္တယ္သိလား ညမွမဟုတ္ဘူး ေန႔ေတာင္မေျပာၾကဘူး "
"တကယ္ေရာ သူေရာက္လာလို႔လား..."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ခြင္းဖီေဒါသထြက္သြားဟန္ျဖင့္ တစ္ေနရာသို႔ လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး...
"ဒီတည့္တည့္မွာ ဘယ္ေသာမွအေကာင္းတိုင္း ျပန္မရမယ့္႐ြာပ်က္တစ္ခုရွိတယ္ က်ဳပ္ရဲ႕႐ြာ က်ဳပ္ရဲ႕ေမြးရပ္ ၿပီးေတာ့က်ဳပ္မိသားစုရွိတယ္"
"........"
"သူလုပ္ခဲ့တာသိလား ဒါေတြၿပီးသြားၿပီထင္ေနတာ သူ႔အနံ႔ကို ငါရလိုက္တုန္းက ယုံေတာင္မယုံႏိုင္ဘူး"
"သူအနံ႔... ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ..."
"ဟိုမိန္းကဆီကေန သူအနံ႔ေတြငါရေနတယ္"
"မျဖစ္ႏိုင္တာ သူကကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြပါ"
ခြင္းဖီသည္ သူ႔ကိုစူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ၿပီး
"သူဆီကရနံ႔က မိစာၦမရဲ႕ရနံ႔နဲ႔အတူတူပဲ မင္းဒုကၡေရာက္မယ္ သူနဲ႔မပတ္သတ္နဲ႔ "
"ခင္ဗ်ားဆိုလိုခ်င္တာက သူကၾကာျဖဴနဲ႔ ပတ္သတ္ေနမယ္ေပါ့"
"ၾကာျဖဴ...ဘုရားေရ ဒီအမည္မေခၚပါနဲ႔လား က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္ မနက္ျဖန္က်ဳပ္ဆီလာခဲ့ပါ က်ဳပ္မင္းသိခ်င္တာေျပာေပးမယ္ အခုက်ဳပ္တအားေၾကာက္ေနၿပီ ျပန္ေတာ့မယ္..."
ေယာက်ာၤးရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္ဆီက အေၾကာက္တရားတို႔ကသူ႔ကိုနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ႐ူပ္ေထြးသြားေစခဲ့သည္။ အေျပးတစ္ပိုင္းထြက္သြားေသာ ထိုသူ၏ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းသာ အခါခါခ်လိုက္မိသည္။
ၾကာျဖဴသည္ အင္မတန္႐ူပ္ေထြးလွေသာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ပင္ ျဖစ္ေနပါလား.....
အေတြးတို႔ကိုရပ္တန႔္ထားၿပီး သူဦးေနဇင္ရွိရာ ျပန္လာလိုက္သည္။ ဦးေနဇင္ကသူ႔ကိုျမင္ေတာ့...
"ေကာင္ေလး ႐ုတ္တရက္ႀကီး မင္းဘယ္ထြက္သြားရသလဲ "
"ေဆာရီးပါဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ကိစၥတစ္ခုေပၚ .. ဒါနဲ႔ခရာဘယ္ေရာက္သြားသလဲ ဦး"
သူသည္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွခရာကို မျမင္ေတာ့သျဖင့္ အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။ ဦးေနဇင္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး
"ေမာင္ရင္ထြက္သြားၿပီး မၾကာလိုက္ဘူး သူသတိရလာတယ္ ၿပီးေတာ့ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး အတင္းထြက္သြားေတာ့တာပဲ"
"ဦးကလဲဗ်ာ သူကလူမမာေလ မရမက တားသင့္တယ္"
သူမခ်ိတင္ကဲစြာအျပစ္တင္မိေတာ့ ဦးေနဇင္က သူ႔စိတ္ကိုနားလည္ဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"ငါတားပါတယ္ ဒါေပမယ့္သူက သူ႔အကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့ခါ သူရွိမေနရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး အတင္းေတာင္းပန္ၿပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္"
ဦးေနဇင္စကားေၾကာင့္ ကမ္းေျခတြင္ျဖစ္ခဲ့သည့္အျဖစ္တစ္ခုကို သတိရမိရင္း ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားရသည္။ တစိမ္းတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာပင္ ရက္ရက္စက္စက္ အ႐ိုက္ခံရသည့္ သနားစရာေကာင္မေလး...
သူသည္ခရာ၏အစ္ကိုဆိုသူႏွင့္ ႀကဳံဖူးသျဖင့္ ဦးေနဇင္ကို ဆက္မေျပာေတာ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ စကားအနည္းငယ္ေျပာရင္း အခန္းရွိရာ ျပန္လာလိုက္သည္။
ခရာအဆင္မွေျပပါ့မလား ဆိုသည့္အေတြးက အိပ္တဲ့ခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္လြန္းေနျပန္သည္။ သူမကိုသြားေတြ႕ခ်င္လွေသာ္လည္း သူ႔ေၾကာင့္သူမအ႐ိုက္ခံရမွာ စိုးရိမ္သျဖင့္ မ်ိဳသိပ္ထားရသည္မွာ ပင္ပန္းလွသည္။
ဟိုပုဂၢိဳလ္က အင္မတန္မိုက္႐ိုင္းလြန္းလွသည္။ ထိုသူႏွင့္ေတာ့သူမဆုံခ်င္ပါ။
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ အိပ္ယာေပၚလူးလိမ့္ေနရင္း ၾကာျဖဴအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲဝင္လာျပန္သည္။ မနက္ျဖန္တြင္ ၾကာျဖဴႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို သူသိႏိုင္ေတာ့မည္...
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ၾကာျဖဴသည္ အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္မဟုတ္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္။ ထိုအခ်က္ကပင္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္သူ႔ကို မ်ားစြာေက်နပ္ေစခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္....,
ထို႔ေနာက္အေတြးေတြထဲ ၾကာျဖဴႏွင့္ခရာ တစ္လွည့္စီလုံးပန္းရင္း သူေမွးခနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ရလိုက္သည္က သင္းပ်ံ႕ေသာ ၾကာပန္းရနံ႔ႏွင့္အတူ သီခ်င္းညည္းသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ဈာန္လန႔္ႏိုးလာသည္။
အိပ္မူန္စုံဝါးျဖင့္ ႏိုးတစ္ဝက္ မႏိုးတစ္ဝက္ျဖစ္ေနစဥ္ ၾကာပန္းရနံ႔က စူးခနဲ႔ ထြက္လာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး...
မီးေရာင္မရွိသည့္အခန္းတြင္ ဒီအေျခအေနက ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ လျပည့္ရက္နီးေနၿပီမို႔ လေရာင္က ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ သူအခန္းထဲတြင္ ျဖာက်ေနသည္။
ဒီလေရာင္အားကိုးျဖင့္ အသံထြက္ေပၚရာရွိ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသင့္သြားမိသည္။ အသံကအခန္းေတာင့္က သူေထာင္ထားသည့္ပန္းခ်ီကားထံမွ ထြက္လာျခင္းပင္...
ဝိုးတဝါးအျမင္ေတြျဖင့္ ဆြဲမၿပီးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ သူ႔ဆြဲခ်က္အတိုင္းရွိေနသည့္ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ႏွင့္ေကာင္မေလးက အသက္ဝင္လာသည့္တိုင္း လူပ္ရွားလာရာ..
"ဘုရားေရ...ဘာေတြလဲ..."
သူတုန္လႈပ္စြာၾကည့္ေနစဥ္ ထိုမိန္းကေလးက ပန္းခ်ီကားထဲ႐ုန္းထြက္လာၿပီး အခန္းတံခါးကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ အျပင္သို႔ထြက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ သူလည္းဖ်တ္ခနဲ႔အသိဝင္လာၿပီး ႏိူးထလာေတာ့သည္။ ခုနကဘာလို႔ကိုယ့္လက္ေတြ လူပ္ရွားမရျဖစ္ရသလဲဆိုတာ သူစဥ္းစားမရျဖစ္မိသည္။
ဒါက... အိပ္မက္လား တကယ္လားပင္ ေဝခြဲမရေတာ့ေပ။ အေတြးရက်ပ္စြာျဖင့္ ပန္းခ်ီကားရွိရာေလွ်ာက္သြားမိေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက သူ႔ကိုပို၍ တုန္လူပ္ေစသည္။
ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ သူညေနကေရးဆြဲခဲ့သည့္ မိန္းကေလးပုံလုံးဝမရွိေတာ့ပါလား...
သူ႔ဆြဲခ်က္ေတြမၿပီးေသးသည့္တိုင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာခိုင္းေနပုံကို သူတကယ္ဆြဲခဲ့ပါသည္။
သူမဘယ္ေရာက္သြားသလဲ... တကယ္ပဲ ခုနသူမထြက္သြားခဲ့သလား ဒါေပမယ့္ ဒါကပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲ မဟုတ္လား ...
စဥ္းစားရက်ပ္လြန္းသကဲ့သို႔ ဒီအျဖစ္က မေၾကာက္တတ္သည့္သူ႔ကိုပင္ ၾကက္သီးထသြားေစခဲ့သည္။ သူသည္ ပန္းခ်ီကားကိုေငးၾကည့္ေနရင္းမွ တီးတိုးေရ႐ြတ္ လိုက္မိသည္။
"ၾကာျဖဴ မင္းဟာ သိပ္ပေဟဋိဆန္လြန္းတယ္ ငါ့ဘဝမွာအခမ္းနားဆုံး ပုံျပင္တစ္ပုဒ္က မင္းျဖစ္ဖို႔ေသခ်ာတယ္"
ထို႔ေနာက္သူၿပဳံးလိုက္မိရင္းႏွင့္.....
မနက္ျဖန္ေတာ့ပုံျပင္ရဲ႕ ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာကို ငါစတင္ဖတ္ရေတာ့မွာပါ ၾကာျဖဴ.......
JE LEEST
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
