Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၄)
စိမ္းလက္ေနေသာ ေရကန္ႀကီးတစ္ခု...
အျဖဴေရာင္ၾကာပန္းေတြအျပည့္ႏွင့္....
အို....သူမဒီေနရာေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီလား
ကန္ေရျပင္ကို စိုး႐ြံ႕ထိတ္လန႔္စြာျဖင့္ သူမၾကည့္ေနမိသည္။ ေရျပင္သည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ၿငိမ္သက္လြန္းေန၏။
သူမကန္ေရျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ ၾကည္လင္သည့္ေရျပင္သည္ အံ့ၾသဖြယ္ပုံရိပ္ေတြ တလွပ္လွပ္ႏွင့္ ဖ်တ္ေျပးလာသည္။
လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ အျဖဴေရာင္မိန္းကေလး
ၿပီးေတာ့ ဘုန္းတန္းခိုးႀကီးမားသည့္ အသြင္အျပင္ႏွင့္ လြန္စြာခန႔္ညားထည္ဝါေသာဘုရင္တစ္ပါး...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲတစ္ခု။ ၿပီးေနာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနေသာပုံရိပ္ေတြ...
ထိုအရာကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေကာက္က်စ္ေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ....
ထို႔ေနာက္ အေရာင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ စစ္ခ်ီထြက္သြားဟန္ရွိေသာ ဘုရင္၏ပုံရိပ္ေတြ....
ပုံရိပ္ေတြသည္ ေဝဝါးလိုက္ ျမင္သာလိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္လိုက္ႏွင့္..
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အနီေရာင္ေသြးေတြ စြန္းထင္လာသည့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္မိန္းကေလး...
သူမႏွင့္အတူၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္..
အို.... သူတို႔ေသသြားခဲ့ၿပီလား
သူမအထိတ္တလန႔္ေတြးေနမိစဥ္ တစ္စုံတရာသည္ ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ေႁမြႀကီးကို ကန္ေရျပင္ထဲပစ္ခ်လိုက္သည္။
လွပေသာကန္ေရျပင္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းအက်ည္းတန္သြားသည္။ ၾကည္လင္ေသာေရျပင္သည္ ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲလာလ်က္ႏွင့္..
ထိုအခ်င္းအရာကို ေက်နပ္စြာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေနသည့္ နန္းဝတ္နန္းစားႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ဦး..
ဟင္... သူမ သူမကေရာ ဘယ္သူပါလိမ့္..
ထိုမိန္းကေလးမ်က္ႏွာကို ဝိုးတဝါးသာ ျမင္ရသည့္တိုင္သူမရင္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္မွာ ထူးဆန္းလွသည္။
ထို႔ေနာက္ထိုမိန္းကေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။ အရာရာသည္ စကၠန႔္ပိုင္းမွ် ၿငိမ္သက္သြားသည္။
သူမအသက္မ႐ူရဲေအာင္ပင္ ၾကက္ေသေသေနမိစဥ္ ကန္ေရျပင္သည္ ပြက္ပြက္ဆူလာၿပီးေနာက္..
"ဝုန္း..."
ကန္ေရျပင္မွ ဝုန္းခနဲ႔ထြက္ေပၚလာသူက ေသြးေတြစြန္းေနသည့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္မိန္းကေလး
မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာမျမင္ရသည့္တိုင္ ထိုမိန္းကေလးမ်က္ဝန္းထဲတြင္ စူးရွေတာက္ပေသာ အမုန္းတရားတို႔က သူမရင္ထဲ နင့္ခနဲ႔ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
"ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးၾကာခဲ့ၿပီ ငါတို႔ျပန္ဆုံေတြ႕ၾကရေတာ့မယ္ ဒီေသြးေႂကြးေတြဆပ္ဖို႔ ငါအၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတာ ဟက္ဟက္.."
အက္ရွရွႏွင့္ ေအးစက္စက္စကားသံတို႔က ေသြးပ်က္ဖြယ္အတိ။ သူမဘာမွကိုနားမလည္သည့္တိုင္ ထိုအသံက အသည္းထိတိုင္ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္ေစသျဖင့္ ထိုေနရာမွအထိတ္တလန႔္ထြက္ေျပးရန္ ေနာက္လွည့္လိုက္စဥ္..
"ဟင္..."
သူမေနာက္တြင္ေတာ့ ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္က ပါးျပင္ေထာင္လ်က္ႏွင့္..။
"အမေလး..."
သူမအလန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္မိလိုက္အထိ ေႁမြႀကီး၏မ်က္ဝန္းတို႔က စိမ္းလက္ကာ နာက်ဥ္းမုန္းတီးဟန္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့၏။
႐ုတ္တရက္ေဒါသတႀကီးႏွင့္ သူမကိုေပါက္ခ်ပစ္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေတာ့...
"အား..."
သူမေၾကာက္လန႔္တၾကား ေသြးပ်က္စြာေအာ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အရာရာသည္ပုံရိပ္တစ္ခုလို ေဝ့ခနဲ႔..
"စိမ္း...စိမ္း.."
တစ္စုံတစ္ရာသည္ သူမကိုအသဲအသန္ လူပ္ႏိူးေနဟန္တူသည္။ သူမ ႐ူပ္ေထြးေနသည့္အာ႐ုံတို႔ကို စုစည္းမရႏိုင္ေသး။ အတန္ၾကာမွ ေမာလ်စြာျဖင့္ မ်က္လုံးဖြင့္လာၿပီးေနာက္..
"ေႁမြ...ေႁမြႀကီးေရာ .."
"ေႁမြဟုတ္လား.. ဘယ္ကေႁမြလဲ.."
"မိန္းကေလး အဲ့ဒီ့မိန္းကေလး ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲ"
"စိမ္းသတိထားပါဦး နင္ဘာေတြေျပာေနသလဲ"
မို႔ကစိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ သူမကိုအတင္းကိုင္လူပ္ၿပီးဆိုေတာ့မွ စိမ္းသတိဝင္လာၿပီးသည့္ေနာက္ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေလးခ်မိကာ..
"ငါအိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနတယ္ ထင္တယ္"
"ျဖစ္ရေလစိမ္းရယ္ ကဲ စိတ္ေအးေအးထား ငါေရသြားခပ္ေပးမယ္ေနာ္.."
မို႔ခပ္လာေပးသည့္ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ၿပီးသည့္တိုင္ သူမရင္ထဲ ေမာပန္းမူေတြ ေျပေလ်ာ့မသြားပါ။ မို႔က ႏြမ္းေနဆဲစိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္
"ဘာေတြအိပ္မက္မက္လို႔ စိတ္မသက္သာတဲ့ပုံ ျဖစ္ေနရသလဲ စိမ္း "
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးမို႔ရယ္ စိတ္စြဲလန္းၿပီး ေလွ်ာက္မက္ေနတာပါ ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး စိတ္မပူနဲ႔သိလား"
စိမ္းကသူမအိပ္မက္ကို ေျပာခ်င္ဟန္မတူသျဖင့္ မို႔ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ
"ဟုတ္ပါၿပီ ကဲကဲ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ဦး ၿပီးရင္ စိတ္ေနာက္တာေျပသြားေအာင္ ကမ္းေျခဘက္ လမ္းသြားေလွ်ာက္ရေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးျပန္လာမွ မနက္စာစားၾကမယ္ေလ"
"အင္း ေကာင္းသားပဲ အာ့ဆို ခဏေစာင့္ စိမ္းေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္"
မို႔ေခါင္းညိတ္ၿပီးထြက္သြားေတာ့ စိမ္းေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးမွပဲ စိတ္ထဲ နည္းနည္းၾကည္လင္လာသလို ခံစားရေတာ့သည္။ အခန္းျပင္ထြက္လာေတာ့...
"စိမ္း..."
အခန္းေရွ႕ရပ္ေနသူက ေစတန္။
"ေစတန္ႏိုးၿပီလား အေစာႀကီးရွိေသးတယ္"
"အင္း နင့္ကို ေစာင့္ေနတာ.."
"ငါ့ကို ဟုတ္လား.."
"ဟုတ္တယ္ ...ငါနင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာစရာရွိလို႔ လာ အိမ္ေရွ႕သြားရေအာင္"
စိမ္း ေစတန္စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသျဖစ္မိေသာ္လည္း ဘာမွမဆိုဘဲ ေစတန္ေနာက္လိုက္လာလိုက္သည္။ ေစတန္က အိမ္ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းအုန္းပင္ေအာက္ရွိ ခုံတန္းဆီသို႔ေလွ်ာက္သြားၿပီး ထိုင္လိုက္ရင္းႏွင့္..
"ငါ ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္ေတြမက္တယ္ စိမ္း"
"အိပ္မက္..."
စိမ္းေစတန္ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္ၿပီးဆိုလိုက္ေတာ့ ေစတန္ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ၿပီး
"အဲ့ဒီအိပ္မက္က အိပ္မက္နဲ႔မတူဘူး အျပင္မွာျဖစ္ေနသလိုခံစားရတယ္ သိပ္ထူးဆန္းတယ္"
"ဘာအိပ္မက္မို႔လဲဟင္.."
ေစတန္ကစိတ္႐ူပ္ေထြးဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း သူ႔အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့ စိမ္းအလြန္ အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေစတန္၏အိပ္မက္သည္ စိမ္းမက္ခဲ့သည့္အိပ္မက္ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တူညီေသာေၾကာင့္ပင္။ ေစတန္ကစိမ္းမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ၿပီးေတာ့ ညကအိပ္မက္ထဲမွာ မင္းကိုငါေတြ႕တယ္ စိမ္း"
"ဘာရယ္... ငါ့ကိုဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ မင္းကနန္းဝတ္နန္းစားနဲ႔ သိပ္ထူးဆန္းတယ္ ဒါအိပ္မက္တစ္ခုသပ္သပ္ပဲလို႔ေတာ့ ငါမထင္ဘူး"
ေစတန္စကားကို စိမ္းမတုန႔္ျပန္မိပါ။ သူႏွင့္ထပ္တူမက္ခဲ့မိသည့္အိပ္မက္ကို ေစတန္စိတ္ပို႐ူပ္သြားမည္စိုးသျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းကို မေျပာဘဲေနလိုက္သည္။
သူမကိုယ္တိုင္႐ူပ္ေထြးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္..
"နင္ဘယ္လိုထင္သလဲ ေစတန္"
"ငါက အတိတ္ဘဝေတြ အိပ္မက္ေတြ သိပ္အယုံအၾကည္မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒါကတစ္ခုခုနဲ႔ဆက္ႏြယ္လိမ့္မယ္လို႔ ငါယုံၾကည္တယ္စိမ္း ခုခ်ိန္မွာ႐ူပ္ေထြးေနေသးေပမယ့္ သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး အေျဖတစ္ခုရလာမွာပါ"
"အေျဖတစ္ခု ငါေတာ့မထင္ဘူးေစတန္ ငါတို႔ မေန႔ကၾကာျဖဴအေၾကာင္းသိခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ရွာေနတဲ့အေျဖက ပိုၿပီးေဝးကြာသြားခဲ့တယ္ ပို႐ူပ္ေထြးသြားခဲ့တယ္ ဒါကိုမၾကာခင္ အေျဖတစ္ခုရလိမ့္မယ္လို႔
နင္ယုံၾကည္ရသလဲ.."
ေစတန္က အဓိပၸယ္ပါပါၿပဳံးလိုက္ရင္း..
"မနက္ျဖန္ ငါတို႔ဦးလုံထန္းနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မွာပဲ မဟုတ္လား သူ႔ဆီကဘာေတြသိရမယ္ မေျပာတတ္ေပမယ့္ လိုအပ္ရင္ ငါတို႔ေနရာတစ္ခုကို သြားရလိမ့္မယ္"
"ဘယ္ေနရာကိုလဲ"
"ပုလဲနတ္ကြၽန္း.."
"ဟင္..."
စိမ္းအထိတ္တလန႔္သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သူကတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ျပန္ၿပီး
"ဘာလဲ လန႔္သြားသလာ.."
"အဲ့ဒီ့ကြၽန္းပ်က္ကို ဘာသြားလုပ္မလို႔လဲ"
"ငါ့ေတာ့ အဲ့ဒီမွာအေျဖတစ္ခုရွိလိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္တယ္ တစ္ခုခုေတာ့ထူးျခားမွာပါ နင္ေၾကာက္လို႔လား"
"ဘာလို႔ေၾကာက္ရမွာလဲ နင္ရွိေနတာပဲ"
စိမ္းစကားကို ေစတန္ကသေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ဟက္ခနဲ႔ရယ္လိုက္ၿပီးေနာက္
"မင္းကခုခ်ိန္ထိ ငယ္ငယ္ကအက်င့္အတိုင္းပဲေနာ္ တစ္ခုခုဆို ေစတန္ရွိတာပဲ ၿပီးေတာ့ ငါလည္းဘာမွလုပ္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး.."
ဟုတ္ေတာ့... ဟုတ္သား။ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတည္းက သူမကေစတန္ကို အၿမဲအားကိုးေလ့ရွိသည္။ ေစတန္ကသာ ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ လုပ္ေပးေလ့မရွိခဲ့ပါ။ ဒါလည္းသူမပါးစပ္က တစ္ခုခုဆိုမေၾကာက္ပါဘူး ေစတန္ရွိတာပဲဟု အက်င့္တစ္ခုလိုထြက္ေနၿမဲ..
အေတြးျဖင့္ စိမ္းၿပဳံးမိရင္း..
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ အနားမွာနင္ရွိေနေတာ့ ငါလည္းအလိုလိုအားရွိတာေပါ့ ေျပာရင္းနဲ႔ ငယ္ဘဝေလးေတာင္ သတိရမိတယ္ ငါတို႔ငယ္ငယ္တည္းက ဘာအပူအပင္မွမရွိခဲ့ဘူးေနာ္ အခ်ိန္တိုင္း ေပ်ာ္စရာေတြပဲ နင္ကေတာ့ငါ့ကိုဆို အၿမဲဗိုလ္က်ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္ ငါမိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး အၿမဲအေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရတယ္ ဟြန႔္.."
"ဒါက နင္ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္လို႔ပဲ မဟုတ္လား"
"အင္းပါ ရွိေစေတာ့ အခုလိုစိတ္႐ူပ္စရာမ်ိဳးေတြက နင့္ဘဝမွာပထအဆုံးအႀကိမ္ပဲေနမွာေနာ္ ေစတန္ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
ေစတန္ ပုခုံးတစ္ခ်က္တြန႔္လိုက္ၿပီး..
"မေျပစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး အစကဒါကို ထူးဆန္းလြန္းလို႔ စြန႔္စားခန္းတစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး ငါစိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ၾကာျဖဴရဲ႕ဇာတ္လမ္းမွာ ငါကိုယ္တိုင္ဝင္ခံစားေနမိၿပီး တစ္ခုခုဆက္ႏြယ္ေနသလို ခံစားလာရတယ္ ဒါေၾကာင့္အေျဖတစ္ခုမထြက္မခ်င္း ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ငါဆက္လိုက္ေနမွာ မေန႔ကအိပ္မက္ထဲမွာ မင္းကိုပါငါေသခ်ာျမင္လိုက္ရတယ္ စိမ္း ဒါတစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲ "
"ဟုတ္မွာပါ နင္ဘယ္တုန္းက ငါ့ကိုအိပ္မက္မက္ဖူးလို႔လဲ ဒါက်ထူးဆန္းတာအမွန္ပဲ "
"အင္း ဒါေပမယ့္အိပ္မက္ထဲမွာ နန္းဝတ္နန္းစားနဲ႔နင္အေတာ္လွတယ္ ငါႀကိဳက္မိႏိုင္တဲ့အေနအထားမ်ိဳး.."
ေစတန္ကရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ဆိုေတာ့ စိမ္းရင္ထဲ လိူက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားမိၿပီး မေနတတ္ေအာင္ပင္ ရွက္လာသလိုခံစားရသည္။ ေစတန္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္မိရင္းႏွင့္..
"နင္ေျပာသလိုဆို ငါကခုမလွတာက်ေနတာပဲ"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဘယ္မွာလွလို႔လဲ.."
"ေအးပါ ဟုတ္ၿပီ ငါနန္းဝတ္နန္းစားအက်ႌေတြ ရွာဝတ္လိုက္ဦးမယ္"
သူမစကားေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူရယ္မိသည္။ စိမ္းရင္ထဲတြင္လည္း ေႏြးေထြးမူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ရင္ခုန္သံေတြက ေရာယွက္လို႔ေနသည္။
ေစတန္ႏွင့္ ခုလိုမ်ိဳးရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားမေျပာခဲ့ရသည္မွာၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား..
အခုလို ေစတန္စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး စကားေတြလာေဖာင္ဖြဲ႕ေနေတာ့ အရင္လိုရင္ႏွီးမူေတြ စိမ္းျပန္ခံစားမိသည္။
ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္စကားေျပာဆိုေနသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ..
သူက.... ကမာၻ
သူႏူတ္ခမ္းတို႔က အလိုလိုၿပဳံးမိလိုက္ၿပီ ထင္သည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း တိုးတိတ္စြာ ဆိုလိုက္မိ၏။
အခုလို နင္တို႔အဆင္ေျပေနတာျမင္ေတာ့ ငါဝမ္းသာပါတယ္ စိမ္းရယ္..
နင္အခုလို အၿမဲတမ္းရယ္ေမာႏိုင္ပါေစဟာ....
သို႔ေသာ္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို သူ႐ိူက္ထုတ္လိုက္မိၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အၿပဳံးေတြက ခပ္ယဲ့ယဲ့...
.................... ………………… ………........
"ပင္လယ္ႀကီးကလွလိုက္တာေနာ္ စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားတာပဲ.."
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ပင္လယ္ကိုတစ္ခ်က္ေငးၾကည့္ၿပီး စိမ္းက ႏွစ္လိုဖြယ္ဆိုလိုက္ေတာ့ မို႔အဓိပၸါယ္ပါေသာ အၿပဳံးေလးျဖင့္
"ပင္လယ္က ေအးခ်မ္းသလား ဒါမွမဟုတ္ ႏွလုံးသားကအလိုလိုေအးခ်မ္းေနလို႔ အရာရာတိုင္းက လွေနသလား မွန္မွန္ေျပာပါစိမ္း"
"ဟင္ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ.."
စိမ္းနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ဆိုလိုက္ေတာ့ မို႔ကၿပဳံးစိစိႏွင့္
"မနက္က နင္နဲ႔ေစတန္ သီးသန႔္ႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႕ၿပီး စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေနတာ ငါျမင္တယ္ေနာ္ ဘယ္လိုလဲအဆင္ေျပၾကၿပီလား.."
"အာ ဒီလိုပဲ ႐ိုး႐ိုးစကားေျပာၾကတာပါ"
"႐ိုး႐ိုးသားသားဆိုအိမ္ေရွ႕မွာပဲေျပာမွာေပါ့ ဟိုး အုန္းပင္ေအာက္သြားေျပာပါ့မလား "
"မဟုတ္တာမို႔ရယ္ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကမထေသးလို႔ စကားသံေတြေၾကာင့္ ေစတန္က စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကငယ္ေပါင္းေတြပဲဟာ ခုလိုေျပာဆိုတာ ဘာဆန္းတာမွတ္လို႔.."
"အမေလးစိမ္းရယ္ ဆန္းမဆန္းနင္ပိုသိမွာပါ နင္နဲ႔ေစတန္ခုလို စကားလက္ဆုံမက်တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ သူက နင့္ကိုမရွိသလိုေနခဲ့တာ အခုလိုရင္းရင္းႏွီးႏွီးပုံစံေလး ျပန္ေတြ႕ရေတာ့ ငါလည္းဝမ္းသာတယ္ နင့္ေစတန္အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို ငါမသိဘဲေနပါ့မလား "
မို႔စကားေၾကာင့္ စိမ္းမ်က္ႏွာေလး ရွက္ေသြးျဖာသြားရသည္။ တကယ္ပဲ သူမ၏တိမ္းၫြတ္မူတို႔က အရမ္းသိသာေနခဲ့ၿပီလား
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ နင္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မညာပါနဲ႔ အခုနင့္အိပ္မက္ဆိုးႀကီးေတာင္ နင္ေမ့သြားၿပီမဟုတ္လား"
စိမ္းရွက္စႏိုးေလးၿပဳံးမိျပန္သည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား...
ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ဖြယ္ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးကို ေစတန္၏ရယ္သံတစ္ခ်က္မွာတင္ စိမ္းေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ျပန္ၿပီပဲ။ အခုထိတိုင္ သူမရင္ခုန္သံေတြေတာင္ ေႏြးေထြးလႈပ္ခတ္ေနဆဲ
"ၾကည့္စမ္း ေျပာေနရင္းဘာေတြေတြးၿပီး တစ္ေယာက္တည္းၿပဳံးေနသလဲ ငါသိတယ္ေနာ္စိမ္း ဟင္းဟင္း"
မို႔ကသူမကိုစေနာက္ဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ စိမ္း မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ရင္းႏွင့္..
"ဘာေတြးေတြးေပါ့ နင္ေတာင္ေတြးစရာလူရွိလို႔လား "
ျပန္ေခ်ပလိုက္ေသာစိမ္းစကားေၾကာင့္ မို႔ဖ်တ္ခနဲ႔သတိရလိုက္မိသူက ဆရာဈာန္...
ေတြးစရာ.. သူမရဲ႕ေတြးစရာလူတစ္ေယာက္
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမယ့္ idolတစ္ေယာက္လို ႏွစ္သက္မိျခင္းထက္ ပိုေသာခံစားခ်က္ေတြရွိေနခဲ့ၿပီမွန္း သူမကို သူမသတိထားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တိုးတိတ္စြာပင္ သူမဘာသာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္၏။
စိမ္းႏွင့္မို႔... ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကို ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္မိသည့္အခိုက္ ေျခလွမ္းေတြ တိုင္ပင္မထားဘဲ ၿပိဳင္တူရပ္တန႔္သြားသည္။
သဲေသာင္ျပင္တြင္ ခ႐ုေကာက္ေနဟန္ရွိေသာ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳေသာမိန္းကေလး...
အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ေလးႏွင့္ သူမ၏ရွင္းသန႔္ေသာအလွတရားတို႔က အေဝးမွာပင္ထင္းခနဲ႔...
စိမ္းေျခလွမ္းေတြ သူမရွိရာအလိုလိုပင္ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ ေျခသံေၾကာင့္ ခ႐ုခြံေလးေတြေကာက္ေနသည့္ သူမေလး ဖ်တ္ခနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး..
"ဟင္... မမစိမ္းတို႔ပါလား ခရာတို႔ဆီ လာၾကသလား "
"ဒီကိုေတာ့ တမင္လာတာမဟုတ္ပါဘူး လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ေရာက္လာတာ ဒါနဲ႔ခရာ ခ႐ုခြံေလးေကာက္ေနသလား အေတာ္မ်ားမ်ားရေနၿပီပဲ"
ခရာက ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္
"ဟုတ္တယ္မမ ခရာဟိုးအေစာႀကီးကတည္းက ထေကာက္ေနတာ ခ႐ုခြံေလးေတြအရမ္းလွတယ္ ရန္ကုန္ျပန္သြားတဲ့အခါ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ လက္ေကာက္ေလးေတြလုပ္ၿပီး ခရာႀကီးႀကီးကို လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ "
"ခရာက လုပ္တတ္တယ္ေပါ့"
"ခရာမလုပ္တတ္ပါဘူးမမရဲ႕ တစ္ခါက ကိုကို႔ေမေမခရီးထြက္ၿပီးျပန္လာေတာ့ အာ့လိုခ႐ုခြံေလးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီးႀကီးတြက္ပါလာတယ္ ႀကီးႀကီးကလူႀကီးဆိုေတာ့ ခရာ့ကိုျပန္ေပးတယ္ ခရာျမင္ဖူးတယ္ လုပ္ၾကည့္ရင္မခက္ပါဘူး.."
"ဟုတ္လား စိမ္းလည္းေကာက္ကူမယ္ေလ ခရာ့ကိုၾကည့္ရတာ ခ႐ုေကာက္တာ ေပ်ာ္ေနမယ့္ပုံ"
စိမ္းကခရာႏွင့္အတူ ခ႐ုခြံေလးေတြ လိုက္ေကာက္ၾကည့္ရင္းမွ အေတာ္ေလးလွၿပီး ႀကီးမားေသာအခြံတစ္ခုကိုေတြ႕ေတာ့..
"ေရာ့..ဒီမွာ ညီ္မေလး အေတာ္လွတယ္ ဆြဲသီးလုပ္လို႔ရတယ္ အဟင္း.."
ခရာက ဝမ္းသာအားရႏွင့္လွမ္းယူလိုက္စဥ္ ဘာကဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ။ အထစ္ေတြႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာအခြံက ခရာ့လက္ကိုရွသြားရာ..
"အေမ့.."
"ဟယ္ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ"
ခရာမ်က္ႏွာေလး႐ူံ႕မဲ့ၿပီး ထရပ္လိုက္သည္။ ေသြးစို႔လာသည့္လက္ညႇိဳးေလးထိပ္ေလးကို ဖိထားရင္း စိမ္းကိုအၿပဳံးေလးႏွင့္ပင္..
"ခြၽန္ေနတဲ့အခြံထိပ္ကဟာနဲ႔ ရွသြားတယ္ထင္တယ္ ခရာလည္းဝမ္းသာအားရ လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ ထိသြားပုံရတယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး နည္းနည္းေလးပဲ"
"စိမ္းကိုျပစမ္းပါဦး ေသြးေတြေတာင္ ထြက္လို႔ပါလား"
စိမ္း ခရာ့လက္ေလးကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး ရွထားသည့္ေနရာေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ညႇိဳးထိပ္တြင္စို႔ေနသည့္ ေသြးစက္ေလးကို ထိမိလိုက္သည့္အခိုက္..
႐ုတ္တရက္သူမေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။
အို....ဘုရားေရ ဒါဘာျဖစ္သလဲ..
စိမ္း အထိတ္တလန႔္ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးထူပူလာၿပီး အာ႐ုံေတြ ေဝဝါး႐ူပ္ေထြးလာေတာ့၏။
သူမေရွ႕က ခရာက ေဝးလိုက္နီးလာလိုက္ႏွင့္..
ျမင္းကြင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္လာၿပီးေနာက္...
"ဟင္..."
သူမေရွ႕ရပ္ေနသူက ခရာမဟုတ္ေတာ့ပါလား။ တစ္ကိုယ္လုံးေသြးေတြစြန္းေနသည့္ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ျမင္ကြင္းေတြေဝဝါးေနသည့္ၾကားမွ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေသာထိုမိန္းကေလး၏ အၾကည့္တို႔က ရင္ထဲထိစိမ့္ဝင္လာသည္။
"အား မမနာတယ္ ခရာ့လက္ကို လြတ္ေပးပါ"
သူမသတိလက္လြတ္ ဘာေတြလုပ္မိလိုက္မိသည္ မသိ။ ခရာ့အသံၾကားမွ ဖ်တ္ခနဲ႔သတိဝင္လာသည္။ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ထိုမိန္းကေလးဖ်တ္ခနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေရွ႕တြင္ေတာ့ရႈံ႕မဲ့ေနသည့္ ခရာ့မ်က္ႏွာလွလွေလး..
အို... သူမခရာ့လက္ေလးကိုအားႏွင့္ ဖိညစ္ထားမိၿပီပါလား။ ျဖဴႏုေသာလက္ေလးက နီရဲတြတ္လို႔..
သို႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမအသိတရားေတြ ေဝးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ လာေရာက္ပူးကပ္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ စိမ္းသည္စိမ္းမဟုတ္ေတာ့သကဲ့သို႔ ထူပူလာရင္း..
ခရာသည္လည္းခရာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေသြးေတြဗလပြႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္..
ဒဏ္ရာေတြေပပြေနသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ လက္အစုံ....
ရင္ထဲတြင္ဘာမွန္းမသိေသာ ေဒါသေတြက အလိုလိုဆူေဝလာသည့္အခါ .....
သူမေဒါသတႀကီးပင္ ဖိညစ္လိုက္ေလရာ..
"အား ခရာ့လက္ကိုလြတ္ေပးပါ မမစိမ္း ခရာအရမ္းနာေနၿပီ.."
"စိမ္း.. စိမ္း ဘာျဖစ္ေနသလဲ.."
မို႔သည္စိမ္းပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသင့္ေနမိသည္။ စိမ္းမ်က္ဝန္းအစုံက နီရဲလာၿပီး တစ္ခုခုကို ေဒါသထြက္ေနဟန္တူသည္။
ၿပီးေတာ့.. သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကား အထိန္းအကြပ္မဲ့ေနပုံပင္။ ခရာ့လက္ကို ဖိညႇစ္ထားသည္မွာ အၿငိဳးတႀကီးႏွင့္..
႐ုတ္တရက္အေျခအေနေၾကာင့္ မို႔အံ့ၾသၿပီး မွင္သက္ေနစဥ္ နာလြန္းလာဟန္ျဖင့္ ခရာကလက္ကို ဆတ္ခနဲ႔႐ုန္းလိုက္ရာ...
စိမ္းဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေျခေခါက္ကာ ယိုင္လွဲသြားသည္။ မို႔ကပ်ာကယာ ေျပးထူလိုက္ေတာ့ စိမ္းကထိုအခါမွ အသိဝင္လာပုံ ရသည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ၿပီး..
"ငါ ..ငါ ဘာျဖစ္သြားသလဲမို႔.."
"ငါလည္းမသိဘူးစိမ္း နင္ဘီးလူးစီးေနတဲ့တိုင္းပဲ"
ခရာက နီရဲေနသည့္လက္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ စိမ္းကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္..
"ဟို မမ... ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ ခရာတမင္တြန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ခရာလက္အရမ္းနာလာလို႔ ႐ုန္းရင္းမရည္႐ြယ္ဘဲ ျဖစ္သြားတာ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ "
ခရာ့စကားက စိမ္းဘာတုန႔္ျပန္ရမွန္းမသိေအာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္..
အနားတြင္ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာသူက နက္ရႈိင္း။ ခရာ့ကို ေဒါသတႀကီးစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ခရာ မင္းဘာျဖစ္လို႔ စိမ္းကိုတြန္းလိုက္သလဲ"
"ရွင္... ခရာ မလုပ္.."
"ဘာမလုပ္ရမွာလဲ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႔ျမင္လိုက္တာ မင္းသူ႔ကိုတြန္းလိုက္တယ္ ဒါေတာင္ မင္းအရွက္မရွိလိမ္ခ်င္ေသးသလား"
ခရာမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ စိမ္းကိုယ္တိုင္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနဆဲ...
ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနသည့္စိမ္းကိုၾကည့္ၿပီး အေတြးအခ်ိဳ႕လွ်က္တျပတ္ဝင္လာေတာ့ မို႔က ဖ်တ္ခနဲ႔ၿပဳံးလိုက္ရင္း
"ဒီလိုပါ စိမ္းကခရာ့အတြက္ခ႐ုခြံေလးေတြ ကူေကာက္ေပးရင္း မေတာ္တဆ ခရာ့လက္ကိုဒဏ္ရာရေအာင္ လုပ္မိသြားတယ္ ႐ုတ္တရက္နာသြားေတာ့ ခရာလည္းေဒါသထြက္သြားတယ္ထင္တယ္ စိမ္းကိုတြန္းပစ္လိုက္တာ ခရာ့လက္ရွသြားေပမယ့္ ဒါကမေတာ္တဆျဖစ္တာပါ ဒီေလာက္ထိမတုန႔္ျပန္သင့္ဘူးလို႔ မို႔ထင္တယ္"
မို႔စကားအဆုံး နက္ရႈိင္းသည္ အလြန္ေဒါသထြက္သြားဟန္ျဖင့္
"မင္းအေတာ္မိုက္႐ိုင္းတဲ့ မိန္းမပဲ.."
သူ႔စကားႏွင့္အတူ အားပါေသာသူ႔လက္သည္လည္း လက္ထဲေျမာက္တက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ..
"ျဖန္း..."
"အ.."
"အိုး မလုပ္ပါနဲ႔.."
အလန႔္တၾကားႏွင့္စိမ္းဟန႔္တားသံက ေနာက္က်သြားသည္။ ခရာ့ကိုယ္ေလး တပတ္လည္သြားၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ပုံလ်က္သားက်သြားရွာ၏။
သူမ တစ္မနက္လုံးေကာက္ထားသည့္ ခ႐ုခြံတို႔က သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ပ်ံ႕က်ဲလို႔...
နီရဲသြားသည့္ညာဖက္ပါးေလးကို လက္ျဖင့္ေယာင္ယမ္းကိုင္ရင္း မ်က္ရည္အခ်ိဳ႕ကေဝ့ခနဲ႔...
အခဲမေက်ႏိုင္ေသာအၾကည့္တို႔ႏွင့္ သူကေတာ့ခရာ့ကို ျပာက်လုမတက္ပင္ စိုက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္..
"ထားလိုက္စိမ္း သူအရမ္းမိုက္႐ိုင္းတယ္ ဒီလိုမဆုံးမရင္မရဘူး ကိုယ္စိမ္းကိုတကယ္အားနာတယ္ ဘယ္နားနာသြားေသးလဲဗ်ာ"
"ဟို...စိမ္းဘာမွမျဖစ္ပါဘူး.."
"ကဲပါ သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႔ တည္းခိုအိမ္ဆီသြားရေအာင္ မနက္စာမစားရေသးရင္ ကိုယ္နဲ႔အတူဝင္စားလိုက္ပါလား ေမာင္ထင္ကလက္ရာေကာင္းတယ္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဒီမနက္စာကို ရွယ္ျပင္ဆင္ထားတယ္"
"ဟုတ္လားအေတာ္ပဲ မို႔တို႔လည္း မနက္စာမစားရေသးဘူး"
စိမ္းက ကိုယ္တိုင္ကဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းမသိ ႐ူပ္ေထြးေနဆဲမို႔ မို႔ပဲဝင္ေျပာလိုက္သည္။ နက္ရႈိင္းဦးေဆာင္ရာေနာက္ အူတူတူႏွင့္လိုက္သြားသည့္ စိမ္းတို႔ကိုမ်က္ရည္ေလးအဝဲသားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနရွာသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ..
ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ မို႔ကခပ္မဲ့မဲ့ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္၏။ သူမဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျဖလိုက္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မသိလိုက္ေပ။ ေသခ်ာသည္က မို႔မွာဒီလိုမေကာင္းသည့္စိတ္ဓာတ္ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ဒီလိုေျပာလိုက္မွန္း မေတြးတတ္သည့္တိုင္ ဒီအတြက္ မို႔ေနာင္တမရသည္မွာ ထူးဆန္းသည္။
မို႔၏မသိစိတ္က ဤကေလးမအေပၚ မုန္းတီးေနခဲ့သည္လား... ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ခရာ၏နာက်င္မူအတြက္ ထူးဆန္းစြာပင္ မို႔ေက်နပ္ေနခဲ့ရာ.......
ခရာသည္ လဲေနရာမွ ျပန္မထႏိုင္...
မ်က္ရည္တို႔ကိုလည္း မသုတ္ႏိုင္ေသး..
မမစိမ္းႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲထြက္ခြာသြားသည့္ ကိုကို႔ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း နာက်င္မူက ရင္ထဲစူးခနဲ႔..
ကိုကို႔ကို အျခားေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ ပါးကို႐ိုက္လိုက္ေသာနာက်င္မူထက္ အဆမ်ားစြာ နာက်င္ရပါသည္။
ခရာ.... တကယ္ကိုနာက်င္ရပါတယ္
မ်က္ရည္ကို ခပ္နာနာေလးသုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ျပန႔္က်ဲေနသည့္ခ႐ုံခြံတို႔ကို စိတ္ေျပလို႔ဌာ ျပန္ေကာက္ေနမိ၏။
သို႔တိုင္ မ်က္ရည္ေတြကက်ေနဆဲ.....
"ခရာ..."
ႏူးညံ့ေသာေခၚသံႏွင့္အတူ သူမေရွ႕ေရာက္လာသည့္ ေျခအစုံ။ ခရာေမာ့မၾကည့္ခင္မွာပင္ သူကခရာ့ေရွ႕ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္းႏွင့္..
"ခ႐ုခြံေလးေတြ ေကာက္ေနသလား"
"ဟုတ္.. ဒါေတြက ခရာေကာက္ၿပီးသားေတြပါ ဟို ျပဳတ္က်သြားလို႔ေလ အာ့ေၾကာင့္မို႔ ျပန္ေကာက္ေနတာပါ.."
တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည့္ေလသံေလးကို သတိထားမိဟန္ျဖင့္ သူကခရာ့မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္၏။
နီရဲေနသည့္ ပါးျပင္တစ္ဖက္...
မေျခာက္ေသြ႕ေသးသည့္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလး။ ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္ေတြၾကားက မို႔အစ္အစ္မ်က္ဝန္းေလး
တဆက္ဆက္တုန္ရီေနသည့္ နီေဆြးေနေသာ ႏူတ္ခမ္းတစ္စုံ.....။
သူ.. သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေလးခ်လိုက္မိ၏။ သူမေလး နက္ရႈိင္းေျမႏွင့္ ျပသာနာတစ္စုံတစ္ရာတက္ျပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕...
သူမအတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည့္တိုင္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို သူမေမးရက္ျပန္။ ဒဏ္ရာကိုပိုဆြေပးသလိုျဖစ္ကာ သူမတစ္ဖန္နာက်င္မိမွာ သူတကယ္မလိုလားပါ။
ဘာမွမသိသလို ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးျဖင့္..
"ဟုတ္လား...ျမန္ျမန္ေကာက္လို႔ၿပီးေအာင္ ကိုယ္ကူေကာက္ေပးမယ္ေလေနာ္.."
ခရာေခါင္းေလးသာညိတ္ျပရွာသည္။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔ သူမအေတာ္ စို႔နင့္ေနဟန္တူသည္။ ခရာခြံေတြကုန္သေလာက္ရွိေတာ့ သူအိတ္ထဲကလက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး..
"ေစာေစာစီးစီး မ်က္ရည္မက်ေကာင္းဘူးခရာရဲ႕ ေရာ့သုတ္လိုက္ေနာ္ ခရာ့ကိုၾကည့္ၿပီး ပင္လယ္ႀကီးကပါငိုခ်လိုက္ရင္ ငါးဖမ္းသမားေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာေနာ္.."
"ဟင္.. တကယ္."
အဟုတ္ထင္မွတ္သြားဟန္ျဖင့္ မ်က္လုံးေလးျပဴးျပဴးေလးႏွင့္ ေမးလာေသာခရာေၾကာင့္ သူၿပဳံးမိသြားျပန္သည္။ အေတာ္႐ိုးသည့္ကေလးမ..
သူစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူမပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္တို႔ကို ကိုယ့္ဘာသာညႇင္ညႇင္သာသာေလး သုတ္ေပးလိုက္ၿပီး..
"ကဲပါ စိတ္ညစ္စရာေတြေမ့ထား မငိုေတာ့နဲ႔"
"ဟို...ရပါတယ္အစ္ကိုရဲ႕ ခရာ့ဘာသာသုတ္လိုက္ပါမယ္..အားနာစရာႀကီး"
"ကိုယ္က ခရာအားနာရမယ့္လူမဟုတ္ဘူးေလ"
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာစကားအဆုံး ခရာသူ႔ကို မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ တည္ၾကည္ခန႔္ညားေသာသြင္ျပင္ႏွင့္အတူ ခရာ့အေပၚအၿမဲႏူးညံ့ေပးခဲ့သည့္အစ္ကိုဈာန္..
ခရာ့အတြက္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ေကာက္ရသလိုပါပဲ
ကိုကိုသာဒီလိုၾကင္နာတတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ..
အေတြးျဖင့္ ခရာဝမ္းနည္းလာမိျပန္သည္။ သူကခရာ့မ်က္ရည္ေတြကို ကုန္စင္ေအာင္သုတ္ေပးၿပီးေနာက္ ပုဝါကို ျပန္ေခါက္သိမ္းလိုက္ေတာ့...
"ဟင္..အစ္ကို အဲ့ဒါကခရာ့ေၾကာင့္ ေပသြားၿပီေလ ခရာ့ျပန္ေလွ်ာ္ေပးမယ္ေနာ္.."
"မလိုပါဘူး ဒီတိုင္းေလးပဲ ကိုယ္သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ"
"ရွင္..."
သူကႏူးညံ့စြာၿပဳံးၿပီး ပုဝါေလးကို တယုတယျပန္သိမ္းလိုက္ေတာ့ ခရာအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ေငးၾကည့္မိသည္။
သူခရာ့မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္မိၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရလိုက္ၿပီး..
"ေအာ္ ခရာ အမွန္ေတာ့ ကိုယ္ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ ေရလယ္ကြၽန္းကိုသြားဖို႔ထြက္လာတာ အာ့ဒီကြၽန္းမွာမနက္ျဖန္လျပည့္ေန႔အတြက္ ႀကိဳၿပီးနတ္ပြဲက်င္းပမယ္လို႔ သတင္းရေတာ့ တစ္ခါမွလည္းမျမင္ဖူးေတာ့ သြားေလ့လာၾကည့္မွာလားလို႔"
"နတ္ပြဲဟုတ္လား ခရာလည္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး.."
"ဒါဆို ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား ခရာလည္းစိတ္ညစ္ေနေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့ ဗဟုသုတလည္းရတယ္ေလ အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား"
ခရာေတြေတြေလး စဥ္းစားမိသည္။ ခုခ်ိန္ကိုကိုက သူမကိုအလြန္စိတ္ဆိုးေနခ်ိန္မို႔ ျပန္သြားရင္ သူမဘယ္လိုမွ အေနသက္သာမည္မဟုတ္ပါ။
ကိုကို႔ေဒါသေတြကို ခရာအသိဆုံးပဲမဟုတ္လား..
ၿပီးေတာ့နတ္ပြဲဆိုတာကိုလည္း ခရာစိတ္ဝင္စားမိသည္မို႔ ေခါင္းအသာညိတ္လိုက္ၿပီး.
"မၾကာဘူးဆို ခရာလိုက္ခဲ့မယ္ေလ.."
ခရာလိုက္ခဲ့မည္ဆိုေတာ့ သူတကယ္ကို ေပ်ာ္မိသည္။ မ်က္ရည္ေတြစိုေနသည့္ မ်က္ဝန္းတို႔ကို အၿပဳံးေတြေဝေစလိုသည္မွာ သူ႔ရင္ထဲကဆႏၵအမွန္ပင္။
ထို႔ေနာက္ဒီေန႔ေလးမွာ သူမေလးစိတ္ေပ်ာ္ဖို႔ သူအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
သို႔ႏွင့္ ခရာႏွင့္သူေလွတစ္စင္းဌားၿပီး ေရလယ္ကြၽန္းေလးဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီကြၽန္းေလးက လျပည့္ေန႔မွာမစည္ဘဲ ခုလိုလျပည့္အလိုတစ္ရက္တြင္သာ ေဈးေန႔ျဖစ္ၿပီး စည္ကားေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဒီေရာက္ကတည္းက ဘယ္မွမသြားလာရေသာခရာသည္ ကြၽန္းေပၚရွိနတ္ပြဲအတြက္ ပန္းမ်ားျဖင့္ျပင္ဆင္ထားပုံကို တအံ့တၾသပင္ ေငးၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေတာ့သည္။
ေဈးေသးေသးေလးထဲ ဟိုဒီေလွ်ာက္သြားရင္း စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကိုျမင္ေတာ့ ခရာတစ္ခ်က္ေငးခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္ကို ဈာန္သတိထားမိသျဖင့္...
"ခရာ စားခ်င္လို႔လား ကိုယ္တို႔သြားစားရေအာင္ေလ"
"ဟုတ္ကဲ့... ဟိုခရာမနက္ကတည္းက ဘာမွမစားျဖစ္ေသးလို႔ ဗိုက္နည္းနည္းဆာေနသလားလို႔.."
"ဟင္...ခုထိမစားရေသးဘူးလား ျဖစ္ရေလခရာရယ္ ကိုယ့္ကိုေစာေစာစီးစီးမေျပာဘူး မေမးမိတဲ့ကိုယ့္အျပစ္ပါ ဗိုက္ဆာေနေရာေပါ့ .."
"အာ့ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕."
ဈာန္သူမကို ပင္လယ္စာေတြေရာင္းခ်သည့္ ဆိုင္ငယ္ေလးသို႔ေခၚသြားၿပီး သူမစားခ်င္တာေလးေတြ ဝယ္ေကြၽးလိုက္သည္။
အေတာ္ဆာေနဟန္တူသည္... ကေလးတစ္ေယာက္လို ဟန္မေဆာင္ဘဲစားေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲ ဂ႐ုဏာသက္မိရျပန္သည္။
ေအာ္...ခရာရယ္ မင္းေလးဟာငါ့ရင္ထဲကို ခံစားခ်က္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးထည့္ေပးႏိုင္တဲ့ ေမွာ္ပညာရွင္ေလးပါလား...
စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ သူမႏွင့္အတူ ကြၽန္းအႏွံ႔ေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ခရာခမွ်ာ အေတာ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။
အျခားကြၽန္းကလူေတြပါ နတ္ပြဲလာၾကသည္မို႔ ကြၽန္းေလးကေသးငယ္သည့္တိုင္ စည္ကားေနေတာ့၏။ ပန္းေပါင္းစုံႏွင့္ နတ္ပြဲအခမ္းအနား လုပ္ထားသည္မွာလည္း တစ္မ်ိဳးအျမင္ဆန္းလွသည္။
ခရာၿပဳံးေပ်ာ္ေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲသည္လည္း အလိုလို ခ်မ္းေျမ့လာေတာ့သည္။ နတ္ပြဲက်င္းပသည့္အခမ္းအနားသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေလွ်ာက္ေလ့လာေနစဥ္..
"နတ္ဆရာႂကြလာၿပီ...."
႐ြာသားတစ္ေယာက္၏ေအာ္သံေၾကာင့္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္ၿပီး ပ်ာယာခတ္ကုန္ေတာ့သည္။
သူႏွင့္ခရာသာဒီလိုပြဲမ်ိဳးမႀကဳံဖူးသျဖင့္ စိတ္ဝင္တစားလိုက္ေငးၾကည့္ေနေတာ့၏။ ႐ြာသားအခ်ိဳ႕က နတ္ဆရာလာဖို႔ လမ္းဖယ္ကာ ရွင္းေပးၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ..
ႀကီးမားသည့္ပုတီးႀကီးတစ္ကုံး လက္ပင္းစြပ္ထားသည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ဝတ္႐ုံရွည္ႀကီးဝတ္ထားေသာ အသက္၆၀ဝန္းက်င္လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာသည္။
သူကား... နတ္ဆရာျဖစ္ပုံရသည္..
သန္မာျဖတ္လတ္ေနဟန္ရွိဆဲ နတ္ဆရာႀကီးကား မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ႐ြာအေပၚ အေတာ္ၾသဇာသက္ေရာက္သည့္ပုံ ရွိသည္။
နတ္ဆရာႀကီးသည္နတ္ကြင္းထဲသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး..
"႐ူး...႐ူး.."
ႏွားေခါင္းတရႈံ႕ရႈံ႕ႏွင့္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို အနံ႔ခံေနသျဖင့္ အနားတြင္ရွိေသာ႐ြာလူႀကီးက..
"နတ္ဆရာႀကီး ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလဲဗ်ာ.."
"တစ္ခုခု... မွားယြင္းေနတယ္.."
"ဗ်ာ..."
နတ္ဆရာႀကီးသည္မ်က္လုံးကိုမွိတ္ၿပီး တစ္စုံတရာကိုအာ႐ုံစိုက္ကာ အနံ႔ခံၿပီးေနာက္ အလိုမက်ေသာအသြင္ျဖင့္ မ်က္ႏွာထားတင္းမာလာၿပီး
"ဒီေနရာနဲ႔မအပ္စပ္တဲ့အနံ႔ေတြငါရေနတယ္ ဒီအနံ႔ ဒါၾကာပန္းအနံ႔ပဲ မင္းတို႔ၾကာပန္းေတြ ပူေဇာ္ထားသလား"
"ဟာ မဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကာပန္း အသုံးမျပဳပါဘူး ဒီနတ္ပြဲက ၾကာပန္းအသုံးမျပဳမွန္း အားလုံးလည္းသိၿပီးသားပါ နတ္ဆရာႀကီး.."
"ငါအနံ႔ေတြရေနတယ္.."
နတ္ဆရာႀကီးသည္ ေဒါသထြက္သြားဟန္ျဖင့္ တီးတိုးေရ႐ြတ္ၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို အလိုမက်စြာ အကဲခတ္ဟန္ျဖင့္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္၏။
တစ္ေနရာအေရာက္ သူ႔မ်က္လုံးေတြရပ္တန႔္သြားသည္။ အလြန္တရာထိတ္လန႔္သြားဟန္ႏွင့္ ထိုေနရာသို႔ တစိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လာေတာ့သည္..
သူေလွ်ာက္လာသည့္ေနရာတည့္တည့္တြင္ ရွိေနသူကေတာ့ မိုးနတ္ခရာ...
"မင္း..."
နတ္ဆရာႀကီးသည္ ခရာ့ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အံ့ၾသတုန္လူပ္ဟန္ျဖင့္..
"မင္း...မင္းဆီက ၾကာပန္းအနံ႔ေတြ ငါရတယ္ "
"ရွင္..."
ခရာမွင္သက္က ဘာေျပာရမယ္မသိခင္ သူမလက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖ်တ္ခနဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီးေနာက္ အထိတ္တလန႔္ဟန္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လြတ္လိုက္ၿပီး..
"ဘုရား ဘုရား ဒီက်ိန္စာဆိုး တကယ္ထေျမာက္လာၿပီ မင္းမွမင္းအစစ္ပါလား အို ဘုရားေရ ၾကာျဖဴ .. မင္းကမိစာၦအရွင္မ ၾကာျဖဴပဲ"
"ၾကာျဖဴ ဟင့္အင္း.. မဟုတ္ဘူး"
နတ္ဆရာပုံစံကိုၾကည့္ရင္း ခရာကေၾကာက္႐ြံ႕လာပုံရသည္။ အလန႔္တၾကားေျဖရင္း ဈာန္နားတိုးလာေတာ့မွ ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည့္ ဈာန္သတိဝင္လာၿပီး
"ခင္ဗ်ားဘာေတြေျပာေနသလဲ သူကၾကာျဖဴ မဟုတ္ဘူး"
"သူ႔ဆီမွာၾကာပန္းအနံ႔ေတြရတယ္ ထူးဆန္းမူေတြငါခံစားရတယ္.. သူကသာမာန္မဟုတ္ဘူး"
"ခင္ဗ်ားမွားေနၿပီ သူက ရန္ကုန္ကေနအလည္လာတဲ့ သာမာန္မိန္းကေလးပါ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြပါ သူ႔နာမည္ကမိုးနတ္ခရာပါ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ၾကာျဖဴ မဟုတ္ဘူး"
သူ႔စကားေၾကာင့္ နတ္ဆရာႀကီးက ေတြေဝသြားသည့္တိုင္ ခရာ့မ်က္ႏွာကိုမ်က္ေမွာင္ကုပ္ရင္း စူးစိုက္ၾကည့္ရင္းမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါရမ္းလိုက္ကာ
"ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီမွာၾကာျဖဴရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြငါခံစားရတယ္ ၾကာျဖဴရဲ႕အနံ႔အသက္ေတြ သူ႔ဆီမွာရွိတယ္"
"ဟင္.. မျဖစ္ႏိုင္တာ ခင္ဗ်ားဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲ.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ နတ္ဆရာႀကီးက ေဒါသထြက္သြားဟန္ျဖင့္ သူ႔ကိုစူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ၿပီး..
"သူ႔ေသြးေၾကာကိုငါစမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မီးေတာက္တစ္ခုလိုပဲ အပူလိူင္းေတြငါစမ္းမိတယ္ သူက.. သူက သာမာန္မဟုတ္ႏိုင္ဘူး သူ႔အေသြးအသားေတြက ၾကာျဖဴရဲ႕ေသြးေၾကာေတြပဲ ငါမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူလြန္းေနတယ္ ၿပီးေတာ့ ေအာ္သံေတြ က်ိန္ဆိုသံေတြ ဘုရားဘုရား.."
အထိတ္တလန႔္ျဖစ္လာပုံရွိေသာ နတ္ဆရာႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ဈာန္ဘာျပန္ေျပာရမယ္ပင္ မသိေတာ့ေပ။ လူေတြကလည္း ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသလို ခရာသည္လည္း ေၾကာက္ေနပုံရသည္။
တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ သူ႔ကိုကြယ္ၿပီးေနာက္မွ ရပ္ေနရွာသည္။ သူမေနသာေတာ့ဘဲ ခရာ့ကိုေဖးမကာ လူၾကားထဲက ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေတာ့ နတ္ဆရာႀကီးက
"မင္း သူနဲ႔ေဝးေဝးေနပါေကာင္ေလး မင္းဒုကၡေရာက္မယ္"
သူဘာမွတုန႔္ျပန္မေနဘဲ ထိုေနရာမွအျမန္ဆုံး ထြက္လာလိုက္သည္။ လူရွင္းသည့္ကမ္းေျခနားေရာက္မွ သူမပုခုံးကိုသိုင္းဖက္ထားသည့္ သူ႔လက္ေတြကို လြတ္ေပးလိုက္ၿပီး
"ခရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
ခရာ မေျဖႏိုင္ေသး။ နတ္ဆရာေၾကာင့္ ခုထိ အလန႔္ေျပေသးဟန္မတူ။သူစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္
"အရမ္းလန႔္သြားသလာ ခရာ "
"ခရာ... ခရာကေလ ၾကာျဖဴနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး အစ္ကို ခရာကခရာပါေနာ္ "
မ်က္ရည္ေလးဝဲလ်က္ အသံတုန္တုန္ေလးျဖင့္ သူမေျပာရွာေတာ့ ဈာန္အေတာ္စိတ္ထိခိုက္မိသြားသည္။ သူတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္
"ဟုတ္တာေပါ့ ခရာကခရာပဲေလ ဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူး ကိုယ္ယုံၾကည္ပါတယ္ ကေလးရယ္ ကဲပါအဲ့နတ္ဆရာႀကီးစကားကို နားထဲထည့္မေနနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ၿပီလား အလကား ခရာပဲ စိတ္ဆင္းရဲေနရမယ္"
"ခရာတို႔ျပန္ရေအာင္ ခရာဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး.."
မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးငယ္လ်က္ဆိုလိုက္သည့္ ခရာ့စကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲစို႔နင့္သြားရျပန္သည္။ သူ႔ထိခိုက္ျခင္းတို႔ကို သူမမျမင္ေစရန္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ဟုတ္ပါၿပီ ျပန္ၾကတာေပါ့ ဘာမွစိတ္ထဲမထားေတာ့နဲ႔ ေနာ္"
သူမေခါင္းေလးညိတ္လိုက္သည့္တိုင္ မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးငယ္ေနဆဲပင္။ သူမကိုေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ ဒီကိုေခၚလာခဲ့ခါမွ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးႀကဳံလိုက္ရသျဖင့္ ဈာန္တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
နတ္ဆရာႀကီးစကားက ခရာ့ကိုအေတာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားပုံရသည္။ အျပန္ေလွေပၚတက္တဲ့ထိ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့၏။
အေပ်ာ္ခရီးက အပ်က္ျဖစ္သြားခဲ့သလား..
သူ႔ေစတနာက ေဝဒနာျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား...
ဈာန္စိတ္မသက္သာစြာ ေတြးေနမိစဥ္...
"ငါ့တူတို႔ အခ်ိန္ရလားမသိဘူး.."
ေလွသမားဦးေလးႀကီးအသံၾကားမွ သူသတိဝင္လာၿပီး
"အခ်ိန္ေတာ့ရပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ"
"ကတၱရားကြၽန္းေလးမွာ သူေတာ္စင္တစ္ပါး တရားက်င့္ဖို႔ေရာက္ေနတယ္ သတင္းၾကားလို႔ ခဏသြားဖူးခ်င္လို႔ ငါတူေရ.."
"သူေတာ္စင္တစ္ပါး ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ငါ့တူရ သူေတာ္စင္က ပင္လယ္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္ တရားက်င့္ႀကံ့ဖို႔လွည့္လည္သြားလာေနတဲ့ ထူးဆန္းၿပီးၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲ ဒီလိုလူေနတဲ့ေဒသမွာေရာက္ခဲတယ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူမရွိတဲ့ကြၽန္းေတြေပၚမွာပဲ တရားက်င့္ႀကံတယ္ သူေတာ္စင္က သုံးေလးႏွစ္ေနေလာက္မွတစ္ခါ ဒီနားေဒသတဝိုက္ေရာက္လာေတာ့ ဖူးရခဲတယ္ငါတူ အာ့ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးသြားဖူးခ်င္လို႔ပါ"
ေလွသမားဦးေလးႀကီးစကားေၾကာင့္ သူပါ စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္သာရွိေသးသျဖင့္ အခ်ိန္ကလည္းရေသးေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ခရာ့ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း
"ကိုယ္ကေတာ့သူေတာ္စင္ကိုသြားဖူးခ်င္တယ္ ခရာေရာအခ်ိန္ရရဲ႕လား.."
"ဟုတ္ကဲ့ ခရာလည္းသြားဖူးခ်င္တယ္.."
ခရာကလိုလိုလားလားေျပာလာေတာ့ သူေလွသမားဦးေလးႀကီးဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး
"ဦးေလးေျပာတဲ့ ကတၱာရာကြၽန္းက ေဝးလာဗ်"
"သိပ္မေဝးပါဘူး ငါ့တူ တစ္နာရီေလာက္ပဲေလွာ္ရမယ္"
သို႔ႏွင့္ သူတို႔ကတၱရာကြၽန္းဘက္ကို ခရီးျပန္လွည့္လာၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမေမးရဘဲ ဦးေလးႀကီးက ကတၱရာကြၽန္းအေၾကာင္း စိတ္လိုလက္ရ ေျပာလာေတာ့သည္။
"ကြၽန္းကေသးေသးေလးပဲငါ့တူ လူေနကြၽန္းမဟုတ္ဘူးကြဲ႕ ဘုရားတစ္ဆူတည္ထားၿပီး တရားက်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ထူးေတြ မၾကာခဏေရာက္တတ္လို႔ အဲ့ဒီကြၽန္းေပၚ ဘာသတၱဝါမွမသတ္ျဖတ္ရဘူး ေဘးမဲ့ေပးထားတယ္ ကြၽန္းေပၚမွာေတာ့ သဘာဝလိူင္ဂူေတြမ်ားတယ္ သူေတာ္စင္ေတြက လႈိင္ဂူထဲမွာတည္းၿပီး တရားက်င့္ေလ့ရွိတယ္ သိပ္ကိုေအးခ်မ္းတဲ့ကြၽန္းေလးပဲကြယ့္"
"ဒါနဲ႔ ကတၱရားကြၽန္းက လူူူသူအေရာက္အေပါက္ေရာ ရွိလား"
"သိပ္ရွိတာေပါ့ကြဲ႕ ဗုဒၶဘာသာဝင္အခ်ိဳ႕က လျပည့္လိုေန႔မ်ိဳးဆို အဲဒီ့ကြၽန္းေလးေပၚလာၿပီး ေစတီဝန္းက်င္ကုသိုလ္ေကာင္းမူေတြ လုပ္ၾကတယ္ေလ လူေနကြၽန္းေတြနဲ႔လည္းနီးေတာ့ သြားေရးလာေရးလည္းလမ္းသာတယ္ တရားက်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမရွိလည္း အနီးအနားက႐ြာေတြက ကုသိုလ္လာယူေလ့ရွိတယ္ ကြၽန္းေပၚမွာအေပါဆုံးက ေမ်ာက္ေတြပဲကြဲ႕ တစ္ခါတေလေမ်ာက္ေတြကို အစာလာေကြၽးတာလည္းရွိတယ္.."
"ၾကားရတာနဲ႔တင္ အေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းေနၿပီ ဒီလို နတ္ကိုးကြယ္မူေတြမ်ားတဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာကို အေလးအနက္ယုံၾကည္ကိုးကြယ္တာကို ၾကားရေတာ့ တကယ္ဝမ္းေျမာက္မိတယ္ဗ်ာ"
"နတ္ကိုးကြယ္တဲ့ ပူေဇာ္ပြဲေတြဆိုတာကလည္း မ်ိဳး႐ိုးဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာေၾကာင့္ပါ ဦးေလးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကလို တိရိစာၦေတြကိုသတ္ျဖတ္ၿပီး ယစ္ပူေဇာ္တာမ်ိဳးေတာ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္ကုန္ၿပီကြဲ႕ အေတာ္မ်ားမ်ား႐ိုးရာဓေလ့မို႔ မလြန္ဆန္ဝံ့ဘဲ နတ္ပြဲေတြက်င္းပၾကေပမယ့္ ဗုဒၶတရားေတြကို တကယ္သက္ဝင္ ယုံၾကည္ၾကတာမ်ိဳးလည္းရွိေနၿပီ ငါ့တူေရ.."
ဒီလိုႏွင့္စကားတေျပာေျပာျဖင့္ တစ္နာရီေက်ာ္ေလွေလွာ္လာၿပီးေနာက္ သူတို႔ ကတၱရားကြၽန္းေပၚ ေရာက္လာေတာ့သည္။
ကတၱရာကြၽန္းကာ ေလွသမားဦးေလးႀကီးေျပာသည့္အတိုင္း အမွန္တကယ္ပင္ ေအးခ်မ္းလွပါသည္။ ေဘးမဲ့ကြၽန္းေလးမို႔ ေက်းဌက္တိရိစာၦေပါင္းစုံ၏ ေတးသီသံေပါင္းစုံကိုလည္း သာယာဖြယ္ ၾကားေနရသည္။
ေလွသမားဦးေလးႀကီးက သူတို႔ကို ကြၽန္း၏အတြင္းပိုင္းတစ္ေနရာရွိ လိုင္ဂူေတြေပါမ်ားသည့္ေနရာသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ေရတံခြန္ေသးေသးေလးတစ္ခုအနီးရွိ လိုင္ဂူနားအေရာက္တြင္..
"သူေတာ္စင္က ဒီေနရာမွာတရားက်င့္ႀကံေလ့ရွိတယ္ ဂူထဲမဟုတ္ရင္ အျပင္ကေက်ာက္ဖ်ာမွာ တရားက်င့္ေလ့ရွိတယ္ ေက်ာက္ဖ်ာပတ္ဝန္းက်င္က ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္ေလ ေဟာ.. ေျပာရင္း သူေတာ္စင္ကို ေက်ာက္ဖ်ားနားမွာေတြ႕ၿပီ"
ေလွသမားစကားေၾကာင့္ သူတို႔အၾကည့္က ေက်ာက္ဖ်ာဆိုသည့္ေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ေကာင္းေကာင္းေအာက္တြင္ ဖ်ာတစ္ခုတန္းထားသကဲ့သို႔ရွိေနသည့္ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ား..
လူသုံးေယာက္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ႏိုင္သည္အထိ က်ယ္ျပန႔္သျဖင့္ ေက်ာက္ဖ်ာဟု ေခၚျခင္းျဖစ္မည္။ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ေတာ့ ေယာဂီဝတ္စုံျဖင့္ အသက္၅၀အ႐ြယ္အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ တရားထိုုင္ေန၏။ အနီးအနားေက်ာက္ဖ်ာေလးမ်ားေပၚတြင္ သစ္သီးဝလံမ်ားေတြ႕ရသျဖင့္ ႐ြာသားအခ်ိဳ႕လာေရာက္ လႈုဒါန္းခဲ့ပုံရသည္။
"ဒါ ဦးေလးေျပာတဲ့ သူေတာ္စင္ပဲကြယ့္ လာကန္ေတာ့ရေအာင္.."
သူႏွင့္ခရာ ဦးေလးႀကီးစကားေၾကာင့္ ကပ်ာကယာထိုင္ၿပီး ေသခ်ာကန္ေတာ့လိုက္သည္။ သူေတာ္စင္ႀကီး၏မ်က္ႏွာသည္ စင္ၾကယ္ေသာတရားေၾကာင့္ထင္ပါ့ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းေန၏။ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္လင္ေအးျမေနသည္မွာ ကန္ေတာ့လိုက္သည့္သူတို႔ရင္ထဲ အလိုလိုေအးခ်မ္းသြားေစသည္ အထိပင္..။
ကန္ေတာ့ၿပီးလို႔အတန္ၾကာမွ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက မ်က္လႊာဖြင့္လာၿပီးေနာက္..
"ေအာ္ ခရီးသည္ေတြေရာက္ေနၾကပါလား .."
"ဟုတ္ပါတယ္ သူေတာ္စင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူေတာ္စင္တရားက်င့္ဖို႔ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ လာကန္ေတာ့တာပါ "
"အိမ္း... သာဓု သာဓု သာဓု.."
သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ သာဓုေခၚၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းစီကိုၾကည့္ေနရာမွ ခရာ့ထံအေရာက္တြင္ အၾကည့္တို႔ ရပ္တန႔္သြားသည္။
ဆယ္စကၠန႔္ေလာက္အၾကာတြင္ေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ သက္ျပင္းအခ်ိဳ႕ကို ပင့္ထုတ္လိုက္ရင္းႏွင့္
"ဝဋ္ေႂကြးဆပ္ဖို႔ေရာက္လာတဲ့ သံသရာခရီးသြားေတြပါလား.."
တီးတိုးေရ႐ြတ္ဆိုလိုက္သည့္ သူေတာ္စင္စကားေၾကာင့္ ဈာန္ရင္ထဲတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။ ခရာကေတာ့ မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ဘာမွမသိရွာ..
"ဟို..သူေတာ္စင္ႀကီးခင္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ားကုသိုလ္ျပဳေပးႏိုင္မလဲဗ်ာ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲမို႔ ကုသိုလ္ျပဳခ်င္လို႔ပါ"
"အိမ္း... ကုသိုလ္ယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေစတီပတ္လည္သန႔္ရွင္းေရးျပဳခဲ့ေပးပါ ေမ်ာက္ကေလးေတြအစာစားၿပီး ပြထားတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ကြၽန္ေတာ္ သန႔္ရွင္းေရးသြားလုပ္လိုက္ပါဦးမယ္
ေလွသမားဦးေလးႀကီးထြက္သြားေတာ့ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္သည္ ခရာ့ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း
"သမီးငယ္လည္းကုသိုလ္ျပဳခ်င္ရွာမွာေပါ့ သြားကူၿပီး ေစတီပတ္လည္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ပါဦး.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္.."
ခရာက႐ႊင္လန္းေသာအၿပဳံးျဖင့္ တက္တက္ႂကြႂကြပင္ထြက္သြားေတာ့ သူႏွင့္သူေတာ္စင္ႏွစ္ဦးသာက်န္ခဲ့သည္။
ဈာန္သည္ ခရာ့ကိုသူေတာ္စင္ႀကီး တမင္ပထုတ္လိုက္သလားဟု ေတြးထင္မိသျဖင့္
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကဈာန္ညပါ ခုနမိန္းကေလးကေတာ့မိုးနတ္ခရာပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္လာခဲ့တာပါ ဟို သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေၾကာင္းထူးတစ္ခုခုမ်ားရွိလို႔လားဗ်ာ "
သူ႔စကားေၾကာင့္ သူေတာ္စင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
"လူေလးက ပါးနပ္ေပတကိုး.."
"ဒီကိုမလာခင္ နတ္ပြဲတစ္ခုက နတ္ဆရာႀကီးကလည္း သူ႔ကိုထူးဆန္းတဲ့စကားေတြ ေျပာလြတ္လိုက္လို႔ပါ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ သူေတာ္စင္လည္း သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ထူးျခားမူတစ္ခုခုကို သိေနတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိလို႔ပါ"
သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီး
"အဘတို႔က်င့္စဥ္ဟာ နတ္ဆရာေတြနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမသက္ဆိုင္ဘူးကြယ့္ ျပႆားတစ္လမ္းသံတစ္လမ္းပါပဲ ဒါေပမယ့္ နတ္ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကလည္း မမွားပါဘူး"
"ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ ခင္ဗ်ား.."
"ဒီကေလးမေလးမွာ မလြဲမေသြေပးဆပ္ရမယ့္ ဝဋ္ေႂကြးတစ္ခုရွိေနတယ္ ဒါ့အျပင္သူ႔ကံၾကမၼာမွာ က်ိန္စာဆိုးတစ္ခုလည္းထမ္းေနတာျမင္ေနရတယ္ အိမ္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပူေလာင္ေနလိမ့္မလဲ ဒီကေနေတာင္ အပူမီးေတြ အဘ ခံစားေနရတယ္"
"ဗ်ာ....."
"ေအာ္ ဒုကၡ ဒုကၡ ဒုကၡ သံသရာတစ္ပတ္လည္ပတ္ေနဦးမွာပဲ ဒီနယ္ေျမမွာ အေျပာင္းအလဲ အဆိုးအေကာင္းေတြ ျဖစ္ပြားေတာ့မွာပါလား"
သူေတာ္စင္စကားေၾကာင့္ ဈာန္ပို၍ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ႐ူပ္ေထြးသြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ဒီအရာေတြဟာ ခရာ့အတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာရလဒ္တစ္ခု မဟုတ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ နားလည္မိသျဖင့္..
"ခရာဟာ ထူးျခားတဲ့မိန္းကေလးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အစကတည္းက ရိပ္မိထားပါတယ္ ဒါေပမယ့္သူ႔အတြက္ အဆိုးေတြျဖစ္လာမွာကိုေတာ့ တကယ္ကို မလိုလားမိပါဘူး ဘယ္လိုမ်ား ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္မွာလဲခင္ဗ်ား.."
"ကံၾကမၼာဆိုတာျပဳျပင္လို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး လူေလး ဒါေပမယ့္ အဘတို႔မွာရွိတဲ့ေကာင္းမူကုသိုလ္ေတြနဲ႔ အခ်ိဳ႕အရာေတြ တားဆီးလို႔ရမွာပါ အဘေလာကီကိစၥေတြ ဝင္မပါခဲ့ေပမယ့္ လူေလးတို႔ေတြနဲ႔ ပဌာန္းဆက္ေတြရွိေနေတာ့ ေရွာင္ထြက္လို႔မရပါဘူးကြယ္ .. အိမ္း ဒုကၡ ဒုကၡ ဒုကၡေတြ သံသရာနဲ႔မလြတ္ကင္းႏိုင္ေသးသေ႐ြ႕ ႀကဳံရေပဦးမယ္..အခုေတာ့ျပန္ၾကပါဦး အဘလည္းတရားက်င့္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွဆင္းၿပီး ထြက္သြားဟန္ျပင္ေတာ့ သူကပ်ာကယာႏွင့္..
"ဟို ကြၽန္ေတာ္ေႏွာင့္ယွက္တာမဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္အဘကိုထပ္ၿပီးေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ မနက္ျဖန္ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေတြ႕ႏိုင္မလဲခင္ဗ်ား.."
"အဘက်င့္စဥ္ေတြအတြက္ မနက္ျဖန္ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ မေသခ်ာမေရရာဘူး ဒီေနရာမွာရွိျခင္းမရွိျခင္းဟာလည္း မက်ိန္းေသဘူး ငါ့သား"
"ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာမ်ားထပ္ၿပီး ေတြ႕ခြင့္ရႏိုင္မလဲ "
"အဘကို လူေလးမရွာပါနဲ႔ အဘေျပာၿပီးၿပီး အဘဟာလူေလးတို႔နဲ႔ ပဌာန္းဆက္ေတြရွိေနခဲ့ေတာ့ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆုံမွာပါ "
သူေတာ္စင္ႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္စြာထြက္သြားေလေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းအေတြးေတြႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာက်န္ခဲ့ေလ၏။ သူနားမလည္ေသာျဖစ္စဥ္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ႐ူပ္ေထြးေနစဥ္..
"အဘတရားက်င့္ဖို႔သြားၿပီလား ငါတူ ဒါဆို ဦေလးတို႔လည္း ျပန္ၾကတာေပါ့.."
ေလွသမားဦးေလးႀကီးအသံၾကားမွ သူအသိဝင္လာေတာ့သည္။ ခရာကအလြန္တရာ ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္..
"ခရာ ဌက္ကေလးေတြ အေကာင္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ခဲ့တယ္ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္သိလား အစ္ကို "
"ခရာေပ်ာ္ခဲ့တယ္ေပါ့.."
"ေပ်ာ္တာေပါ့ ကုသိုလ္လည္းျပဳခဲ့ရေတာ့ ခရာအရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ ဒီေနရာေလးက အရမ္းေအးခ်မ္းတာပဲ ခရာ့မွာစိတ္ညစ္စရာေတြအားလုံး ေပ်ာက္သြားသလိုပဲသိလား ဒီေန႔အတြက္ အစ္ကို႔ကို ခရာအရမ္းေက်းဇူူးတင္တာပဲ.."
ခရာစကားေၾကာင့္ သူၿပဳံးမိသြားသည္။ အမွန္တကယ္ပင္ သူမေလးေပ်ာ္႐ႊင္ေနပုံရသည္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မ်က္ႏွာေလးၾကည္လင္လ်က္ ၿပဳံး႐ႊင္ေနေတာ့သည္။
ေစတီပတ္လည္မွာေတြ႕ခဲ့သည့္ အေကာင္ေလးေတြအေၾကာင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႔ကိုေျပာျပေနေတာ့၏။
ၾကည့္ရသည္မွယ နတ္ဆရာႀကီးေၾကာင့္ျဖစ္သြားသည့္ စိတ္ထိခိုက္စရာေတြပင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားပုံရသည္။ သူမေလးေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ သူလည္းအမွန္တကယ္ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာမိပါသည္။
ႏူးညံ့လွပေသာႏူတ္ခမ္းသားေပၚမွ အၿပဳံးတို႔သည္ သူေငးခနဲ႔ျဖစ္မိသည္အထိ လွပလြန္းေန၏။
ေကာင္မေလးေရ... ဒီလိုအၿပဳံးေတြနဲ႔မင္းသိပ္လွလြန္းေနတယ္
တကယ္လို႔မ်ား မင္းအၿပဳံးေတြကို တစ္စုံတရာစ္မ်ားဖ်က္ဆီးလာခဲ့ရင္ ငါဟာ အစြမ္းကုန္ကာကြယ္ေပးမွာပါ...
ကံၾကမၼာဟာ ဘယ္လိုပဲစီမံထားပါေစဦး..
မင္းႏူတ္ခမ္းက အၿပဳံးေလးေတြအတြက္
ဘာမဆို.... ငါရင္ဆိုင္သြားမယ္..
ငါဟာမင္းၿပဳံးေနခဲ့ရင္ကို ေက်နပ္ေနမိသူပါ
ဒီအၿပဳံးေလးေတြ မင္းႏူတ္ခမ္းလွလွေလးမွာ အၿမဲလွပေနဖို႔အတြက္ ကံၾကမၼာဆိုးေတြနဲ႔ ငါစီးခ်င္းထိုးမယ့္သူပါ
တစ္ခုပဲ.... တစ္ခုပါပဲ မင္းဘယ္ေသာမွ မငိုပါနဲ႔လား ... မင္းမ်က္ရည္ေတြက ငါ့ကို အခါခါေသဆုံးေစခဲ့လို႔ပါ
အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္... ငါမင္းအၿပဳံးေတြကို ျမတ္ႏိုးခဲ့တာပါ ေကာင္မေလးေရ
သူ႔ရင္ထဲကစကားသံတို႔ကို ပင္လယ္ႀကီးက ၾကားေနသေယာင္ ေလွာင္ၿပဳံးေလးၿပဳံးေနလ်က္.....
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
