Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၆)
ပင္လယ္ျပင္ကာ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ လွပေနသည့္တိုင္ ဘာကိုအလိုမက်မွန္းမသိ ခရာသက္ျပင္းအခါခါခ်မိသည္။
ေလေျပႏုႏုေလးက သူမမ်က္ႏွာေလးကို မၾကာခဏတိုးေဝွ႔က်ီစယ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ေတြမ႐ႊင္ပ်ႏိုင္။
ဘယ္ကိုသြားလို႔ဘာလုပ္ၾကမယ္မွန္း ခရာဘာတစ္ခုမွမသိရပါ။ သိမ္းစရာရွိတာသိမ္း ခရီးထြက္ရမယ္လို႔ ကိုကို႔ဖက္က အမိန႔္ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ခရာအထုပ္ျပင္ကာ အဆင္သင့္ရွိရေနသည္။
တစ္ခါတေလေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကို ဘာကိုနာက်င္ရမယ္မွန္းမသိ ခရာနာက်င္မိပါသည္။ ထားသလိုေန ေစသလိုအခိုင္းခံၿပီး မထင္သလို အ႐ိုက္ခံရသည့္ဘဝမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မူဆိုတာ ဘယ္မွာရွာေတြ႕ႏိုင္မွာလဲ..
ဒါေပမယ့္ခရာ့ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မူက ကိုကို႔မ်က္ႏွာတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဘယ္လိုပင္နာက်င္ေနပါေစ ကိုကို႔အနားမွာေနရ႐ုံႏွင့္ ခရာေက်နပ္ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရသည္မဟုတ္လား
ခရာကလြဲရင္အရာအားလုံးက ကိုကို႔ကိုၿပဳံးေစႏိုင္ခဲ့သည္ကိုျမင္ေတာ့ ခရာဝမ္းနည္းနာက်င္ရပါသည္။
သူမေၾကာင့္ကိုကိုတစ္ေယာက္ ၿပဳံးေစခ်င္သည္။ သူမျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဒါသထြက္ရသည့္အျဖစ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကိုကို႔ကို ခရာၿပဳံးေစခ်င္ပါသည္...။
ဒါေပမယ့္လည္း........
"ခရာ ဘာေတြေတြးေနလဲ..."
အနားတြင္ေရာက္လာသူက ေစတန္။ ခရာ အေတြးေတြျဖတ္လိုက္ၿပီး အၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးႏွင့္
"ဟင့္အင္း ခရာဘာမွမေတြးရပါဘူး.."
"ဟုတ္လို႔လား ခရာ့မ်က္ႏွာမၾကည္သလိုပဲ..."
"ထင္လို႔ပါ ခရာတကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး.."
ေစတန္က ခရာ့မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္းမွ...
"ကိုယ္တို႔အခု ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေျဖတစ္ခုေသခ်ာသိဖို႔ ခရီးထြက္ေနတယ္ မၾကာေတာ့ဘူး အေျဖထြက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္ယုံၾကည္တယ္ခရာ ၾကာျဖဴရဲ႕ဇာတ္လမ္းအၿပီးဆုံးမွာ မင္းအတြက္လည္း အေျဖတစ္ခုရလာလိမ့္မယ္"
"ခရာဘာအေျဖမွမသိခ်င္ဘူး အစ္ကို "
"ဒါ မင္းဘဝအမွန္သိဖို႔အေရးပဲ ခရာ "
"သိေတာ့ေရာ ခရာအတြက္ဘာထူးလာမလဲဟင္ တသက္လုံးဒီတိုင္းေနသားက်လာခဲ့ၿပီပဲ ဘာအေၾကာင္းအရာကမ်ား ခရာ့ဘဝကိုပိုေကာင္းမြန္ေစမလဲ ခရာၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာမွမသိခ်င္ဘူးအစ္ကို ဘာမွလည္း မသိရဖို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္ ၾကာျဖဴအေၾကာင္းကိုသိၿပီး ခရာပိုရႏိုင္တာ ကိုကို႔ဆီကအမုန္းေတြပဲ.. ခရာမလိုခ်င္ဘူး အစ္ကိုရယ္"
အက္ကြဲတုန္ရီေနသည့္အသံေလးျဖင့္ ခရာဆိုရွာေတာ့ ေစတန္အလိုမက်စြာ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္ၿပီး
"နက္ရႈိင္းကို မင္းအရမ္းတြယ္တာလြန္းေနတာ ခရာ ကိုယ္ျမင္သေလာက္သူမင္းအေပၚ မင္းဒီေလာက္တြယ္တာရတဲ့အထိ မေကာင္းဘူးထင္တာပဲ.."
"ဟုတ္မွာပါဒါေပမယ့္ ခရာရွင္သန္ခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုကိုကဘဝျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ ဒါကိုေျပာင္းလဲလို႔မွ မရတာ "
ခရာ့အေျဖကသူ႔ရင္ကိုဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ နာက်င္သြားေစသည္။ ခရာ့ကိုခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း
"ေျပာင္းလဲဖို႔ကမင္းအေပၚပဲမူတည္တယ္ ခရာ တစ္ခုေတာ့သိထားပါ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေျဖတစ္ခုထြက္လာလို႔ သူမင္းကိုအလိုမရွိေတာ့မွာမစိုးရိမ္နဲ႔ ကိုယ္ရွိေနမယ္"
"ရွင္....."
"အမွန္ေတာ့ကိုယ့္ဘဝမွာ သူမ်ားစြန႔္ပစ္လိုက္တဲ့ပစၥည္းကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ခဲ့ဘူးခရာ ပထမမရရင္မယူဘူး ဒုတိယကိုအကုန္ဝဲပစ္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းအတြက္ဒုတိယျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္မေက်နပ္စရာမရွိဘူး ဟိုးအျမင့္ဆုံးမွာ မင္းအတြက္ေနရာရွိေနၿပီးသားပါ.."
ခရာနားမလည္ဟန္ျဖင့္ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လာရွာသည္။ ထိုျဖဴစင္လြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ျမတ္ႏိုးစြာငုံ႔ၾကည့္ရင္း ေလထဲဝဲေနသည့္ ဆံႏြယ္ရွည္တို႔ကို အသဲယားလာသျဖင့္ ဖမ္းယူနမ္း႐ိူက္လိုက္မိသည္။
ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ဆံႏြယ္ေတြကိုနမ္း႐ိူက္လိုက္သျဖင့္ ခရာေၾကာင္သြားမိသည္။ ေစတန္က တစ္ခ်က္ၿပဳံးရင္း ..
"မင္းဆံႏြယ္ေတြကအရမ္းလွတာပဲခရာ ေမႊးလည္းေမႊးတယ္သိလား.."
ခရာဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိခင္...
"ေစတန္..."
အနားေရာက္လာသူကစိမ္း။ တကယ္က ေစတန္ခရာ့ဆံႏြယ္ေတြနမ္း႐ိူက္ေနကတည္းက စိမ္းေရာက္ေနျခင္းပင္။
ဒီျမင္ကြင္းဟာ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေစသလဲ
ရင္တစ္ခုလုံးေအာက္တက္လာသည္မွာ လွဲၿပိဳလုမတက္ပင္။ အားတင္းၿပဳံးထားသည့္ အၿပဳံးတို႔ပင္မပီျပင္ခဲ့ပါ။
"ေျပာေလ... စိမ္း"
"ေအာ္... ဟို ေကာင္းကင္က ခရီးစဥ္ကိစၥ တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ ခဏလာခဲ့ပါဦးတဲ့.."
"ဟုတ္ၿပီ ငါလာခဲ့မယ္..."
ေျပာၿပီးခ်ာခနဲ႔အလွည့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္မ်က္ရည္တို႔က ေပါက္ခနဲ႔...
စိမ္းထြက္သြားသည္ႏွင့္ေစတန္က ခရာ့မ်က္ႏွာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ေငးၾကည့္ၿပီး
"ငါဘာျဖစ္လို႔မင္းကိုရင္းႏွီးေနသလို ခံစားေနရသလဲ "
"ရွင္..."
"မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးခံစားခ်က္ေတြက ထူးဆန္းတယ္ခရာ ငါ့အတြက္ေကာင္းတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ငါေထြးပိုက္ထားဖို႔လည္း ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္"
"ခရာအစ္ကိုေျပာတာ တစ္ခုမွနားမလည္ဘူး"
ခရာ့စကားေၾကာင့္ ေစတန္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး သူမဆံပင္ေလးကိုသပ္တင္လိုက္ရင္း..
"တစ္ခ်ိန္ေတာ့ မင္းနားလည္လာေအာင္ ကိုယ္ႀကိဳးစားမွာပါ"
ေစတန္ထြက္သြားေတာ့ ခရာအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ က်န္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူမျမင္ဖူးသမွ်ေယာက်ာၤးထဲတြင္ အေခ်ာဆုံးဟုဆိုႏိုင္ေသာေစတန္ဆိုသည့္ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ထူးဆန္းစြာပင္ ခရာေတြးေနခဲ့မိျပန္၏။
တစ္ဖက္တြင္ေတာ့... သေဘာလၤက္ရန္းကိုကိုင္ၿပီး ေတြေတြေလးရပ္ေနသူက စိမ္း....
စိမ္းအနားသို႔တစ္စုံတေယာက္လာရပ္လိုက္ၿပီး
"နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား စိမ္း"
"......."
စိမ္းမတုန႔္ျပန္ေတာ့ သူသက္ျပင္းခပ္သဲ့သဲ့ေလး ခ်လိုက္ၿပီး..
"ငါအစအဆုံးျမင္ခဲ့တယ္ ငါက နင္နဲ႔ေစတန္အဆင္ေျပေနၿပီထင္ခဲ့တယ္.."
"ငါတစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္တယ္ ကမာၻ.."
"ဒါေပမယ့္...."
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကိုမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔ "
ေႏွာင့္ယွက္တယ္တဲ့လား.....
မ်က္ရည္စိုေနသည့္စိမ္းမ်က္ဝန္းေတြၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ျဖစ္သြားရသည္။ စိမ္းအလိုက် သူတိတ္ဆိတ္စြာပင္ထြက္ခြာလာလိုက္ပါသည္။
သူ႔ေျခလွမ္းတို႔က တစ္ေယာက္တည္း ငူငူငိုင္ငိုင္ရပ္ေနသည့္ခရာ့ထံ အလိုအေလ်ာက္ပင္ လွမ္းလာမိသည္။
"ေစတန္ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ.."
အနားေရာက္လာၿပီး ဆိုလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ခရာေၾကာင္သြားၿပီးမွ...
"ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ခရာနားမလည္ဘူး.."
"မင္းက ႐ိုးသလားျဖဴစင္လြန္းသလား ကိုယ္လည္းမသိေတာ့ဘူးခရာ ေစတန္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မင္းဘယ္လိုခံစားမိလဲ.. တစ္ခုခုေပါ့.."
"ခရာမသိဘူး တစ္ခုခုဆိုတာဘာကိုရည္ၫႊန္းမွန္း ခရာနားမလည္ဘူးအစ္ကို အဲ့ဒီအတြက္ ခရာဘာမွမေျပာတတ္ဘူး ဘာျဖစ္လို႔ ေမးရသလဲဟင္.."
ကမာၻကခရာကိုမၾကည့္ဘဲ ပင္လယ္ျပင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနရင္းႏွင့္
"ဘာေတြကမွားယြင္းေနသလဲကိုယ္မသိဘူး ဒါေပမယ့္စိမ္းမ်က္ဝန္းထဲမ်က္ရည္ေတြ ကင္းစင္ေစခ်င္တယ္ သူေပ်ာ္ေနတာကိုပဲ ကိုယ္ျမင္ခ်င္တယ္ သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မူအတြက္ ဘယ္လိုအရာမဆိုကိုယ္တိုက္ခိုက္ယူရဲတယ္.."
"မမစိမ္းက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ.."
"မင္းအရမ္းျဖဴစင္လြန္းတယ္ခရာ တစ္ခုေတာ့မင္းသိထားပါ ျဖဴစင္တိုင္းေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုအရာေတြထိခိုက္ေနသလဲဆိုတာ မသိရေအာင္ မ႐ိုးလြန္းပါနဲ႔..."
သူ႔စကားေၾကာင့္ခရာၿပဳံးမိသည္ထင္ပါသည္.
"ခရာ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမထိခိုက္ေစခ်င္တာ ခရာ့စိတ္ရင္းအမွန္ပါအစ္ကို ဘာေၾကာင့္ထိခိုက္ရသလဲဆိုတာလည္း ခရာတကယ္နားမလည္ရပါဘူး တကယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခရာ့ေၾကာင့္ထိခိုက္သြားရတယ္ဆိုရင္ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ ခရာဒီခရီးစဥ္မွာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာတစ္ခုနဲ႔ လိုက္လာခဲ့တာပါ ခရာ့ဘဝမွာလည္း ကိုကိုပဲရွိတာပါ "
ေျပာၿပီးသူမထြက္သြားေတာ့ ကမာၻစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ သူေျပာတာလြန္သြားခဲ့ၿပီလား...
တကယ္တမ္းေတာ့ သူမမွာလည္း အျပစ္မရွိပါ။ဘာကအျပစ္ရွိသလဲ....
ကံတရားကပဲ မွားယြင္းခဲ့သည္ထင္သည္။
သူ႔ကိုအသိအမွတ္မျပဳေသာ စိမ္းမ်က္ရည္အတြက္ သူပူေလာင္လြန္းစြာပင္ ေတြးေနခဲ့မိ၏။
သူ႔အတြက္မဟုတ္သည့္တိုင္...
စိမ္းမ်က္ရည္က သူ႔ကို အၿမဲနာက်င္ေစၿမဲ.... ။
............. ................................
"ခရာ.."
မာမာတင္းတင္းႏွင့္ကိုကို႔ေခၚသံေၾကာင့္ ခရာ့ေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး...
"ဟုတ္ကဲ့..."
"မင္းအေနအထိုင္ဆင္ျခင္ပါ.."
"ရွင္...."
ခရာနားမလည္စြာကိုကို႔ကိုေမာ့ၾကည္ေသာ တင္းမာခက္ထန္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္သူက
"စည္းမရွိကမ္းမရွိတျခားသူေတြနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာေနတာ မင္းအက်င့္စ႐ိုက္လား"
"ကိုကိုဘာကိုဆိုလိုသလဲ ခရာတကယ္ နားမလည္လို႔ပါ"
"႐ိုးအခ်င္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ခရာ ခုနက မင္းနဲ႔ေစတန္ကိုငါျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီ..."
"မဟုတ္ဘူး ခရာအဲ့ဒါက..."
ခရာေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ႏွင့္ ရွင္းျပမည္ျပဳေတာ့ သူတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ရင္း
"ငါေျပာေနတာ မင္းအတြက္မဟုတ္ဘူး ေစတန္အတြက္ပဲ ေစတန္က ျမန္မာျပည္ရဲ႕အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းဝင္ သန္းႂကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ မင္းလိုနိမ့္ပါးတဲ့မိန္းမနဲ႔ ဘာမွကိုမသက္ဆိုင္ဘူး"
"ကိုကို..."
"အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ကိုယ့္ဘဝကိုနားလည္စမ္း ကိုယ္နဲ႔မတန္တဲ့ေနရာကိုေမွ်ာ္ၾကည့္မေနနဲ႔ မင္းမရွက္ေပမယ့္ မင္းကိုေခၚလာခဲ့တဲ့ငါရွက္တယ္ ေနာက္တစ္ခါဒီလိုအရွက္မရွိ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ကိုျမဴစြယ္ေနမယ္ဆို မင္းကိုငါကိုယ္တိုင္ ပင္လယ္ထဲဆြဲနစ္ပစ္မယ္ "
"ကိုကိုထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး ခရာ ေျပာျပပါရေစ"
"ေတာ္စမ္း ကိုယ္နဲ႔တန္မွန္းမသိမတန္မွန္းမသိ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္နား ကပ္ခ်င္တိုင္းကပ္ေနၿပီး ငါေရွ႕မ်က္ရည္လာဝဲျပမေနနဲ႔ မင္းအေနအထိုုင္မတတ္တိုင္း ငါ့ကိုပါ သိကၡာက်ေအာင္မလုပ္နဲ႔ သြားအခု ငါ့ေရွ႕ကထြက္သြားစမ္း.."
ဝဲတက္လာသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကိုမ်က္ေတာင္ျဖင့္ ပုပ္ခတ္ပစ္ရင္း ခရာကိုကိုေရွ႕မွခ်ာခနဲ႔လွည့္ထြက္လာလိုက္၏။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္မ်က္ရည္တို႔က ေဝါခနဲ႔ ၿပိဳဆင္းက်လာေတာ့သည္။
မဟုတ္ဘူး. ကိုကိုထင္သလို ခရာဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမဴစြယ္ရပါဘူး။ တစ္ေလာကလုံးမွာ ခရာကိုကို႔မ်က္ႏွာတစ္ခုပဲ ျမင္ေနတတ္တဲ့သူပါ။
ကိုကိုေျပာသလိုခရာက နိမ့္ပါးတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုကို႔ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က ဟိုးအျမင့္ဆုံးမွာပါ..
ခရာ့ကို႐ိုက္ပါ.... ႀကိဳက္သလိုႏွိပ္စက္ပါ
ဒါေပမယ့္... ခရာ့စိတ္ထားတစ္ခုကို မေစာ္ကားပါနဲ႔လား..
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခရာမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး ကိုကို
ကိုကိုသိကၡာက်ေစတဲ့အထိ ခရာ အရွက္မဲ့ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး ... ကိုကိုရယ္
ဝမ္းနည္းနာက်င္လြန္းသည့္တိုင္ သူမစကားတို႔က ရင္ဝတြင္သာစို႔နင့္ေနေတာ့၏။ ျဖည္ခ်ခြင့္မရွိေသာ စကားလုံးေတြအတြက္ ငိုေႂကြး႐ုံမွလြဲ၍...
ဟင့္အင္း မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး...
ဒီလိုရက္စက္ျခင္းေတြေအာက္မွာ ေနသားက်ၿပီး ခရာေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့ၿပီမဟုတ္လား
ရင့္သီးလြန္းေသာကိုကို႔စကားထက္ ခရာသည္ အျခားတစ္စုံတေယာက္အေပၚ တက္မက္စိတ္ရွိေနသည္ဟု ကိုကိုထင္ေနျခင္းကိုသာ ခရာဝမ္းနည္းေနမိပါသည္။
ထိုအရာကသာ သူမနာက်င္လြန္းမက နာက်င္ေနရပါရဲ႕။
ခရာထြက္သြားေတာ့ နက္ရႈိင္းဘာကို အလိုမက်မွန္းမသိ ေဒါသေတြ အလိုလိုထြက္ေနမိေတာ့သည္။
သူ႔မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ေယာင္ေနမိသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု...
ေလလြင့္ေနသည့္ ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္တို႔ကို နမ္း႐ိူက္ေနသည့္ေစတန္။ ေစတန္မ်က္ႏွာကို မွင္သက္ေငးၾကည့္ေနသည့္ မိုးနတ္ခရာ...
ေတာက္....
ေဒါသတႀကီးတက္ေခါက္မိသည္။ ဘာလို႔ ဒါပဲျမင္ေယာင္ေနရသလဲ ၿပီးေတာ့ ဘာကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနမိရသလဲ...
သူ.. မိုးနတ္ခရာကိုအလြန္မုန္းပါသည္။ မုန္းတာမွရက္ရက္စက္စက္ပင္။ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ အလိုလိုႏွိပ္စက္ပစ္ခ်င္သည္အထိ သူမုန္းသည္။
႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူ႔ရင္ကို တစ္မ်ိဳးတမည္ျဖစ္သြားေစသည္မွာ ထူးဆန္းလွ၏။
ေအာင့္ခနဲ႔ျဖစ္သြားေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ဘာကိုမလိုလားမွန္းမသိေသာ ခံစားခ်က္တို႔က ပါးပါးေလးလႈပ္ခတ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ နက္ရႈိင္းခ်က္ခ်င္းပင္ ေခ်ေဖ်ာက္ပစ္ၿပီး အေတြးတစ္ခုကို ပုံေဖာ္လိုက္သည္။
ေစတန္ႏွင့္ၾကည္ႏူးေနျခင္းကို မလိုလားျခင္းထက္ သူမ၏ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကို သူမလိုလား၍ပဲလား...
ဟုတ္တယ္.... သူမၿပဳံးေနျခင္းကိုပင္ မႏွစ္ၿမိဳႏိုင္ေအာင္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အမုန္းေတြျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။
"ကိုနက္ရႈိင္း.."
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ သူအေတြးလြန္ေနသည္ မသိ။ သူ႔နာမည္ေခၚသံၾကားမွ အသိဝင္လာၿပီး..
"ေအာ္ မို႔ ပါလား.."
"ဘာေတြဒီေလာက္ေတြးေနသလဲ မို႔ေခၚတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ"
"ေဆာရီးဗ်ာ.. ကိုယ္ေရွ႕ခရီးစဥ္ေတြအတြက္ အေတြးလြန္ေနလို႔ပါ.."
မို႔ကသူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အကဲခတ္ၾကည့္ရင္းမွ..
"ကိုနက္ရႈိင္းက ဒီခရီးမွာစိတ္ေရာလူပါ အရမ္းႏွစ္ထားသလိုပဲေနာ္"
"ကိုယ့္အတြက္သိပ္အေရးႀကီးေနလို႔ပါ "
"မို႔သိပါတယ္ ဒါေပမယ့္တစ္ခါတေလ ကိုနက္ရႈိင္းကိုၾကည့္ရတာ မို႔ေတာင္စိတ္ေမာမိတယ္ မပင္ပန္းဘူးလာ"
မို႔စကားေၾကာင့္ သူ႔ႏူတ္ခမ္းတို႔က ခနဲ႔ဆန္ဆန္ၿပဳံးသြားၿပီး
"မိသားစုတစ္ခုၿပိဳကြဲပ်က္ဆီးသြားတာထက္ ဘယ္အရာကပိုပင္ပန္းေတာ့မလဲ ကိုယ့္မွာဒီထက္ နာက်င္စရာပင္ပန္းစရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး.."
"ဟို..ေဆာရီးပါ ဝမ္းနည္စရာျဖစ္ေအာင္ မို႔ေျပာလိုက္မိၿပီထင္တယ္.."
"ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး "
"တကယ္လို႔ ၾကာျဖဴသာသက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုရွာေတြ႕ရင္ ကိုနက္ရႈိင္းဘာလုပ္မွာလဲဟင္.."
နက္ရႈိင္းကပင္လယ္ျပင္ကို စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္လိုက္ကာ..
"အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္သိရမွာပါ.. အခုေတာ့ သူ႔ကိုရွာေတြ႕ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးေနတယ္.."
"မို႔အထင္နီးစပ္လာပါၿပီ အေျဖက ဦးလုံထန္းဆီမွာရွိေနၿပီပဲေလ.."
"ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္.."
ထို႔ေနာက္ သူႏွင့္မို႔စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အခ်ိန္ခဏျဖဳန္းၿပီးေနာက္..
"ကဲ..စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ေမ့ေနတယ္ ကိုယ္ ေကာင္းကင္နဲ႔ေရွ႕ခရီးအတြက္ တစ္ခ်က္သြားေဆြးေႏြးလိုက္ဦးမယ္ "
နက္ရႈိင္းထြက္သြားဟန္ျပဳေတာ့ မို႔က တစ္စုံတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ႔သတိရလိုက္ၿပီး..
"ဒါနဲ႔ ခရာ့ကိုေရာဘယ္လိုဆက္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ ဒီကိုေခၚလာခဲ့တာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွာပဲ.."
နက္ရႈိင္းက အဓိပၸယ္ပါပါၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္
"သူနဲ႔ၾကာျဖဴၾကားကဆက္စပ္မူတစ္ခုကို သိလာတဲ့ခ်ိန္ အေျဖထြက္လာမွာပါ ခုခ်ိန္ကိုယ္ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး ၿပီးေတာ့ ဒါကသူနဲ႔ကိုယ္ၾကားကကိစၥမို႔ မို႔တို႔အေနနဲ႔ စိတ္မဝင္စားေစခ်င္ဘူး.."
နက္ရႈိင္းထြက္သြားေတာ့ မို႔ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္က်န္ခဲ့သည္။ မေက်မလည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ကုန္းပတ္ေလွ်ာက္သြားေနစဥ္ ဈာန႔္ကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူမႏူတ္ခမ္းေတြ အလိုလို ၿပဳံးမိသြား၏။ ထို႔ေနာက္ပင္လယ္ႀကီးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ဈာန္နားေလွ်ာက္လာၿပီး
"ကိုဈာန္က ပင္လယ္ကိုခ်စ္တယ္ထင္တယ္ေနာ္ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာ ရည္းစားကို ၾကည့္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ"
ဈာန္က သူမသေဘာက်ခဲ့မိေသာ အၿပဳံးေလးႏွင့္..
"အလွတရားဆိုတာ ခံစားတတ္တဲ့သူအတြက္ေတာ့ ဘုရားကေပးတဲ့ဆုလဒ္ေကာင္းပဲမို႔ ကိုယ္ကပင္လယ္မွမဟုတ္ဘူး သဘာဝတိုင္းကိုခ်စ္တယ္ ျမတ္ႏိုးတယ္ ပင္လယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေလ ေနအရွိန္ရွိေသးတဲ့ ဆည္းဆာေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွပေနသလဲ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ပိုက္ဆံေပးဝယ္ၿပီး ခံစားလို႔မရဘူး"
"ကိုဈာန္ရဲ႕စိတ္က အရမ္းႏူးညံ့တာပဲေနာ္ ကိုဈာန႔္ရည္းစားျဖစ္လာမယ့္သူက တကယ္ကံေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္.."
မို႔စကားေၾကာင့္ ဈာန္ကၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးၿပီး ဘာမွမတုန႔္ျပန္။ မို႔က ဈာန႔္မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္လိုက္ရင္းႏွင့္...
"ခုနကိုနက္ရႈိင္းနဲ႔စကားေျပာခဲ့တယ္ ဈာန္နဲ႔ဒီေနရာမွာအရမ္းကြာတယ္ သူကပင္လယ္ကိုသိပ္မုန္းတယ္ ဘာအလွအပမွ မခံစားတတ္ဘူး.."
"လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မတူႏိုင္ဘူးေလမို႔ "
"ဒါနဲ႔ခရာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေမးၾကည့္ေသးတယ္ သူကဒီကိစၥမွာဝင္မစြပ္ဖက္နဲ႔တဲ့ တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္"
ဈာန္က ပင္လယ္ကိုေငးၾကည့္ရာမွ သူမကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္လာၿပီး
"သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူမို႔ပါ ခုခ်ိန္မွာသူက ခရာရဲ႕အုပ္ထိန္းသူပဲေလ ကိုယ္တို႔အေနနဲ႔ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပဲ ဝင္ပါတာေကာင္းပါတယ္.."
"ကိုဈာန္ေရာ ခရာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လိုထင္လဲ.."
ဈာန႔္အၾကည့္က ပင္လယ္ျပင္ဘက္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားရင္း
"ကိုဘာထင္ျမင္ခ်က္မွမေပးခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ ခရာကဒီကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခုဆက္ႏြယ္ေနမွာပါ ကိုယ္တို႔ေတြ႕ခဲ့တဲ့ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ခရာ့မွာဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပဌာန္းဆက္ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္.."
"သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္..."
"ဟုတ္သားပဲ မို႔ဘယ္သိမလဲ ဟိုတစ္ေန႔က တစ္ျခားကြၽန္းတစ္ခုမွာ နတ္ပူေဇာ္ပြဲက်င္းပေနတယ္ၾကားလို႔ ခရာ့ကိုေခၚၿပီး သြားေလ့လာခဲ့တယ္ေလ အဲ့ဒီမွာ ထူးဆန္းတဲ့သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ဆုံခဲ့တယ္.."
"ခရာနဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္"
သူကလွစ္ခနဲ႔ၿပဳံးလိုက္သည့္တိုင္ မို႔ရင္မခုန္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ခရာႏွစ္ေယာက္တည္း သြားလည္ခဲ့သည္တဲ့လား
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မို႔ရင္ထဲစူးစူးနင့္နင့္ ျဖစ္သြား၏။ မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္ကို မသိသာေအာင္ မနည္းဟန္ေဆာင္ထိန္းထားရင္းႏွင့္..
"ကိုဈာန္တို႔မ်ား အဲဒီလိုအလည္သြားတာ မို႔တို႔ေတာင္မေခၚဘူးေနာ္ စိမ္းတယ္သိလား.."
"မဟုတ္ပါဘူး အဲဒီေန႔က ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းသြားမလို႔ ရည္႐ြယ္ထားတာပါ ကမ္းေျခမွာခရာ့ကို မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲ ျဖစ္ေနတာေတြ႕လို႔ စိတ္ေျပလက္ေျပျဖစ္ေအာင္ ေခၚသြားလိုက္တာပါ "
ဟိုေန႔... သူမတို႔ေရွ႕ခရာအ႐ိုက္ခံရသည့္ေန႔ ျဖစ္မည္။ မႏွစ္ၿမိဳေသာခံစားခ်က္ေတြက ရင္ထဲတနင့္တပိုး..။
ဘယ္လိုမွ ဟန္ေဆာင္မၿပဳံးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မနာလိုဝန္တိုျခင္းႏွင့္ မေက်နပ္ျခင္းတို႔က တလိပ္လိပ္ႏွင့္.။
ခရာ... မင္းက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမုန္းဖို႔ေကာင္းေနၿပီ။ ခံျပင္းေဒါသမ်ားႏွင့္ မို႔ က်ိတ္မရခဲမရျဖစ္ေနစဥ္...
"ဒုန္း...."
က်ယ္ေလာင္ေသာအသံႏွင့္အတူသေဘၤာပါ တစ္ခ်က္ယိုင္သြားေသာေၾကာင့္ မို႔ႏွင့္ဈာန္ အေတြးကိုယ္စီရွိေနရာမွ လန႔္ဖ်တ္သြားမိသည္။
ဈာန္က မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုပ္လိုက္ၿပီး..
"ဘာျဖစ္သလဲ..."
ဈာန္အေျပးတပိုင္းထြက္သြားေတာ့ မို႔ပါမေနရဲေတာ့ဘဲ အမွီေျပးလိုက္သြားသည္။ သေဘာပၤဲ့ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ လူစုံတက္စုံ ရွိေနၿပီ...။
ၾကည့္ရသည္မွာသူတို႔လည္း အေျပးတပိုင္း လာၾကည့္ၾကပုံရသည္။ နက္ရႈိင္းက စက္ေမာင္းတဲ့လူနားသြားလိုက္ၿပီး
"ဘာျဖစ္သလဲ ဦးေမာင္.."
"ေရေအာက္မွာတစ္ခုခုနဲ႔တိုက္မိတယ္ထင္တယ္ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ၿငိတာလား ေသခ်ာမသိေသးဘူး"
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ...."
"စက္တစ္ခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အနီးဆုံးကြၽန္းမွာ ခဏျဖစ္ျဖစ္ေက်ာက္ခ်ရမယ္ထင္တယ္"
"ကြၽတ္ အလ်င္လိုပါတယ္ဆိုကြာ.."
နက္ရႈိင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က ..
"ေက်ာက္ခ်ရင္ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္မေျပာတတ္ဘူး ဘယ္ေနရာခ်ိဳ႕ယြင္းသြားလဲဆိုတာ ေက်ာက္ခ်ၿပီးမွ ေသခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္မွရမယ္.."
"ခင္ဗ်ားအေတြ႕အႀကဳံအရေရာ မေျပာႏိုင္ဘူးလာ..."
ေစတန္ဝင္ေျပာေတာ့ ဦးေမာင္က ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး
"ထူးဆန္းတယ္ တစ္ခုခုကိုဝင္တိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး စက္ပိုင္းဆိုင္ရာခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတယ္ ဒီနားမွာလည္း ဘာေက်ာက္တုံးေက်ာက္ေဆာင္မွမရွိဘူး ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အျမန္ဆုံး ေက်ာက္ခ်မွအဆင္ေျပမယ္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့ သေဘၤာကပင္လယ္ျပင္မွာ ဒီတိုင္းသြားေနရင္ သိပ္အႏၲရယ္ႀကီးတယ္.."
"ဦးေမာင္ေျပာတာလည္းဟုတ္တယ္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ကဲ အနီးဆုံးကြၽန္းကိုပဲ သြားလိုက္ေတာ့..."
ကမာၻစကားအဆုံး စိမ္းက...
"ငါတို႔ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ..."
စိမ္းစကားကို ဘယ္သူမွမတုန႔္ျပန္ေသးစဥ္တြင္ လမ္းျပအျဖစ္ေရာ ဦးေမာင္ကိုကူဖို႔ေရာ ေခၚလာသည့္နယ္ခံဦးခါဆန္က ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လာရင္း
"ဒုကၡေတာ့ေရာက္ကုန္ၿပီ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ဗ်ာ.."
ေကာင္းကင္ဝင္ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးခါဆန္ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္..
"ဒီေနရာက ဟို... လူမလာတဲ့ကြၽန္းပ်က္နဲ႔နီးတယ္ သူ႔ သူ႔နယ္ေျမတြင္းပဲ.."
"ဘာ.. ဘာကိုေျပာခ်င္သလဲ"
"ဒီနယ္ေျမကနာမည္ႀကီးကြၽန္းပ်က္ႀကီးရွိတယ္ အဲဒီ့ကြၽန္းကအေျခာက္အလန႔္နဲ႔ အေသအေပ်ာက္မ်ားေတာ့ တစ္ႏွစ္ေနမွတစ္ခါေတာာင္ ဘယ္သူမွမလာၾကဘူး က်ဳပ္တို႔ေတာ့လမ္းမွားၿပီး ဒီလမ္းေၾကာင္းထဲဝင္လာမိၿပီ ထင္တယ္.."
"ကြၽန္းပ်က္ဆိုတာ ပုလဲနတ္ကြၽန္းကို ေျပာသလား"
ေစတန္မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီးဆိုေတာ့ ဦးခါဆန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း..
"ဟုတ္တယ္ ပုလဲနတ္ကြၽန္းဝန္းက်င္က ေရတက္ခ်ိန္ဆို မျမင္ရတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ သိပ္အႏၲရယ္မ်ားတယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ျခမ္းက ကြၽန္းနဲ႔အလွမ္းေဝးေသးေတာ့ ဘာေက်ာက္ေဆာင္မွသိပ္မရွိဘဲနဲ႔ တစ္ခုခုကိုတိုက္မိၿပီး စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတယ္ က်ဳပ္တို႔ကိုမ်ားတမင္ေခၚေနသလားပဲ"
"ခင္ဗ်ားသိပ္အယူသည္းေနၿပီ ဦးခါဆန္ သေဘာစၤက္ခ်ိဳ႕ယြင္းတာဆန္းတဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာ ၿပီးေတာ့လမ္းျပကခင္ဗ်ားပဲေလ လမ္းေၾကာင္းမွားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားမွားလို႔ပဲ"
နက္ရႈိင္းမေက်မနပ္ဝင္ေျပာေတာ့မွ ခါဆန္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ သို႔တိုင္ တစ္ခုခုကို စိုးထင့္ေနဟန္ကရွိေနဆဲ...
ဈာန္က..
"ကဲပါ ျဖစ္လာမွေတာ့အျပစ္တင္ေနလည္း ဘာမွပိုထူးမလာဘူး အခုေက်ာက္ခ်မွျဖစ္ေတာ့မယ္ အေျခအေနဆိုေတာ့ အနီးဆုံးကြၽန္းဘာရွိလဲ..."
"ဟိုးေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ ကြၽန္းကအနီးဆုံးပဲ အဲ့ဒီ့ကြၽန္းကိုအျမန္သြားမွျဖစ္မယ္ စက္ေသေတာ့မယ္"
ဦးေမာင္စကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံး၏အၾကည့္က ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ခပ္ေရးေရးေလးျမင္ေနရေသာ ကြၽန္းဆီ ေရာက္သြားသည္။
မႈိင္းညႇိ႔ညႇိ႔ႏွင့္ကြၽန္းကာ မႏွစ္ၿမိဳဖြယ္ေကာင္းေနသျဖင့္ စိမ္းက
"ဒါဘာကြၽန္းလဲ..."
"ပုလဲနတ္ကြၽန္းေလ..."
"ဘာ...."
"ဟင္.."
ဦးခါဆန္မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ဆိုေတာ့ သူတို႔အားလုံး အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားမိသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားတြင္ရွိေသာ မိူင္းညႇိ႔ညႇိ႔ကြၽန္းႀကီးတစ္ခု...
ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မႏွစ္ၿမိဳစရာေတြအျပည့္..
ေဘးပတ္လည္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အျခားေသာကြၽန္းငယ္ေလးေတြရွိေနသည့္တိုင္ ျပန္ေကြ႕သြားဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပုံရသည္။
မို႔ကမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္...
"ျဖစ္ပါ့မလားဟာ... ငါေၾကာက္တယ္.."
"ဘာေၾကာက္စရာလိုလိုလဲ ငါေတာင္ဒီကြၽန္းဆီ သြားခ်င္ေနတာ အခုေတာ့ အေကာင္းထဲကအဆိုးေပါ့ "
ေစတန္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဈာန္ကပါတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပုလဲနတ္ကြၽန္းအေၾကာင္းၾကားကတည္းက ေလ့လာခ်င္ေနတာ ခုလို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားေတာ့ ေရစက္ရွိတယ္ေျပာရမယ္ "
"ေကာင္းေသာေရစက္ပဲျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္"
မို႔ကေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ဝင္ေျပာေတာ့ သူတို႔အားလုံးၿပဳံးမိသည္။ ဦးခါဆန္က ပုလဲနတ္ကြၽန္းကိုသာ စိတ္မသာသာဟန္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနရွာသည္..။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္သူတို႔ပုလဲနတ္ကြၽန္းနား ေရာက္လာေတာ့သည္။ လွပေသာေက်ာက္ေဆာင္ေတြ အျပည့္ရွိေနသည့္တိုင္ ကြၽန္းကမိူင္းညႇိဳ႕ေနၿပီး အပ္က်သံပင္ၾကားႏိုင္သည္ထိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္မွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။
အေဝးကေနၾကည့္လွ်င္ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသကဲ့သို႔ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည့္ကြၽန္းႀကီးကာ အနီးကပ္လာေလ ပို၍ေသြးပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းေလေလပင္။
သူတို႔လာေနသည္ကိုသိေနသည့္အလား အရာရာတိတ္ဆိတ္ေနသည္မွာ ပုံမွန္ထက္ ထူးျခားေနသေယာင္....
သစ္ေတာႀကီးေတြအုပ္မိူင္းေနသည့္တိုင္ ခုထိ ဘာေက်းဌက္သံမွမၾကားရသည္ကပင္ စိတ္ကသိကေအာင္ျဖစ္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
သူ႔တို႔ၾကားခဲ့ရသည့္ လူရိပ္လူေျခမ်ားေတြ႕ရသည္၊ ေအာ္သံညည္းညဴသံေတြၾကားရသည္ဆိုေသာ စကားေတြကာ ခ်ဲ႕ထြင္းေျပာသည့္ စကားေတြမ်ားလား...
ခုထိေလတိုးသံမွတစ္ပါး အရာအားလုံး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရာ...
"ဒီမွာခဏနားမွျဖစ္မယ္ စက္ကလုံးဝရပ္သြားၿပီ"
ေက်ာက္ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္းဆိုလိုက္ေသာ ဦးေမာင္စကားေၾကာင့္ စိမ္းက မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္
"ျပင္ရင္ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာႏိုင္မလဲဟင္ ဒီမွာၾကာၾကာမနားခ်င္လို႔ပါ.."
"ဦးေမာင္လည္းမေျပာတတ္ဘူးသမီး စက္ကို စစ္ေဆးစရာရွိတာစစ္ေဆးရဦးမယ္ အခုက စက္ကပါလုံးဝေသသြားတယ္ ေသခ်ာတာက ဒီမွာေတာ့ညအိပ္ရမယ္ ခုေတာင္ေနဝင္သြားၿပီ "
"ရွင္...."
မိန္းကေလးေတြမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားသလို ဦးခါဆန္လည္းမ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေယာက်ာၤးေလးေတြကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္။
"အခ်ိန္လည္းရွိေသးေတာ့ အေညာင္းေျပေအာက္ဆင္းၿပီး နာမည္ႀကီးေနတဲ့ကြၽန္းကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္"
"ေစတန္.. ေအာက္ဆင္းတာကိစၥမရွိဘူး ဒါေပမယ့္ အထဲမဝင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟာ ငါေၾကာက္တယ္"
မို႔စကားေၾကာင့္ ေစတန္ပုခုံးတြန႔္လိုက္ၿပီး
"ေတာထဲထိလည္းမသြားပါဘူး ဒီကမ္းစပ္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္မေနဘူး မဆင္းရဲရင္ေနခဲ့ေလ ငါတို႔ေတာ့ပ်င္းတယ္ ဒီလိုထိုင္မေနခ်င္ဘူး.."
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ သေဘာေပၤၚ ဒီတိုင္းႀကီးေတာ့ ဘယ္သူမွမေနခဲ့ခ်င္ျပန္။
အားလုံးကိုယ္စီဆင္းသြားၾကေတာ့ စိမ္းလည္း မေနသာေတာ့ဘဲ..
"ကဲပါ မို႔ရယ္ လူအင္အားဒီေလာက္ေတာင့္တာ ေၾကာက္မေနပါနဲ႔ သေဘာေပၤၚကိုယ္ပဲက်န္ခဲ့တာမွ ပိုစိတ္ေျခာက္ျခားဖို႔ေကာင္းတယ္..."
"အင္းပါ.. စိမ္းအရင္ဆင္းႏွင့္မို႔လိုက္ခဲ့မယ္"
စိမ္းဆင္းသြားေတာ့ မို႔စိတ္မသက္မသာႏွင့္ဆင္းဖို႔ျပဳသည္။ ထိုခဏ၌ သူမအနားေရာက္လာသူက ခရာ..
သူမကိုျမင္လိုက္ေတာ့ ခုနကမေက်နပ္ျခင္းေတြ ရင္ထဲတိုးဝင္ေလသည္။ မို႔ဘာေတြလုပ္လိုက္မိမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္မသိထားမိလိုက္။ သူမေရွ႕ေခါင္းေလးငုံ႔ေလွ်ာက္သြားသည့္ ခရာေရွ႕တြင္ သူမေျခထိုးလိုက္သည္မွာဖ်တ္ခနဲ႔..
"အေမ့...."
သေဘၤာအဆင္းတြင္မို႔ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး ခရာေအာက္သို႔ ဝုန္းခနဲ႔ပစ္က်သြားရွာသည္။
"အ...."
ခရာ့ျပဳတ္က်သြားေသာေၾကာင့္ အားလုံးတအံ့တၾသေၾကာင္ၾကည့္ေနစဥ္ ေစတန္က ဖ်တ္ခနဲ႔အနားေရာက္လာၿပီး...
"ခရာ...ဘာျဖစ္သြားသလဲ"
"ခရာ....အ.."
ပစ္စလက္ခတ္လိမ့္က်လာသည္မို႔ သူမအေတာ္ နာသြားဟန္တူသည္။ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့လို႔ ဘာမွပင္ မဆိုႏိုင္ရွာ။
"ခရာ...ဟာ ေသြးေတြ မင္းခိုက္မိသြားတယ္ ထင္တယ္"
ေစတန္စိုးရိမ္တႀကီးဆိုလိုက္မွ ခရာကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕... သူမဒူးေခါင္းမွာေသြးေတြနဲ႔..
ေအာက္က ေက်ာက္သားလိုလိုေက်ာက္တုံးေပၚ ဒူးေထာက္လ်က္သားက်သြားသလိုျဖစ္ကား ဒူးပြန္းသြားဟန္တူသည္။
အျဖဴေရာင္ဂါဝန္တြင္ ေသြးေတြစြန္းလို႔...
ေစတန္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆးႏွင့္ပတ္တီးေျပးယူသည္။ ေစတန္ပ်ာယာခတ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး စိမ္းမ်က္ႏွာေလးပ်က္ေနရွာသည္။
ဈာန္ကခရာ့ကိုသဲသဲလူပ္ျဖစ္ေနသည့္ ေစတန္ကိုၾကည့္ၿပီး လူမသိေအာင္သက္ျပင္းသာ ခိုးခ်လိုက္သည္။ နက္ရႈိင္းက ထိုအခ်င္းအရာကို မႏွစ္ၿမိဳဟန္ႏွင့္..
"ဘာမဆိုႏွေမာ္နမဲ့ေလး လမ္းေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးလား မင္းဒီေလာက္ေတာင္တုံးရသလား.."
"ဟို..."
လူအမ်ားေရွ႕အေအာ္ခံရသျဖင့္ ခရာရွက္စိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ေလးဝဲကာ ၿငိမ္သက္ေနရွာသည္။ ေစတန္ကခရာ့ကို ပတ္တီးစည္းေပးရင္းမွ မေက်မနပ္ျဖင့္ နက္ရႈိင္းကို စူးခနဲ႔တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး
"သူအခုဒဏ္ရာရထားတယ္ မင္းသူ႔ကိုအျပစ္မတင္သင့္ဘူး နက္ရႈိင္း.."
"သူအသုံးမက်လို႔သူခံရတာပဲေလ ျဖစ္ပါေစေလ ေခါင္းထိၿပီးေသသြားရင္ ဒီမွာတစ္ခါတည္းျမႇပ္ထားေပးမယ္"
"မင္း.."
"ဟို... ခရာ့အျပစ္ပါ ဒါက ခရာလမ္းေသခ်ာမေလွ်ာက္လို႔ျဖစ္ရတာပါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ခုခရာဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္ ခရာ့ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတာ တကယ္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္"
စကားမ်ားေတာ့မည္စိုး၍ ခရာေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ဆိုရွာသည္။ နက္ရႈိင္းကဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ ေစတန္က ..
"ဒီနားမွာပဲနားေနပါလား အေဝးမသြားနဲ႔ မင္းဒူးေခါင္းနာေနတယ္ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဒီနားတဝိုက္ေလ့လာၾကည့္ဦးမယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့ခရာ ဒီနားမွာပဲထိုင္ေနမွာပါ"
ထိုစဥ္ဦးခါဆန္က သေဘာေအၤာက္ဆင္းလာၿပီး ခရာ့ကိုေတြ႕ေတာ့အထိတ္တလန႔္ႏွင့္...
"ဘုရားေရ... ေသြး.... ေသြးေတြပါလား"
"ခရာျပဳတ္က်ထားလို႔ပါ ဦးခါဆန္ ဘာလို႔ဒီေလာက္လန႔္ေနသလဲ..."
ဈာန္ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးခါဆန္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္..
"ပုလဲနတ္ကြၽန္းမွာေသြးခလို႔မရဘူး ဒီကြၽန္းက မကြၽတ္မလြတ္ေတြကေသြးဆာေနၾကတာ အခုေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေသြးေျမခတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့လကၡဏမဟုတ္ဘူး သူတို႔ေတြႏိုးထလာေတာ့မယ္"
"ဦးခါဆန္.. ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ့ အဓိပၸယ္မရွိတာမေျပာနဲ႔"
ေစတန္ပိတ္ေဟာက္လိုက္မွ ဦးခါဆန္ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ၿငိမ္သြားသည္။ မို႔က ခပ္မဲ့မဲ့တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေရွ႕သို႔ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ သူမနားေရာက္လာသူက ေကာင္းကင္..
ထိုအခ်င္းအရာအားလုံး သူျမင္လိုက္မိသည္ မဟုတ္လား ..
"မို႔ နင္ေျခထိုးလိုက္တာငါျမင္တယ္ ဘာျဖစ္လို႔လုပ္သလဲ.."
"သူ႔ကို ငါမုန္းလို႔.."
မို႔ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ေျဖလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ မို႔ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဈာန္ေၾကာင့္လား.."
မို႔.... မေျဖ။ ေကာင္းကင္ သက္ျပင္းသာ ခ်လိုက္မိေတာ့ ၏။ ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ.....
အားလုံးအနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနစဥ္ ဈာန္က သူမနားျပန္ေရာက္လာၿပီး
"ခရာတစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ကိုယ္စိတ္မခ်လို႔ျပန္လာၾကည့္တာ.."
"အဆင္ေျပပါတယ္အစ္ကို သြားစရာရွိတာသြားပါေနာ္ ေတာ္ၾကာကိုကိုက ခရာ့ကိုစိတ္ဆိုးေနဦးမယ္.."
ခရာ့ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်သည့္တိုင္ သူ႔ေၾကာင့္အလကားေန ထပ္အဆူခံရမွာလည္း မလိုလားသျဖင့္ ဈာန္ စိတ္မသက္စြာ ထြက္လာလိုက္၏။
သူတို႔ေတြကမ္းစပ္မွာပင္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒသခံေတြ ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္ေနၾကသည့္ ပုလဲနတ္ကြၽန္း...
အခုလိုတိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္မွာ ထူးဆန္းတာအမွန္ပင္။ ဈာန္ အသင့္ပါလာသည့္ကင္မရာျဖင့္ မိူင္းညႇိဳ႕ေနသည့္ေတာအုပ္ကို လွမ္း႐ိုက္ဖို႔ ခ်ိန္လိုက္စဥ္..
"ဟင္..."
ကင္မရာထဲတြင္လူရိပ္မည္းမည္းေတြပါလား..
သူတအံ့တၾသျဖင့္ ကင္မရာကိုေဘးခ်ၿပီး မ်က္လုံးျဖင့္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွရွိမေန။ ကင္မရာျဖင့္... ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့..
ဘုရာေရး..... အရိပ္မည္းမည္းေတြ။ တစ္ေယာက္တည္းအထိတ္တလန႔္ျဖစ္ေနစဥ္ သူ႔နားကိုကမာၻေရာက္လာၿပီး
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဈာန္.."
ဈာန္ဘာမွမေျပာဘဲကင္မရာထိုးေပးလိုက္ၿပီး
"ကင္မရာနဲ႔အဲ့ဒီ့ေတာအုပ္ကို ခ်ိန္ၿပီးၾကည့္လိုက္"
ကမာၻကအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဘာမွမျဖစ္သလိုႏွင့္..
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ .."
"ခင္ဗ်ား ဘာမွမေတြ႕ဘူးလား"
"မေတြ႕ပါဘူး ဘာေတြထူးျခားေနလို႔လဲ..."
သူေၾကာင္သြားၿပီး ကင္မရာႏွင့္တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ တကယ္ဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ ဈာန္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ... သူပဲအျမင္မွားသလား
သို႔ေသာ္ ႏွစ္ခါႀကီးေတာင္ မွားႏိုင္စရာမရွိပါ။ သူမေက်မနပ္ျဖင့္ ေတာအုပ္ကို ဓာတ္ပုံလွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္။ စိမ္းႏွင့္မို႔ကပါ အနားေရာက္လာၿပီး စိမ္းက..
"ေတာထဲေတာ့မဝင္ၾကနဲ႔ဟာ ေနဝင္ေနၿပီ ေၾကာက္စရာႀကီး..."
"ဟုတ္တယ္ မို႔လည္းေတာထဲမသြားေစခ်င္ဘူး အႏၲရယ္မ်ားတယ္ ေစတန္နဲ႔နက္ရႈိင္းကအထဲထိ သြားၾကည့္ခ်င္ေနတယ္ တားၾကပါဦး.."
သူမတို႔စကားမဆုံးခင္ ေစတန္တို႔ကပါ သူတို႔နားေရာက္လာၿပီး
"ဒီကမ္းေျခနားေတာ့ ဘာမွသိပ္ထူးျခားတာမေတြ႕ဘူး အထဲဝင္ၾကည့္မလား "
"ေစတန္ေတာထဲဘာဝင္ၾကည့္မလဲ ခဏေနမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာ အႏၲရယ္မ်ားတယ္သိလား "
"နင္အစိုးရိမ္လြန္ေနတာပါ အနည္းဆုံးရွိလွ႐ြာပ်က္တစ္ခုေပါ့.. စိမ္းရာ"
ေစတန္ကခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ျပန္ေျဖေတာ့ ကမာၻမေနသာေတာ့ဘဲ..
"စိမ္းေျပာတာလည္းမွန္ပါတယ္ေစတန္ ေတာဒီေလာက္နက္တာ ဘာမွမရွိရင္ေတာင္ ေတာေကာင္ေတြရွိရင္ရွိမွာ ခုပဲေနဝင္သြားတာ ခဏေနဆိုေမွာင္ေတာ့မယ္ အေမွာင္ေရာက္ေလ ေတာဆိုတာအႏၲရယ္မ်ားေလပဲ"
"ဟုတ္တယ္ ေတာထဲဝင္ခ်င္ရင္ ငါတို႔မနက္ၾကမွခဏဝင္ၾကည့္ၾကတာေပါ့ အခ်ိန္ရပါတယ္ အခုျပန္တာပိုေကာင္းမယ္"
ေကာင္းကင္ကပါဝင္ေျပာေတာ့ ေစတန္ႏွင့္နက္ရႈိင္းေတြေဝသြားစဥ္ ကင္မရာကိုျပန္စစ္ေဆးေနသည့္ ဈာန္ကအထိတ္တလန႔္ႏွင့္..
"ဒီမွာ ၾကည့္ၾကစမ္း .."
ဈာန္စကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံးအၾကည့္က ကင္မရာေပၚက ပုံရိပ္ေပၚေရာက္သြား၏။ ခုနက ဈာန္ေတာက္ေလွ်ာက္႐ိုက္ခဲ့သည့္ပုံမ်ားထဲမွာ ထိတ္လန႔္ဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ပုံက ေတာအုပ္ကို ႐ိုက္လိုက္သည့္ပုံ
"ဟင္...."
"ဘုရားေရ...."
အားလုံးထိတ္လန႔္တုန္လူပ္သြား၏။ ေတာအုပ္ကေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္တိုင္ အင္မတန္ေကာင္းေသာ တန္ဖိုးႀကီးကင္မရာမို႔ အလင္းကိုေကာင္းစြာခ်ိန္ညႇိႏိုင္သလို ဒါကလည္း အရိပ္ေတြဟုတ္မဟုတ္သိသာေနပါသည္။
ေတာအုပ္အဝတြင္ ပုံထဲေပၚေနသည္က အဘြားအိုတစ္ေယာက္...
ခပ္ကိုင္းကိုင္းရပ္ေနၿပီး သူတို႔ရွိရာတည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အဘြားအို၏မ်က္ဝန္းက ပုံထဲမွာပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ စူးလက္ေတာက္ပေနရာ..
"ဒါ...ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္သလဲ အရိပ္က်ေနလို႔လား.."
မို႔မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ဆိုရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာအုပ္ကေမွာင္ရိပ္က်ေနသည့္တိုင္ ဒါအရိပ္ေၾကာင့္ မဟုတ္တာေတာ့ သူတို႔အားလုံးအလိုလိုသိေန၏။ စိမ္းက တစ္စုံတရာကိုအမွတ္ရလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားၿပီး
"ပုလဲနတ္ကြၽန္းဇာတ္လမ္းမွာ ၾကာျဖဴရဲ႕အဘြားပါတယ္ မဟုတ္လား..."
စိမ္းစကားအဆုံး မို႔ပို၍ေသြးပ်က္ေျခာက္ခ်ားသြားကာ
"ငါ... ငါ ေၾကာက္လာၿပီ ျပန္ရေအာင္ဟာ ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
မို႔တကယ္ပင္ေၾကာက္ေနမွန္းသိေတာ့ သူတို႔အားလုံးျပန္လွည့္ဟန္ ျပင္လိုက္စဥ္...
"ေဝါ.....ေဝါ....."
႐ုတ္တရက္ေလျပင္းေတြတိုက္လာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္႐ုတ္ခ်ည္းေမွာင္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဒါ ဘာျဖစ္သလဲ..."
ေစတန္စကားမဆုံးမွီမွာပင္...
"ဟင္း..... ဟင္း..... ဟီး.....ဟီး..."
ညည္းသံလိုလိုရယ္သံလိုလို အသံမ်ားက ေတာအုပ္ဖက္မွ ပ်ံ႕လြင့္လာေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္က မိန္းကေလးေတြ ေၾကာက္ေနမွာစိုးသျဖင့္
"ေလတိုးသံပါ ဘာမွမဟုတ္ဘူး.. လာ မိုး႐ြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ သေဘၤာရွိရာ အျမန္သြားရေအာင္"
သူတို႔အားလုံးသေဘာရၤွိရာ အေျပးတပိုင္းျပန္လာစဥ္ ဈာန္စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္သြားသျဖင့္ ေနာက္သို႔ဖ်တ္ခနဲ႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့....
"ဟင္..."
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သူတို႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အဘြားအိုတစ္ေယာက္....
ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ရိပ္သန္းေနသည့္တိုင္ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ေကာင္းစြာလွမ္းျမင္ႏိုင္ေသးသည့္
အေျခအေနမို႔ ခုလိုထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရေတာ့ မေၾကာက္တတ္သည့္သူပင္ ေက်ာထဲစိမ့္တက္သြားသည္။
ဘယ္ကအဘြားအိုလဲ....
ပုလဲနတ္ကြၽန္းပုံျပင္ထဲကၾကာျဖဴရဲ႕အဘြားလား
အားလုံးစိတ္ေျခာက္ခ်ားသြားမည္စိုးသျဖင့္ သူမေျပာဘဲဒီတိုင္းထားလိုက္သည္။ သေဘၤာဆီျပန္ေရာက္မွ မို႔သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး.
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၾကာၾကာေနရင္ ငါေတာ့ လန႔္တာနဲ႔ပဲ အသက္ထြက္ေတာ့မယ္"
မို႔စကားေၾကာင့္ သူတို႔ၿပဳံးမိသည္။ ေကာင္းကင္က စက္ေမာင္းသည့္ဦးေမာင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး..
"ဦးေမာင္ စက္အေျခအေနဘယ္လိုရွိသလဲ.."
"ထူးဆန္းတယ္ စက္ကေသသြားေပမယ့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ဘာမွရွာလို႔မရျဖစ္ေနတယ္ "
"ဗ်ာ.."
"မိုးက်ခ်င္သလိုျဖစ္သြားေတာ့ ေမွာင္လည္းေမွာင္ေနၿပီမို႔ လက္စသတ္လိုက္တယ္ မနက္က်မွအေျဖရွာေတာ့မယ္"
ဦးေမာင္စကားေၾကာင့္ သူတို႔ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ေပ။ ဦးခါဆန္က တစ္ခုခုကိုစိုး႐ြံ႕ေနဟန္ျဖင့္
"မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ၿပီး က်ဴပ္ေတာ့အိပ္ေတာ့မယ္ ညစာအတြက္ ေမာင္ထင္နဲ႔က်ဳပ္မီးဖိုခန္းမွာစီစဥ္ထားၿပီးၿပီ ဘာသံညာသံၾကားရင္ ထြက္မၾကည့္ၾကနဲ႔ဦး တစ္ခုခုဆိုဘယ္သူမွမကယ္ႏိုင္ဘူး က်ဳပ္လည္းဘုရားတၿပီးအိပ္ရမွာပဲ..."
ဦးခါဆန္စကားေၾကာင့္ ေစတန္ပုခုံးတစ္ခ်က္ တြန႔္လိုက္ၿပီး
"ဒီလူႀကီး ဘာေတြအစိုးရိမ္လြန္ေနလဲမသိဘူး"
"ဒါနဲ႔ ခရာ့ကိုမေတြ႕ပါလား.."
ဈာန္သတိတရဆိုလိုက္ေတာ့ နက္ရႈိင္းတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ရင္းႏွင့္..
"သူ႔ကို အေရးလုပ္မေနပါနဲ႔.."
"ဒါေပမယ့္လာကတည္းကအခုထိ သူ႔ကိုမေတြ႕ဘူး ေအာက္မွာလည္း မရွိတာအမွန္ပဲ.."
"အခန္းထဲမ်ားရွိေနမလားပဲ စိမ္းတစ္ခ်က္ ဝင္ရွာၾကည့္မယ္ .."
စိမ္းမေနသာေတာ့ဘဲ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခရာ့အခန္းထဲတြင္လည္း ခရာရွိမေနျပန္သျဖင့္
"သူ႔အခန္းထဲမွာလည္း မရွိဘူး.."
"ခရာ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ.."
ေစတန္ပါ စိတ္ပူသြားပုံရသည္။ သေဘာအၤႏွံ႔ ပတ္ရွာသည္ .. မေတြ႕။ ဈာန္လည္း ဘယ္လိုရွာရွာမေတြ႕သျဖင့္ ခရာ့အတြက္ အေတာ္စိုးရိမ္သြားမိသည္။
အိပ္စက္ဟန္ျပင္ေနသည့္ေမာင္ထင္က သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္..
"မမေလးခရာကိုရွာေနသလား ခုနရွိပါတယ္ ေက်ာက္ေဆာင္နားမွာထိုင္ေနၿပီး မမစိမ္းနဲ႔လားမသိဘူး စကားေျပာေနတာ ကြၽန္ေတာ္လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္"
"ဘာ.."
ေစတန္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ထင္လန႔္ဖ်တ္သြားၿပီး
"ဘာ.... ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
"စိမ္းနဲ႔စကားေျပာေနတယ္ ဟုတ္လား.."
"ဟို မစိမ္းရယ္လို႔ေတာ့ေသခ်ာမသိဘူး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး သူကမစိမ္းလိုပဲ အဝါေရာင္ဝတ္ထားေတာ့ မစိမ္းလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ထင္လိုက္တာ"
"ဒါေပမယ့္စိမ္းေရာမို႔ပါ တစ္ခ်ိန္လုံး ေစတန္တို႔နဲ႔အတူရွိေနတာ ဘယ္ကအမ်ိဳးသမီး ရွိႏိုင္မလဲ"
စိမ္းကမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ဈာန္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး..
"အခု အဲ့ကိစၥထားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထင္အျမင္မွားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ေလာေလာဆယ္ ခရာဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ ..."
ဈာန႔္စကားေတြ တစ္ဝက္တပ်က္ ရပ္တန႔္သြားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သေဘာကၤုန္းပတ္ေပၚမွ စီးျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပင္...
မိုးသားကခုနလိုမည္းေမွာင္မေနသျဖင့္ လေရာင္ကကမ္းစပ္တြင္ အထင္းသား ျဖာထြက္ေန၏။
ညရိပ္သန္းေနသည့္တိုင္ လျပည့္ၿပီးခါစမို႔ လေရာင္ကအေတာ္လင္းသည္။ သဲေသာင္ျပင္တြင္ သူျမင္လိုက္ရသည္က...
ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနေသာ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခု...
ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္တို႔က ဝဲခါလို႔...
"ခရာ..."
သူ႔ေရ႐ြတ္သံေၾကာင့္ အားလုံးက ကုန္းပတ္ေပၚေရာက္လာၿပီး တအံ့တၾသ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။
ခရာကာ.. တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနဆဲ..
ပို၍ထိတ္လန႔္ဖြယ္ေကာင္းသည္က သူမဦးတည္ရာက ေတာအုပ္တြင္းသို႔..
"အူ......အူ........"
ေတာေခြးအူသံတို႔က ႐ုတ္ခ်ည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ထအူလာေတာ့သည္။ အေျခအေနသည္ ပုံမွန္မဟုတ္မွန္း ဈာန္ခံစားမိသျဖင့္..
"ခရာ ဘာသြားလုပ္မလဲ ေတာထဲဘက္ကို ကြၽတ္ ဒါ မဟုတ္ေသးပါဘူး တစ္ခုခုမွားေနၿပီး ကိုယ္ခရာ့ကိုသြားေခၚလိုက္ဦးမယ္.. "
"ျဖစ္ပါ့မလား မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ "
"သူေတာထဲသြားေနတာ မို႔ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား ဒီတိုင္းလြတ္မထားႏိုင္ဘူး.."
"သူေတာင္ဂ႐ုမစိုက္လို႔သြားေသးတာပဲ ထားလိုက္စမ္းပါ.."
နက္ရႈိင္းစကားေၾကာင့္ ဈာန္ေဒါသေထာင္းခနဲ႔ ထြက္သြားၿပီး
"ခင္ဗ်ားဂ႐ုမစိုက္ေပမယ့္ကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္ဘူး သူကလူထဲကလူတစ္ေယာက္ပဲ ေသေသရွင္ရွင္ပစ္ထားဖို႔လိုသလား ခရာမွမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူျဖစ္ေနပါေစ ဒီအခ်ိန္ေတာထဲဝင္သြားတာ ဒီတိုင္းရပ္ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူး ၿပီးေတာ့ ဒါပုံမွန္မဟုတ္မွန္း ကေလးေတာင္ေတြးလို႔ရတယ္ ထားပါ က်န္တဲ့လူမလိုက္ရင္ေန ကြၽန္ေတာ္သြားမယ္ "
"ခဏ ငါလည္းလိုက္မယ္.."
ေစတန္ပါ ဈာန္ႏွင့္လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔အားလုံး စိတ္ေမာစြာက်န္ခဲ့သည္။ ကမာၻက
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ငါလည္းစိတ္မခ်ဘူး လိုက္သြားၾကည့္မယ္ ေကာင္းကင္နဲ႔နက္ရႈိင္းက ဒီမွာမိန္းကေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ထားလိုက္ဦး"
"က်ဳပ္သြားလိုက္မယ္ ခင္ဗ်ားေနခဲ့ပါ "
"ဘယ္လို…….နက္႐ိူင္း ခင္ဗ်ားက"
"ခရာဒီလိုေလွ်ာက္မသြားဖူးဘူး သူေတာထဲဝင္သြားဖို႔လုပ္တာ ထူးဆန္းတာအေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိမယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ ခင္ဗ်ားလည္းသိပါတယ္ ခရာကၾကာျဖဴပုံျပင္ထဲကေန က်ဳပ္ဒယ္ဒီဆြဲထုတ္လာတဲ့ မိန္းကေလးပဲ.."
နက္ရႈိင္းကလည္း သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ။ အေျဖတစ္ခုလိုခ်င္လို႔ လိုက္သြားဖို႔ အေတြးဝင္လာပုံရသည္။ ေကာင္းကင္က
"အင္း..အဆင္ေျပတယ္ ဒီမွာ ဦးေမာင္ ဦးခါဆန္နဲ႔ေမာင္ထင္ရွိေသးတာပဲ စိတ္မပူနဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးယူသြားဦး ေသခ်ာသတိထား ဒီဖက္မွာ စိတ္ခ်ေန.."
နက္႐ိူင္းေခါင္းညိတ္ၿပီး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးယူကာ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေနာက္ အေျပးလိုက္သြားေတာ့သည္။ မို႔က မေက်မခ်မ္းႏွင့္
"ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဟာ စိတ္ညစ္ပါတယ္ ခရာကလည္း ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘာသြားလုပ္သလဲ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတယ္"
"အဲ့လိုမေျပာနဲ႔ေလမို႔ ခရာကသူ႔သေဘာနဲ႔သူ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေတာထဲမဝင္ေလာက္ပါဘူး တစ္ခုခုပုံမွန္မဟုတ္လို႔ ဒီလိုေလွ်ာက္သြားေနတာေပါ့"
"မသိဘူးဟာ ေတာ္ၿပီ အခန္းထဲသြားအိပ္ေတာ့မယ္ စိတ္႐ူပ္တယ္..."
မို႔စိတ္႐ူပ္႐ူပ္ႏွင့္ အခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳံ အိပ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေမွးခနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္...
"ေတာက္... "
တက္ေခါက္သံျပင္းျပင္းေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ႔လန႔္ႏိုးလာသည္။ လေရာင္က ျပတင္းေပါက္မဗတဆင့္ အခန္းထဲျဖာထြက္ေနသည္။
"ဟင္း....ဟင္း...."
ဟင္.. ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး။ ဘယ္ကပါလိမ့္..
မို႔ စိမ္းအိပ္ယာထက္ဆီ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ စိမ္းကရွိမေန။ သူမမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး ေတြးလိုက္မိသည္။
"ဘယ္ခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ခုထိစိမ္းလာမအိပ္ေသးဘူး တစ္ျခားသူေတြေရာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ"
ဇေဝါဇဝါျဖင့္ သူမအိပ္ယာေပၚက ဆင္းလာလိုက္သည္။ သေဘာတၤစ္ခုလုံး ဘာမီးအလင္းေရာင္မွမရွိဘဲ မည္းေမွာင္တိတ္ဆိတ္ေနသည္မွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္အတိ။
"စိမ္း.... ေကာင္းကင္.... ေမာင္ထင္ ဘယ္သူရွိလဲ.."
သူမအသံျပဳလိုက္ေပမယ့္ ဘာတုန႔္ျပန္မူမွမရသျဖင့္ နည္းနည္းစိတ္ထဲ ထင့္သြားမိသည္။ သေဘာတၤစ္စီးလုံးတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္းရွိသည့္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေန၏။
အေမွာင္ထဲမွစမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ အျပင္ထြက္လာၿပီး မီးခလုတ္ေတြလိုက္ဖြင့္သည့္တိုင္ ဘာမီးမွလင္းမလာခဲ့သျဖင့္ မို႔စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလာသည္...
"ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ. ဘယ္သူမွမရွိၾကဘူးလား"
"ဟင္း.....ဟင္း..."
ေဟာ....ၾကားရျပန္ၿပီ။ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး..
အာေခါင္ေတြေခါက္ေသြ႕လာရင္း ေသြးပ်က္ေနစဥ္ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္ရပ္ေနသည့္ အဝါေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့ မို႔ဝမ္းသာသြားမိသည္။
"စိမ္း...."
သို႔ေသာ္ စိမ္းကသူမေခၚသံကို မၾကားသလားမသိ။ ဆက္ေလွ်ာက္ေနသျဖင့္..
"စိမ္း...စိမ္းေရ..."
သူမတသြင္သြင္ေခၚသည့္တိုင္ စိမ္းကလွည့္မၾကည့္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ သေဘာေအၤာက္ဆင္းသြားေတာ့ မို႔တအံတၾသျဖစ္သြားၿပီး
"စိမ္းေအာက္ကို ဘာဆင္းလုပ္သလဲ.. ညည့္နက္ေနၿပီေလ"
စိမ္းက မတုန႔္ျပန္။ မို႔မေနသာဘဲ ေအာက္ကိုလိုက္ဆင္းလိုက္သည္။ သူမေအာက္ေရာက္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႕တြင္စိမ္းက ဘယ္ေပ်ာက္သြားသည္မသိ..
"ဟင္... ခုေလးတင္မ်က္စိေရွ႕ရွိေသးတယ္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္.."
သူမမတင္မက်ႏွင့္ ပတ္ရွာေနစဥ္...
"ဟဲ့....မို႔ ေအာက္မွာဘာသြားရွာေနသလဲ"
သေဘာေပၤၚကေန ထြက္လာသည့္အသံ။ မို႔တစ္ကိုယ္လုံးထူပူသြားၿပီး အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သေဘာကၤုန္းပတ္ထိပ္နားတြင္ သူမကိုအံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ငုံ႔ၾကည့္ေနသည့္စိမ္း...
ဘုရားေရ.....စိမ္းကအေပၚမွာ....
ဒါဆို....ခုန.....ခုနက စိမ္းမဟုတ္ဘူးလာ
မို႔အေသြးအသားေတြအားလုံး ထုံက်င္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားျခင္းတို႔က ရင္ထဲ ေဆာင့္တက္လာသည္...
"ဟီးဟီး......ဟင္းဟင္း..."
"ေတာက္...."
႐ုတ္တရက္ရယ္သံညည္းညဴသံ ေတာက္ေခါက္သံတို႔ကို နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားရေတာ့ မို႔ဘယ္လိုမွမေနသာေတာ့ဘဲ သေဘာေပၤၚအေျပးတက္ရန္ ျပင္လိုက္စဥ္...
"ဟင္..."
သေဘာအၤတက္နားရပ္ေနသူက.. လေရာင္ေအာက္မွ ထင္းခနဲ႔။ အက္ေျခာက္ေျခာက္အသားအရည္ႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အဘြားအိုး
"အမေလး...."
"အား..."
မို႔ ေသြးပ်က္စြာေအာ္လိုက္ၿပီး တစ္စုံတေယာက္ေဆာင့္ဆြဲခံလိုက္ရသလို အာက္သို႔ ဝုန္းခနဲ႔ျပဳတ္က်သြားၿပီးေနာက္...
ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း... တုန္လူပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ ျပဳတ္က်သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ လူကေမ့ေမ်ာမတက္ျဖစ္ေနစဥ္ ဝိုးတဝါးျမင္လိုက္ရသည္က ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ကာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္အဘြားအို...
ၿပီးေနာက္ သူမနားလာရပ္ေနသည့္ ေျခေထာက္တစ္စုံ...
အျဖဴေရာင္ ဂါဝန္စေလးႏွင့္....
ထို႔ေနာက္ အေၾကာက္တရားေတြႏွိပ္စက္ၿပီး သူမအေမွာင္ကမာၻထဲသို႔ လြင့္ေမ်ာသြားရင္း.......
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
