The Heart Doctor

Special Chapter: Paubaya

I was walking along the dark streets of New York. It's cold and rainy but I really don't care. I've been hiding from my parents for a couple of weeks now. I don't want anyone to find me.

Ayoko na. I had enough. Pagod na akong umasa. Pagod na akong masaktan. Andun ako sa pagitan ng gusto ko pang mabuhay pero gusto ko na ding bumigay. All these sufferings need to end. I think I had enough.

It's been months of trying to get my self fixed and healed and nothing good is really happening. Kung hanggang dito na lang talaga ako, sige na, tanggap ko na. Matatanggap din naman nila pag nawala na ako. At least, wala na silang iisipin, wala na silang ikakaworry at kung anu ano pa. I think they can live without me naman na eh. Hinanda ko na din naman ang lahat for them. I'm pretty sure Deanna will do everything to make all my plans succeed pag nawala na ako.

Umiiyak akong naglalakad ng walang direksyon. Basa na ako ng ulan, and my eyes are getting blurry because of my tears.

Nilet go ko na yung pinakamamahal ko para sa kapatid ko. Sobrang sakit pero ganun talaga pag mahal mo eh, kailangang matutunan na pakawala para mas lumigaya siya. Hindi madali pero alam kong yung ang nararapat. How can I be the hindrance for my beloved sister's happiness at ng taong sobra kong mahal. I can't be that selfish.

Pero aaminin ko na lagi pa ding nasa isip ko si Jema. Mahal na mahal ko pa din siya. The night I had her continues to play on my mind and I can't help the tears to fall on my face. It should have been the happiest moment in my life pero nababalot ng sakit ang puso ko. Nadudurog ng paulit ulit sa tuwing maaalala ko yung nakikita ko sa mga mata niya ng mga sandaling iyon.

Ramdam ko naman na hindi bukal sa loob niya pero hinayaan nya ako. Ang masakit pa dun, hinayaan niya lang ako kasi baka tumatanaw lang siya ng utang na loob sa lahat ng nagawa ko for her and for her family. Kita ko sa mga mata niya na iba ang iniisip niya.

No one can ever understand how painful that moment is for me. Katawan niya lang sinurender nya pero hindi ang puso niya. 

Pinunasan ko ang mga luha ko habang patuloy na naglalakad ng pagewang gewang. Hindi ko na alam bakit pa ako nandito. Bakit buhay pa ako?! 

Hindi ko napansin na may bato pala sa daanan, dahil sa weak ang katawan ko ay agad akong natisod at bumulagta sa tabi ng kalsada. Basang basa na ako ng ulan. Patuloy pa din ang pag iyak ko. Hindi ko na alam kung dapat pa ba akong bumangon. Gusto ko pa ba talagang mabuhay?

I tried to get up but my arms and legs are too weak. Kaya hahayaan ko na lang. Baka ito na ang katapusan ko. But a part of me says, 'Isa pa Bea, kaya mo pa!'. Luhaan man ay unti kong inangat at aking ulo at akmang tatayo.

Sige isa na lang. Sabi ko sa sarili ko. Buong akala ko ay tutumba uli ako pero nagulat ako ng may umalalay sa akin upang makatayo.

Mahigpit nya akong yinakap habang rinig ko ang bawat hikbi niya. Gusto kong pumalag pero alam kong masyado na akong mahina para makipagmatigasan pa.

"Bea please, come with me..." she said habang patuloy nya akong yakap.

"You don't have to do this Madz." I replied. Alam kong siya ang kayakap ko. Kahit na ba first time ko siyang narinig umiyak, alam kong siya ang kasama ko, kaya hindi na din ako masyadong makaalma. Pero bakit ba siya andito?

"Pero gusto ko Bea. Please naman, let me help you..." she uttered na parang nagmamakaawa na.

"Hindi ko kailangan ng awa mo." I said na medyo matigas ang boses.

"Mahal kita. Noon pa. I can't let you go this time." she softly said in between her cries.

Nanigas ang buong katawan ko. Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig na may yelo. Worst than what I am already experiencing now - getting wet in the freezing rain.