The Heart Doctor

Twenty-three

"Jema please.. Wala naman akong balak na guluhin kayo ni ate Bei... Pero hindi naman pwedeng mabaliwala na lang yung nakaraan... Alam din naman niya ang totoo." Deanna said as she let go of me.

Napapikit na lang ako.

So alam ni Bea. Pero bakit binilin niya pa din ako kay Deanna. Alam ba niya lahat ng nangyari. It's been years, bakit ngayon ka pa bumalik Deanna? Kung kailan masaya na ako kay Bei...

"Please Jema, let's go back. Pag-usapan natin to ng maayos. I know marami kang tanong and ako din. I just need us to settle things and kung talagang kailangang magpaalam, ako na lang ang aalis." Deanna said.

Huminga ako ng malalim bago ako dahan dahang umikot so I could face her. I looked at her eyes. 

Ikaw nga yan. 

Ikaw pa rin.

She gave me her handkierchief and I used it to wipe my tears as we head back to the house.

She let me stay on the couch as she quickly prepared a warm milk na alam nyang nagpapagaan talaga ng loob ko.

She gave me the cup of milk before she sat beside me. There is enough distance between us. I just sipped the milk and refrain from looking at her.

Ito na nga ba yung matagal ko ng hinihintay? Ito na rin ata yung kinakatakot ko simula nung una ko siyang makitang muli sa laptop screen ni Bea.

I really don't know how to act right, and I don't know kung saan kami magsisimula after ng lahat ng nangyri.

"Before I left the country to pursue my study, pinasimulan kong pagawa tong bahay na to. That was when napagod akong hanapin ka. Inisip ko na ipagawa ko na lang to as my last remembrance of you." Kwento ni Deanna.

Silence.

"Tama nga si ate Bea, the more na hinahanap ko lalong hindi ko makikita so better to stop looking for it. Tingnan mo, after all those years nakasama na uli kita." She paused.

"Dapat masaya ako. Well, masaya naman ako simula ng nakita kita nung first time kang pinakilala ni ate Bei online. Nagkaroon uli ako ng pag-asa na makita ka uli. Pero..." She stopped.

"Pero ano?" I asked.

"Pero masakit kasi pagmamay-ari ka na ng iba." She said at ramdam kong nasasaktan siya sa boses pa lang niya.

Hindi ko talaga alam what to say. Parang gusto ko siya yakapin pero mali eh.

Nabalot kami uli sa nakakabinging katahimikan. Di ko namalayang naubos ko na pala ang gatas kaya nilapag ko ang baso sa lamesa sa aking harapan.

I cleared my throat and said, "I don't know how to act or what to say Deanna. Sobrang gulo ng isip ko."

"I understand, hindi naman ako nagmamadali." She replied immediately.

Napatingin ako sa kanya, andami kong gustong itanong pero hindi ko masabi. Napakahirap naman ng sitwasyong ito.

"Pahinga ka muna..." She said when I couldn't say anything anymore.

Sinamahan nya ako sa isang kwarto sa same floor.

"Andito lang ako pag kailangan mo ako." She said before I closed the door.

Maaliwalas ang kwarto. Puting pintura, navy blue na kurtinang maayos na nakagilid para mapagbigyan ang napakagandang tanawin ng siyudad.

Lumapit ako sa kama at umupo. Napakalambot nito. Hindi ko tuloy na mapigilan na humiga and  it didn't took long for me to fall asleep too.